Western-limerick (2)

Hier is mijn tweede limerick. Er volgen later nog drie!


een moderne cowboy uit Santa Fe
had op een dag een heel goed idee
hij zei: een paard is niets
geef mij een motorfiets
want daar ga ik veel harder mee


Countryman Ray

Western-limerick (1)

Heerlijk, ik heb de afgelopen week lekker zitten limericken. Wat een gezellig tijdverdrijf. Wijntje erbij, naslagwerkjes bij de hand, pen in de aanslag en hop aan de slag! Hier de eerste:

Er was eens een hoefsmid op de prairie
die werd genood bij een vurige merrie
voor een hoefje of twee
het beest was allerminst gedwee
te oordelen aan de machtige herrie


Countryman Ray

The lost ship

De prairie is niet de plek die je zou associeren met schipbreuk. Toch vond er ooit een merkwaardige schipbreuk plaats bij het gehucht Bolder, Iowa (niet te verwarren met de stad Boulder, Colorado). Twee broers, Jebediah en Zebediah Johnson van de United Methodist Tabernacle Church of the Resurrection of Our Lord and Saviour Jesus Christ kregen op het zelfde moment een visioen van God. De broers waren toen allebei werkzaam als schipper in San Francisco. Dit is wat er daarna gebeurde.


de boodschap kwam aan
God sprak, en de broers,
zij gehoorzaamden.

zij moesten met hun schip
van San Francisco
over de Rocky Mountains
naar de plaats: Bolder, Iowa

daar zou de Heer een tweede zondvloed
loslaten op de wereld

de broers bewogen hun schip;
men zag een rolbaan van
boomstammen
langzaam ontstaan

zwetend,
geholpen door de broeders
van de enig juiste kerk
ging het voort

uiteindelijk, na zeven jaar
duwen, trekken en bidden,
het Onmogelijke volbracht.

de beesten werden verzameld
gingen paar aan paar scheep
toen begon het wachten
op de toorn des Heeren

maar God deed
niets


Countryman Ray

It's raining, man

Regen en het Wilde Westen: het is geen voor de hand liggende combinatie. Toch, áls het regende, dan ging het echt goed los. Zoals in het gedicht is te lezen, dat losjes is gebaseerd op de werken van John Flayfarmer. Dat was een beetje een babbelzieke kwezelaar, met regen als grote passie. Hij kon er uren over doorzagen. Mensen werden vaak doodziek van zijn rare beeldspraak en nasale weerpraatjes. John werd 78 jaar.


Donkere regens
trekken als wolken
over de nachtgeregende moessons
en buffels

de cactussen druipen
van het hemelvocht
tussen de schorpioenen
die ronddobberen
als rubbereendjes
op een zee van rubberdruppels

Donkere regens
trekken als wolken
over de nachtgeregende moessons
en hozen

dat het een zeiknatte aard had


Countryman Ray

The Scout

Aiaiai, had ik net vrijdag een entry geplaatst die, naar ik hoopte, een goedmakertje was voor de entry van woensdag, is het weer niet goed. Ik kreeg namelijk weer diverse reacties, met name van enkele leden van een linedanceclub. Ze vonden de entry wel een tikkeltje negatief. Ja, de strekking was ook niet heel vrolijk, maar er zijn nu eenmaal mensen die het prairieleven niet begrijpen. Dat kan ik niet wegmoffelen. Sommige enthousiastelingen zijn bij nader inzien toch niet zo geschikt voor het harde maar o zo mooie prairiebestaan. Daar ging het gedicht dus over. Afijn, daarom nu maar weer een heel ander, vooral opgewekt gedicht. Geen vertaling zoals woensdag maar eigen werk. Ik ga er niets bij uitleggen, het wijst zich vanzelf.


100 mijlen prairie achter ons
en nog 300 mijlen recht vooruit
we zijn al flink op weg
de wagens schommelen achter me
op het ritme van de trail

ik ben de scout, op zoek
naar waar we ons gaan vestigen
mijn grootfamilie en ik

ik zie helder water, mooie bergen
malse flora en vooral
een stuk land voor ons allemaal

dit is onze toekomst
vol zonlicht en harmonie
niemand legt ons iets in de weg
wij gaan op in het landschap
en trekken straks niet verder:
dan is het ons land


Countryman Ray

Long story short

Zo, dat was niet mals. Ik kreeg de afgelopen 48 uur behoorlijk wat mailtjes over de entry van afgelopen woensdag: of ik niet een beetje lui van vakantie was teruggekomen. Men vond dat ik met die tweeregelige gedichten liet zien dat de rek een beetje uit het wilde westen is, nou, niets is minder waar.
Om dat te bewijzen nu weer een fatsoenlijk gedicht, of althans, een gedicht van fatsoenlijke afmetingen. Het gaat over een cowboy die na jaren van twijfel terugkijkt op zijn bestaan op de prairie en tot de conclusie komt dat het allemaal niets voor hem is. Het stof, de lange dagen, het eindeloze wachten; voor deze cowboy is het één grote fake. Het liefst gaat hij slapen om te dromen van dagen als kantoorklerk of magazijnbediende in een dorp. Deze man heeft zich duidelijk vergist in het harde leven op de prairie.


Het begint met een zegen
die eindigt in een vloek
we maken het leven mooier door het slechter te maken
maar zolang mijn masker mijn meester is
en in de verte de coyote jammert
vind ik het niet erg dat we slapen

Koeien kijken
koeien staren
ze wachten op iets dat al in hun buurt is
het verzuipt als we onze ogen sluiten
maar als in de verte de coyote jammert
vind ik het niet erg dat we slapen

Mijn hoofd is een saloon
met het gerinkel van glas
sommige mensen dansen
maar het merendeel wacht op de sluitingstijd
naar open veld vertrekken, geen bezwaar
omdat we dan tenminste allemaal slapen

als in de verte de coyote jammert
vind ik het niet erg dat we slapen


Countryman Ray

So lazy

Een van de meest luie cowboys op de prairie was Harry "Lazy Sod" McDumbford. Hij was tevens dichter. Zijn aangeboren neiging tot inactiviteit, zijn gebrek aan oplossend vermogen alsook zijn zuinigheid met woorden (hij schreef slechts drie gedichten in zijn hele leven) komen mooi samen in het volgende korte gedicht, dat hij omstreeks 1911 schreef. Ik vond het in de bundel "Pure Prairie Poetry", een dundruk uitgave met meer dan 1000 gedichten, verzameld door Alan S. Ditchworth.


er zit een gat in mijn schoen
wat moet ik nu doen?


Countryman Ray

Mr Clock

Vadertje Tijd heette in het Wilde Westen Mr. Clock. Als het ging regenen en de beesten moesten snel naar binnen, dan hoopten de cowboys altijd dat Mr. Clock hen gunstig gezind was. Om hem dat duidelijk te maken, zongen ze daarbij een lied. Vaak trok Mr. Clock zich er niets van aan en werd iedereen zeiknat. Maar zoals een cowboy in die tijd liet optekenen: met gezang voel je de regen minder.


Er is storm en regen op til
een nat pak is wat ik niet wil
Mr. Clock, help me door de dag
en dat ik mijn kudde halen mag
in alle droogte en gelieve windstil

(5x, of zolang als de dreigende luchten aan de hemel bleven staan)


Countryman Ray

Singing along

Ik las in mijn vakantie een interessant artikel over indiaanse zangcultuur. Er is weinig over bekend. Er werd doorgaans weinig gezongen omdat het leven van de indianen hard en tijdrovend was. Een van de weinige gezelschappen waarvan bewezen is dat ze werkelijk bestaan hebben (er is namelijk veel desinformatie verspreid door multi-culti politiek-correcte Linkse Kerkgangers) is The Buffalo Three, een kwartet mannen op leeftijd die rond 1910 in het Cherokee zongen, een van de indianentalen. Daarbij maakten ze ingewikkelde klikgeluiden met hun tong, rolden tegelijk met de ogen en dansten daarbij haast meetkundig aandoende danspasjes. Ze begeleidden zichzelf op een trommel met een vel van geschoten buffel. Hieronder een lied zoals dat bij hun optredens geklonken moet hebben. Vrij vertaald staat er: 1, 2, 3, 4, 5, man en vrouw, laten we zingen. Deze tekst kon eindeloos herhaald worden zodat de zangers en het publiek in trance raakten.


Sagwu Ta'li Tso'i Nvgi Hisgi
Sagwu Ta'li Tso'i Nvgi Hisgi
Asgay Agehya
Dekanogi'a
Asgay Agehya
Dekanogi'a

Sagwu Ta'li Tso'i Nvgi Hisgi
Asgay Agehya


Countryman Ray

Beans, bannock and butter

Culinair gezien is het wilde westen allesbehalve wild. De toenmalige keuken was erg ontwikkeld en er werd erg lekker gekookt en gegeten. In een kookboek uit die tijd 'Beans Bannock and Butter' van Jay Habbetz valt te lezen dat naast een voedzame maaltijd de westertypes ook graag culinaire uitstapjes maakten naar Mexicaans eten en Alaskaans voedsel. In het gedicht dat ik daarover schreef, vind je zeer bijzondere en typische ingrediënten.


Knolgewassen gestampt
kapucijners wellen
in cognac dat weliswaar verdampt
maar smaak blijft geven
met een teentje knoflook dat even
smoort zolang we doppers pellen

Het vlees gebraden, gelegd in uien
gegaard op roosters
en ingewreven met speceruien*
tomatenchutney met roosmarijn
beetje peper in de wijnazijn
en met karwijzaad wordt het verrassend oosters

Dit hussel je vervolgens door elkaar
en zoals ze op de prairie zeggen
als ze dit op hun bord zien leggen:
smakelijk eten maar!

* speceruien is het ouderwetse woord voor specerijen. Vanwege de verwarring met het gelijkklinkende uienras (de spacerui) is het in 1971 veranderd in specerijen.


Countryman Ray

Out in the great wide open

Een van mijn leuke vakantie-ervaringen (in latere entries daarover meer) was een rit per paard over afgelegen zandweggetjes en grote heidevelden. Ik heb dit vorig jaar ook gedaan. Lekker rijden, af en toe in gestrekte draf, dan weer stapvoets. De horizon is geen grens maar een uitdaging. Toegegeven, Drenthe is de prairie niet, maar je krijgt toch een beeld van de eindeloze uitgestrektheid zoals die er in bijv. Kansas of Nevada te vinden is. Ik was in volledige cowboy-uitmonstering, inclusief chaps en laarzen met sporen. De enkelingen die me passeerden (een meisje te paard en twee keer een wandelaar) keken me steevast bewonderend aan.


met mijn trouwe paard is het goed toeven
ik stoor me niet aan argwanig volk
het stof waait op achter paardenhoeven
verzamelt zich al snel in een wolk

ik neem een slok uit de veldfles en kijk
naar eindeloze verten, weet dan
hoe ik me voel: groots en vooral ook rijk
dit is het leven van een countryman

een reiziger gaat filosoferen
als de reis maar lang genoeg duurt
hoe meer je over jezelf wilt leren
hoe meer je in de verte tuurt


Countryman Ray

Bon voyage

Zo. De vakantie zit er weer op, net als het Plaatsnamen-ABC. Veel leuke reacties gehad. Zelf vonden we het ook erg leuk om te doen, Blonde Lente en ik.
Over Blonde Lente gesproken: zij is nu alweer op vakantie. Niet om te ontspannen, maar voor werk. Ik heb haar gisteren uitgezwaaid op Schiphol en haar een Bon Voyage gewenst.
Eenmaal thuis viel mijn oog op een van de nieuwe westernboeken die we afgelopen maand hebben gekocht: Traveling Through The Frontiers. In dat boek beschrijft Emma P. Simpleton over reizen die men ondernam in het wilde westen. Nou, dat viel allemaal reuze mee want van reizen hielden de meeste mensen in die tijd niet. Daarom dit gedicht:


Aan de andere kant van het woud
is het donker en vrij koud
net als het diepe zwarte water
en geen bomen maar een krater

Aan de andere oever van de rivier
ben ik minder graag dan hier
de wind staat daar pal van voor
en je komt het zand niet door

Aan de andere kant van de aarde
is niets dat God voor ons bewaarde
wij blijven op onze eigen beemd
al het andere blijft ons vreemd


Countryman Ray

Plaatsnamen ABC (26)

Zeaburgh

Door Nederlandse kolonisten gestichte nederzetting van voormalige religieuze waanzinnigen. Op alle mogelijke manieren werden buitenstaanders buiten het dorp gehouden. De inwoners betaalden geen belasting, gingen niet in militaire dienst en trouwden in eigen kring en vaak zelfs in het eigen gezin. Een aanval van indianen werd ooit afgeslagen door drie uur lang psalmen te zingen op zo'n luide en valse wijs dat de indianen de een na de ander in paniek wegvluchtten. Nu is Zeaburgh vooral bekend om haar 27 drukkerijen waar uitsluitend bijbels in gothische letters worden gedrukt. Toeristen zijn niet welkom in Zeaburgh.

Zo, en hiermee zijn we aan het einde beland van dit 26-delige Plaatsnamen ABC. Hopelijk weer naar volle tevredenheid. Voor mij -en in mindere mate voor mijn vriendin Blonde Lente- was het een leuke manier om veel te weten te komen over de ontstaansgeschiedenissen van diverse plaatsjes, waar we zelf nog nooit van gehoord hadden. Vanaf morgen weer de gebruikelijke westernpoëzie en prairiegedichten. Wat dat is toch echt mijn eerste liefde.


Countryman Ray