Vele karavanen met kolonisten gingen in de 19e eeuw westwaarts, over de prairie, door de bergen, op zoek naar een nieuw thuis. Meestal hadden ze te maken met ontberingen, soms met indianen, en in zeldzame gevallen ging het nog erger mis. Daarover gaat dit gedicht.
veertien wagens, mensenvol, gaan traag
door een gebergte zonder eind
ze zijn verdwaald en koud en bang
als het laatste licht verdwijnt
de canyon is lang en nogal diep
keren lukt niet, ze gaan voort
dit is de verloren colonne
waarvan niets meer werd gehoord
geen indianen zijn dit keer de schuld
de scout heeft zijn taak niet goed vervuld
Countryman Ray
woensdag 18 november 2009
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten