Olrik the Barbarian

Ik kreeg van Blonde Lente een goede leestip toegespeeld en dus heb ik de hele zondag lezend doorgebracht, met 'Barbarians of the prairie', een verhalenbundel over de vreselijkste cowboys en desperado's van het Wilde Westen. Het meest greep me Olrik aan, de schrik van Kentucky. Hij was zo wreed dat sommige inidanenstammen zijn naam niet uitspreken, maar een teken maken met hun hand.


Op de plaats van een geweten
zat gewapend beton in de weg
Olrik plunderde en brandde
ketende voeten en handen
wie hem op zijn pad trof had pech

Tot een dag dat Olrik zag
dat een indiaanse neerzeeg
bij een veulen dat was gestorven
Olrik iets voelde, spijt kreeg
dat zijn gemoed zo was bedorven

Olrik kon niet langer leven
bij de aanschouw van het leed
de kracht van liefde hem de das om deed
storte neer en weende diep
de indiaanse heeft het hem vergeven


Countryman Ray

Kidnapped and helpless

Ik kreeg een hartverwarmend mailtje van Blonde Lente. Ze vond het leuk met me gesproken te hebben en wil graag het contact voortzetten. Ze heeft me ook verteld over de Appalachies. Naar het schijnt heeft haar betovergrootmoeder, Lichte Avond, (eigenlijk heette ze Petronella) een tijdje als Hollandse indiaanse bij een indianenstam in de Appalachies gewoond. Ze is toen ontvoerd door concurrende moslim-indianen, die haar pas na betaling van een flink losgeld vrijlieten. Daarna had Lichte Avond het wel gezien in Amerika. Overigens begrijp ik nu goed waarom Blonde Lente zo geinteresseerd is in het indianenleven. Het zit in haar bloed.


in een donkere tipi lag ze reeds
drie weken lang vastgebonden
haar stamgenoten hadden haar steeds
gezocht maar nog niet gevonden

de hele dag hoorde ze het gejank
uit de grote tipi-moskee
ze kon ook niet wennen aan de stank
het zat haar tot dusver niet mee

uiteindelijk werd er losgeld betaald:
kisten met kruit en geweren
Lichte Avond werd door haar stam gehaald;
geen Allah meer om te eren!

maar ze had nu toch genoeg van dit land
ze was diep met de polder verwant


Countryman Ray

Arabs and apachies

Kreeg gisteravond een cryptisch mailtje van Blonde Lente: morgen meer tijd, de Apachies hebben me in beslag genomen.
Ben benieuwd wat dat allemaal betekent, maar ik ben wel gelijk in de westernliteratuur gedoken om te kijken wat de Apachies zijn. Het zijn dus geen helicopters, geen volk, maar een bergketen, die berucht is geworden vanwege een uitvalsbasis van moslimcowboys die er ooit was. Daarover gaat dit gedicht.


Apachie Akbar
blonk in de grote zon
als de kromzwaarden
het gesteente en de aarde

Apachie Akbar
liet het vee verdwijnen
en zelfs Gods wegen
bracht de cowboy geen zegen

Apachie Akbar
haard van de moslims
verdween zoals het kwam:
onverstaanbaar en met een hoop tamtam


Countryman Ray

Unexpected meeting

Wat een weekend! Ik ben naar de grote verzamelaarsbeurs in Utrecht geweest, om mijn collectie westernspullen uit te breiden. Ik stond bij een kraam met allemaal authentiek westernmateriaal en keek toevallig even naar links, en daar stond ze: Blonde Lente!!! Wat er toen door me heen ging kan ik nauwelijks beschrijven. Ik was zo blij… Het werd een hele leuke middag. Helaas helaas waren we elkaar op zeker moment kwijt in de drukte, en ik had nog steeds haar e-mailadres of telefoonnummer niet! Wel had ik haar verteld van mijn blog. Hopelijk gaat ze me nu googelen! Blonde Lente, als je dit leest: mail me!


we stonden drie kramen van elkaar vandaan
jij kocht een oud indiaans schild
ik een echte antieke buffelhuid
mijn hart klopte nog nooit zo wild

ik was je in die maanden nooit vergeten
en jij had ook aan mij gedacht
ik herkende meteen je blonde haren
en de manier waarop je lacht

we vonden elkaar weer, zo moest het wezen
en ik, ik kon de liefde in je ogen lezen


Countryman Ray

Anatomy of a prairiewagon

Ik kreeg eergisteren een email van mijn tienjarige neefje Jasper. Hij is een grote fan van het blog van ome Ray en verraste me met een zelfgeschreven gedicht over het westernleven. Omdat ik het een ontwapenend gedicht vond, over de anatomie van een huifkar, heb ik voor deze ene keer besloten zijn gedicht op mijn blog te zetten.
Hij vroeg me wel te helpen met een titel voor het gedicht, want zijn engels is nog niet zo goed. Bij deze, Jasper!


De huifkar heeft een bok
en achterop een hok
met een dak van katoen
is het binnen goed te doen
het wordt er niet zo heet van
en ook een vette scheet kan
alle kanten op, da's goed gesnopen
want de achterzijde is gewoon open
dat katoen wordt geleid door hout
dat in een boogje is gebouwd
zo heb je vanzelf dat ronde van de wagen
zoals in de films van vroeger dagen
dat waren nog eens tijden van weleer
want dat is er nu niet meer


Jasper, het neefje van Countryman Ray

Lost in the canyon

Vele karavanen met kolonisten gingen in de 19e eeuw westwaarts, over de prairie, door de bergen, op zoek naar een nieuw thuis. Meestal hadden ze te maken met ontberingen, soms met indianen, en in zeldzame gevallen ging het nog erger mis. Daarover gaat dit gedicht.


veertien wagens, mensenvol, gaan traag
door een gebergte zonder eind
ze zijn verdwaald en koud en bang
als het laatste licht verdwijnt

de canyon is lang en nogal diep
keren lukt niet, ze gaan voort
dit is de verloren colonne
waarvan niets meer werd gehoord

geen indianen zijn dit keer de schuld
de scout heeft zijn taak niet goed vervuld


Countryman Ray

Cannonball Milwaukee

Cannonball Rumper was een hoge officier uit het Amerikaanse leger. Hij was door een groep cowboys gevraagd te bemiddelen in een conflict tussen de koeienhouders en een indianenstam, waarvan werd vermoed dat ze koeien ontvoerden. Uiteindelijk bleek een van de cowboys de schuldige en wilden zijn kompanen af van de indianen omdat ze vruchtbare graasweilanden hadden. Rumper werd de held van de indianen en veranderde zijn naam in Cannonball Milwaukee.


Ze kregen de schuld van alles
de indianen, voor het blok gezet
wendde zich tot Rumper
die prompt de lieve vrede heeft gered

Hij verstopte zich achter een struik
hield getrouw de wacht
en zag tot zijn verbijstering
de cowboys als dieven in de nacht

Hij loste geen schot
en meldde de cowboys de volgende dag
het waren niet de indianen
en vertelde wat hij zag

De koeienkerels waren betrapt
als verliezers dropen ze af
sindsdien heet Rumper Milwaukee
omdat hij de indianen weer waardigheid gaf

De smeerlappen pakten hun biezen
hun koeien en hun vrouwen
Milwaukee zag het met blijdschap aan
al zijn de indianen ook niet altijd te vertrouwen


Countryman Ray

Nurse Dorothy

Kansas City is nu een miljoenenstad, maar begin 19e eeuw was het niet meer dan een vooruitgeschoven post op de prairie. Ondanks het geringe aantal inwoners waren er veel vuurgevechten. Drankgebruik en korte lontjes waren daar debet aan, zoals wel meer op de prairie. Dat die vuurgevechten verrassend vaak toch nog goed afliepen, had een oorzaak. Daar gaat dit gedicht over, dat een ode is aan een opmerkelijke vrouw die vrijwel vergeten is, ook onder de liefhebbers van het Wilde Westen. Ik moet er eerlijkheidshalve wel bij zeggen dat Nurse Dorothy liever gewonde cowboys hielp dan gewonde Indianen. Daar had ze een hekel aan. Maar dat was vrij normaal in die tijd.


als er weer eens schoten vielen
en een cowboy raakte gewond
kwam Dorothy naast hen knielen
zij was het die hen graag verbond

Dorothy deed het niet minder
dan geleerd chirurg of doc
de cowboys hadden geen hinder
van haar immer smerige rok

ze hadden geen moeite ook met
haar haast duivels zwarte ogen
haar wil was groot, haar woord was wet
ze zouden alles gedogen

dankbaar keken ze haar aan;
zij kon haar mannetje staan!


Countryman Ray

Wiley Repeat

Eén van de kleurrijke figuren van het Wilde Westen is ongetwijfeld Wiley Repeat, die eigenlijk Wiley Johnson heette. Zijn bijnaam Repeat ontleende hij niet aan zijn automatische wapen, dat in zijn tijd opkwam, maar vanwege zijn vele herhalingen. Steeds als hij teveel gedronken had, en dat deed hij ook bij herhaling, vertelde hij dezelfde anekdotes en verhalen.
Eén van zijn sterke verhalen betreft de verijdeling van de roof van zijn paard door een desperado. Daarover gaat dit gedicht.


En toen kwam die desperado
iets te dicht bij mijn paard
dus ik pakte mijn wapen en schoot
in de lucht, door zijn hoed
toen in zijn pens en tenslotte
op de vlucht in zijn billen

dus eerst in de lucht, door zijn hoed
toen in zijn pens en tenslotte
op de vlucht in zijn billen

in de lucht, door zijn hoed, in zijn pens
en tenslotte in zijn billen

de lucht, zijn hoed, zijn pens
en tenslotte zijn billen

lucht, hoed, pens
en billen


Countryman Ray

Silent Ghost

Ik las dit weekend in een obscuur boekje uit de jaren 50 van de vorige eeuw: A Short History of Native Americans. In een voetnoot kwam een verhaaltje over een wrede indiaan aan bod. Hij stond bekend als de scalpel-koning. Deze indiaan besloop zijn tegenstanders 's nachts om bij hen hoofdhuid en haar af te snijden. Tientallen mensen zijn zo gedood. Helaas staat er niet bij tot welk stam hij behoorde en of hij dit deed uit wraak of om een andere reden. Over deze gevreesde indiaan gaat het volgende gedicht.


Silent Ghost was de kampioen
als het ging om scalperen
totaal verrast kon geen vijand zich
tegen zijn mes verweren

roodhuiden en kolonisten
het was hem om het even
alleen al zijn naam deed waarlijk
iedereen van schrik beven

pas toen hij stierf was het over
van respect geen enkel blijk:
de zoon van zijn grootste vijand
scalpeerde het koude lijk


Countryman Ray

I can see clearly now...

Las onlangs in een Amerikaanse krant op internet dat het al meer dan een half jaar niet heeft geregend in het gedeelte van Arizona waar ik afgelopen zomer was. Dat heeft desastreuze gevolgen voor de flora en de fauna. Het bericht sloot af met een citaat van het stamhoofd van een kleine indianenstam, verwant aan de Hopi indianen. Hij stelde voor een grote regendans te organiseren, maar daar wilde de overheid niets van weten. Vreemd, want baat het niet, dan schaadt het niet.


Een negenmans regendans
verzoekt de weergoden
de handen ten hemel, de voeten stampen
zinloos en om de tijd te doden

Maar als de droppels vallen
de grond van kleur verschiet
gebeden verhoord, dansers tevreden
dan hoor je de overheid niet


Countryman Ray

The ground that we walk upon

Grond. Bodem. Het is er, altijd en overal, we lopen er over, we staan er op, we dansen en rijden er over heen. In Arizona is de grond veelal rood, stenig, woestijnachtig, danwel ruig en begroeid met typisch struikgewas of dappere bomen die door alle droogte en ellende heen blijven groeien. Graag breng ik hier een ode aan deze grond.


je kent alleen onze voeten,
onze banden en de pijn
als we in je staan te wroeten
met ons hard-stalen venijn

je bent al vele eeuwen hier,
al sinds God de aarde schiep
je zag het prehistorisch dier;
en de mens die rechtop liep

je werd verscheurd door de hoeven
van buffels, wilde ponies
het tigste graf dat ze groeven
voor boeven met hun tronies

zo ben je steeds de underdog
maar ook steeds een wonder, toch?


Countryman Ray

Her name was Dallas

Prachtig boek gelezen over het ruige Zuiden van Amerika. Het land van de roodnekken, de frivole dames en het vrije wapenbezit dat met hand en tand wordt verdedigd. Eén mooi verhaal gaat over Dallas, een doof meisje uit de buurt van Inglested (waarschijnlijk een Nederlandse enclave, Engelstad). Zij misleidde een bende bandieten door ze de verkeerde kant op te sturen en redde het dorp. Het volgende gedicht is daarop geïnspireerd.

(Blonde Lente, als je dit leest: dat de indianen een bloeddorstige rol krijgen in dit gedicht is niet om de indianen in een kwaad daglicht te stellen, maar om het zo historisch verantwoord mogelijk te houden.)


Dallas, met de jaren dover
ontmoette daags een laffe rover
die haar vroeg waar de huizen
de mensen, hun vee en geld waren
Dallas zag de ogen van de onverlaat
zijn vale huid, zijn wilde haren
en wees hem naar een reservaat

De man met zijn maten
hadden niets in de gaten
zij sloegen opzichtig hun kruizen
gingen op weg naar de indianen
die ze van bloeddorst vervuld opwachtten
ze werden verrast en vele nachten
bungelden hun scalpels met vrolijke manen


Countryman Ray