So close and yet so far away

Zoals de trouwe lezers van mijn blog al weten is maandag liedtekstdag. Elke maandag vertaal ik een liedtekst uit het Wilde Westen c.q. van de prairie.
Op de prairie had je al snel na de uitvinding van de stoomtrein een uitgebreid netwerk van spoorlijnen. Door spoorwegpersoneel werd veel gezongen. Elke beroepsgroep binnen die spoorwegwerkers had een eigen repertoire aan liederen. De machinisten en stokers zongen vaak opgewekte reisliederen, de conducteurs hielden van strakke gezagsgetrouwe songs en psalmen. De werkplaatsmedewerkers zongen vaak melancholieke liederen over het niet van je plaats komen ondanks de nabijheid van zoveel treinen. Daar volgt nu een voorbeeld van. Ik vond het in de bundel "Collected Railwaysongs 1840-1870" van de destijds beroemde componist en tekstdichter Stephen Newhouse-Starrywood.


Zo dichtbij en toch zo ver weg

we zijn zo dichtbij de lokomotieven
maar we reizen niet naar believen
we komen niet van onze plaats

we onderhouden en repareren
zouden graag een ritje begeren
maar komen niet van onze plaats

Refr.:

hier zijn we om steeds te werken
en hier zullen we altijd zijn
in deze werkplaats van de trein
mag men ons verdriet niet merken

we zien de reizigers zwaaien
horen hoe de vlammen laaien
we blijven achter als de trein vertrekt

we zijn daarom soms wel wat bedroefd
hadden graag eens elders vertoeft
maar blijven achter als de trein vertrekt

Refr.:

hier zijn we om steeds te werken
en hier zullen we altijd zijn
in deze werkplaats van de trein
mag men ons verdriet niet merken

we zijn dus verdoemd en gebonden
als we toch eens reizen konden!
maar dat zit er niet voor ons in

Refr.:

hier zijn we om steeds te werken
en hier zullen we altijd zijn
in deze werkplaats van de trein
mag men ons verdriet niet merken


Countryman Ray