Geheel in stijl, deze keer: een winters gedicht. Want wat weinig mensen weten is dat er in het wilde westen behoorlijk winters weer kan zijn. Dat komt door de filmindustrie. Die filmden altijd ind e zomer en nooit eens in de winter. Logisch, want een cowboy met een dikke sjaal en wanten ziet er natuurlijk niet erg stoer uit en dat is toch voornamelijk het imago dat er in wildwestfilms wordt uitgedragen.
Het bekendste winterverhaal uit het wilde westen is dat van Frosty the Cowboy. Frosty heeft te lang op de uitkijk gestaan en is veranderd in een ijspop, maar vanwege de warmte van de koeien die zich om de ijselijke cowboy scharen, ontdooit hij en overleeft hij de vriesdood.
De koeien stomen op
en kringen zich rond Frosty
die zijn wenkbrauwen optrekt
om ze nooit meer neer te slaan
Als de warme lucht zich via de neus
en de oren over Frosty's gezicht verspreid
gloeien de koeien van vreugde
en zie je Frosty's ogen open gaan
Als hij zijn tenen voelt
en het kriebelt weer in zijn neus
dan vat hij opgelucht en zeer gesterkt
de terugkeer met zijn kudde aan
Countryman Ray
Geen opmerkingen:
Een reactie posten