Ook in de tijden van het Wilde Westen gingen mensen in de fout. Wie het erg bont maakte, werd door de andere prairiebewoners niet alleen met de nek aangekeken, deze persoon werd ook onomwonden te kennen gegeven dat hij maar beter zijn biezen kon pakken. Opsodemieteren, want anders kon het wel eens verkeerd aflopen. Beproefde manieren om iemand weg te krijgen was het brandmerken van de dunnere huid, zoals de bilstreek of het voorhoofd.
Eric 'Sharpy' Wilde, naar eigen zeggen een verre neef van Oscar Wilde, die veel later leefde, was een mooi voorbeeld van een paria die hardhandig uit de prairie werd gewerkt. Hij had meermalen vee gestolen en doorverkocht, berouw getoond, maar ging steeds opnieuw de fout in. Bovendien had hij gelogen over zijn achtergrond: hij had nooit gewerkt bij Jack McCormick, de grootste hoefsmid van Arizona, al had hij dat naar eigen zeggen wel kunnen doen omdat hij een cursus hoefsmeden had gevolgd. Sharpy is uiteindelijk berecht en goed bestraft, zoals in het volgende gedicht te lezen is.
Discutabel van geboorte
van memorie en idee
af en toe een leugentje om bestwil
daar zat Sharpy echt niet mee
De derde diefstal brak hem op
hij stal geoormerkt rundervee
boeten zou hij, dat was helder
zoals gezegd na diefstal twee
Sharpy werd snel overmeesterd
stond terecht voor 't comité
van wijze mannen en de sheriff
(in die volgorde niet per sé)
De sheriff was de makker beu
keek boos naar de risee:
je leert het nooit, de maat is vol
het oordeel is: no cure? No way!
Weg die man en met z'n allen
bracht men Sharpy naar de zee
ze duwden zijn bootje naar de rotsen
en riepen smalend: nou, tabee!
Wat leren wij van deze story?
de prairie is op zich oké
maar ruig kan het eraan toegaan
Sharpy weet: da's geen cliché
De veedief is voorgoed verdwenen
wat dat betreft een goed idee
om hem 't ruime sop te laten kiezen
drie strikes out en hupsakee!
Countryman Ree
Een terecht verhaal. Daar zouden we tegenwoordig een voorbeeld aan kunnen nemen!
BeantwoordenVerwijderen