Blue John Wailer

De bodem van Arizona is voor een groot deel dor en stenig. Dat weerspiegelt zich in het karakter van de mensen die er wonen. Ze zijn betrouwbaar maar hard, vriendelijk maar stug, en als je niet uitkijkt val je hard. Als ik in een bergdorpje om water vroeg om mijn veldfles te vullen, kreeg ik het wel maar met met de onuitgesproken boodschap: je bent op jezelf aangewezen. Dat is wat ik zo mooi vind aan dit land: de kansen die je er hebt, het harde werken van de inwoners en de eigen verantwoordelijkheid. Dat zette me aan tot het schrijven van het volgende gedicht.


Blue John Wailer wilde niet deugen
hij werkte, maar niet vaak
in zijn dorpje zagen ze hem
dronken door de dagen gaan
tot het geld op was
en hij weer een baantje zocht

kwade dronk was zijn middlename

medelijden is een onbekend woord
heeft iemand nut, dat is de vraag

op een dag was het zover
met pek en veren
joegen de dorpelingen hem
voor altijd weg

Blue John Wailer kwam niet meer terug
de canyons weerkaatsen soms nog nog zijn naam


Countryman Ray