Shorty 'Short' Shortenfeller

Het leven van Shorty 'Short' Shortenfeller veranderde drastisch toen hij de Lotto won. Iedereen werd vrienden met Shorty, die overigens helemaal niet klein was, maar juist heel lang. Hij werd uiteindelijk zo genoemd omdat hij maar heel kort heeft kunnen genieten van zijn hoofdprijs, namelijk twee weken. Zijn uitbundige graf - dat moet je de aasgieren meegeven- is gesierd met een grafschrift, de man indachtig.


Hier ligt die lange met de hoofdprijs te rusten
gelukkig weet hij dat we 'm graag lusten


Countryman Ray

Hitting the ball

Flink wat cowboys, vooral die met Hollandse voorouders, speelden in het Oude Westen het edele kolfspel. Dat is een kruising tussen polo en golf, maar dan zonder paarden. Met een houten hamer met lange steel moet je een bal in zo weinig mogelijk slagen door een poortje aan de andere kant van een veld slaan. De absolute meester was Woods Tiger. Hij werd vijfmaal regionaal kampioen en drie keer landelijk kampioen. Andere cowboys deden wat meesmuilend over dit spel, maar het is moeilijker dan je denkt.


het lijkt zo makkelijk
maar de grond is niet vlak
de bal is niet helemaal rond
er is zijwind, overconcentratie
en er zijn
sarrende toeschouwers

hou dan je hoofd maar eens koel
Woods Tiger deed dat
en won alles
wat er te winnen viel

toch viel hij in ongenade
hij bleek de dochters van
alle sheriffs in de
wijde, wijde omtrek
in een heel ander spel

in te wijden


Countryman Ray

Giddy up Beau!

Het wonderschone tienermeisje Beau, uit Nevada, werd op een dag door haar oom op een paard gezet. Na een verbale aansporing koos het dier de prairie. Van het paard noch het meisje is ooit nog iets vernomen. Daarover gaat het trieste gedicht van John O'Canterbury, de fiancee van Beau. Hij had haar zo innig lief, dat hij na haar drieste vertrek tot niets meer in staat was. Zelfs het dichten was helemaal gedaan. Dit was zijn laatste, en je ziet precies in welke regel hij definitief is geknakt.


Je ging ervandoor
en ik verloor je uit het oog
hield het dagenlang niet droog
in al m'n dromen kwam je voor

beau, beau, beau
je ging ervandoor
beau, beau, beau,
ik ben tot niks in staat


Countryman Ray

John Epitaph

In Sioux City stierven op zeker moment zoveel mensen dat er een aparte grafschriftenschrijver werd aangesteld. Het Engelse woord voor grafschrift is epitaph; de man werd dan ook al gauw John Epitaph genoemd. Toen hij zelf overleed nam zijn oudste zoon de functie over. Het eerste wat hij deed was een passende tekst voor zijn vader bedenken.


hier ligt John Epitaph
z'n werk is nu af


Countryman Ray

Sittin'on the dockers of Bay

Holly McBlattant was een serieuze vrouw uit het voormalige Engeland, die tijdens de overtocht een gehoorbeschadiging opliep. Desondanks ambieerde de stuurse McBlattant een carrière in de zangindustrie. Aldus geschiedde. Holly had al snel de naam niet zo zuiver te zingen. Bovendien, en dat was veel erger, zong ze naar hartelust verhaspelingen van de originele tekst. Shake, rattle and roll werd bij haar Snake Waterloo, Let it be werd Letter B.
Ze werd er wereldberoemd mee. Minder bekend was haar schrijversambitie. Hieronder haar fraaiste gedicht, Sittin'on the dockers of Bay:


Steeds als de zon ondergaat
en de zee gaat liggen in een spagaat
weet ik waar het leven op slaat
dat is de liefde
(ja da's de liefde)

Of je nu gezond bent of kwaad
de broek aantrekt zoals die je staat
hoor ik weer het geluid van de plaat
dat is de liefde
(ja da's de liefde)

Ik weet niet zoveel woorden op aat
de prairie schonk mij troost en ook smaad
maar dat is de menselijke maat
dat is de liefde
(ja da's de liefde)


