The Scout

Aiaiai, had ik net vrijdag een entry geplaatst die, naar ik hoopte, een goedmakertje was voor de entry van woensdag, is het weer niet goed. Ik kreeg namelijk weer diverse reacties, met name van enkele leden van een linedanceclub. Ze vonden de entry wel een tikkeltje negatief. Ja, de strekking was ook niet heel vrolijk, maar er zijn nu eenmaal mensen die het prairieleven niet begrijpen. Dat kan ik niet wegmoffelen. Sommige enthousiastelingen zijn bij nader inzien toch niet zo geschikt voor het harde maar o zo mooie prairiebestaan. Daar ging het gedicht dus over. Afijn, daarom nu maar weer een heel ander, vooral opgewekt gedicht. Geen vertaling zoals woensdag maar eigen werk. Ik ga er niets bij uitleggen, het wijst zich vanzelf.


100 mijlen prairie achter ons
en nog 300 mijlen recht vooruit
we zijn al flink op weg
de wagens schommelen achter me
op het ritme van de trail

ik ben de scout, op zoek
naar waar we ons gaan vestigen
mijn grootfamilie en ik

ik zie helder water, mooie bergen
malse flora en vooral
een stuk land voor ons allemaal

dit is onze toekomst
vol zonlicht en harmonie
niemand legt ons iets in de weg
wij gaan op in het landschap
en trekken straks niet verder:
dan is het ons land


Countryman Ray