Ik heb een periode gehad dat ik veel over de grootsheid van de prairie schreef. De prairie, vond ik, is de omgeving van het westerngevoel, de bakermat van de cowboybeschaving en de achtergrond van menige mijmering. Dat vind ik trouwens nog steeds.
Ik had laatst een aantal gedichten voorgedragen op een countrydag, en daar kwamen mensen naar me toe die zeiden: 'we vinden uw prairiegedichten zo mooi'. Op de terugweg naar huis bedacht ik me: tuurlijk vinden ze die mooi, het is namelijk voor iedereen een vertrekpunt. Vanaf de prairie gebeurt alles. Zonder prairie is er geen westernleven, net zo min als er geen U-boot is zonder water. Geen enkele boot, trouwens.
Daarom, en om die mensen te plezieren, heb ik weer een prairiegedicht geschreven, dit keer met veel binnenrijm en woorden die met dezelfde letter beginnen.
Het horizontale geel van de ondergaande zon
vermengd met het rode van de gloed
tegen de antracieten contouren
van de rotspunten
die zo wil het verhaal
naar elkaar toe kunnen buigen
om te fluisteren over het uitzicht
en de prairie die ze delen
de zachte wind zeilt langs
de koele zadels die schaduwrijk
voor de finesse flakkering van het vuur
van de volgloeiende vlammen
die zo wil het verhaal
elkaar kunnen omhelzen
om te spreken van het voorrecht
te stralen op de prairie
het water in de kreek dat tot rust komt
af en toe de ritsel van een gekko
of een van de boys om je heen
wij kijken en zwijgen op de rug
naar de grootsheid om ons heen
die we niet kunnen bevatten
geheten de prairie
Countryman Ray
vrijdag 26 juni 2009
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten