The General Store

Laatst was ik even in zo'n mega-supermarkt. Wat een keuze! In het wilde westen hadden ze die vroeger niet, maar er was toen wel de general store, waar ze ook van alles en nog wat te koop hadden. Het was na de saloon het middelpunt van elk dorp en elke stad, en een van de belangrijkste winkels. Uit de wijde omtrek kwamen de klanten er naar toe. Dat zette me aan tot het schrijven van het volgende gedicht:


zadels, papier, hout
kogels, appels, melk
kaarsen, bestek, zeep
spijkers, zalf en kaas

in de general store was het
allemaal te krijgen
cowboy, priester en indiaan
iedereen wist de weg naar de
general store te vinden

schoenen, hamers, teer
potten, pannen, koek
tabak, luiers, kool
potlood, krant en drank

in de general store was het
allemaal aanwezig
een tas vol spullen voor
een handjevol dollars
en elke klant was blij


Countryman Ray

Prairiewise

Dit gedicht gaat over de grootsheid van de prairie in vergelijking met de wereld om ons heen. Soms, als ik de krant lees, overvalt me een gevoel van machteloosheid. Al die ellende, al dat onrecht, al dat gemeet met twee maten: ik vind het vreselijk. Iedereen mag zijn eigen land hebben, iedereen verdient een plekje aan de creek, dat vind ik. Maar ja, sinds de cowboys in Amerika zijn verjaagd, is de wereld raar en onvoorspelbaar geworden. We hebben nu zelfs een kernbom in Noord-Korea, nou, dat was er nooit geweest als de cowboys er nog waren!


De prairie in zijn oneindigheid
geeft de gedachten de ruimte
de grootsheid van het alles
en tegelijk het nietige ervan

de prairie herbergt alle uitersten
zoals de wereld om ons heen
oorlog en vrede
voors en tegens
winnaars en verliezers

we zijn de dieren van de prairie
en de prairie in zijn oneindigheid
is de brenger van onze toekomst

we denken groot
klein zijn we
en tippen kunnen we nooit
aan de prairie


Countryman Ray

The wagons on the prairie

Onlangs zag ik een lange rij auto's met caravans erachter. Ik moest meteen denken aan de goede oude tijd in The Wild West toen lange colonnes huifkarren over de prairie reden, met gezinnen op zoek naar avontuur en geluk, aangevallen door indianen en kampend met een tekort aan voedsel of water, maar altijd optimistisch over de goede afloop. Dat deed me het volgende gedicht schrijven.


daar reden ze,
de dappere mannen en vrouwen
huifkar na huifkar,
op zoek naar een stukje land,
een beetje geluk
de scouts voorop, kijkend
of er indianen waren
's avonds stonden de huifkarren
prachtig in een grote cirkel

er was een kampvuur, eenvoudig eten
uit grote ketels en 's nachts
het geluid van coyotes

en dan eindelijk op de bestemde plek
er kwamen huizen, een smid
een saloon en een drugstore
het dorp werd een stad
en zo onstonden Arizona, Californië, Nevada
hulde aan de dappere kolonisten
hulde aan hun onvermoeibare paarden


Countryman Ray

Point Knockers

Een keer, op een feestje, zei iemand tegen me dat het countryleven heel eenzijdig is. Ik vroeg hem wat hij bedoelde. Nu wist ik toevallig dat de bewuste persoon homo was (niks mis mee hoor, maar hij is het wel) en dus kwam het hoge woord eruit: op de prairie is geen plaats voor homo's. Tenminste, dat vond hij. Ik zei: hoe kom je daarbij? Op de prairie wordt er niet naar geaardheid gekeken.
Om aan te tonen dat er in de westernwereld ook best homo's voorkomen, heb ik een mooi gedicht geschreven over een blonde zwemgod, Bill. Het is niet per se een homogedicht, maar het gaat toevallig over een man die een andere man begluurt. Zoals homo's dat wel vaker doen. Niet dat ik dat zelf vind, ik ben geen homo namelijk, maar die zelfde vriend zei dat. Die zei: ja, we houden er wel van, een beetje te gluren naar lekkere mannen.
Hoe dan ook, ik toon met dit gedicht aan dat homo's best een plekje kunnen hebben op de prairie.


Ik liet mijn onschuldige banjo achter bij de kreek
van Point Knockers
waar blonde Bill
zijn baantjes trok
en ik vanuit de treurwilg
op zijn kruin keek
en meer zag

zoals de velden achter de kreek
de cactussen de bomen
en het begin van de prairie
waar ik zo van houd

Blonde Bill
de sterzwemmer van Point Knockers
met zijn driehoekige schouderpartij
en zijn regelmatige slag
in het water dat hem droeg

Van de kreek waar ik mijn onschuldige banjo
achterliet in de bramenstruik
onder de treurwilg


Countryman Ray

Girls on pony's

Dit gedicht schreef ik een aantal maanden geleden, toen ik terugdacht aan mijn kampeervakantie op de Veluwe, vorig jaar. Wat een mooi gebied, al die machtige wildernis die je aan de uitgestrekte ruige natuur in Arizona doet denken. En wat was ik ontroerd toen ik een groep meisjes op pony's voorbij zag komen. Sommige meisjes hadden zelfs een cowboyhoed op! De pony's weerden zich goed, hun stoere hoeven ploegend door het rulle zand, trots om zich heen kijkend en genietend van hun volle draf. Het inspireerde me 's avonds bij een kampvuurtje tot het volgende gedicht:


pony, wat ben je mooi
niet zo groot als een paard
maar altijd dapper,altijd geduldig
en lief voor de meisjes op je rug

feilloos loop je de route
die je zo goed kent

ik stel me je voor op de prairie
het wordt al donker,
de laatste zonnestralen vallen door je
ruige manen
je weet de weg, net als een cowboy

een coyote huilt in de verte
voor jou heeft het leven geen geheimen meer
pony, wat ben je mooi
niet zo groot als een paard
maar op de Veluwe ben je
dapper, altijd geduldig en lief
voor de meisjes op je rug


Countryman Ray

The key of the sheriffs daughter

Dit gedicht schreef ik vorig jaar zomer, toen het kwik boven de dertig graden uitkwam en ik op de Drentse hei aan het zoeken was naar tumbleweed voor in mijn themakamer. Uitiendelijk had ik een zak vol gevonden en zag ik aan de rand van het bos een klein huisje. Ik stelde me voor dat het een cel was waar een eenzame cowboy de tijd verdreef met mijmeren over zijn geliefde, de dochter van de sheriff, en de vrijheid. Het gedicht heeft veel emotie, maar het was dan ook behoorlijk warm en droog die dag.


In de muur staan de dagen gekrast
de tralies snijden in mijn vlees
als ik probeer te ontsnappen
daglicht is even spaarzaam
als de liefde van de dochter van de sheriff
van wie ik de sleutel zoek

De cel is mijn thuis
met kieren en muizen
met een raam en een deur
maar geen sleutel
naar de liefde van de dochter van de sheriff

Lieve Trudelieze
Als je dit leest
kom me dan opzoeken in de bak
ik hou het niet meer uit
ik wil de prairie zien, desnoods alleen

Trudelieze waar is toch jouw sleutel?
Waar Trudelieze?


Countryman Ray

Prairie feelings

Dit gedicht heb ik op een mooie avond geschreven. Ik had die middag bij mijn westernspeciaalzaak een mooi boek gekocht over wolven op de prairie. 's Avonds lekker bij de open haard met een whisky erbij zitten lezen. Prachtig boek, het heet 'Wolf on the prairie, how and what' en het is echt een aanrader. Na een tijdje pakte ik mijn lederen opschrijfboekje en schreef het gedicht 'Prairie feelings'. Het einde is misschien wat anders dan normaal, maar het heeft ook wel wat.


Op de prairie dooft het licht nooit
al zie je de ogen van de wolf
altijd tussen de struiken

het is de wolf
van de prairie
en de wolf van het leven

een pistoolschot
en de wolf ligt op z'n rug
maar dat
is een ander verhaal


Countryman Ray

It's hairy on the prairie

Dit gedicht schreef ik onlangs, na een bezoekje aan steakhouse Texas in een Drents dorpje waar ik die dag had gewandeld. De combinatie van de gezonde boslucht met een goeie western-salade zorgde voor genoeg inspiratie. 's Avonds bij het haardvuurtje -en onder toeziend oog van Raging Buffalo, die sinds vorige week (eindelijk!) in aquarel aan de muur hangt- schreef ik It's hairy on the prairie, een somber gedicht over de tegenslagen van het leven. Maar toch een mooi einde, met de ochtend die altijd weer gloort op de prairie.


De drie baarden om het kampvuur
keken mistroostig in de vlammen
oogst vergaan
kudde vertrokken
vrouwen in geen velden of wegen

Uitgerekend de slimste indianen
kruisten hun pad
en lieten geen vuurwater achter
Bobby-Ann
Bobby-Ann met een fles vuurwater
in een kanten jumper

Zij was verder weg dan ooit
en het kampvuur ging uit als een nachtkaars
die bleef nasmeulen tot het ochtendgloren


Countryman Ray

Countryman Ray online

Howdy!

Countryman Ray is eindelijk op de Wereld Wijde Prairie. Hier vindt u westernpoetry, ins en outs van het ware western- en countryleven en natuurlijk alle nieuwtjes over Countryman Ray.
Als u nu zegt: dat vind ik mooi, de westernpoetry, dan kunnen we best een afspraak maken voor een optreden. Ik heb al vaker opgetreden op linedance-feesten en western thema-avonden. Altijd met veel succes.


Countryman Ray