After the rodeo

Mensen, het is hier geweldig in Arizona. Ik vind het prachtig. Morgen ga ik vooor twee hele weken op individuele trektocht per paard. Dat kost $700 maar daarvoor heb je voor 14 dagen een paard, een zadel en alles wat je nodig hebt om te overleven op de prairie. Ik heb er natuurlijk heel veel zin in.

Maar ik wil het even hebben over waar ik net ben geweest, want je hebt hier natuurlijk ook rodeo's. Daar was ik: bij een rodeo. Mannen op paarden, clowns in de piste, wilde buffels, juichend publiek en een hoop kabaal over de speakers. Spektakel waar Amerikanen erg van houden, terwijl ze zich tegoed doen aan de van rondlopende verkopers gekochte hotdogs. Het zand vloog de bezoekers die vooraan zaten om de oren, want de hal was niet eens zo groot. En ook ik was er bij! Na afloop heb ik nog even staan kijken hoe de beesten terug gingen naar de stallen of in veewagens geladen werden. Wat denkt zo'n rund nou eigenlijk na zijn optreden? Daarover gaat het volgende gedicht.


na de show is het nog lang
onrustig
trillend staan paard en rund
op hun moegelopen benen
wat was het lawaaiig, wat was het
druk

ze kijken om zich heen,
waar nu naartoe?
ze krijgen een pets op de billen
in de stal gaan ze en
eten zullen ze
en water, veel water drinken

is dit wat de beesten willen?
nee, dit is wat de mensen willen,
mannen vooral, in geblokt
houthakkershemd en een
grote hoed

de dieren wordt niets gevraagd


Countryman Ray

Boots

Ik ben er! Ik zit dus in Arizona, in een groot hotel met de prairie op een mijl of vijf afstand. Gisteravond laat kwam ik hier aan. Straks ga ik een auto huren om alvast wat rond te kijken. Uiteraard zal ik daarvan verslag doen, maar mogelijk heb ik niet steeds de kans online te zijn. Als ik zo rond kijk valt een ding alvast enorm op: iedereen draagt laarzen! Ze zijn onmisbaar op de prairie. Je ziet ze hier overal, meestal in de kleur bruin. Ook in Nederland zijn ze populair, hoewel het naar mijn mening een beetje als een vlag op een modderschuit staat wanneer je ze draagt en verder niet het westernleven leidt. Maar ze zijn comfortabel, beschermen je benen en voeten en gaan eindeloos lang mee. Daarover gaat dit gedicht.


bruin, gemaakt van leer
nooit typisch modieus maar wel
passend tijdloos
stevig schoeisel, onmisbaar op de
prairie:
de westernlaars

hij kan smerig zijn,
gescheurd
versleten of haast
doormidden
maar hij laat je nooit
in de steek

iedereen draagt hem
met of zonder sporen
zo stapt men door de
stoffige straten
tevreden met het beste schoeisel
dat er bestaat


Countryman Ray

Beforefun

Het is zover. Vanavond laat vertrek ik dan eindelijk naar Arizona. Ik moet in Georgia overstappen en dan vlieg ik rechtstreeks naar Los Angeles. Vandaaruit vertrek ik per bus (de "Prairie Shuttle") naar Arizona. Eerste stop is Boulder City. Daar zit ik in een groot hotel, met de prairie op loopafstand. Tenminste, als je van lopen houdt. Maar zover is het nog niet:
Ik heb de koffers ingepakt, mijn rugzak (Track 'n bag) op orde, kompas, overlevingsmes, de hele rambam. Straks naar Schiphol en dan zeg ik: toedeloe Holland, howdy States!
Dit gedicht gaat over de voorpret van op vakantie gaan.


