Terwijl ik al een paar dagen heerlijk door de bergen reed, zag ik steeds meer de schoonheid er van. De prairie is prachtig, maar die bergen mogen er potjandorie ook zijn! Toch wil ik niet beweren dat het alleen maar een groot feest is. Als de avond valt koelt het namelijk heel snel af, op 1500 meter hoogte. Ik maak dan een plek voor de nacht, en een kampvuurtje van wat hout dat ik bij elkaar sprokkel. En dan komt de kou… Daarover gaat het volgende gedicht, dat ik schreef bij het licht van de sterren.
de kou
bijt
overal
doorheen
geen slaapzak is
dik genoeg
ik heb nog nooit
zoveel
sterren gezien
en ik heb het nog nooit
zo koud gehad
Countryman Ray
woensdag 16 september 2009
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten