No more prairie, hello orbit!

Zo zeg! Zelden ben ik zo geraakt als afgelopen vakantie in Duitsland. Zoals ik had verteld in mijn vorige post zijn we samen naar het Space Centre in Frankfurt geweest. Wat een bijzondere wereld was dat! Ongelooflijk. Ik vond álles prachtig!
We hebben daar een paar boeken gekocht en ik heb me de afgelopen maand volledig verloren in de wereld van maanlanders, raketprogramma's, buitenaards leven en wat al niet meer.
Ik heb toen een goed gesprek gehad met Blonde Lente en we hebben besloten onze western-hobby op te geven, alles op Marktplaats te zetten en opnieuw te beginnen met onze nieuwe gezamenlijke passie: de ruimte. En wie weet beginnen we dan binnenkort een Space Cadet Blog. Je weet maar nooit!

En tot slot nog een prachtig bericht: toen we in het Space Centre van Frankfurt waren en we naast een replica van de eerste Sojoez-raket stonden, ben ik op mijn knieën gegaan en heb ik Blonde Lente ten huwelijk gevraagd. Haar antwoord was het mooiste en kortste dat ik ooit van haar hoorde. Ze zei ja.
Dus op 16 oktober stappen we in het huwelijksbootje. Of een ruimtescheepje.

Natuurlijk blijft dit blog bestaan en hopelijk zal het voor een toekomstige generatie van pas komen als het iets over het wilde westen en de prairie wil lezen.
Ik heb het met veel liefde en toewijding gedaan, maar nu roept het heelal. Daar gaan we!

We have a lift-off!

Countryman Ray

Holiday in Deutschland

Ja mensen, vandaag ga ik met Blonde Lente op vakantie. Naar Duitsland, zoals we vorig jaar ook deden. We gaan natuurlijk naar het Karl May-Themenpark, maar voor deze keer ook naar het Space Centre in Frankfurt. Blonde Lente houdt namelijk niet alleen van Indianen maar ook van de exploratie van het heelal. Ik ben benieuwd!

In ieder geval een goede vakantie en tot donderdag 18 augustus, want dan zijn we weer terug!


Countryman Ray (& Blonde Lente)

Life on the prairie

Moest je je aanpassen, vroeger op de prairie? Reken maar! Eigenwijze gasten die zich niet aan de regels van mens en natuur hielden kwamen niet ver. Het prairieleven was en is prachtig, maar je moet je wel voorbereiden en een bepaalde levenshouding aannemen. Ik kan mezelf rustig als een ervaren prairieganger beschouwen (zie mijn entries uit september 2009) maar menig stads nufje ging en gaat ten onder op de prachtigste plek ter wereld.


pas je hier aan,
en je blijft leven
wees eigenwijs,
en je zult sneven

het landschap is mooi
maar ook erg hard
de locals zijn aardig
zolang je ze niet tart

er is geen vangnet
voor als het misgaat
denk dus na, zodat je
de plank niet misslaat


Countryman Ray

You're in the army now

Rekruteerders van het leger waren op de prairie weinig geliefd. Veel cowboys en andere wild westerlingen waren helemaal niet gesteld op de gladde ratten die je probeerden over te halen om als kanonnenvoer te dienen in het leger. Wat dat betreft is er juist in Amerika veel veranderd. Tegenwoordig wil elke gezonde jonge Amerikaan onmiddellijk in het leger. En het volk van nu vindt het prachtig. 'Support our troops' is een veelgeziene bumpersticker op menig auto. Die support houdt in dat doden met alle egards worden begraven, soldaten die terugkomen zonder armen en benen krijgen protheses met de Amerikaanse vlag erop en veteranen mogen -als enigen in de VS- openlijk bedelen op straat zonder te worden weggestuurd. Kortom, anders dan in de westerntijd is het leger nu helemaal geaccepteerd. Waarom dat vroeger anders was lees je in het volgende gedicht.


Voor een grijpstuiver
pakten ze je plunje af
je leven en je toekomst

beneveld van de drank
die vriendelijk lachend
geschonken werd
zei je zo volmondig ja

dat de achterblijvers
hoofdschuddend zeiden
op de rug van een ander
komt hij lopend terug

de jonge rekruut keek om
en zag in de verte
zijn leven op het slagveld
glorieus op foto's en
geurend naar wat geweest is


Countryman Ray

P-R-A-I-R-I-E

De mensen vragen mij wel eens wat de prairie voor mij persoonlijk betekent. Ik zeg dan altijd: lees mijn blog, dan weet je het. Vooral de entries uit de tijd dat ik in Arizona was zijn daar heel duidelijk over (september 2009). Maar soms ben je in de saloon (kroeg noemen sommigen het ook wel) en daar is niet altijd internet voorhanden. Dan mag ik graag elk van de letters van het woord prairie voorzien van een betekenis. Daar komt het volgende uit:


Prachtig
Ruig
Adembenemend
Indrukwekkend
Radicaal
Imposant
Eeuwig


Countryman Ray

Eleven is our goal

Toen de 24-jarige John Socker eens te laat bij de saloon van Wellington aankwam, waren de lonen uitgekeerd en zat er niets meer in het zakje voor Socker. Daarop haalde hij zijn pistolen en schoot elf mensen neer. Dit aantal is later veelbepalend geworden. Het edele voetbalspel, in de Verenigde Staten soccer geheten, werd aanvankelijk gespeeld met twee teams van ieder tien voetballers, maar is onder druk van de Amerikanen veranderd in twee teams van -inderdaad- elf personen. Wat het met John Socker te maken heeft? Ik heb het niet exact kunnen uitvinden. Ik weet alleen dat toen hij zich overgaf er nog drie patronen in zijn pistolen zaten. Het had dus drukker op de voetbalvelden kunnen zijn.


Hij knalde een keer of tien
de rest ging vanzelf
telde de horizontalen
en schoot haastig nummer elf


Countryman Ray

Old on the prairie

De oudste inwoner die ooit op de prairie gewoond heeft was de dichteres Dorothy Newman. Ze was al 103 jaar oud toen haar man op 101-jarige leeftijd overleed. Ze ging toen op de prairie wonen en begon een winkeltje met huishoudelijke spullen. Toen ze 115 was overleed ze aan een val van haar paard. Na haar dood bleek in haar testament te staan dat al haar gedichten postuum moesten worden uitgebracht. Dat werd een bundel met 700 bladzijden. Haar eerste gedicht schreef ze toen ze 26 jaar oud was, en het was behoorlijk profetisch. Het gaat als volgt.


ooit zal ik niet langer
mijn man's goed verschonen
dan begin ik een winkel
en zal op de prairie wonen

ik zal hem dienen
zolang als hij leven zal
ik ken zijn nukken en grillen
ze zijn groot in getal

en ik zal ooit echt gaan leren
op een paard te rijden
tot dan moet ik wachten,
wassen en tijd verbeiden


Countryman Ray

Holiday in jail

Het kan gemakkelijk misgaan op de prairie, zeker als je de gebruiken niet kent. De early travellers John en Marie Blueharp uit Canada ondervonden dat aan den lijve toen ze in 1866 naar Nevada trokken voor een vakantie. Ze kwamen terecht in de beroemde Battle of Nevada. Daarover gaat het volgende gedicht.


Ze wisten 't niet beter
of ze dachten werkelijk
dat het een festiviteit
van een braderie betrof

ze stonden er versteld
werden subiet opgepakt
en afgevoerd als boeven
gezichten vol met stof

achter de tralies gezet
was de fun meteen over
de holiday begon slecht
bleef wekenlang een sof


Countryman Ray

The snakecatcher

Vandaag voor het laatst een grafschrift. Jake "The Snake" McFarrell was een slangenvanger op de prairie. Met zijn imposante verschijning en uitgebreide slangenvangersuitrusting was iedereen onder de indruk van hem. Ook de slangen, die er vaak meteen vandoor kronkelden als Jake er aan kwam. Totdat de grote slangenvanger op een dag gebeten werd door een slang die besloot niet te vluchten. Het was een bijzonder giftige slang, en Jake was binnen een half uur dood. Zijn grafsteen was klein, daarom paste er slechts een klein maar wel bij zijn dood passend epigram op.


die laatste slang
was niet bang


Countryman Ray

What's that noise?

Elenore Tallahassee uit Denver, Colorado stond bekend om haar luide stem. Overal waar zij kwam was ze luid en duidelijk aanwezig. Het deed de mensen zeer aan de oren. Als ze fluisterde leek het alsof er een vliegtuig overkwam. Mind you dat vliegtuigen indertijd veel lawaaiiger waren dan de jumbojets van nu. Toen Elenore, verder een schat van een mens, was overleden, miste iedereen haar. Maar toch was er ook iets van opluchting voelbaar.


Hier ligt Elenore
als mens zat zij ons hoog
we verliezen haar uit het oog
maar boven alles uit het oor


Countryman Ray

Big mouth

Ik kreeg een paar hele leuke reacties op het grafschrift dat hier vrijdag verscheen. Daarom deze week nog een paar. Er was ooit een zeer gehate saloon-bezoeker in Baskerville, Illinois. Hij schepte enorm op over zijn prestaties en rijkdom. Daarnaast zocht hij altijd met iedereen ruzie. Toen hij stierf ging er een golf van opluchting door het stadje. Hij kreeg het grafschrift dat hij verdiende.


die grote mond
hapt nu grond


Countryman Ray

One gram of epi

Er werd wat afgestorven op de prairie. Vaak moesten de overlevenden halsoverkop vertrekken en hadden ze geen tijd voor een mooi grafschrift. De mooiste grafschriften zijn verzameld in het boekje 'Epigrams of people who died'. Hier eentje van ene Wesley Coezee.


Hier ligt met zijn neus naar benee
ene Wesley Coezee


Countryman Ray