Where are you?

Sinds afgelopen weekend spoken er constant twee woorden door mijn hoofd: Blonde en Lente. Ze heeft meer indruk gemaakt dan ik dacht! Ik hoor nog steeds haar zingende stem, met die licht Brabantse tongval. Waarom heb ik niet om haar telefoonnummer of haar e-mailadres gevraagd? Hopelijk kan ik dat nog achterhalen via de organisatie die de westernavond heeft georganiseerd. Blonde Lente, Blonde Lente. Ik moet je spreken, Blonde Lente! Als je dit leest, hier op mijn weblog, mail me! Waar kan het volgende gedicht anders over gaan dan over mijn gevoelens?


onrust in de benen
gedachten gaan van hot naar her
hoe kan ik je bereiken?
waar staat je tipi, welke rooksignalen
moet ik geven?

een naam in mijn hoofd die er
altijd lijkt te zijn geweest
Blonde Lente
de woorden zoemen om me heen

ik kan niet meer zonder je
ik ben een verliefde Countryman
nooit was de prairie zo eenzaam

Blonde Lente, waar staat je tipi?
Blonde Lente, waar ben je?


Countryman Ray

And there was you

Ja bloglezers, het was een mooi weekend en hoewel het in Nederland plaatsvond, gingen mijn gedachten nog regelmatig even met me op de loop richting Arizona. Het westernweekend was geweldig, de sfeer was goed, het eten was prima en de mensen waren erg aardig. Kortom, zoals het altijd is als je onder gelijkgestemden bent. Erg leuk was het een Nederlandse groep te ontmoeten die zich toelegt op het indianenleven. Zij doen wat wij doen, maar dan met betrekking tot indianen en hun 'cultuur'. Heel anders dan de westernse cowboycultuur, maar ook zeker de moeite waard. Ik heb een lange tijd gesproken met een van hun, de indianenvrouw Blonde Lente. (En dat eind september, haha) Maar goed, we hebben veel kennis uitgewisseld en ik vond het heel informatief. Daarnaast is Blonde Lente ook nog eens een heel aangenaam gezelschap, ondanks haar overdaad aan kraaltjes en glimmende dingen in het haar. Dit gedicht is voor Blonde Lente en haar groep.


Ik zag je vanuit mijn
verblinde ooghoek
toen een van je spiegeltjes precies
de discobol weerkaatste

je was jong, mooi en indiaanse
en je lange glanzende haar
stond bol van de haarband
met versierselen en veertjes
precies zoals mijn Playmobielindiaantjes
uit vroeger tijden

maar jij bent van nu
net als ik
en dan vallen de verschillen niet meer op
jij de indianenvrouw en ik de cowboyman

nooit meer staan wij tegenover elkaar
als vroeger in het spel
maar is het spel
dat van volwassenen geworden

ik werp je mijn lasso
en jij reikt me een warme deken
de prairie is nog ver, Blonde Lente
maar samen overbrugbaar


Countryman Ray

Among friendly folks

Morgenavond ga ik naar een groot Westernfeest. Daar lopen meestal veel zielsverwanten rond, mensen met wie ik een goed gesprek kan voeren over het westernleven. Want er zijn meer mensen dan je denkt die dezelfde voorliefde als ik hebben voor de prairie en alles wat daar mee samenhangt. We kleden ons in stijl, de lokatie wordt vaak omgetoverd in een saloon en de sfeer is altijd goed. Sommige mensen die daar van horen lachen ons uit, maar zij hebben het niet begrepen. Dat vinden we niet erg.


wij delen interesses
zien dezelfde dingen
we zijn onder ons

iedereen draagt een hoed
laarzen zijn standaard
een blauwe spijkerbroek is
verplicht

we keuvelen, lachen
en doen soms aan line-dancing
we delen foto's en tips
wij, wij weten alles van de prairie

een buitenstaander zou het
niet begrijpen
maar wij, wij zijn
gelukkig
wij leven
het westernleven


Countryman Ray

The Mexicans are untrustable

Ik sprak in Arizona een man die me een mooi verhaal vertelde over de zuiderburen. Het was een vreselijk verhaal, met alle clichés en vooroordelen verpakt in mooie woorden. De Mexicanen, zo was de conclusie, zijn niet te vertrouwen op de prairie. Hij zie met nadruk: op de prairie, want in het dagelijks leven schijnen Mexicanen prima mensen te zijn: ze maaien het gras en houden de boel aan kant voor een spotprijsje en dat is ook wat waard in de huidige crisistijd. Over de 'oude' Mexicanen gaat het volgende gedicht:


Ze kwamen met z'n vieren
getrouw en heel bedaagd
ze slopen in het donker
en allen ongevraagd

ze namen woest water mee
in groene grote flessen
ze kwamen met honger naar geld
en om onze dorst te lessen

de zadels waren van oud leer
de sporen leken van tin
en de praatjes die ze hadden
gingen er bij ons niet in

toen ze vertrokken
waren onze beurzen zoek
en sindsdien weet iedere prairiewolf
Mexicanen staan slecht te boek


Countryman Ray

Dream on

Sommige mensen vragen mij sinds mijn terugkeer of het westernleven dat ik een paar weken geleid heb, net zo was als ik het me voorgesteld had. Daar kan ik alleen maar volmondig ja op zeggen! Alles ging precies zoals ik had gedacht, en als het kon zou ik daar graag willen wonen. Ik mis mijn paard, de vergezichten en het kampvuur waarbij ik 's avonds de indrukken van de dag opschreef.


ervaringen die je al
opdeed in je droom
alles even soepel op deze
perfecte reis

ik rijd in gedachten weer door de stoffige straten
van Old Tree Hill
van Danger Crossings
van Bear Claw
van Mud Chute
en
al die andere dorpjes
op de prairie, in de bergen van
Arizona

voor altijd daar
voor altijd in mijn gedachten


Countryman Ray

They stole me the fiddle

Als je zo over de prairie rijdt in Arizona, dan overvalt je wel eens een momentje van melancholie. Iets van: vroeger was het beter, de vrouwen droegen rokken en hadden een parasolletje tegen de felle zon. Ik stelde me op een avond voor, terwijl ik naar de ondergaande zon keek die de horizon en de rotsen alle mogelijke kleuren gaf, dat ik ergens in een klein golddigger-dorpje zat. Afijn, lees maar:


Achterover leunde ik
tegen de voorzijde van de saloon
bij de trog van de paarden
stond jij

ik pakte mijn instrument
en zette een liefdeslied voor je in
het klopte

je keek op
glimlachte steels
en voor ik het wist
zongen we samen de sterren
bij de maan vandaan

je kende je klassiekers
en ik mijn lijn
en de hemel was nooit meer hetzelfde


Countryman Ray

In from the cold

Terwijl ik al een paar dagen heerlijk door de bergen reed, zag ik steeds meer de schoonheid er van. De prairie is prachtig, maar die bergen mogen er potjandorie ook zijn! Toch wil ik niet beweren dat het alleen maar een groot feest is. Als de avond valt koelt het namelijk heel snel af, op 1500 meter hoogte. Ik maak dan een plek voor de nacht, en een kampvuurtje van wat hout dat ik bij elkaar sprokkel. En dan komt de kou… Daarover gaat het volgende gedicht, dat ik schreef bij het licht van de sterren.


de kou
bijt
overal
doorheen

geen slaapzak is
dik genoeg

ik heb nog nooit
zoveel
sterren gezien

en ik heb het nog nooit
zo koud gehad


Countryman Ray

Down the dustpipe

Ook op de prairie rukt de industrialisatie op. Tijdens mijn trektocht door Arizona werd me vaak pijnlijk duidelijk hoe weinig ongerepte natuur er nog over is. Vooral de bovengrondse olie- en gaspijpen doorkliefden de natuur op een onbarmhartige manier. Het paard had er geen last van: dat sprong er geroutineerd overheen. Die was het dus al gewend, ik een stuk minder. Over die acceptatie gaat het volgende gedicht:


De kaarsrechte kromming
blinkt in de bovenzon
en zindert glanzend
tegen de natuur in

Daar
in de diepte ligt het gapende goud
en het gas belsgewijs opgeslagen

We moeten het hebben
en rusten niet
voordat de hele prairie
is vergeven van de buizen

Alleen dan kunnen we zeggen
geef ons heden ons dagelijks loon
en verlos ons van de schoonheid
van de leegte
en het schitterende
van de afwezigheid van de mens


Countryman Ray

A day of infamy and shame

11 september is een dag die in Arizona voor altijd als Zwarte Dag te boek zal staan. Op die datum namelijk, in 1901, vielen bij het plaatsje Oak Creek vlak na elkaar twee gigantische sequoia bomen omver, die waren bezweken aan een termietenaanval. De termieten hadden geen boodschap aan the way of life in the prairie. Naar later bleek hadden ze de aanval maandenlang minutieus voorbereid. Een toevallige voorbijganger filmde het omvallen van de bomen met een van de eerste filmcamera's. Die beelden worden nog steeds regelmatig, tot vervelens toe, op de lokale tv vertoont. En nog altijd wordt deze gebeurtenis ook herdacht, vertelde mij een local in de saloon waar ik na een dag rijden een versnapering gebruikte. Daarover gaat het volgende gedicht. Over die bomen dus, niet over de versnapering.