Countryman Ray

Jones Jones

In de hoogtijdagen van de prairie was er een niet al te slimme misdadiger, Arthur B. Rickenbacker III. Hij overviel in zijn eentje postkoetsen en treinen, en bij een daarvan verloor hij een document met daarop zijn naam. Zo werd het de sheriff wel erg gemakkelijk gemaakt om zijn identiteit en verblijfplaats te vinden. Daar dacht Rickenbacker wat op te vinden: hij schoor baard en snor af, nam een andere naam aan en vervalste de daarbij behorende papieren. Hij maakte echter een foutje dat hem na een paar weken al aan de galg deed belanden. Daarover gaat het volgende gedicht.


je naam was bij de sheriff bekend
dus bedacht je een andere

leuk gevonden, in alle eenvoud
maar helaas!

je kunt wel denken dat Jones
een veel voorkomende naam is
en dat je daarmee niet opvalt
maar maak er dan niet
Jones Jones van

want twee keer gewoon is juist ongewoon

Jones Jones, daar hing je
te bungelen aan de galg

de wind fluisterde verwijtend door de boomtoppen:
"Rickenbacker, Rickenbacker..."


Countryman Ray

Blow the horn

De laatste tijd is er het een en ander te doen over de vuvuzela, de Zuidafrikaanse roeptoeter die zo prominent op het WK Voetbal te horen is. Weinigen weten dat de vuvuzela eigenlijk uit het Wilde Westen komt. In 1810 verscheen er een interessant naslagwerkje over het houden en hoeden van kuddes, "To keep and maintain your flock". In dat boekje, van Penderton W. Pimmeringh, van Nederlands komaf, wordt melding gemaakt van een flockela, uitgesproken als [floh-kee-laa]. Dat was een soort hoorn die hoeders bij zich droegen om elkaar en de kudde te waarschuwen voor onweer, dreiging en Indianen. Daartoe hadden de hoeders verschillende flockela's bij zich, in verschillende toonhoogten.
In hetzelfde boekwerkje staat een gedicht van een onbekend gebleven bard, van wie het gedicht mondeling is overgedragen. Het heet Blow the horn:


De kudde klautert
Duchtig sjokt de viervoeter
Trekt het ongezien door water
Dan klinkt alras de hoeders toeter

Ze keert om en loopt recht
Blijft aldus steeds bij de groep
De beesten luisteren als geen ander
Naar flockela's noodoproep


Countryman Ray

The Golden Duck

Op culinair gebied, dat moet ik eerlijk zeggen, was er op de prairie niet zo veel te beleven. Als ontbijt had men zwarte koffie en dikke plakken stevig brood zonder beleg. Als lunch een stuk worst met een pot bier. Als avondeten meestal steak, aardappelpuree en bonen, met eventueel een dubbele whisky er naast. Aan toetjes deden ze niet. Overdag, als tussendoortje, was er hooguit een kruik bronwater beschikbaar. Twee verwijfde cowboys, Dutronc en Leclerc (van oorsprong waren het Fransosen, en dat verklaart een hoop, want normaal gesproken zijn cowboys absoluut niet verwijfd), wilden daar verandering in brengen en openden in de buurt van Stackville City een verfijnd restaurant. Ze noemden het Le Canard d'Or, dat betekent De Gouden Eend. Aangezien de meeste prairiebewoners geen Frans wensten te begrijpen kwam er niemand eten, dus veranderden de boys de naam al snel in The Golden Duck. Het bleef echter erg stil in het restaurant. Dit sonnet geeft aan waarom.


gestreken damasten tafelkleden
maar de cowboys willen eerlijk hout
liflafjes, op kleine maat gesneden
op een heel groot bord, dus fout

een wijnkaart zonder eerlijk bier
traag bezorgde groente met sausjes ernaast
maar de cowboy wil veel dood dier
en heeft doorgaans wat meer haast

als het ook nog eens duur is, zoals bleek,
dan heb je op de prairie niets te zoeken;
zonder eerlijk voedsel van eigen kweek
maar met vage import uit verre hoeken
gingen Dutronc en Leclerc ten onder
en de prairie? die kan nog steeds zonder


