Ik voel me echt erg zwak, maar gelukkig houdt mijn indianenliteratuur me op de been. De laatste dagen schrijf ik veel over de geelhuiden van weleer. Zo heb ik uit het Amerikaanse overzichtswerk The true anals of Indians een mooi verhaal in poëzie bewerkt. Het gaat over de stam der Calamaki's.
De indianenstam der Calamaki's
trokken van hot naar her
zonder te weten
dat ze niets constructiefs deden
zich reduceerde tot een voetnoot in de analen
en ze hadden niks te eten
De Calamaki's waren vooral bekend
om de bloemschikkunsten van de vrouwen
zonder te weten
dat het allemaal erg tijdelijk was
want ze hielden wilde paarden
en die hadden niks te eten
De Calamaki's bestaan niet meer
evenmin hun wilde paarden
we weten van horen zeggen
dat ze virtuoos waren met bloemen
maar hoe mooi het was
ze hebben het loodje moeten leggen
Zo werkt het in de wereld van de indiaan
als je niet kan zorgen voor jezelf
of zelfs maar wilde paarden
dan helpt de bloemschikkunst je niet verder
blijf je rondjes rijden
en kun je nergens aarden.
Countryman Ray
vrijdag 9 oktober 2009
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten