It's hairy on the prairie

Dit gedicht schreef ik onlangs, na een bezoekje aan steakhouse Texas in een Drents dorpje waar ik die dag had gewandeld. De combinatie van de gezonde boslucht met een goeie western-salade zorgde voor genoeg inspiratie. 's Avonds bij het haardvuurtje -en onder toeziend oog van Raging Buffalo, die sinds vorige week (eindelijk!) in aquarel aan de muur hangt- schreef ik It's hairy on the prairie, een somber gedicht over de tegenslagen van het leven. Maar toch een mooi einde, met de ochtend die altijd weer gloort op de prairie.


De drie baarden om het kampvuur
keken mistroostig in de vlammen
oogst vergaan
kudde vertrokken
vrouwen in geen velden of wegen

Uitgerekend de slimste indianen
kruisten hun pad
en lieten geen vuurwater achter
Bobby-Ann
Bobby-Ann met een fles vuurwater
in een kanten jumper

Zij was verder weg dan ooit
en het kampvuur ging uit als een nachtkaars
die bleef nasmeulen tot het ochtendgloren


Countryman Ray