Countryman Ray

John Long Sermon

Long John Sermon was een dominee van de pure soort. Eentje die altijd uren nodig had om zijn punt te maken. Soms zaten de gemeenteleden tot half elf 's avonds met hongerklop naar de voorganger te luisteren. Het deerde Long John Sermon niet.
Toen hij kwam te overlijden hoefden de mensen niet lang na te denken over zijn grafschrift, maar dat het -als persterijtje? als goed voorbeeld?- kort zou worden, stond als een paal boven water. Als er boven Nevada een hemel bestaat met een doorkijkje, dan kan Long John Sermon het volgende lezen:


Hier ligt 'ie dan
Lange Jan


Countryman Ray

Election Eddy

Bij de sheriff-verkiezingen die elke vier jaar gehouden werden in Cardeck City, Utah, deed steeds weer Election Eddy mee. Hij was immer kansloos, want hij voerde steeds weer een beroerde campagne en was totaal niet geschikt als sheriff. Hij was echter vastbesloten om op een dag de sheriff-ster te dragen en had alvast een fles poetsmiddel gekocht om hem te laten glanzen zoals nog nooit een sheriff-ster had geglanst. Over een ongeschikte kandidaat gaat daarom dit gedicht.


arme vent, zie dan toch
je campagne is slecht
je kunt niet debatteren
schieten al evenmin

je kent de cijfers niet
weet niets van criminaliteit
je wilt de boel
bij elkaar houden,

hier op de prairie...
laat me niet lachen
geef het toch op
sheriff worden is

niet jouw roeping


Countryman Ray

Crappo Dappo

Afgelopen weekend weer heerlijk zitten lezen in From the Cradle to the Thombstone, een kloek naslagwerk over het wilde westen en zijn bewoners. In een van de voetnoten trof ik een vreemde naam aan: Crappo Dappo. Ik ben me wat gaan verdiepen in deze vreemde snuiter en wat bleek? Egbert W. Dappo was een gevaarlijke idioot met een groot gebrek: hij was zeer hardhorend. Vanwege die kwaal had Dappo snel het idee dat iemand hem voor de gek hield en sloeg hij er regelmatig op los. 'It ain't no crap, Dappo' riepen de mensen dan, maar vaak was het te laat en had een onschuldige omstander al een knoerdharde muilpeer te pakken. Achter zijn rug, daar waar zijn oren geen bereik hadden, werd Dappo door de mensen 'Crappo' Dappo genoemd. Dat heeft Dappo uiteraard nooit geweten. Na zijn overlijden eerden de dorpsgenoten, die allemaal wel eens op hun kop waren getimmerd, Dappo met een toepasselijk grafschrift.


Bij leven en welzijn was ik bijna doof
en kon ik niet fatsoenlijk horen
hier, onder de grond, weet ik hoe het komt
daar kruipen de maden uit mijn oren


Countryman Ray

Counting

Ik kreeg positieve reacties op mijn grafschriften. Vandaar dat ik er vandaag weer eentje plaats. Ze komen trouwens (door mijzelf vertaald) uit een lokaal erg populair boekje dat ik kocht toen ik in Arizona was, vorig jaar (zie de entries van september).


hier rust zacht Geoffrey McWrath
bij een duel beet hij in het zand
want een revolver heeft zes kogels
en tellen was niet zijn sterkste kant


Countryman Ray

Silent Rectangularman

De meest gehate indiaan op de prairie was zonder twijfel Silent Rectangularman. Hij was de enige indiaan, tot op de dag van vandaag, die geen ronde maar rechthoekige tipi's bouwde. Dat ging altijd mis; door de constructiefouten stortten ze namelijk steevast in. Andere indianen lachten hem dan uit. Dat pikte Silent Rectangularman dan weer niet, en hij ging steeds weer zwijgend op de vuist met zijn stamgenoten. Op een zekere dag verdween hij spoorloos. Daar gaat het volgende gedicht over.


Silent Rectangularman,
wat heeft je bezield
hoe kon je nou denken
dat je slimmer was

een tipi is rond
altijd geweest
doe gewoon mee
dan lachen ze niet meer

waar ben je nu
waar bouw je nu
storten je tipi's nog steeds in?
jouw wereld in ieder geval wel


Countryman Ray