Het is me wat. U kunt wel raden waar mijn hoofd de afgelopen dagen heeft gezeten. Niet op de prairie, kan ik u verzekeren. Het mooie indianenmeisje van afgelopen weekend blijft maar in mijn hoofd rondspoken. De aanblik van haar juten jurk, afgezet met kleurrijke biesjes en de kralenkettingen, alleen al door die aanblik waande ik me in een gouwe ouwe Winnetou-film. Niet dat het erg is, maar mijn westernpoetry heeft wel een beetje te lijden onder de onvoorwaardelijke aandacht voor deze Natief-Amerikaanse schoonheid, zoals ze dat ook wel zeggen. Hierbij, voor het weekend alvast, een mooi gedicht ter verduidelijking.
Bij lange was ik niet bij machte
Liefdevol te denken en te doen
Of op z'n minst genegenheid te kennen
Niet thuis en niet op de prairie.
Dat afgesloten hoofdstuk eindelijk geaccepteerd
En dan kom jij
Liefdevol keek je naar me
En met je gekraalde ranke handen
Nam je mijn boek en opende het.
Toen openbaarde zich de zevende hemel
En viel ik voor je mocassins neer
Countryman Ray
(U ziet misschien wel dat ik dit gedicht niet op vrijdag heb gepost, zoals ik normaal gesproken altijd doe, maar al op donderdagavond. Dat heeft ermee te maken dat ik morgen naar het zuiden van het land vertrek. Ik kan een gratis lift krijgen van een bevriende trucker, maar dan moet ik wel morgenvroeg om kwart voor vier op het bedrijventerrein aanwezig zijn. Een kort nachtje dus. U kunt wel raden naar wie ik op zoek ga!)
donderdag 1 oktober 2009
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten