De meeste mensen stellen zich de prairie voor als een altijd maar weer eindeloze, droge en vooral stoffige vlakte. Meestal is dat ook zo, maar het kan er ook heel nat zijn. In het standaardwerk Life in Prairieland van Eliza W. Farnham uit 1855 wordt regelmatig melding gemaakt van overstromingen, als de rivieren weer eens buiten hun oevers traden. Dijken waren er toen nog niet en alles spoelde weg. Ja, wat moest je dan? Daarover gaat het volgende gedicht.
het water wast
tot aan mijn blote bast
mijn oogst is verdwenen
dit is een zware last
want het water woedt
waar het niet wezen moet
dit land laat zich niet lenen
voor wie zijn best niet doet
een ogenblik je bezinnen
dan opnieuw beginnen
sta stevig op je benen
soms verlies je, soms ga je winnen
want dit is de prairie, beste man
waar het kurkdroog, of zeiknat wezen kan
hard zwoegen zit ons in de genen
de toekomst houdt ons in haar ban
Countryman Ray
Geen opmerkingen:
Een reactie posten