twee machtige bomen
de hoogste ter wereld, naar men zei
vol hoogmoed volgens de een
vol kracht en trots volgens een ander
stonden bij Oak Creek

de aanval kwam onverwacht, op dit
symbool van de natuur
minderwaardige termieten, ze
kwamen en veranderden de wereld

de bevolking nam wraak en
bestreed de termieten in
ver afgelegen staten
maar tevergeefs, ze
woekerden voort

het is allang geleden
maar nog lang niet vergeten


Countryman Ray

Last train to Mountain Dew

Ik weet het nog goed. Het was de derde dag te paard, precies op het moment dat je nog niet gewend bent aan het alleenzijn, maar wel het benul hebt dat je de komende dertien dagen nog alleen zult zijn. Het zijn de momenten dat het leven zich in zijn volle kracht aan je openbaart. Je kijkt terug, blikt vooruit en probeert er een lijn in te ontdekken. Zo'n levensloop is als een treinreis. Vandaar de trein naar Mountain Dew:


Bij geboorte kreeg hij een kaartje
voor de derde klasse trein
zijn destinatie Mountain Dew
waar veel het einde vond

Van staanplaats naar leuning
naar zetel naar het laatste fluitje
en het stof dat neerdaalde
om Mountain Dew

Er was geen weg terug
we rijden rondjes om de berg
en als je je kaartje verliest
ben je er sneller


Countryman Ray

Blue John Wailer

De bodem van Arizona is voor een groot deel dor en stenig. Dat weerspiegelt zich in het karakter van de mensen die er wonen. Ze zijn betrouwbaar maar hard, vriendelijk maar stug, en als je niet uitkijkt val je hard. Als ik in een bergdorpje om water vroeg om mijn veldfles te vullen, kreeg ik het wel maar met met de onuitgesproken boodschap: je bent op jezelf aangewezen. Dat is wat ik zo mooi vind aan dit land: de kansen die je er hebt, het harde werken van de inwoners en de eigen verantwoordelijkheid. Dat zette me aan tot het schrijven van het volgende gedicht.


Blue John Wailer wilde niet deugen
hij werkte, maar niet vaak
in zijn dorpje zagen ze hem
dronken door de dagen gaan
tot het geld op was
en hij weer een baantje zocht

kwade dronk was zijn middlename

medelijden is een onbekend woord
heeft iemand nut, dat is de vraag

op een dag was het zover
met pek en veren
joegen de dorpelingen hem
voor altijd weg

Blue John Wailer kwam niet meer terug
de canyons weerkaatsen soms nog nog zijn naam


Countryman Ray

View

Toen ik, in de bergen van Arizona, dit gedicht schreef, bedacht ik: "Dit ga ik niet uitleggen." Het is te persoonlijk voor mij, maar tegelijk ook heel erg voor andere mensen. Vandaar dat ik het toch publiceer op mijn blog. En dat het zo kort is, is geen bezwaar. Het zegt vaak net zo veel als een lang gedicht. Het is bovendien makkelijker te verwerken.
Als extraatje wil ik u wel vertellen dat dit gedicht een zogenaamd acrostichon is: een gedicht waarvan de eerste letters een woord vormen, zoals bijvoorbeeld het Wilhelmus. Vandaar de titel.


Veel
Is
Eenvoudig
Weg


Countryman Ray

Let the light shine

Een van de mooiste dingen aan de bergen in Arizona is het licht. Zonlicht weerkaatst in de meest fantastische kleuren op de bergkammen, op de bomen, de struiken en het water dat hier af en toe ook te vinden is. Tijdens mijn tocht door de bergen genoot ik daar intens van. Regelmatig stopte ik even om alles goed in me op te nemen, en om in mijn opschrijfboekje de indrukken vast te leggen. En natuurlijk gebruikte ik volop mijn fotocamera.


overweldigende natuur
het is een cliche, natuurlijk,
maar het is hier zo
stilmakend mooi:
de frisse berglucht
het zachte licht

het ruisen van de wind
de hoeven van mijn paard in een
vertrouwd ritme op
stenen grond

achter elke bocht
een nieuwe verrassing
in driedimensionale kleuren
elke stap de moeite waard

ik vul mijn veldfles in een beekje
een slok water en dit uitzicht
meer heb ik niet nodig


Countryman Ray