Het water op, het zadel in
de bossen uit, de zon die brandt
het vee is stil, de hond slaat aan
het is gedaan in Nederland


Countryman Ray

Ride into the mountains

Als ik straks in Arizona ben (het is al bijna zover, vrijdagavond gaat mijn vlucht!) wil ik ook een tochtje door de bergen maken, te paard uiteraard. Kampeerspullen mee in de zadeltassen, een goede kaart in de hand, een goed humeur en daar gaan we. Wat zal dat een mooi moment zijn als ik de prairie achter me laat en de bergen in rijdt, met een strak blauwe lucht boven me, de rotsbodem onder me en verder niets dan stilte en een lekker windje. Het echte leven voor wie zoals ik het westernleven als leidraad heeft.


in kalme gang schommelen we langs
scherpe rotsen
venijnige adders
gras dat wanhopig groeit op
onvruchtbare bodem

dit is berglandschap
we hebben de prairie verlaten
rijden langs ravijnen
en zwijgen urenlang

het pad gaat verder en
verder omhoog
het uitzicht over de prairie is
adembenemend

dit is leven, dit is
genieten
dit is het Wilde Westen


Countryman Ray

The miracle of Red Bronto

Met mijn welverdiende vakantie in het verschiet (heerlijk drie weken naar Arizona, de bakermat van veel westernlegendes, maar daarover later meer) kijk ik graag vooruit. En wat je dan krijgt is een soort van science fiction in combinatie met de westerncultuur. Best grappig, al zeg ik het zelf. Het geeft de geschiedenis een leuke toekomsttwist. Ik heb de legende van Red Bronto als uitgangspunt genomen en die verwerkt in een gedicht. Meer verklap ik nog niet.


De neef van Red was een vreemde
schoot als de beste
maar zijn beheersing van de lasso
was zo abominabel

De neef van Red had gezeten
en vond nog altijd
Red medeplichtig
en dus chantabel

De neef van Red deed zijn werk
maar schoot op
het mirakel van Bronto
een ruimteschip
met unidentified-label


Countryman Ray

The Fist Fight

Als mannen in de kroeg zitten te drinken kan dat urenlang goed gaan. Vreemden worden vrienden, er wordt gedronken, gelachen en gezongen. Maar er kan ook opeens ruzie ontstaan. Meestal is er dan een vrouw in het spel. Op de prairie is het niet anders, en soms wordt er dan een gun-fight gehouden. Maar het geschil kan ook met vuist beslecht worden. Wel zo fysiek, en niet zo dodelijk. Daarover gaat dit gedicht.


Big Bill Jones zat te drinken met
Freddy "Fist" Johnson
ze hadden al veel op
Big Bill keek steeds vaker en
steeds langer naar
de vrouw van Freddy
hij likte langzaam zijn lippen

Freddy zag het en
opeens had hij er
genoeg van
hij wierp de tafel omver
haalde uit en voila
er was een gevecht

de locals juichten en joelden
er vielen rake klappen
maar zoals dat gaat
op de prairie
was het opeens weer over

de mannen gaven elkaar een hand
de tafel werd rechtop gezet
de rust keerde terug
en ze dronken verder


Countryman Ray

Code of the mountain

Er is iets in het Wilde Westen, dat veel mensen onderschatten. Dat is de kou, het stof, de hitte, de kleur van het water. Alles is anders dan je gewend bent. Het water is te drinken, maar wel groenig en lauwwarm. Het zand steekt als het warm is en voelt ijskoud als het nacht is. 's Morgens is je keel rauw van het stof en 's middags plakt de koffie in je lemen mond.
Hoe romantisch de cowboyhoeden, gezadelde paarden en stille saloons ook mogen zijn, het echte leven had meer downs dan ups in de westerntijd.


Er is meer stof op de vlakte
dan om over te spreken
meer vuur in de zon
dan in de harten

de mannen, zij gaan voort
balanceren tussen dag en nacht
op het randje
waar het even
heel even maar
de moeite van het bestaan waard is

stil zijn ze
stil is het
zo hoort het zonder te zijn

in het donker schreeuw je niet
in het felle licht word je niet gehoord

je mist het omslagpunt
op een haar van de manen



Countryman Ray