The Old Man in the Chair

In een western die ik gisteren op een versleten videoband keek zag ik een mooie scene: een oude man zat op een stoel voor zijn huis, in de Main Street. Er kwamen twee cowboys dreigend op elkaar af om een duel uit te vechten. Vlak bij de oude man trokken ze hun revolvers. Hij was niet onder de indruk. Zou die man daar nou altijd zitten, dacht ik bij mezelf? De film maakte het niet duidelijk. Mijn fantasie ging met me op de loop, en ik schreef er het volgende gedicht over (in tegenstelling tot mijn andere recente gedichten is dit verhaal dus niet echt gebeurd):


in een klein dorpje in Good Old Arizona
zat een man voor zijn huis, vlak bij de saloon
hij stond lokaal bekend als de man
die nooit eens iets deed of had te doen

hij zat daar maar en keek om zich heen
naar alles wat zich verplaatste
en als iedereen al naar bed was
dan zat hij daar nog als laatste

ze vroegen wel eens naar zijn naam
en dan mompelde hij maar wat
de mensen lieten hem toen met rust
hij leek al oud en der dagen zat

op een dag stond er geen stoel meer
ja, voor altijd leeg bleef het erf
want hij was er in stilte vandoor
met de dochter van de sheriff


Countryman Ray