New Years Eve

Op deze laatste dag van het jaar wil ik even terugkijken naar 2010. Ik hoop dat ik de lezers weer wat bijgebracht heb over het leven op de prairie. Economische crises deren de prairie niet, van politieke perikelen heeft ze geen last. Het leven gaat er als altijd, mooi en vredig. Als de lezers nog vragen hebben over zaken betreffende het prairieleven die ik dit jaar niet heb behandeld, dan laat het maar weten. Volgend jaar ga ik gewoon door met het leven en beschrijven van het prairieleven.

Tot slot van dit jaar een gedicht over Nooknook, de indiaan die de weg kwijt was doordat hij iets gebruikte.


ik voel dat er geen nieuw jaar er aan komt
dat de beer in zijn winterslaap bromt
dat de maan niet meer zal schijnen
dat de horizon bestaan zal uit twee lijnen

ik snap het universum; maar Chief Skinny Bull
zegt dat het onzin is, slechts flauwekul
waarom zou hij mij niet willen geloven
nu ik alle vuren laat laaien en dan doven?

ik hoor stemmen en ik zie zaken
waar niemand chocola van kan maken
ik heb van de vredespijp gerookt
maar wat heb ik er toch in verstookt?


Countryman Ray

Riding in circles

Mensen in het Wilde Westen hadden niet echt tijd voor strapatsen als vuurwerk, maar toch vonden er ook in die tijd feesten plaats die het nieuwe jaar inluidden. Zo is bekend dat de indianenstam der Chanoeki's dagenlang in cirkels rondreden om zo de goden te verwarren: zij waren bang dat het einde van het jaar ook het einde der tijden was. De mannen van de stam zijn volgens de overlevering halverwege januari van hun uitgeputte paarden gevallen en waren toch blij: het einde der tijden was weer een weekje of 50 van ze verwijderd. Tenminste, als outlaws hun slag niet hadden geslagen...


Het leven is een cirkel
en wij draaien erin rond
nu kan men zeggen: dat is vreemd
maar men hield wijs zijn mond

de indianen putten zichzelf uit
en waren voor de man geen partij
er werd geen kraaltje verspeeld
outlaws schoten ze zo uit de rij

de Chanoeki's leefden zo niet lang
vanwege hun ridicule bijgeloof
want voor een beetje realiteitszin
waren de mannen ronduit doof


Countryman Ray

Last days of the year

Het eind van het jaar is op de prairie altijd een drukke tijd. Er worden rekeningen vereffend, voorraden geteld, er wordt opgeruimd en vooruitgeblikt. Het is een gezellige tijd, maar niet voor iedereen. Sommige cowboys zijn namelijk niet thuis, maar met hun kudde onderweg.


ik zit met mijn twee maten
zwijgend rond het vuur
we houden de koeien in de gaten
en denken aan het laatste uur

van het jaar. Wij zijn niet thuis
als over een paar dagen de laatste slag
van het jaar weerklinkt; ons huis
is dan de kudde, maar wij doen niet ons beklag

een cowboy heeft een zwervend bestaan
een huis is voor hem te benauwd
zo laten wij onszelf het jaar uitgaan
nog een paar dagen, dan is ook dit jaar oud


Countryman Ray

Advent Poetry 7: Quiet in the tent

Het laatste adventsgedicht, op de valreep van Kerstavond.
Nadat de drie wijzen waren vertrokken en er behalve een aantal beesten niemand meer in de stal was te vinden, bleven Jozef en Maria nog enkele dagen op aan te sterken. Over die onderbelichte periode gaat het volgende gedicht, maar dan in de 'verwesternde' versie van Jacky Labadie uit het Montanese gehucht Shaladoober. Het is een vreselijk kreupel gedicht en ik verontschuldig me hiervoor op voorhand, maar toch ook niet helemaal: het is tenslotte afgeleid van Labadie's werk en dat is niet het beste onder de zon.


De wijzen kozen het hazenpad terug
Jozef sprak tot zijn zoon en zijn vrouw
dat is ook weer achter de rug
gaan wij nu gauw?

Nee, zei Maria, we blijven nog even
dat is wel zo goed voor onze kleine
Jozef riep: wat zullen we nu beleven?
vertel mij hierover het fijne

Maria sprak: ik wil nog wat rusten
en de kleine ziet wat pips
ik zou wel een boterham lusten
en een verse doek om Jezus' bips

Het werd rumoerig voor de stal
Maria dacht dat ze kloppen hoorde
Jozef zei: ik zie het al
de drie klusjesmannen uit het noorden

Het werd meteen een dolle boel
met de loodgieter, smid en een bakker
zelden had Jozef zo'n leuke week
en Jezus lag steeds wakker

Dus al met al
was het in de stal
een herrie van formaat
Jezus wist op dat moment
(los van Goed en Kwaad)
dat het leven niet over rozen gaat


Countryman Ray

Advent Poetry 6: The son of God

Ik heb de laatste tijd dus veel aandacht besteed aan de Drie Wijzen, maar hoe ging het nu met Jozef en Maria? Welnu, Jozef ging zich verder bekwamen in het timmervak en Maria kreeg een postnatale depressie. Daarnaast waren er veel irritaties over en weer. Dat kwam mede omdat Jozef weinig tijd aan haar en aan zijn zoon besteedde. Daarover gaat het volgende gedicht, waaruit wel blijkt dat Jozef niets van de goddelijkheid van zijn zoon snapte. Het is ook niet zo gemakkelijk allemaal. Lees eens in de Bijbel (Nieuwe Testament) of volg eventueel een Alfa-cursus.


ik timmer hier de ganse lange dag
kasten, bedden, krukjes en stoelen
en Maria schenkt mij niet eens een lach
zou ze niets meer voor mij voelen?

en dan dat vroeg-wijze kind van mij, hij
haalt me 't bloed onder de nagels vandaan
met zijn gefilosofeer, gaat als wijsneus voorbij
aan een nette, eerlijke timmermans-baan

Maria zegt dat hij bijzonder is: in de tempel
luisteren ze als hij van vrede spreekt
maar als hij weer thuis komt, waarempel,
dan is het al gauw dat hij de vrede breekt

maar bijzonder is hij wel, en 't blijft mijn kind
ik ben benieuwd hoe ver hij het gaat schoppen
en hoe hij zijn weg straks in de wereld vindt
men noemt hem Zoon van God, zou dat dan kloppen?


Countryman Ray

Advent Poetry 5: the return

Wat weinig mensen beseffen is dat de drie wijzen ook weer terug gingen. Logisch, zou je nu zeggen, maar in die tijd was dat helemaal niet zo vanzelfsprekend. En juist daarom is het zo vreemd dat niemand moeite heeft gedaan deze terugreis te beschrijven, behalve Jack Weisman, de conservator van het onbekend gebleven westernverhaal. Aan de hand van het boekje 'The wise men, did they ever return?' heb ik het volgende adventsgedicht gecomponeerd.


De drie wijzen konden in het westen niet aarden
zij hadden Christus getroffen en vonden het welletjes
zij haalden de handen eens door hun baarden
en vertrokken met een luit, harp en veel belletjes

Jozef en Maria waren verguld en ook best blij
met het bezoek, dat 't kindeke had verwend
maar na een bevalling met drie wildvreemden erbij
hadden ze echt iets van: nu weer rust in de tent

Dus vertrokken ze gedrieën op hun oude paarden
roepend: het is niet zo ver als je de route nog kent
Jozef legde gauw een houtblok in de haard en
Jezus noemde ze later: wijs, energiek en heel attent


Countryman Ray

Advent Poetry 4: Eating and drinking

Het Kindeke Jezus kreeg van de Drie Wijzen uit het Oosten goud, wierook en mirre. Daaraan kun je wel zien dat de Geboorte niet op de prairie plaatsvond. Daar zou namelijk het prairie-equivalent van goud, wierook en mirre zijn geschonken: water, voedsel en whisky. Dat is namelijk wat daar werkelijk essentieel is. Hoe het uitgepakt zou hebben wanneer de Drie Wijzen dat in Bethlehem hadden meegebracht lees je hieronder. Het gedicht komt op sommigen wellicht blasfemisch over, maar dat is het niet, want wat ik laat gebeuren is niet werkelijk gebeurd. Het is dichterlijke vrijheid. In feite transponeer ik de Stal naar de prairie. En ik heb juist een enorm ontzag voor het Kindeke Jezus en zijn ouders.


Jozef zei "dank je" tegen de Wijzen
Maria kroop voor hen door het slijk
want met het water dat ze kregen
waren ze de koning te rijk*

het voedsel viel ook in goede aarde
Jozef hapte flink in het brood
Maria smulde van de bonen
en het Kindeke at met de billen bloot

maar het lekkerste vond Jozef, die rakker
de whisky, die hij met smaak opdronk
en ook Maria dronk stoer haar deel
terwijl ver boven hen de Sterre blonk

de Wijzen namen afscheid, tevreden
en Jozef zeide: kom nog eens weer
neem dan wel wat extra whisky mee
dan gaan we nog eens flink tekeer


* = Jezus

Countryman Ray

Advent Poetry 3: The wise men from the East

Ook in het Wilde Westen kwamen soms mensen uit andere windstreken langs: ddie kwamen uit het oosten. De bekendste Ossies waren de drie slimme mannen die per paard vanuit Newark waren vertrokken en bijna twee jaar later in Arizona aankwamen. Ze waren de Rocky Mountains overgetrokken en hadden onderweg veel meegemaakt. Toch gingen ze door, gestuurd door een ster. Daarover gaat het derde adventsgedicht:


Bob, John en Schlomo
twee straight guys en een homo
met snorren en een baard
die trokken op een paard
het land door naar de west
de sfeer was opperbest
na drie maanden met veel regen
zat het de mannen danig tegen
en dus wilden Schlomo, John en Bob
de westkant niet meer op
maar toen verscheen een ster
die zei: het is niet meer zo ver
en zo lieten ze zich verleiden
nog anderhalf jaar verder te rijden
om aan te komen in de bewuste saloon
waar op zich niet veel was te doen
maar toch zei Bob tegen Schlomo en John:
dit kind is iets nieuws onder de zon
ze gaven het een snor, lang haar en een baard
een wit gewaad, een staf en vrede op aard'
en het jongetje, niet gewend aan cadeaus en bezoek
pieste van vreugde in zijn lendedoek


Countryman Ray

Advent Poetry 2: No place to stay

Ik sluit nog even aan bij mijn entry van vrijdag. Als Jozef en Maria werkelijk op de prairie hadden rondgelopen, dan was er WEL plek geweest in de herberg, want de gastvrijheid van de prairiebewoners is haast legendarisch. Geen herbergier had ze buiten laten staan. En ze zouden trouwens ook niet op een ezeltje gereden hebben, maar op een paard.


een lange reis achter de boeg
en overal verkoopt men nee
het is nog tamelijk vroeg
maar er is nowhere to stay

als ze toch eens wisten van haar,
dat ze de moeder is van de Zoon van God
dan maakten ze een mooi gebaar
en schaamden zich tegelijk kapot

nee, die zogenaamde gastvrijheid
in dat zogenaamde heilige land
bezorgt je bepaald geen blijheid
gelukkig is Hij er nu, de ster die altoos brand


Countryman Ray

Advent Poetry 1: The coming of Jesus

Tot aan de kerstdagen heb ik een aantal speciale gedichten voor jullie in petto: de zogenaamde adventgedichten. Die gaan over Jezus, God en de Heilige Geest, Maria, Jozef, de ezel en dat soort onderwerpen. De eerste gaat over wat er zou zijn gebeurd als Jozef en Maria een saloon hadden gezocht in het Wilde Westen.


De ster blonk strak
de saloon helverlicht
en Jozef tot Maria sprak:
ik zie het als mijn plicht
te zorgen voor een kraambed
voor jou en het kindje
dus werd 'n tafel naast de tap gezet
en liet Maria een prenataal windje
het lag op zich niet zo fijn
bevallen op een tafel kan de bedoeling niet zijn
en toen kwam stille Tjibbe
die had nog wel een kribbe


Countryman Ray

Kissing the girl

Onlangs huurde ik de DVD Brokeback Mountain. Ik dacht dat het een echte stoere cowboyfilm was, maar het ging voornamelijk over twee mannen die elkaar heel erg leuk vonden. Ik zal maar niet zeggen wat ik daar van vind. Afijn, het is niet iets wat op de echte prairie voorkomt, daar houden mannen alleen van vrouwen en andersom. Neem bijvoorbeeld George Roberts uit Kentucky, die in een maand tijd 53 vrouwen versierde. Hoe hij dat deed? Dat lees je hieronder.


ik maak de grapjes die ze wil horen
ik flirt en kijk haar lief aan
ik rinkel wat met mijn sporen
ze kan mijn charme niet weerstaan

want in elke saloon is het raak
elk meisje zoent me al snel
ik doe dat versieren graag en vaak
ja, je kunt zeggen: het bevalt me wel

ook al ben ik de zestig gepasseerd
niemand kan mij weerstaan
dat heb ik zo van mijn opa geleerd
die heeft 1000 vrouwen zien komen en gaan


Countryman Ray

When the snow's a-meltin'

Voordat ik aan het gedicht van vandaag toekom, eerst nog wat over de Country Christmas Fair, waarover een lezer me een berichtje stuurde. Het leek me wel wat om daar te performen met mijn countrypoëzie, omdat ik in Nederland de enige echte countrydichter ben. Inmiddels heb ik een reactie van de directeur van de Fair: hij ziet er niets in, of het zou tussen de muziek door moeten. Maar daar pas ik voor: dan ben ik een opvulnummertje en wordt er niet serieus met de countrypoëzie omgegaan. Jammer maar helaas: ik laat me niet als behang behandelen. Daarvoor is de prairie me te lief.

Dan nu over het gedicht van vandaag. Dit weekend las ik een boek over de Chianoek-indianen. Boeiende materie, vooral omdat zij vaak in hogergelegen delen van Amerika woonden: daar waar het veel sneeuwde. In één van de verhalen gaat het over de vreugde die gepaard ging met het smelten van de sneeuw. De oorzaak van de vreugde lees je in het gedicht:


Kijk, daar ligt de tomahawk
die Grote Vlinder al tijden kwijt was
ginder ligt een schraper voor berenvellen
en daar een tooi in een waterplas

Zo vinden wij van alles
wat we dachten kwijt te zijn
voor een slordige Chianoek is dooi
een verloren-voorwerpenfestijn


Countryman Ray

Cold in my tipi

Ik kreeg commentaar van een lezer dat ik maandag praatte over de zeldzame sneeuw op de prairie, terwijk ik woensdag praatte over de winterse kou op dezelfde prairie. Maar kou en sneeuw zijn niet hetzelfde. Lees het volgende gedicht maar.


de wind waait door de naden
van mijn tipi, het is koud
ik zou een kalkoentje willen braden
maar ik heb helaas geen hout

er vallen dan wel geen vlokken
maar het is winter als nooit tevoren
wij indianen zitten mooi met de brokken
terwijl de cowboys knappend houtvuur horen


Countryman Ray

Frosty the Cowboy

Geheel in stijl, deze keer: een winters gedicht. Want wat weinig mensen weten is dat er in het wilde westen behoorlijk winters weer kan zijn. Dat komt door de filmindustrie. Die filmden altijd ind e zomer en nooit eens in de winter. Logisch, want een cowboy met een dikke sjaal en wanten ziet er natuurlijk niet erg stoer uit en dat is toch voornamelijk het imago dat er in wildwestfilms wordt uitgedragen.
Het bekendste winterverhaal uit het wilde westen is dat van Frosty the Cowboy. Frosty heeft te lang op de uitkijk gestaan en is veranderd in een ijspop, maar vanwege de warmte van de koeien die zich om de ijselijke cowboy scharen, ontdooit hij en overleeft hij de vriesdood.


De koeien stomen op
en kringen zich rond Frosty
die zijn wenkbrauwen optrekt
om ze nooit meer neer te slaan

Als de warme lucht zich via de neus
en de oren over Frosty's gezicht verspreid
gloeien de koeien van vreugde
en zie je Frosty's ogen open gaan

Als hij zijn tenen voelt
en het kriebelt weer in zijn neus
dan vat hij opgelucht en zeer gesterkt
de terugkeer met zijn kudde aan


Countryman Ray

The snow is falling

Het sneeuwt zelden op de prairie, en als dat dan wel een keertje gebeurt raken met name indianen helemaal in de war. Ze denken dan het een straf van de goden is, en doen een soort omgekeerde regendans. Heel kinderachtig eigenlijk. Daarbij scanderen ze teksten die ongeveer als volgt klinken:


sneeuw ga weg
je bedekt onze tipi's, ons gras
onze paarden en ons
toch al schamele gewas

hoe moeten wij de weg nu vinden
hoe kunnen wij jagen
laat de sneeuw toch smelten
blijf ons nou niet plagen

onze vrouwen zijn ongerust
onze kinderen ronduit bang
dit duurt hopelijk toch niet
de hele winter lang

sneeuw ga weg, ik beveel het
sneeuw verdwijn, in totem's naam
maak alles weer zoals het was
laat ons weer leven in draam*


* draam= op de ouderwetse manier


Countryman Ray

The weeping harmonica

Geen geluid is bepalender geweest voor het wilde westen dan dat van de traditionele mondharmonica. Lekker makkelijk mee te nemen, weegt niets en je kan er ongeoefend mee uit de voeten. Het klinkt al snel prima.
De bekendste hondhamonicaspeler uit de negentiende eeuw was ongetwijfeld Boddy Ravensworth, een rare snuiter die er genoegen in schepte om hele opera's op zijn harmonica na te blazen. Erger werd het als hij een zelfgecomponeerd epos over een onbekend gebleven indiaan ten gehore bracht. Dat waren avondvullende blaaspartijen en het publiek viel niet zelden in slaap tijdens de voordracht. Over een van die grootse werken van Ravensworth gaat het volgende gedicht, dat overigens losjes is gebaseerd op een ooggetuigenverslag.


De indiaan kwam in E majeur
twinkelierend om de hoek
uiteindelijk was het deernis groot
en vertrok hij in zwaar weer

tussentijds stierven cowboys
werden kluchten opgeklopt
en verdronk B fis na enig strijd
in een gitzwart steendiep meer

de sheriff was gehangen
zijn deputy stierf snel
mineurgezang in de saloon
nooit triester als die keer

de indiaan werd opgejaagd
zijn hoeven droegen ver
gelukkig nam het tempo af
ten goede van de sfeer

de indiaan had het geluk
van rustig water in de buurt
hij sleet zo anderhalf uur
in feeërieke atmosfeer

voor iedereen die wakker bleef
kwam plotseling het einde
er een oerkreet uit zijn keel ontsproot
en smeet zijn mondstuk neer


Countryman Ray

Sundown on the prairie

Ik moest opeens weer denken aan mijn verblijf in Arizona, zomer 2009 (zie de entries uit die tijd). Ik heb toen uitgebreid kennis gemaakt met het prairielandschap, en geloof me, een zonsondergang op de prairie is bijna het mooiste wat er is.


zachtjes zakt de zon
tussen cactusarmen
prairiegras en een grijze
verlaten rotspartij

als dit toch altijd duren kon,
die stralen die mij verwarmen
op al mijn prariereizen
dit gaat nooit voorbij

rood en robuust gaat dan
de zon in glorie onder
mijn kampplaats is klaar
voor mij, voor de lange nacht

ik gooi nog een eitje in de pan
en kijk naar way down yonder
word nog een ratelslang gewaar
nu: slapen onder sterrenpracht


Countryman Ray

Pay your bill

Er zijn legio voorbeelden te bedenken van zaken die tegenwoordig niet helemaal gaan zoals het zou moeten. De economie, de huizenmarkt, bepaalde voetbalclubs, Europa: het is een chaos en het kan eenvoudig erger worden.
In de tijd van het Wilde Westen kon er nog lang niet zoveel misgaan, omdat mensen voor zichzelf moesten zorgen. Financiële wantoestanden waren er niet, want iedereen hield zijn eigen stoep schoon. Het ergste dat kon gebeuren was dat de eigenaar van de saloon zijn drank niet meer kon inkopen omdat iedereen op de pof zoop. Dan was er een paar weken stress, en dat duurde dan totdat alle rekeningen waren voldaan. Wie niet wilde betalen, werd pijnlijk te kennen gegeven voortaan weg te blijven. Over zo'n zogenaamde Pay you Bill-periode gaat het volgende gedicht.


De cowboys dronken graag
in de saloon van Harry Mac
dat ging vaak op de lat
voor schooiers de ideale plek

Maar na verloop van tijd
stond Harry vaak voor gek
want zijn leveranciers eisten geld
en geen ongedekte cheque

Dan werd Harry streng
en was het 'betaal of vertrek'
klaplopers bleven een tijdje weg
en zochten een andere stek

Als het gerstenat weer vloeide
waren alle hens aan dek
en de parasieten onder hen
kregen veren met gloeiend pek

Zo pakte Harry Mac
het aan met zij die niet willen
zo zou het nu ook moeten zijn:
niet betalen? blaren op de billen!


Countryman Ray

Hang the shopkeeper

In 1857 werd er voor de 100e keer iemand opgehangen in Graft Hill, Minnesota. Het slachtoffer was Nel Bishop, een winkelierster die het niet zo nauw nam met eerlijk zaken doen. Eerst ontkende ze, maar uiteindelijk gaf ze toe dat ze iedereen bedonderd had. Toen ze eenmaal de strop om haar nek voelde glijden begon ze eerst hysterisch te krijsen en daarna iedereen uit te lachen. Vlak voor het luik viel werd ze echter rustig en droeg ze nog een gedicht voor. Dat ging ongeveer zo (vertaald dan natuurlijk):


ik rommelde met maten en gewichten
iedereen betaalde bij mij teveel
ik probeerde iedereen op te lichten
ieder kreeg een beetje, en ik het grootste deel

nu ben ik qua leven dus aan het end
mij rest alleen nog een stukje touw
ik neem afscheid van mijn vent
en al het geld waarvan ik zo hou


Countryman Ray

Excluded from the prairiegrounds

Ook in de tijden van het Wilde Westen gingen mensen in de fout. Wie het erg bont maakte, werd door de andere prairiebewoners niet alleen met de nek aangekeken, deze persoon werd ook onomwonden te kennen gegeven dat hij maar beter zijn biezen kon pakken. Opsodemieteren, want anders kon het wel eens verkeerd aflopen. Beproefde manieren om iemand weg te krijgen was het brandmerken van de dunnere huid, zoals de bilstreek of het voorhoofd.
Eric 'Sharpy' Wilde, naar eigen zeggen een verre neef van Oscar Wilde, die veel later leefde, was een mooi voorbeeld van een paria die hardhandig uit de prairie werd gewerkt. Hij had meermalen vee gestolen en doorverkocht, berouw getoond, maar ging steeds opnieuw de fout in. Bovendien had hij gelogen over zijn achtergrond: hij had nooit gewerkt bij Jack McCormick, de grootste hoefsmid van Arizona, al had hij dat naar eigen zeggen wel kunnen doen omdat hij een cursus hoefsmeden had gevolgd. Sharpy is uiteindelijk berecht en goed bestraft, zoals in het volgende gedicht te lezen is.


Discutabel van geboorte
van memorie en idee
af en toe een leugentje om bestwil
daar zat Sharpy echt niet mee

De derde diefstal brak hem op
hij stal geoormerkt rundervee
boeten zou hij, dat was helder
zoals gezegd na diefstal twee

Sharpy werd snel overmeesterd
stond terecht voor 't comité
van wijze mannen en de sheriff
(in die volgorde niet per sé)

De sheriff was de makker beu
keek boos naar de risee:
je leert het nooit, de maat is vol
het oordeel is: no cure? No way!

Weg die man en met z'n allen
bracht men Sharpy naar de zee
ze duwden zijn bootje naar de rotsen
en riepen smalend: nou, tabee!

Wat leren wij van deze story?
de prairie is op zich oké
maar ruig kan het eraan toegaan
Sharpy weet: da's geen cliché

De veedief is voorgoed verdwenen
wat dat betreft een goed idee
om hem 't ruime sop te laten kiezen
drie strikes out en hupsakee!


Countryman Ree

Mystic Moods

Tegenwoordig zijn indianen volledig geassimileerd in de Amerikaanse samenleving. Ze werken als casino-eigenaar of als verkoper van toeristische indianen-prullaria (made in China). Vroeger was dat anders, toen beleefden ze nog helemaal de indiaanse cultuur. Een van de kenmerken was een periode van melancholie in de vroege herfst. Wij noemen dat nu Indian Summer, met lekker zomerweer in oktober. Indianen noemen dat zelf Mystic Moods, een tijd waarin ze terugdachten aan hun voorouders, aan hun jeugd en waarin ze mijmerden over de geheimen van het leven. Er was zelfs een bezwerende standaard tekst die je kon opzeggen om aan te geven dat je je onderdompelde in Mystic Moods. Ik heb deze tekst gehaald uit het destijds veelgelezen standaardwerk Indian Culture Revisited van Brad M.M.O. Miller.


gegroet voorouders
geslacht waaruit ik kwam
ik denk aan jullie
mwaoemaah ndanki

gegroet seizoenen
ik onderga jullie werking
en kleed me naar behoren
mwaoemaah ndanki

gegroet oude tipi
woning waarin ik leefde
nu ben je afgedankt
mwaoemaah ndanki

gegroet toekomst
wat je mag brengen weet ik niet
ik onderga mijn lot
mwaoemaah ndanki


Countryman Ray

The way to success

Hoe kun je je onderscheiden van je collega's? Het lijkt een kwaal van nu, maar ook op de prairie waren veel cowboys dagelijks met deze vraag bezig. Ze probeerden nieuwe manieren van werken uit: ze hoeden de koeien vanuit het midden, lieten de koeien op een andere manier grazen of rusten, kortom: er werd geëxperimenteerd hoe het vak van cowboy beter en efficiënter kon worden ingericht. In dat opzicht is die hele nieuwerwetse toestand van Het Nieuwe Werken, hypershifting, Inspirational Targetting en time management al zo oud als de pas tussen de Rocky Mountains en Aberfold County.
En nog een overeenkomst: het waren vooral de verveelde cowboys of luie donders die zich verdiepten in deze manier van the New Deal in Cowboying (ook al een term die later schaamteloos werd uitgevent, zonder bronvermelding van oorsprong).
De evangeliseringsdrang van die luie 'verandercowboys' kende geen grenzen. Iedereen moest net zo slim worden als zij waren. Zij voelden zichzelf de zieners, de voorhoede, etc.
In zijn taaie studie 'The way to success, 10 ways to improve you daily balance' schrijft Nelly McAndrews over het efficiënt indelen van je dag: koffie onderweg, niet om het uur de koeien tellen maar om de twee uur en dat soort van tijdbesparende zaken. Grappig overigens dat het boek meer dan 800 pagina's dik is.
Over de nieuwe manier van werken gaat het volgende gedicht. In de laatste regel staat een typisch woord uit de tijd van het wilde westen. Voor de uitleg klik je hier.


Ik hack mijn leven
ik zorg voor rust
ik ben derhalve
nooit uitgeblust

mijn vrije tijd
dat is een zegen
ik werk het hardst
tussen zes en negen

ik inspireer collega's
en help ze slagen
weg met de drukte
en weg met het klagen

hoera voor het leven
't is alles dynamiek
change targets en verander
de sietsemekliek


Coutryman Ray

The unhappy one

In de goede oude tijd van de prairie was het leven aangenaam simpel. In de General Store in de gemiddelde Main Street was er bijv. geen overdaad aan (overbodige) spullen, maar gewoon één merk whisky, één smaak koffie, één type pikhouweel en één kleur werkbroek. Een kamer huren ging zonder puntensysteem. Er was er maar één de baas, en dat was de sheriff. Er ging maar één keer per week een postkoets naar de stad. Er was maar één saloon, en slechts één kerk. Dat was dus allemaal makkelijk en duidelijk, het ontbrak de bewoners dan ook volledig aan keuze-stress. Maar er is helaas altijd wel iemand die ontevreden is, zo ook bijvoorbeeld ene Jack Houlihan die tijdelijk in het gehucht Dusty Hills, Nevada, verbleef. Hij vond het leven op de prairie maar niks, blijkt uit het volgende gedicht. Ik zeg op mijn beurt: hij heeft het gewoon niet begrepen. Het prairieleven is van een ongekende schoonheid, je moet het echter wel willen zien.


ik ben helaas gestrand in dit ***boerengat
wat een verschil met mijn grote stad
de bewoners hier zijn dom en flegmatiek
er is geen schouwburg, zelfs geen fabriek

in de winkels verkopen ze niets wat lekker is
en ze vinden al gauw dat iemand een gekkerd is
als je geen paard rijdt dan is er niets te doen
het is hier uitgestorven van noen tot noen

de sheriff is een luie verwaande kwast
die bovendien slordig op zijn boeven past
degene die zichzelf tot dokter heeft verklaard
is zelfs de term kwakzalver niet waard

een waardeloos dorp vol zand en ratelslangen
hoe sterk kan een mens naar beschaving verlangen!
gelukkig mag ik hier volgende week vandaan
dan komt er eindelijk weer eens een postkoets aan


Countryman Ray

The joy of coffee

Koffie was op de prairie de gangmaker, de troostbrenger en het sociale bindmiddel. 's Morgens onontbeerlijk, 's middags trok het je door de moeilijke momenten en vanwege de omslachtige manier van zetten (met een ketel water boven een vuurtje) was koffie bij uitstek een rustmoment in de dag: tijd om met je collega's van gedachten te wisselen.
In zijn baanbrekende overzichtswerk 'Coffee through the ages: prophets, seers and sages' beschrijft wild west-deskundige Noel 'Vofart' Havens op innemende wijze de geneugten van koffie. Daarover dit gedicht.


Ik sta op
en word wakker
daar staat de koffiepot
op Gods akker
ondanks de vroegte
haal ik mijn doel
op mijn gevoel
ja, ik ben een gebruiker
een straffe bak maar met een schep suiker
de ketel hangt al boven het vuur
en op den duur:
één kan met koffie
één kan met koffie
de ene drinkt het zwart
met melk, voor mijn part
één kan met koffie
één kan met koffie
je schenkt het zwarte goud in een kop
en leeft weer op


Countryman Ray

Too much rain

Ik kreeg forse kritiek op mijn vorige entry, enkele lezers menen dat ik de kunsten geen warm hart toedraag. Ik was wel wat streng, maar ik draag de kunsten (zoals lassowerpen, zandsculpturen bouwen, totempalen snijden, line-dance en schoonschieten) wel degelijk een warm hart toe, getuige ook het volgende gedicht.

Honderd jaar geleden voerde een stel indianen in Montana met zoveel succes een regendans uit dat het 17 dagen non-stop stortregende. Hun dorp spoelde weg, hun vee verdronk en ze leden honger. Ja, dat krijg je als je met bovennatuurlijke krachten speelt.


regen regen regen
we hadden er zelf om gevraagd
maar nu valt het toch wat tegen
hadden we de gok maar niet gewaagd

de goden straffen ons, dat is klaar
dit is meer dan we kunnen verdragen
we zijn inmiddels in groot gevaar
zullen nooit meer om regen vragen


Countryman Ray

Being an artist, the Wild West way

In het Wilde Westen was er niet zoveel tijd om aan kunst te doen. Er moest gewoon gewerkt worden. Toneelspelen is misschien best leuk, eens in het jaar, bijvoorbeeld met kerst, maar om te kunnen leven moet je toch echt een fatsoenlijk beroep hebben op de prairie. Zoals cowboy, hoeder of farmer. Het is dan ook logisch dat toneelspelers, kunstschilders en kunstenaars niet een bijster hoog aanzien hadden in het Wilde Westen. Ze werden toch vooral aangezien voor klaplopers, profiteurs, zeurnichten en good-for-nothings.
Als kunstenaars te vaak in de saloon zaten te zuipen op kosten van de taxpayer dan kwam de sheriff binnen, sloeg de kunstenaar buiten westen en roofde zijn geldbuidel. Zo kon de sheriff toch nog iets terugpakken van wat de kunstenaar min of meer onrechtmatig had verkregen. Zo zag men dat in die tijd.
Over de kunstbeleving op de prairie gaat het volgende gedicht. Het heeft een prachtige tegelwijsheidachtige slotzin. Bijna weer actueel.


We moeten jouw soort eigenlijk niet
wij houden niet van Shakespeare en mime
hou je eigen broek maar op
een ieder is zijn eigen riem


Countryman Ray

Tiny Tucker

Op de prairie was er ooit een man die Tiny Tucker werd genoemd. Dat tiny sloeg niet op zijn lichaamslengte maar op de omvang van zijn revolver. Dat was een heel klein damesmodelletje. Er mee schieten durfde hij niet, want hij was nogal verwijfd. Zo droeg hij graag sjaaltjes en allerlei sieraden. Dat is natuurlijk vragen om moeilijkheden. Op een dag, in de saloon van Humberville, Illinois, ging het mis. Vier grote stoere cowboys maakten opmerkingen over het feit dat Tiny Tucker geen whisky dronk maar een blauw likeurtje met daarin zo'n parasolletje van papier.


wat ben je voor mietje!
riep een griezel
je drinkt als een grietje
zei een engerd

wat moet je met roze sporen
vloekte een bruut
wat doen die ringen in je oren
gromde een schoft

Tiny Tucker aarzelde geen moment
vluchtte de saloon uit
iemand riep nog: hee slappe vent!
je vergeet je handtas


Countryman Ray

Chin chin

Proostliederen, zoals wij die kennen, komen voor 99 procent uit het Wilde Westen. Niet dat de prairiebewoners zulke innemers waren, maar omdat voor hun ieder glas sterke drank er eentje was om naar uit te zien. Als je dagenlang op de stoffige prairie had rondgereden, dan snakte je naar een 'warme strot', zoals ze het noemden.
Het gedicht van vandaag is een authentiek proostlied. Je zou denken dat het geen niveau heeft maar niets is minder waar. Het is een pittig lied, zoals hieronder te lezen is:


Bij wie alcohol in de aders vloeit,
Die is doorgaans heel blij,
Wiens strot van gin en whiskey gloeit,
Verheff' den zang als wij:
Hij bestelt voor ons, naar onze zin,
Wij slaan hem op de borst,
Het wildwestelijke feestlied in
Voor onze grootse dorst.


Countryman Ray

Time standing still

Op de prairie is er soms sprake van abnormaliteiten, zoals in Chinoogaka, Texas. In dat plaatsje leefden de inwoners van het jaar 1900 tot 1925 alsof het nog 1899 was. Dat kwam door een dominee die destijds het einde van de wereld voorspelde als eenmaal de 20e eeuw aan zou breken. De mensen in Chinoogaka leefden dus lange tijd het 19e eeuwse prairieleven, ze werden allemaal zeer oud en bleven heel lang kerngezond. Er kwam een einde aan toen de dominee in 1925 overleed en de bewoners zich afvroegen waar ze in Godsnaam mee bezig waren.


hij heeft het zelf gezegd
onze voorganger
als het jaar 1900 aanbreekt
vergaat onze wereld

daarom is hier altijd
1899
elk jaar beginnen we weer
van voren af aan

we hebben geen auto's
geen elektriciteit
we kennen telefoon
noch riolering

we leven voor altijd in
het nabije verleden
een tas vol boodschappen
kost twee dollar

buren doen klusjes voor elkaar
er is hier liefde en harmonie
er is geen onheil meer
en onze dominee, hij had

gelijk


Countryman Ray

Humpaw-paw

Carnaval is niet echt een onderwerp voor in oktober en klinkt ook niet bepaald logisch in het kader van het wilde westen, maar toch: er werd op de prairie wel degelijk carnaval gevierd. Uit een country-studie van de universiteit van Tallahassee Florida bleek dat er in de roemruchtste jaren van het wilde westen, halverwege de negentiende eeuw, enorme optochten waren. Praalwagens, koetsen, uitgedoste mensen, verklede indianen; alles wees op carnavaleske toestanden.
In een degelijke beschouwing over carnaval, geschreven door Humbert Porridge, komt ene R.E. Benz uit Hoover Lake in voor. Hij zou de carnaval hebben meegenomen uit Europa. Gaan er bij u al belletjes rinkelen? Hoover Lake, dat lijkt toch precies op Hoevelaken? Vandaar dat dit gedicht gaat over de invloed van Nederlanders bij de viering van carnaval ten tijde van het wilde westen.


Wij vieren feest
dus weg met de malaise
En Lennard schiet Pointdexter
van dichtbij in z'n schouder
dat geeft herrie
van hier tot Ootle Dunk

De sheriffs hebben pauze
we zetten alle deuren op een kier
In de saloon bouwen wij een feestje
We schieten, remmen los en geef me nog een bier!

Hé tante, schiet jij maar met je sloffen
Dan schiet ik er wel wat looien achteraan
En drinken gaan we, als we kunnen poffen
Dus dwingen we de kroegbaas tot het mag

Wij vieren feest
dus weg met de malaise
En Stanley grijpt de colt
van de sheriff uit zijn broekzak
Wij gaan weer lachen
het wordt een dolle boel

2x


Countryman Ray

Cheating for God

Vroeger hadden dominees niet allemaal een vaste standplaats. Sommige dominees trokken rond als reizende predikers over de prairie, het Woord brengend in de meest afgelegen plaatsen. Ze leefden van de opbrengst van de collecte en van wat ze verder aan eten en drinken van de locals konden krijgen. Een zo'n dominee was the Reverend Alexander Shields. Hij had een goede reden om constant rond te blijven trekken. Hij ging namelijk steeds weer in de fout op de plaatsen waar hij kwam. Wat hij deed? Je leest het hieronder in dit sonnet.


hij was dan wel de dominee,
gezant van de hemelse God,
maar zijn ziel was in twee
dat was helaas zijn duivels lot

waar hij kwam ging hij gokken:
kaarten, dobbelen, een weddenschap
hij wist de mensen steeds te lokken -
preekte; met bedrog als volgende stap

men ontdekte zijn gemerkte kaartspel
zijn verzwaarde dobbelstenen
men zag heus zijn valse baard wel
en dan nam dominee de benen
op weg naar het volgende gehucht
tot hij ook daar weer was weggevlucht


Countryman Ray

Pretty colors

Hoewel de meeste foto's die we hebben van het Wilde Westen in zwart-wit zijn, moet het er behoorlijk kleurig en fleurig zijn geweest. Uit overleveringen van indianen weten we dat er zeker negentig verschillende kleuren in de lucht zitten en dat de kleigronden vaak uit meerdere kleurlagen bestaat. Vandaar dat dichters in die tijd altijd erg gefixeerd waren op kleuren. En dan met name Mary Buttersword, die honderden gedichten schreef over kleuren. Het waren over het algemeen vrij zemelige gedichten, over liefde en dergelijke, maar altijd met een behoorlijke aandacht voor kleur. Zoals uit het onderstaande gedicht blijkt:

Liefste, ik blijf je altijd trouw
zoals de lucht die van okerachtig blauw
via magentarodig naar kastanjebruinachtig lila
je hebt een berghut en geen villa
maar dat interesseert me niet veel
al was je haar niet blauwtintgrijs maar okergeel
of zoals de lucht soms grijsbleek soms antracietgrauw

Liefste, wij zijn een stel apart
zoals de bodem soms avondvurigrood is of gitzwart
via karmozijn naar vlakbeige lichtoranje
je hebt geen stijl en ook geen franje
maar ik ben zelf ook niet veel moois
met een korenblauwe rok, of is 't turkoois?
voor onze toekomst maak ik me hard


Countryman Ray

The old moaning blind man

Bij het woord prairie denk je tegenwoordig natuurlijk meteen aan countrymuziek. In grote delen van de U.S.A. hoor je op de radio uitsluitend countryzenders. In de goede oude tijd was er natuurlijk geen radio, maar muziek was er wel. Bijvoorbeeld van Blind Jack Singleton, een blinde singer-songwriter uit Hazy, Californie. Al zijn liedjes komen op hetzelfde neer, hij jeremieerde tot vervelens toe over het feit dat hij blind was. Wat een zemelaar, ik kan me daar zelfs nu, bijna 100 jaar na dato, nog boos over maken als ik niet oppas. Daarom hieronder een tekst zoals die op al zijn bluesliedjes van toepassing is.


o God waarom ben ik blind
ik ben al blind sinds ik een kind
ben

wat heb ik U toch misdaan
ik kan niet zien waar ik moet gaan
staan

ik kan goed horen en ook ruiken
maar mijn ogen kan ik niet gebruiken
dus

dat is wat ik hebben moet
twee ogen, dan is het goed
zien

ik vraag u Heer
geef me mijn zicht
want het doet me zeer
mijn ogen zo dicht
mijn ogen zo dicht

ik wil best een bril
ik zal voor altijd stil
zijn

als ik maar kon zien
dat is wat ik verdien
toch?

ik vraag u Heer
geef me mijn zicht
want het doet me zeer
mijn ogen zo dicht
mijn ogen zo dicht


Countryman Ray

Trumpet a gogo

De trompet was het meest geliefde instrument van het wilde westen, als je croniqueur Joe Daley mag geloven. Uit een mondelinge overlevering is een vers bekend dat verhaalt van de grote trompetter Alphonse Dumoulin. Daarover gaat dit feestelijke gedicht.

Toe Alphonse, het klinkt zo mooi
speel ons nog eens een wijsje
Doe het niet voor mij Alphonse,
maar doe het voor mijn meisje

Zij houdt wel van een mop muziek
het meest nog van een strijsje*
dus alsjeblieft o lieve Phonse,
speel haar een heel fraai vijsje**

Alphonse hij was de kwaadste niet
en pakte snel zijn kleisje***
hij speelde zachtjes in de wind
een schitterend mooi breisje****


Countryman Ray

*strijsje: kadansversje
**vijsje: fluiterijtje
***kleisje: trompetje
****breisje: authentiek muziekstukje van vroeger

The Ghost Train

In de zomer van 1901 verdween er tussen Juniper en Chicago een complete veetrein. Niemand wist wat er gebeurd was, en tot op de dag van vandaag is het een groot mysterie, dat de lokale bevolking bezig houdt. Echter, op basis van oude landkaarten die ik heb bekeken, heb ik wel een aardig goed idee van wat er aan de hand kan zijn geweest.


het fluitsignaal klinkt
de wielen rollen in de maat
richting Chicago
het is een mooie dag
veertien wagons
veertig mijl per uur

de machinist geniet
de stoker zweet

en dan gaat er iets mis:
bij Locks Crossing
staat een wissel verkeerd

de trein rammelt over
afgedankt spoor
kan niet meer remmen
en gaat
regelrecht
een oude mijngang in

het mysterie is geboren


Countryman Ray

Yeh yeh

Veel mensen denken dat de Yeh yeh-stroming uit Frankrijk komt, maar niets is minder waar. Yeh yeh komt van de Amounite-cowboyclan uit het Zuiden van Utah. Ze waren niet bijster intelligent en dat straalt ook af op de Yeh yeh-liedjes. Na het lezen van de dichtbundel Yeh yeh weet ik het zeker: het is echt erbarmelijk plat en slap. Het gedicht heet Yeh yeh en is een soort bluesliedje. De voorzanger zong een verhaal en het publiek zong steeds Yeh yeh in reactie. Aan het einde van de achtregelige tekst, werd en naar hartelust geyehyeht en gelachen, waarna de volgende voorzanger opstond en een liedje deed.

Op een morgen, het was na achten
Yeh yeh
Stond ik op en deed een plas
Yeh yeh
Ik zag tot mijn grote schrik
Yeh yeh
Dat mij piem gekrompen was
Yeh yeh
Ik dacht was is dit nu?
Yeh yeh
Maar toen keer ik beter
Yeh yeh
Stond ik daar plompverloren
Yeh yeh
Te plassen met mijn schoenveter
Yeh yeh (12 x)


Countryman Ray

Little Queenie

Nou, dat waren dus de limericks. Ik ga in de toekomst vaker dit soort kleine series doen. Nu weer over de tot de orde van de dag, of liever gezegd de nacht. In veel western-dorpen en steden was er 's nachts namelijk heel wat activiteit. Bijvoorbeeld van de dames van lichte zeden, zoals ene Little Queenie die actief was in River City, Oregon. Wat ze deed wordt in onderstaand gedicht beschreven.


rond acht uur 's avonds werd Queenie actief
de cowboys drinkend in de saloon,
(hun buidels puilend van de dollars)
hunkerden naar wat liefde -

vonden die in Little Queenie;
ze volgden haar gretig naar boven
daar gaf ze hen nog een whisky
met een extraatje er in

als ze dan eindelijk wakker werden,
het hoofd bonkend van de pijn
waren Queenie en hun dollars
ver, ver weg


Countryman Ray

Western-limerick (5)

Zo, voorlopig de laatste limerick. We hebben wel weer genoeg gelachen. Deze gaat over een stoomtrein en de dreiging van een indiaan op een paard. Want zoals je weet: indianen stalen alles wat los en vast zat, als ze de kans kregen.

In de stoomtrein van Wolftown naar Foxhol
zat op een dag meneer Jansons, met de beurs vol
hij riep ontzet tegen zijn oma:
dat is geen gewone indiaan, maar een Roma
bij het zien van een indiaan op een zwarte knol


Countryman Ray

Western-limerick (4)

Deze limerick slaat terug op de periode rond 1920. Ook op de prairie kwam dat duivelse vervoermiddel opzetten.


een oude koetsier uit Prairie Creek
was van al die T-Fords behoorlijk ziek
"auto's zijn straks overal
wat een stank en geknal
met mijn koets ben ik straks uniek!"


Countryman Ray

Western-limerick (3)

Zo tegen het weekend aan worden ook de limericks wat meliger. Hier eentje over een het benaderen van een apart vrouwspersoon, van wie je je kunt afvragen: was dat wel zo'n goed idee?

Een bevallige dame uit Fort Knock
had een zware stem, heel barok
de mannen wantrouwden de zaak
want nooit was het eens raak
zij liet zich niet kijken onder de rok


Countryman Ray

Western-limerick (2)

Hier is mijn tweede limerick. Er volgen later nog drie!


een moderne cowboy uit Santa Fe
had op een dag een heel goed idee
hij zei: een paard is niets
geef mij een motorfiets
want daar ga ik veel harder mee


Countryman Ray

Western-limerick (1)

Heerlijk, ik heb de afgelopen week lekker zitten limericken. Wat een gezellig tijdverdrijf. Wijntje erbij, naslagwerkjes bij de hand, pen in de aanslag en hop aan de slag! Hier de eerste:

Er was eens een hoefsmid op de prairie
die werd genood bij een vurige merrie
voor een hoefje of twee
het beest was allerminst gedwee
te oordelen aan de machtige herrie


Countryman Ray

The lost ship

De prairie is niet de plek die je zou associeren met schipbreuk. Toch vond er ooit een merkwaardige schipbreuk plaats bij het gehucht Bolder, Iowa (niet te verwarren met de stad Boulder, Colorado). Twee broers, Jebediah en Zebediah Johnson van de United Methodist Tabernacle Church of the Resurrection of Our Lord and Saviour Jesus Christ kregen op het zelfde moment een visioen van God. De broers waren toen allebei werkzaam als schipper in San Francisco. Dit is wat er daarna gebeurde.


de boodschap kwam aan
God sprak, en de broers,
zij gehoorzaamden.

zij moesten met hun schip
van San Francisco
over de Rocky Mountains
naar de plaats: Bolder, Iowa

daar zou de Heer een tweede zondvloed
loslaten op de wereld

de broers bewogen hun schip;
men zag een rolbaan van
boomstammen
langzaam ontstaan

zwetend,
geholpen door de broeders
van de enig juiste kerk
ging het voort

uiteindelijk, na zeven jaar
duwen, trekken en bidden,
het Onmogelijke volbracht.

de beesten werden verzameld
gingen paar aan paar scheep
toen begon het wachten
op de toorn des Heeren

maar God deed
niets


Countryman Ray

It's raining, man

Regen en het Wilde Westen: het is geen voor de hand liggende combinatie. Toch, áls het regende, dan ging het echt goed los. Zoals in het gedicht is te lezen, dat losjes is gebaseerd op de werken van John Flayfarmer. Dat was een beetje een babbelzieke kwezelaar, met regen als grote passie. Hij kon er uren over doorzagen. Mensen werden vaak doodziek van zijn rare beeldspraak en nasale weerpraatjes. John werd 78 jaar.


Donkere regens
trekken als wolken
over de nachtgeregende moessons
en buffels

de cactussen druipen
van het hemelvocht
tussen de schorpioenen
die ronddobberen
als rubbereendjes
op een zee van rubberdruppels

Donkere regens
trekken als wolken
over de nachtgeregende moessons
en hozen

dat het een zeiknatte aard had


Countryman Ray

The Scout

Aiaiai, had ik net vrijdag een entry geplaatst die, naar ik hoopte, een goedmakertje was voor de entry van woensdag, is het weer niet goed. Ik kreeg namelijk weer diverse reacties, met name van enkele leden van een linedanceclub. Ze vonden de entry wel een tikkeltje negatief. Ja, de strekking was ook niet heel vrolijk, maar er zijn nu eenmaal mensen die het prairieleven niet begrijpen. Dat kan ik niet wegmoffelen. Sommige enthousiastelingen zijn bij nader inzien toch niet zo geschikt voor het harde maar o zo mooie prairiebestaan. Daar ging het gedicht dus over. Afijn, daarom nu maar weer een heel ander, vooral opgewekt gedicht. Geen vertaling zoals woensdag maar eigen werk. Ik ga er niets bij uitleggen, het wijst zich vanzelf.


100 mijlen prairie achter ons
en nog 300 mijlen recht vooruit
we zijn al flink op weg
de wagens schommelen achter me
op het ritme van de trail

ik ben de scout, op zoek
naar waar we ons gaan vestigen
mijn grootfamilie en ik

ik zie helder water, mooie bergen
malse flora en vooral
een stuk land voor ons allemaal

dit is onze toekomst
vol zonlicht en harmonie
niemand legt ons iets in de weg
wij gaan op in het landschap
en trekken straks niet verder:
dan is het ons land


Countryman Ray

Long story short

Zo, dat was niet mals. Ik kreeg de afgelopen 48 uur behoorlijk wat mailtjes over de entry van afgelopen woensdag: of ik niet een beetje lui van vakantie was teruggekomen. Men vond dat ik met die tweeregelige gedichten liet zien dat de rek een beetje uit het wilde westen is, nou, niets is minder waar.
Om dat te bewijzen nu weer een fatsoenlijk gedicht, of althans, een gedicht van fatsoenlijke afmetingen. Het gaat over een cowboy die na jaren van twijfel terugkijkt op zijn bestaan op de prairie en tot de conclusie komt dat het allemaal niets voor hem is. Het stof, de lange dagen, het eindeloze wachten; voor deze cowboy is het één grote fake. Het liefst gaat hij slapen om te dromen van dagen als kantoorklerk of magazijnbediende in een dorp. Deze man heeft zich duidelijk vergist in het harde leven op de prairie.


Het begint met een zegen
die eindigt in een vloek
we maken het leven mooier door het slechter te maken
maar zolang mijn masker mijn meester is
en in de verte de coyote jammert
vind ik het niet erg dat we slapen

Koeien kijken
koeien staren
ze wachten op iets dat al in hun buurt is
het verzuipt als we onze ogen sluiten
maar als in de verte de coyote jammert
vind ik het niet erg dat we slapen

Mijn hoofd is een saloon
met het gerinkel van glas
sommige mensen dansen
maar het merendeel wacht op de sluitingstijd
naar open veld vertrekken, geen bezwaar
omdat we dan tenminste allemaal slapen

als in de verte de coyote jammert
vind ik het niet erg dat we slapen


Countryman Ray

So lazy

Een van de meest luie cowboys op de prairie was Harry "Lazy Sod" McDumbford. Hij was tevens dichter. Zijn aangeboren neiging tot inactiviteit, zijn gebrek aan oplossend vermogen alsook zijn zuinigheid met woorden (hij schreef slechts drie gedichten in zijn hele leven) komen mooi samen in het volgende korte gedicht, dat hij omstreeks 1911 schreef. Ik vond het in de bundel "Pure Prairie Poetry", een dundruk uitgave met meer dan 1000 gedichten, verzameld door Alan S. Ditchworth.


er zit een gat in mijn schoen
wat moet ik nu doen?


Countryman Ray

Mr Clock

Vadertje Tijd heette in het Wilde Westen Mr. Clock. Als het ging regenen en de beesten moesten snel naar binnen, dan hoopten de cowboys altijd dat Mr. Clock hen gunstig gezind was. Om hem dat duidelijk te maken, zongen ze daarbij een lied. Vaak trok Mr. Clock zich er niets van aan en werd iedereen zeiknat. Maar zoals een cowboy in die tijd liet optekenen: met gezang voel je de regen minder.


Er is storm en regen op til
een nat pak is wat ik niet wil
Mr. Clock, help me door de dag
en dat ik mijn kudde halen mag
in alle droogte en gelieve windstil

(5x, of zolang als de dreigende luchten aan de hemel bleven staan)


Countryman Ray

Singing along

Ik las in mijn vakantie een interessant artikel over indiaanse zangcultuur. Er is weinig over bekend. Er werd doorgaans weinig gezongen omdat het leven van de indianen hard en tijdrovend was. Een van de weinige gezelschappen waarvan bewezen is dat ze werkelijk bestaan hebben (er is namelijk veel desinformatie verspreid door multi-culti politiek-correcte Linkse Kerkgangers) is The Buffalo Three, een kwartet mannen op leeftijd die rond 1910 in het Cherokee zongen, een van de indianentalen. Daarbij maakten ze ingewikkelde klikgeluiden met hun tong, rolden tegelijk met de ogen en dansten daarbij haast meetkundig aandoende danspasjes. Ze begeleidden zichzelf op een trommel met een vel van geschoten buffel. Hieronder een lied zoals dat bij hun optredens geklonken moet hebben. Vrij vertaald staat er: 1, 2, 3, 4, 5, man en vrouw, laten we zingen. Deze tekst kon eindeloos herhaald worden zodat de zangers en het publiek in trance raakten.


Sagwu Ta'li Tso'i Nvgi Hisgi
Sagwu Ta'li Tso'i Nvgi Hisgi
Asgay Agehya
Dekanogi'a
Asgay Agehya
Dekanogi'a

Sagwu Ta'li Tso'i Nvgi Hisgi
Asgay Agehya


Countryman Ray

Beans, bannock and butter

Culinair gezien is het wilde westen allesbehalve wild. De toenmalige keuken was erg ontwikkeld en er werd erg lekker gekookt en gegeten. In een kookboek uit die tijd 'Beans Bannock and Butter' van Jay Habbetz valt te lezen dat naast een voedzame maaltijd de westertypes ook graag culinaire uitstapjes maakten naar Mexicaans eten en Alaskaans voedsel. In het gedicht dat ik daarover schreef, vind je zeer bijzondere en typische ingrediënten.


Knolgewassen gestampt
kapucijners wellen
in cognac dat weliswaar verdampt
maar smaak blijft geven
met een teentje knoflook dat even
smoort zolang we doppers pellen

Het vlees gebraden, gelegd in uien
gegaard op roosters
en ingewreven met speceruien*
tomatenchutney met roosmarijn
beetje peper in de wijnazijn
en met karwijzaad wordt het verrassend oosters

Dit hussel je vervolgens door elkaar
en zoals ze op de prairie zeggen
als ze dit op hun bord zien leggen:
smakelijk eten maar!

* speceruien is het ouderwetse woord voor specerijen. Vanwege de verwarring met het gelijkklinkende uienras (de spacerui) is het in 1971 veranderd in specerijen.


Countryman Ray

Out in the great wide open

Een van mijn leuke vakantie-ervaringen (in latere entries daarover meer) was een rit per paard over afgelegen zandweggetjes en grote heidevelden. Ik heb dit vorig jaar ook gedaan. Lekker rijden, af en toe in gestrekte draf, dan weer stapvoets. De horizon is geen grens maar een uitdaging. Toegegeven, Drenthe is de prairie niet, maar je krijgt toch een beeld van de eindeloze uitgestrektheid zoals die er in bijv. Kansas of Nevada te vinden is. Ik was in volledige cowboy-uitmonstering, inclusief chaps en laarzen met sporen. De enkelingen die me passeerden (een meisje te paard en twee keer een wandelaar) keken me steevast bewonderend aan.


met mijn trouwe paard is het goed toeven
ik stoor me niet aan argwanig volk
het stof waait op achter paardenhoeven
verzamelt zich al snel in een wolk

ik neem een slok uit de veldfles en kijk
naar eindeloze verten, weet dan
hoe ik me voel: groots en vooral ook rijk
dit is het leven van een countryman

een reiziger gaat filosoferen
als de reis maar lang genoeg duurt
hoe meer je over jezelf wilt leren
hoe meer je in de verte tuurt


Countryman Ray

Bon voyage

Zo. De vakantie zit er weer op, net als het Plaatsnamen-ABC. Veel leuke reacties gehad. Zelf vonden we het ook erg leuk om te doen, Blonde Lente en ik.
Over Blonde Lente gesproken: zij is nu alweer op vakantie. Niet om te ontspannen, maar voor werk. Ik heb haar gisteren uitgezwaaid op Schiphol en haar een Bon Voyage gewenst.
Eenmaal thuis viel mijn oog op een van de nieuwe westernboeken die we afgelopen maand hebben gekocht: Traveling Through The Frontiers. In dat boek beschrijft Emma P. Simpleton over reizen die men ondernam in het wilde westen. Nou, dat viel allemaal reuze mee want van reizen hielden de meeste mensen in die tijd niet. Daarom dit gedicht:


Aan de andere kant van het woud
is het donker en vrij koud
net als het diepe zwarte water
en geen bomen maar een krater

Aan de andere oever van de rivier
ben ik minder graag dan hier
de wind staat daar pal van voor
en je komt het zand niet door

Aan de andere kant van de aarde
is niets dat God voor ons bewaarde
wij blijven op onze eigen beemd
al het andere blijft ons vreemd


Countryman Ray

Plaatsnamen ABC (26)

Zeaburgh

Door Nederlandse kolonisten gestichte nederzetting van voormalige religieuze waanzinnigen. Op alle mogelijke manieren werden buitenstaanders buiten het dorp gehouden. De inwoners betaalden geen belasting, gingen niet in militaire dienst en trouwden in eigen kring en vaak zelfs in het eigen gezin. Een aanval van indianen werd ooit afgeslagen door drie uur lang psalmen te zingen op zo'n luide en valse wijs dat de indianen de een na de ander in paniek wegvluchtten. Nu is Zeaburgh vooral bekend om haar 27 drukkerijen waar uitsluitend bijbels in gothische letters worden gedrukt. Toeristen zijn niet welkom in Zeaburgh.

Zo, en hiermee zijn we aan het einde beland van dit 26-delige Plaatsnamen ABC. Hopelijk weer naar volle tevredenheid. Voor mij -en in mindere mate voor mijn vriendin Blonde Lente- was het een leuke manier om veel te weten te komen over de ontstaansgeschiedenissen van diverse plaatsjes, waar we zelf nog nooit van gehoord hadden. Vanaf morgen weer de gebruikelijke westernpoëzie en prairiegedichten. Wat dat is toch echt mijn eerste liefde.


Countryman Ray

Plaatsnamen ABC (25)

Yukon

De inwoners van Yukon begonnen ooit op 1 mei 1818 met het breien van de grootste wolknot van de prairie. Pas in 1910 was het gevaarte klaar. Nog steeds spreken de inwoners van Yukon met veel ontzag over de grootste knot ter wereld. De knot heeft een omtrek van 170 meter en is 22 meter hoog. Een dag per jaar, op 1 mei, wordt in Yukon om de knot gedanst door de lokale bevolking. Mensen uit andere dorpen komen dan altijd even een kommetje komkommersoep mee-eten met de dansers. Deze soep wordt cucumberdancesoup genoemd.


Countryman Ray

Plaatsnamen ABC (24)

X

Deze aanduiding werd vaak gebruikt voor onbekende dorpen en steden, en het kan dus op vrijwel elke plaats in Amerika slaan. Daarom kan ik er hier niets mee.


Countryman Ray

Plaatsnamen ABC (23)

Wipperary

Wipperary is een wereldberoemd stadje vanwege het gezegde 'The W to Tipperary is no T for Wipperary'. De oorsprong of de achtergrond van dit gezegd is volledig ongewis. Hoe gek het klinkt, het was er ineens. Later maakte een vrolijk liedje de stad nóg beroemder. Er hoort zelfs een apart dansje bij. De inwoners van Wipperary, nazaten van cowboys en een enkele dominee, hebben altijd goed geboerd. Er zijn speldjes, vlaggetjes, T-shirts, mokken, muismatten, bloemenklompjes, sleutelhangers en stickers van Wipperary. De stad is een van de tien Best Kept Secrets of America.


Countryman Ray

Plaatsnamen ABC (22)

Victory

In Victory, Californie, werd een belangrijke veldslag tegen de indianen op overtuigende manier gewonnen. De militairen besloten vervolgens en masse te deserteren en een dorp op strikt pacifistische grondslag te beginnen. Merkwaardig genoeg had dat geen gevolgen, want men miste de leden van dit regiment niet eens, zo wil het verhaal, omdat de boodschapper die de overwinning bij het opperbevel moest melden onderweg dronken in slaap was gevallen. De generaals dachten toen dat het hele regiment in de pan was gehakt door de roodhuiden en deden geen moeite te gaan kijken.


Countryman Ray

Plaatsnamen ABC (21)

Unsnooze

Het zestig zielen tellende dorp Unsnooze was wereldberoemd om zijn klokkenluider. Iedere negen minuten luidde hij de klokken en steeds moest een dorpeling hem bij de touwen weghalen. Deze klokkenluider was niemand minder dan Burt W Buttons, een vreemde man die er een ongewone luidingsagenda op nahield. Geen dorpeling wilde de klok luiden, maar niemand vond het erg om Buttons steeds uit de klokkentoren te halen. In zomers was Buttons een ware attractie en kwam men van heinde en ver om hem de klokken te horen luiden, waarna er steevast een dorpeling naar buiten kwam om hem verder luiden te beletten.


Countryman Ray

Plaatsnamen ABC (20)

T-Bone

Destijds het centrum van culinaire geneugten in het hele wilde westen. De legendarische chef-kok Eugene de Maitre kwam hiervandaan, net als de fameuze John Sick-saus. De T-bone-steaks die je hier op je bord kreeg wogen tenminste twee kilo. Aan groente deed men niet. Tevens schonk men hier het lekkerste bier van de westkust. Verder is het plaatsje thans een belangrijk toeristisch centrum van indiaanse handwerkkunst (uit China). Het is tevens bekend als een lokaal administratief centrum.


Countryman Ray

Plaatsnamen ABC (19)

Spookatooty

De oorspronkelijke indianenbevolking van Spookatooty waren als de dood voor, u raadt het al, spoken. Om deze te verdrijven gebruikten ze een toeter. Vandaar de plaatsnaam. Dat het Engelse woord voor spook ghost is, deerde de indianen niet. Ghostatooty vonden ze niet klinken en bovendien: zo heette het buurdorp al.


Countryman Ray

Plaatsnamen ABC (18)

Rider

Rider is een onbeduidend plaatsje in Wyoming waar veel karavanen van kolonisten bij elkaar kwamen voor ze verder naar het Westen trokken. Er valt verder niets over te zeggen, of het moet zijn dat er het lelijkste monument voor de verovering van het wilde westen staat dat er in heel de USA te vinden is.


Countryman Ray

Plaatsnamen ABC (17)

Quibble

Het vestingstadje Quibble is vernoemd naar het werkwoord to quibble, want dat deden de inwoners de godganse dag. Het werd op een gegeven moment zo gortig, dat niemand nog aan werken toekwam. Omdat Quibble een vestingstadje was, kwam er geen eten van buiten de poorten en zo stierven de mensen tot er niemand meer over was. Een handelsreiziger trof de uitgestorven stad twee jaar later bij toeval aan.


Countryman Ray

Plaatsnamen ABC (16)

Protect

Als een fort gebouwd dorp in California, bedoeld om indianen, Japanners, Mexicanen en muizen tegen te houden. Toen die als bedreiging wegvielen werd het een basis van het Amerikaanse leger (93th Infantry Division). Thans is het vooral een museumdorp. Er wonen alleen maar fanatieke oud-strijders, en iedereen is er verplicht tenminste twee wapens te dragen. En op zondagen is iedereen eraan gewend tenminste zes uur in een van de 17 kerken door te brengen, verdeeld over vier diensten. De dominees van dit dorp beschouwen de jaren dat ze een positie in Protect hebben als een uitputtingsslag.


Countryman Ray

Plaatsnamen ABC (15)

Odelay

Van het mijnstadje Odelay zijn tegenwoordig alleen nog de wegen en een enkel verkeersbord over. De laatste inwoner vertrok in 1920. Honderd jaar daarvoor floreerde het stadje vanwege zogenaamde pumpkinfarms waar duizenden pompoenen werden gekweekt. De pumpkinfarms werden opgezet door de vrouwen van de mijnwerkers die soms dagen alleen waren. Om de saaiheid en de verlatenheid het hoofd te bieden, gingen de vrouwen zich bekwamen in de pompoenteelt. En met succes: er werden in het jaar 1835 meer pompoenen verkocht dan steenkool gevonden. Dit kan worden gezien als de ware reden dat er van Odelay niets meer over is: de mannen trokken weg en de vrouwen moesten mee. Feminisme, of zoiets, was er in die tijd niet bij. De vrouw had niks te vertellen, ook al waren ze economisch succesvol.


Countryman Ray

Plaatsnamen ABC (14)

Naikaishuhimijaxalomiralamhujimaxramadamadingdong

Dit plaatsje in Arizona met een onuitspreekbare naam is door indianen gesticht die liever geen bleekgezichten om zich heen hadden. Door de onmogelijke indiaanse naam verwachtten ze dat er geen enkele cowboy of kolonist zou komen wonen, en dat klopte. Want hoe zou je aan anderen moeten uitleggen hoe je dorp heette? De naam betekent trouwens "waterput". Tegenwoordig is het een sterk verarmd dorp of liever gezegd gehucht, want iedereen die ook maar iets kon of iets wilde is er weggetrokken.


Countryman Ray

Plaatsnamen ABC (13)

McKnickle

De Ierse invloeden op de prairie zijn enorm. Honderden zo niet duizenden steden en dorpen dragen vandaag de dag Ierse namen. Zo ook McKnickle, een dorp in het midwesten van Amerika. Veel is er over de naamgever niet bekend, behalve dat deze avonturier heeft gepoogd zeker twaalf dorpen naar zichzelf te vernoemen. Uiteindelijk is alleen McKnickle overgebleven. De andere dorpen hebben later hun naam veranderd.


Countryman Ray

Plaatsnamen ABC (12)

Level Plains

Dit stoffige plaatsje ontstond toen samenwerkende boeren de landbouwgrond in de omgeving geleidelijk vlak maakten ten behoeve van de verbouw van pinda's. Het merkwaardige is dat de huizen van het dorpje zelf op een heuveltop staan, en zo uitkijken over de vlakke landerijen. De boeren zijn allang vertrokken; tegenwoordig wonen er alleen nog maar neo-nazi's en nationalistische, anti-Obama en anti-Europa-wapenfreaks.


Countryman Ray

Plaatsnamen ABC (11)

Kingston Town

De reputatie der Jamaicanen is er niet bepaald een van hard werken en andere positieve deugden. Toen begin negentiende eeuw een Jamaicaan verdwaalde na een boottocht in de toenmalige Miami-delta verzeild raakte, vond hij onderdak in een klein plaatsje, genaamd Kingston Town. Eenmaal weer thuis vertelde hij over het dorpje. Zijn stadgenoten, die nog niet eens de moeite hadden genomen om de stad waarin zij woonden een fatsoenlijke naam te geven, vonden Kingston Town wel lekker klinken. De oorspronkelijke bewoners van Kingston Town wisten van niets en dat is zo gebleven tot het einde van vorige eeuw, toen de Jamaicaanse stad een rage werd.


Countryman Ray

Plaatsnamen ABC (10)

Jonestown

Toen de uit 126 leden bestaande grootfamilie van Jebediah Jones in het zeven zielen tellende Nielsen Creek ging wonen, besloot de bevolking de naam van de plaats aan te passen aan de nieuwkomers. Zo simpel kan het zijn!


Countryman Ray

Plaatsnamen ABC (9)

Iowatah

Er zijn in de westerntijd vele grondgebieden naar indianen vernoemd. Vreemde eend in de bijt is het dorpje Iowatah, dat haar naam dankt aan de blanke overheersers van het gebied (de county). Die liepen namelijk jaarlijks "enkele duizenden dollars" mis vanwege het volkomen ontbreken van minderheden in de regio. Omdat men het "niet passend" vond om indianen toe te laten binnen de locatiegrenzen werd er besloten om een klein stuk onbewoond land Iowatah te noemen, bij wijze van tegemoetkoming. De federalen trapten er massaal in en de dollars werden besteed om bendes uit te rusten met nieuwe wapens tegen "die smerige stinkhonden". Walt Disney, zelf ook niet bepaald de Goofy uit zijn eigen fantasiewereld, noemde zijn favoriete stripindiaantje naar het dorp: Hiawatha stond jarenlang in de Donald Duck.


Countryman Ray

Plaatsnamen ABC (8)

Hailey

Deze plaats is genoemd naar de dochter van een dominee, die zonder dat haar vader het wist met alle jongens van Coopers Town zoende. Dat deed ze altijd 's nachts, buiten de stad, op een kruispunt van twee landwegen. De jongens kwamen er op den duur achter dat ze het allemaal met Hailey aanlegden, en besloten ter ere van haar bij elkaar te gaan wonen in een mannencommune. Zo ontstond er een compleet dorp op de voormalige zoenplek. Geen van de jongens trouwde overigens met Hailey want ze ontdekte dat meisjes nog lekkerder zoenden dan jongens en werd daarom de eerste lesbienne van Iowa.


Countryman Ray

Plaatsnamen ABC (7)

Good Zilla Town

Het plaatsje Good Zilla Town, waarvan de inwoners Good Zilla's worden genoemd, heeft nauwelijks een verleden. Er gebeurde letterlijk niets totdat de grote Mo Wickerson, de godfather van alle westernclowns, het dorpje bezocht. Omdat hij de chili van het lokale Mexicaantje zo lekker vond, doopte hij het om tot Good Zilla Town. Vanwege diens spraakgebrek (Chili klonkt als Zilla) verstonden de mensen dat Mo de zilla's van het dorp zo goed vonden. Omdat niemand voor gek wilde staan in het bijzijn van een clown, deed men alsof het wist wat zilla's waren. Sindsdien kent iedereen het dorpje als Good Zilla Town. Sinds de naamswijziging is er niets noemenswaardigs voorgevallen in het slaapstadje.


Countryman Ray

Plaatsnamen ABC (6)

Fosters End

Eind 1878 was een groep arbeiders bezig een weg aan te leggen op verzoek van de projectontwikkelaar Ernie Foster. Op zeker moment, de weg was nog niet klaar, wilde Foster geen loon meer betalen. De arbeiders stopten toen met hun werk en gingen in staking. Die staking duurde zo lang dat ze op de plek waar ze waren gestopt van lieverlee steeds meer hutten, cottages en zelfs een saloon bouwden. Thans is Fosters End een behoorlijk dorp dat nog steeds aan het eind van een doodlopende weg ligt, want de weg is nooit afgemaakt.


Countryman Ray

Plaatsnamen ABC (5)

Eleanor Rugby

Tot de jaren zestig van de vorige eeuw had nooit iemand van het miniatuurdorp Eleanor Rugby gehoord. De nazaten van de originele inwoners van het Nevadase gehucht hadden tot die tijd net zo min van de popband Beatles gehoord. Die zongen een liedje over Eleanor Rigby, een vrouw die overduidelijk niets te maken had met de naamgeefster van het mooie prairiestadje, die overigens ook de rugbysport had ontdekt. Het liedje werd heel populair, de sport heeft nog steeds een trouwe schare fans en het dorpje is helemaal vergeten.


Countryman Ray

Plaatsnamen ABC (4)

Desperado's Crossing

Er zijn diverse dorpen met de naam Desperado's Crossing. Telkens als groepen desperado's elkaar tegenkwamen en langere tijd op een plek bleven, stichtten ze daar een dorp. Deze plaatsen hadden natuurlijk een slechte naam, want zelfs de sheriff was een misdadiger die in zijn eigen cel zou moeten zitten. Uiteindelijk werden deze broeinesten van misdaad in de loop der tijden tamelijk "normale" dorpen. Toch staat het nog steeds slecht op je CV als in Desperado Crossing geboren bent.


Countryman Ray

Plaatsnamen ABC (3)

Cummie Joner

Anders dan veel country- en western-fanaten tegenwoordig denken, waren de inwoners van Cummie Joner geen viespeuken. Dat was en is namelijk volkomen onterecht. Het dorpje is vernoemd naar Cummie Joner, de dominee die zoveel had betekend voor de bewoners toen de hurricane van 1821 over het gebied was getrokken. Mensen die denken dat er vuige motieven achter de plaatsnaam zaten, zijn zelf laakbaar: Cummie is een gewone westernnaam, zoals bijvoorbeeld Mohammed typisch volks is.


Countryman Ray

Plaatsnamen ABC (2)

Bidding Fields

Waar nu Bidding Fields (Texas) ligt waren vroeger alleen velden met vooral rotsige bodem. Het verhaal wil dat een grondkoper in een verkoop bij opbod (vandaar de plaatsnaam) honderden hectares kocht voor slechts 10 dollar, want wat moest je nu met rotsbodem? Tot er in 1889 olie gevonden werd. De grondkoper werd er echter niet rijk van; hij verkocht vlak daarvoor de grond namelijk voor 11 dollar aan een dominee. Naast de olieboortorens verschenen huizen, winkels en natuurlijk een saloon. Langzamerhand groeide het uit tot een flink dorp. Toen de olie op was raakte Bidding Fields in verval.


Countryman Ray

Plaatsnamen ABC (1)

Zoals afgelopen vrijdag al aangekondigd: de eerste aflevering van een gloednieuw ABC. De vorige, het western-ABC dat van november 2009 tot januari 2010 te lezen was op dit blog, was een enorm succes. Veel lezers vroegen of ik weer een ABC wilde publiceren. Na ampel beraad met mijn vriendin Blonde Lente heb ik besloten om een nieuw ABC te doen: het plaatsnamen ABC, met steeds een interessante wetenswaardigheid over het ontstaan van een plaatsnaam uit de western- en prairietijd. Het idee erachter lijkt me duidelijk. Vandaag deel 1, de A:

Appalache Island

Het mooie van Appalache Island is dat het helemaal geen eiland is. Het plaatsje met slechts honderd inwoners in haar hoogtijdagen, was juist een doorvoerplaats, waar veel handel plaatsvond. Door die handel kwamen er op een warme dag in 1844 een aantal indianen langs, die niet van zins waren om snel weer verder te trekken. Ze hielden zich overdags op in een lokale uitspanning, die prompt geen andere bezoekers meer kenden dan de indianen. Doordat de inkomsten daalden en de oorspronkelijke bevolking steeds meer in de verdrukking kwam en vertrok, besloot de uitbater van de saloon de boel min of meer aan de indianen over te dragen. Zo zorgden de indianen voor een machtsbasis, die zich uitbreidde als een vlek over Lil Abner County, zoals Appalache Island oorspronkelijk heette. Na veertig jaar was het hele dorp overgenomen door de indianen. Appalache Island lijkt eigenlijk heel erg op Israel, al is die vergelijking natuurlijk helemaal niet juist: Israel heette in 1844 nog gewoon Palestina.


Countryman Ray

Loving the horse

Een van de belangrijkste banen op de praire was die van hoefsmid. Zonder hoefsmid geen vervoer per paard. Op de hele prairie was er echter maar een hoefsmid die ook dichtte, in zijn spaarzame vrije tijd. Hij heette Angus McFarlane, en hij heeft enkele gedichten geschreven voor een lokaal krantje, de Oregon Mail Express. Een daarvan heb ik hieronder vertaald. Zoals je kunt zien was de smid wel een beetje een softie. Er gingen echter ook geruchten dat zijn liefde voor paarden verder ging dan wat menselijk gezien normaal en gezond is.

Verder wil ik graag alvast melden dat ik a.s. maandag met een speciale zomerserie begin, die loopt tot begin september. Ik ga nog niet verklappen waar het over gaat, maar het wordt heel interessant!


paardje paardje, trappel zacht
over de wijde mooie prairie
of je een hengst bent of een merrie
je weet wat jou daar buiten wacht

de ruimte om te galopperen
en je baasje te vervoeren
het kan me soms zo ontroeren
dat ik de tranen niet kan weren

en ik weet dat je vroeg of laat
weer bij me komt voor je voeten
waar nieuwe ijzers op moeten -
ik smelt als je voor me staat

laat me je kussen en strelen
ik kan mijn liefde niet verhelen


Countryman Ray

Shorty 'Short' Shortenfeller

Het leven van Shorty 'Short' Shortenfeller veranderde drastisch toen hij de Lotto won. Iedereen werd vrienden met Shorty, die overigens helemaal niet klein was, maar juist heel lang. Hij werd uiteindelijk zo genoemd omdat hij maar heel kort heeft kunnen genieten van zijn hoofdprijs, namelijk twee weken. Zijn uitbundige graf - dat moet je de aasgieren meegeven- is gesierd met een grafschrift, de man indachtig.


Hier ligt die lange met de hoofdprijs te rusten
gelukkig weet hij dat we 'm graag lusten


Countryman Ray

Hitting the ball

Flink wat cowboys, vooral die met Hollandse voorouders, speelden in het Oude Westen het edele kolfspel. Dat is een kruising tussen polo en golf, maar dan zonder paarden. Met een houten hamer met lange steel moet je een bal in zo weinig mogelijk slagen door een poortje aan de andere kant van een veld slaan. De absolute meester was Woods Tiger. Hij werd vijfmaal regionaal kampioen en drie keer landelijk kampioen. Andere cowboys deden wat meesmuilend over dit spel, maar het is moeilijker dan je denkt.


het lijkt zo makkelijk
maar de grond is niet vlak
de bal is niet helemaal rond
er is zijwind, overconcentratie
en er zijn
sarrende toeschouwers

hou dan je hoofd maar eens koel
Woods Tiger deed dat
en won alles
wat er te winnen viel

toch viel hij in ongenade
hij bleek de dochters van
alle sheriffs in de
wijde, wijde omtrek
in een heel ander spel

in te wijden


Countryman Ray

Giddy up Beau!

Het wonderschone tienermeisje Beau, uit Nevada, werd op een dag door haar oom op een paard gezet. Na een verbale aansporing koos het dier de prairie. Van het paard noch het meisje is ooit nog iets vernomen. Daarover gaat het trieste gedicht van John O'Canterbury, de fiancee van Beau. Hij had haar zo innig lief, dat hij na haar drieste vertrek tot niets meer in staat was. Zelfs het dichten was helemaal gedaan. Dit was zijn laatste, en je ziet precies in welke regel hij definitief is geknakt.


Je ging ervandoor
en ik verloor je uit het oog
hield het dagenlang niet droog
in al m'n dromen kwam je voor

beau, beau, beau
je ging ervandoor
beau, beau, beau,
ik ben tot niks in staat


Countryman Ray

John Epitaph

In Sioux City stierven op zeker moment zoveel mensen dat er een aparte grafschriftenschrijver werd aangesteld. Het Engelse woord voor grafschrift is epitaph; de man werd dan ook al gauw John Epitaph genoemd. Toen hij zelf overleed nam zijn oudste zoon de functie over. Het eerste wat hij deed was een passende tekst voor zijn vader bedenken.


hier ligt John Epitaph
z'n werk is nu af


Countryman Ray

Sittin'on the dockers of Bay

Holly McBlattant was een serieuze vrouw uit het voormalige Engeland, die tijdens de overtocht een gehoorbeschadiging opliep. Desondanks ambieerde de stuurse McBlattant een carrière in de zangindustrie. Aldus geschiedde. Holly had al snel de naam niet zo zuiver te zingen. Bovendien, en dat was veel erger, zong ze naar hartelust verhaspelingen van de originele tekst. Shake, rattle and roll werd bij haar Snake Waterloo, Let it be werd Letter B.
Ze werd er wereldberoemd mee. Minder bekend was haar schrijversambitie. Hieronder haar fraaiste gedicht, Sittin'on the dockers of Bay:


Steeds als de zon ondergaat
en de zee gaat liggen in een spagaat
weet ik waar het leven op slaat
dat is de liefde
(ja da's de liefde)

Of je nu gezond bent of kwaad
de broek aantrekt zoals die je staat
hoor ik weer het geluid van de plaat
dat is de liefde
(ja da's de liefde)

Ik weet niet zoveel woorden op aat
de prairie schonk mij troost en ook smaad
maar dat is de menselijke maat
dat is de liefde
(ja da's de liefde)


Countryman Ray

Jones Jones

In de hoogtijdagen van de prairie was er een niet al te slimme misdadiger, Arthur B. Rickenbacker III. Hij overviel in zijn eentje postkoetsen en treinen, en bij een daarvan verloor hij een document met daarop zijn naam. Zo werd het de sheriff wel erg gemakkelijk gemaakt om zijn identiteit en verblijfplaats te vinden. Daar dacht Rickenbacker wat op te vinden: hij schoor baard en snor af, nam een andere naam aan en vervalste de daarbij behorende papieren. Hij maakte echter een foutje dat hem na een paar weken al aan de galg deed belanden. Daarover gaat het volgende gedicht.


je naam was bij de sheriff bekend
dus bedacht je een andere

leuk gevonden, in alle eenvoud
maar helaas!

je kunt wel denken dat Jones
een veel voorkomende naam is
en dat je daarmee niet opvalt
maar maak er dan niet
Jones Jones van

want twee keer gewoon is juist ongewoon

Jones Jones, daar hing je
te bungelen aan de galg

de wind fluisterde verwijtend door de boomtoppen:
"Rickenbacker, Rickenbacker..."


Countryman Ray

Blow the horn

De laatste tijd is er het een en ander te doen over de vuvuzela, de Zuidafrikaanse roeptoeter die zo prominent op het WK Voetbal te horen is. Weinigen weten dat de vuvuzela eigenlijk uit het Wilde Westen komt. In 1810 verscheen er een interessant naslagwerkje over het houden en hoeden van kuddes, "To keep and maintain your flock". In dat boekje, van Penderton W. Pimmeringh, van Nederlands komaf, wordt melding gemaakt van een flockela, uitgesproken als [floh-kee-laa]. Dat was een soort hoorn die hoeders bij zich droegen om elkaar en de kudde te waarschuwen voor onweer, dreiging en Indianen. Daartoe hadden de hoeders verschillende flockela's bij zich, in verschillende toonhoogten.
In hetzelfde boekwerkje staat een gedicht van een onbekend gebleven bard, van wie het gedicht mondeling is overgedragen. Het heet Blow the horn:


De kudde klautert
Duchtig sjokt de viervoeter
Trekt het ongezien door water
Dan klinkt alras de hoeders toeter

Ze keert om en loopt recht
Blijft aldus steeds bij de groep
De beesten luisteren als geen ander
Naar flockela's noodoproep


Countryman Ray

The Golden Duck

Op culinair gebied, dat moet ik eerlijk zeggen, was er op de prairie niet zo veel te beleven. Als ontbijt had men zwarte koffie en dikke plakken stevig brood zonder beleg. Als lunch een stuk worst met een pot bier. Als avondeten meestal steak, aardappelpuree en bonen, met eventueel een dubbele whisky er naast. Aan toetjes deden ze niet. Overdag, als tussendoortje, was er hooguit een kruik bronwater beschikbaar. Twee verwijfde cowboys, Dutronc en Leclerc (van oorsprong waren het Fransosen, en dat verklaart een hoop, want normaal gesproken zijn cowboys absoluut niet verwijfd), wilden daar verandering in brengen en openden in de buurt van Stackville City een verfijnd restaurant. Ze noemden het Le Canard d'Or, dat betekent De Gouden Eend. Aangezien de meeste prairiebewoners geen Frans wensten te begrijpen kwam er niemand eten, dus veranderden de boys de naam al snel in The Golden Duck. Het bleef echter erg stil in het restaurant. Dit sonnet geeft aan waarom.


gestreken damasten tafelkleden
maar de cowboys willen eerlijk hout
liflafjes, op kleine maat gesneden
op een heel groot bord, dus fout

een wijnkaart zonder eerlijk bier
traag bezorgde groente met sausjes ernaast
maar de cowboy wil veel dood dier
en heeft doorgaans wat meer haast

als het ook nog eens duur is, zoals bleek,
dan heb je op de prairie niets te zoeken;
zonder eerlijk voedsel van eigen kweek
maar met vage import uit verre hoeken
gingen Dutronc en Leclerc ten onder
en de prairie? die kan nog steeds zonder


Countryman Ray

John Long Sermon

Long John Sermon was een dominee van de pure soort. Eentje die altijd uren nodig had om zijn punt te maken. Soms zaten de gemeenteleden tot half elf 's avonds met hongerklop naar de voorganger te luisteren. Het deerde Long John Sermon niet.
Toen hij kwam te overlijden hoefden de mensen niet lang na te denken over zijn grafschrift, maar dat het -als persterijtje? als goed voorbeeld?- kort zou worden, stond als een paal boven water. Als er boven Nevada een hemel bestaat met een doorkijkje, dan kan Long John Sermon het volgende lezen:


Hier ligt 'ie dan
Lange Jan


Countryman Ray

Election Eddy

Bij de sheriff-verkiezingen die elke vier jaar gehouden werden in Cardeck City, Utah, deed steeds weer Election Eddy mee. Hij was immer kansloos, want hij voerde steeds weer een beroerde campagne en was totaal niet geschikt als sheriff. Hij was echter vastbesloten om op een dag de sheriff-ster te dragen en had alvast een fles poetsmiddel gekocht om hem te laten glanzen zoals nog nooit een sheriff-ster had geglanst. Over een ongeschikte kandidaat gaat daarom dit gedicht.


arme vent, zie dan toch
je campagne is slecht
je kunt niet debatteren
schieten al evenmin

je kent de cijfers niet
weet niets van criminaliteit
je wilt de boel
bij elkaar houden,

hier op de prairie...
laat me niet lachen
geef het toch op
sheriff worden is

niet jouw roeping


Countryman Ray

Crappo Dappo

Afgelopen weekend weer heerlijk zitten lezen in From the Cradle to the Thombstone, een kloek naslagwerk over het wilde westen en zijn bewoners. In een van de voetnoten trof ik een vreemde naam aan: Crappo Dappo. Ik ben me wat gaan verdiepen in deze vreemde snuiter en wat bleek? Egbert W. Dappo was een gevaarlijke idioot met een groot gebrek: hij was zeer hardhorend. Vanwege die kwaal had Dappo snel het idee dat iemand hem voor de gek hield en sloeg hij er regelmatig op los. 'It ain't no crap, Dappo' riepen de mensen dan, maar vaak was het te laat en had een onschuldige omstander al een knoerdharde muilpeer te pakken. Achter zijn rug, daar waar zijn oren geen bereik hadden, werd Dappo door de mensen 'Crappo' Dappo genoemd. Dat heeft Dappo uiteraard nooit geweten. Na zijn overlijden eerden de dorpsgenoten, die allemaal wel eens op hun kop waren getimmerd, Dappo met een toepasselijk grafschrift.


Bij leven en welzijn was ik bijna doof
en kon ik niet fatsoenlijk horen
hier, onder de grond, weet ik hoe het komt
daar kruipen de maden uit mijn oren


Countryman Ray

Counting

Ik kreeg positieve reacties op mijn grafschriften. Vandaar dat ik er vandaag weer eentje plaats. Ze komen trouwens (door mijzelf vertaald) uit een lokaal erg populair boekje dat ik kocht toen ik in Arizona was, vorig jaar (zie de entries van september).


hier rust zacht Geoffrey McWrath
bij een duel beet hij in het zand
want een revolver heeft zes kogels
en tellen was niet zijn sterkste kant


Countryman Ray

Silent Rectangularman

De meest gehate indiaan op de prairie was zonder twijfel Silent Rectangularman. Hij was de enige indiaan, tot op de dag van vandaag, die geen ronde maar rechthoekige tipi's bouwde. Dat ging altijd mis; door de constructiefouten stortten ze namelijk steevast in. Andere indianen lachten hem dan uit. Dat pikte Silent Rectangularman dan weer niet, en hij ging steeds weer zwijgend op de vuist met zijn stamgenoten. Op een zekere dag verdween hij spoorloos. Daar gaat het volgende gedicht over.


Silent Rectangularman,
wat heeft je bezield
hoe kon je nou denken
dat je slimmer was

een tipi is rond
altijd geweest
doe gewoon mee
dan lachen ze niet meer

waar ben je nu
waar bouw je nu
storten je tipi's nog steeds in?
jouw wereld in ieder geval wel


Countryman Ray

Lumberjacker Jack

De man met de meeste humor in het Wilde Westen was ongetwijfeld Lumberjacker Jack. Zelfs aan het einde van zijn leven had hij nog een grap in petto. Terwijl hij stervende was, citeerde hij zijn grafschrift aan collega Pablo. Ongelooflijk, maar waar. Als je tenminste de mondelinge overlevering gelooft.


Het zaagwerk was noest
De boom, metersdik
Kantelde ruisend woest
En daaronder, daar lag ik


Countryman Ray

Child's play

Als het over de goede oude tijd van de prairie gaat, dan hebben we het meestal niet over kinderen. Toch waren die er natuurlijk wel. Ze hadden de tijd van hun leven met spelen, ravotten en struinen door de uitgestrekte natuur. Soms waren ze getuige van de doortocht van groepen ruiters, dan weer van een karavaan, dan weer van een indiaanse hinderlaag. Never a dull moment dus. Het volgende gedicht geeft weer hoe een gemiddeld kind destijds zijn leven leefde, gezien door de ogen van een 9-jarig jongetje.


op de prairie is het tof
er is altijd wat te doen
er zijn veel slangen
misschien wel een miljoen

je kunt hier heel goed rennen
en je kunt hier goed spelen
en als er soms strijd is
dan hoef je je niet te vervelen

met de sheriff kun je lachen
want hij is niet zo snugger
hij zit ons soms achterna
maar wij zijn altijd vlugger

maar het mooist is de general store
daar kun je zo goed gappen
maar pas daar wel even op
dat ze je niet betrappen

ik zou niet willen ruilen
met kinderen in de stad
want later word ik cowboy
dat lijkt me wel heel wat

dan ga ik ook naar de saloon
tussen alle stoere binken
want dan gaan we vechten
en heel veel whisky drinken


Countryman Ray

The Kraft of the Hoover

Helmut Heinrichs was een cowboy met Duitse voorvaderen. Hij woonde tussen Arizona en Nevada, op de plaats waar tegenwoordig de impossante Hoover Dam staat. Helmut was niet alleen Duitser, maar ook vrij onnozel, want toen de Colorado River begon te kolken en te stijgen, bedacht Helmut -in zijn vrije tijd een niet onverdienstelijk amateurfotograaf- dat het een goed idee zou zijn om foto's van het natuurgeweld te maken. Niet voor niets is later de Hoover Dam gebouwd: de Colorado River raasde als een bezetene door het landschap en nam alles mee dat op haar weg kwam: complete dorpen werden weggespoeld. Helmut Heinrichs dacht veilig te zitten achter een boomstam, maar hij en de stam bleken geen partij voor de watermassa. Helmut is nooit teruggevonden of aangespoeld, evenmin als zijn camera.


Het regende hard
de lucht was klam
het was de tijd
van voor de Hoover Dam

dus toen de rivier buiten haar oevers trad
lag gelijk het hele dorp plat
van Helmut is nooit meer wat vernomen
moet je maar niet zo dicht bij de waterkant komen


Countryman Ray

So beautiful

Het is maandag, dus is het weer liedtekstdag! Ik kreeg van een een lezeres de opmerking dat zij de laatste maanden de gedichten op deze blog vaak wel wat negatief qua onderwerp vond. Maar ja, hoezeer ik ook een prairieman ben, er zijn natuurlijk wel zekere aspecten aan de prairie die iets minder fraai zijn, en die mogen echt niet onbenoemd blijven. Ik zal het echter goedmaken met een positieve oude liedtekst, een kolonistenlied om precies te zijn. Als ze eenmaal op de Westoever van de Mississippi waren joegen de kolonisten de oorspronkelijke bevolking weg en bouwden onderweg illegale nederzettingen, vaak ook nog met een metershoog hek er om heen, onder het zingen van dit lied. Het werd gezongen zonder begeleiding, en meestal in canon. Het mooiste klonk het als mannen en vrouwen elk telkens een opvolgende canon deden. Waar het lied over gaat is meteen duidelijk, dus dat ga ik hier niet uitleggen.

de prairie is zo mooi, zo mooi
de prairie is zo mooi
kijk maar naar het toffe zand
de rode rotsenrand

de prairie is zo mooi, zo mooi
de prairie is zo mooi
zie het uitgestrekte land
nergens een waterkant

de prairie is zo mooi, zo mooi
de prairie is zo mooi
voel de hete zonnebrand
verlies niet je verstand

de prairie is zo mooi, zo mooi
de prairie is zo mooi
neem je merrie aan de hand
bemerk de sterke band

de prairie is zo mooi, zo mooi
de prairie is zo mooi
de prairie is zo mooi, zo mooi
de prairie is zo mooi

(vanaf hier kan het lied naar believen herhaald worden)


Countryman Ray

To Jack O'Neahrgghey

Goh, wat kreeg ik veel leuke reacties op mijn gedicht van eergisteren. Daarom vandaag nog een grafschrift en volgende week nog een paar. Ik put hiervoor uit het boekje 'One foot in the grave' uit 1863. Niet het originele hoor, ik heb een herdruk uit 1865.
Het verhaal van Jack O'Neahrgghey is snel verteld: hij kwam uit Wales en had daarom een onuitspreekbare achternaam. Voor de gemiddelde cowboy klonk het als een belediging en dat is precies wat er misging op een mistroostige avond in 1855, toen Jack de verkeerde tegenkwam in het steegje.


Jack O'Neahrgghey ligt hier te rusten
een man zonder daden of faam
in een knalrode pantalon
en een vloekende achternaam


Countryman Ray

The Scalp

Vandaag hou ik het kort.
Op de prairie houden we niet van gedoe of uitgebreide uitweidingen. Iets is zo, of iets is niet zo.

Ook met de grafschriften zijn we op de prairie kort en to the point. Vandaag daarom een gedicht dat als grafschrift op een ruwhouten kruis staat, op een kerkhof bij Union City. Het is het graf van een cowboy.


hier ligt Hank O'Dowd
botten tussen hout
want een roodhuid
stal zijn hoofdhuid


Countryman Ray

Concrete Coby

Er hangt altijd een zweem van kracht en moed om belangrijke vrouwen uit het Wilde Westen. Calamity Jane was onverschrokken en knalde vanonder haar schort hele hordes outlaws naar de eeuwige jachtvelden; Penny Courage schoot met brandende pijlen menig karavaan naar de Filistijnen en de vrouw die ik vandaag bedicht is ook niet voor de poes: Concrete Coby.
Coby had een voorliefde voor beton en ze ging er regelmatig op uit om bandieten te overgieten met beton. Het was een beetje vreemd, maar desondanks effectief. Coby stierf uiteindelijk bij het maken van 60 ton beton, bedoeld voor een indianenstam. Ze is 79 jaar geworden. Het gedicht is een zogenaamd vrij vers, en heeft dus geen rijm, metrum, en wat al niet meer.


Coby had een klap van de betonmolen gekregen
en tuimelde voorover in haar eigen brouwsel
als een heks van haar bezemsteel

De schrik zat er goed in bij haar vijanden
die 's nachts niet slapen dorsten
vanwege de concrete dreiging te veranderen in een klomp

Je kon het vreemde niet uit Coby halen
maar Coby wel van een vreemde onderscheiden
daar was ze mal genoeg voor

En toch is ze beroemd geworden
en berucht om haar vakkundigheid
want hoewel beton niet iets is waar veel mee werd gedaan
heeft zij het op de kaart gezet.


Countryman Ray

Ducky Duke

Vroeger zwierf er op de prairie de bende van de Waltons rond, vier gemene broers die sprekend op elkaar leken. Ze hadden het vaak voorzien op Ducky Duke, een Engelse hertog die naar Amerika was gekomen om een eendenfarm op te zetten (vandaar zijn bijnaam). De Waltons probeerden vaak het prikkeldraad te stelen waarmee Ducky Duke zijn farm had omheind. Daarbij werden ze steevast door de sheriff gearresteerd. Hij had ze al zo vaak in zijn gevangenis gegooid, dat hij standaard arrestatieformulieren had laten drukken met hun namen er alvast op.

Ducky Duke was getrouwd met Holly Hoker, een Engelse aristocrate die haar man naar Amerika was gevolgd. Ze was niet zo gelukkig op de prairie, wat ik wel wat merkwaardig vind. Afijn, het volgende gedicht gaat over haar en haar sehnsucht en heimwee. Het is een sonnet, dit voor de kenners.


Holly Hoker, wat heb je toch gedacht
toen je opeens de oceaan overstak?
heb je in stilte gebeden om kracht
was het jouw hart dat even brak?

en heb je mooie dromen gehad
toen je Engeland voorgoed verliet?
je man wees dan wel stoer het pad
maar wat lag er in het verschiet?

en nu de jaren langzaam vergaan
zie ik steeds vaker tranen, Holly-lief
je man leeft steeds meer in zijn waan
en elke Walton is nog steeds een dief

waar is Engeland, waar is nu je stek?
en wie hou je eigenlijk voor de gek?


Countryman Ray

Wobbly road

Na de abstracte gedichtencyclus weer tijd voor een 'gewoon' gedicht. Deze keer uit de betrekkelijk oude doos, namelijk uit het einde van de negentiende eeuw. De locatie is het zuiden van Arizona en de gebroeders McNeal zijn de broers waarover het gedicht gaat. Zij hadden een wegenaanlegbedrijf dat niet zo best rendeerde. Daarom gingen de broers er 's nachts en tijdens kerkdiensten op uit om de wegen te vernielen: ze groeven gaten en maakten bochten onklaar. Daarna moesten zij de schade herstellen en kregen daar vorstelijk voor betaald. Dat het uiteindelijk niet goed kon gaan, blijkt uit het gedicht.


De gaten waren niet om aan te zien
de hobbels breder dan de wegen
menig steen lag in de bochten
de karrenwielen konden er met moeite tegen

Pas als de gebroeders opnieuw waren gekomen
en het wegdek hadden geplaveid
konden de mensen hun weg vervolgen
maar waren zij honderden dollars kwijt

Des nachts, tijdens een sabotagetocht
knepen de broers in het duister de kat
en terwijl ze met hun wagen verdertrokken
reden ze met de vooras in een heel diep gat

De broers raakten ten val en buiten westen
de mensen vonden ze met alle spullen
om gaten te graven en de weg te vernielen
die gebruikten ze daarna zelf om de boel te vullen

De broers werden ter plekke bedolven
er is nooit meer een gat bijgekomen
en de mensen in het dorp houden weer geld over
voor een bosje hier en daar, en lover
zodat zij vanaf de weg zicht hebben op een rijtje bomen


Coutryman Ray

Abstract 6 - The Hanging

Net als vorige week ook nu weer een abstract westerngedicht. Want die bestaan! Sinds ik 'The abstract truth about cowdians and inboys' van Dick Bonaventura heb gelezen, is dat duidelijk. Deze week zal ik dus voor jullie nog een laatste abstract westerngedicht op de Prairie Creek Chronicle Gazette plaatsen. Vandaag het laatste deel: De Galg


mijn ogen in paardehoeven
geen genade voor
het rood van de
horizon

rondjes om de kerk
rondjes om de kerk
waarom?

ik droom mezelf Petra
Else Jekel

een woordenstroom van riet
achter elke glimlach een
Colt .45

blikken kunnen doden
bonen in saus op mijn hoofd
taai is de gehangene
de galg buigt deemoedig


Countryman Ray

Celebration

Vandaag is een belangrijke dag. Niet alleen werd op deze dag in 1843 Bronco "John" Swinkle benoemd tot sheriff van Prairie Creek, Arizona (een positie die hij liefst 53 jaar zou bekleden!!!) maar het is vandaag ook de eerste verjaardag van de Countryman Ray blog! Ik ben al door vele vaste lezers gefeliciteerd, en daarnaast door o.a. de Dutch Linedancing Federation, The Arizona Bureau Of Tourism, de Vereniging voor Bestudering van de Indiaanse Cultuur, Country and Western Shop Vlagtwedde en de Klaverjasclub Harten Zeven uit Bussum.

Vandaag een gedicht over een viering. Op de prairie werd vroeger heel wat afgevierd, dat is helaas allemaal wat minder tegenwoordig. Onderstaand gedicht is een voorbeeld van een westerngedicht zoals dat voorgedragen werd tijdens een viering. In dit geval het 1-jarig jubileum van de definitieve verdrijving van een beruchte veeplaag in het oude Wilde Westen.


hoera, wij vieren hier een klein feestje
wij zingen luid, niemand die fluistert
sinds een jaar zijn we af van het beestje
dat naar de naam horzel luistert

het was geen geluk maar wijsheid
dat ons voor altoos van hem bevrijdde
want Old Man Bill, in al zijn grijsheid
schoof het insect zo handig terzijde,

met zijn spuit vol gif en venijn!
het recept had hij zelf bedacht
zo kregen wij dat beestje klein
en daarom wordt Old Man Bill herdacht

dus laten we zingen en drinken
voor de man met het boerenverstand
laat zijn naam in vreugde klinken
hij, de redder van het prairieland!


Countryman Ray

Abstract 5: The Tin Can

Net als vorige week ook de komende week weer abstracte westerngedichten. Want ze bestaan! Sinds ik 'The abstract truth about cowdians and inboys' van Dick Bonaventura heb gelezen, is dat duidelijk. Deze week zal ik dus voor jullie nog enkele belangrijke abstracte westerngedichten op de Prairie Creek Chronicle Gazette plaatsen. Vandaag een minimalistisch deel 5: The Tin Can


ik
hier

alleen

in
de

eenzaamheid

een
blikje
met
ruimte

ik
schiet

droom
voorbij


Countryman Ray

Abstract 4: The Drenching Well

Net als vorige week ook de komende week weer abstracte westerngedichten. Want ze bestaan! Sinds ik 'The abstract truth about cowdians and inboys' van Dick Bonaventura heb gelezen, is dat duidelijk. De komende week zal ik dus voor jullie nog enkele belangrijke abstracte westerngedichten op de Prairie Creek Chronicle Gazette plaatsen. Vandaag deel 4: De Drenkput. Ik heb werkelijk geen idee waar het over gaat. Wellicht kan een van de lezers uitkomst bieden.


laat duizend prairies bloeien met
grinnikende buffels in driekwartgalop - zij
scheren de cowboy langs zijn
illusies in vergezichten maar nee geen kleur

ik droom van werelden ver doofstom
laat me niet buiten
laat me niet binnen
dender door de kamer van
verloren boodschappen

een cowboy een cowboy, jaja
nooit tevreden, maar altijd
een indiaan nee geen cowboy

laat me roepen vanuit de
drenkput van mijn bestaan
een drenkput op de prairie
geen mens doet een drenkput na



Countryman Ray