Love in the distance

Gerda vroeg er vorige week al om, dus vandaag een prachtig liefdesgedicht. Op zich vind ik liefdespoëzie in combinatie met het wilde westen best prima, maar soms vergaloppeerd een dichter zich. Zoniet madam Jennifer Butterfly (haar echte naam) die ieder jaar op de Countryfair van Saskatchewan, in het noordwesten van de VS, haar liefdeslyriek voordroeg. Voor de goede orde, zij droeg voor op de Countryfairs van 1856, 1857, 1858, 1860 (in 1859 was er geen Countryfair vanwege de kidnap van de sheriff's dochter), 1861, 1862, 1863, 1864, 1865, 1866, 1867, 1868, 1869, 1870, 1871, 1872, 1873, 1875 (in 1874 was er geen Countryfair omdat de sheriff's dochter was bevrijd en dat werd gevierd) 1876, 1877 en 1878. Vanaf 1879 had de Countryfair een dusdanig andere opzet gekregen, dat Jennifer Butterfly niet langer welkom was. Dat heeft haar altijd erg veel pijn gedaan. Haar laatste gedicht was een zeer bittere aanklacht tegen de organisatie, die in haar ogen laks, partijdig, gemeen, obstinaat en manipulatief was. Dit gedicht komt van de Countryfair van 1872.


Het gelukzalige terugverlangen
naar zijn warme handen, zijn harige rug
hij is al weken op de prairie
en ik wens hem telkens terug

Zijn plooitjes als hij lacht, zo lief
het teed're als hij vrijt
dat doet hij met mij heel anders dan
met een of andere meid

Hij is nu al een maand van huis
fijne gedachten zijn geen straf
ik wacht op hem mijn dagen door
en kijk de prairie af

En op een dag, daar zal hij zijn
in de verte als een schim
en als hij dan weer voor me staat
zeg ik: hoe was het Wim?

En Wim zal zeggen: 't gaat me goed
maar o wat een gemis
ik dacht de dagen lang aan jou
ik weet wat liefde is

En zo vallen wij ons om de nek
een hartelijk gezicht
want werken is een belangrijk ding
maar meer nog huw'lijks plicht


Countryman Ray

Buffalo Bill 3

Vandaag het laatste gedicht over Buffalo Bill. Over zijn laatste levensdagen is veel onduidelijkheid. Sommigen zeggen dat hij in zijn stoel in slaap viel en niet meer wakker werd, anderen zeggen dat hij door een oude rivaal met een revolverschot om werd gebracht toen hij een bezoekje bracht aan de banketbakkerij van Mrs. Murphy. Volgens weer een andere versie viel hij voorover in een put en verdronk. Historici zitten elkaar daarover nog steeds erg dwars, soms ontstaan daarbij zelfs vuistgevechten.


je laatste paar uren in dit leven
hebben veel stof tot ruzie gegeven


Countryman Ray

Buffalo Bill 2

Vandaag deel 2 van een miniserie over Buffalo Bill. Vandaag: zijn heldendaden op de prairie. Vrijdag ga ik het over zijn legendarische dood hebben.


Onder zijn schuilnaam Mohammed Buffalo B.
dreef hij mensen tot wanhoop en tevens het vee


Countryman Ray

Buffalo Bill 1

Ik kreeg een leuke reactie van Gerda, zij vroeg om meer liefdespoezie op dit blog. Nu was en is de prairie natuurlijk bij uitstek de plaats om verliefd te worden. Volgende week kom ik daar dan ook uitgebreid op terug in mijn gedichten, Gerda!

Deze week heb ik echter een mini-reeks van drie mini-gedichten over de overbekende westernheld Buffalo Bill. Ik ga proberen om het wezen van Buffalo Bill in hele korte gedichten samen te vatten, omdat er al genoeg dikke boeken over hem vol geschreven zijn. Vandaag de eerste, over zijn jeugd. Het tweede deel, woensdag, zal gaan over zijn heldendaden. Vrijdag volgt dan het laatste deel, over zijn dood.


over zijn jeugd is niet veel bekend
later werd het een stoere vent


Countryman Ray

Huey Carbunckle

Als er iemand burgemeester van het Wilde Westen zou zijn, dan was het Huey Carbunckle. Deze flamboyante cowboyveteraan had zoveel invloed in het Mid-Westen van Amerika dat iedereen -van grootstads tot gehuchtig - hem kende. Het kwam nooit van een verkiezing waardoor Carbunckle niet verder kwam dan een soort relikwie-met-aanzien. Dat heeft de man nooit gestoord: naar eigen zeggen wilde hij helemaal geen burgemeester van het Wilde Westen worden. Achteraf gezien een wijs besluit.


Huey bezag de velden
de vrouwen en het vee
en dacht met een glimlach op 't gelaat:
wat heb ik hier eigenlijk mee?

Hij had zijn natje en zijn droogje
was toe aan vrouw nummer 2
had alles wat zijn hart begeerde
dus burgemeester, zo'n nouveauté?

Nee dat was niets en gaandeweg
bleek wat hij dacht OK
want zonder toestand om je heen
is het leven pas echt trofee


Countryman Ray

Girl you know it's true

In de jaren '50 van de vorige eeuw waren Duitse schlagers tijdelijk heel populair op de prairie. De beroemdste act was die van Helmut Jones und sein Rocky Mountains Girls. Ze traden op voor volle zalen en zouden juist een plaat gaan opnemen in Memphis toen uitkwam dat ze op het podium niet echt zongen maar aan playback deden. Prompt verloren ze al hun populariteit en werden door cowboys en stadsmensen massaal uitgekotst. Ze waren dus een Milli Vanilli avant la lettre, ook al omdat de grootste hit tijdens hun optredens eveneens Girl You Know It's True heette. Al gauw raakten ze in de vergetelheid danwel aan de drank. Toch wil ik hieronder de tekst van hun grote hit vertalen, omdat het ergens wel een sterk liedje was.


meisje zo mooi met je ogen
ik zou je haren willen drogen
nu je uit de regenbui komt
ik hou van je, ja verdomd

meisje, je weet dat het waar is
dat mijn liefde geen sigaar is
die je oprookt en vergeet
ik wil je altijd bij me houden
ook als je oud bent of verkouden
meisje, je weet dat het waar is

meisje zo sterk met je fysiek
door veelvuldige gymnastiek
je huid zo gebruind en vol sproeten
wat zou ik zonder jou moeten

meisje, je weet dat het waar is
dat mijn liefde geen sigaar is
die je oprookt en vergeet
ik wil je altijd bij me houden
ook als je oud bent of verkouden
meisje, je weet dat het waar is

meisje met je reine gedachten
ik zal altijd op je wachten
in goede tijden en in slechte
op kromme wegen en op rechte

laat me je zoenen en kussen
want niemand komt er tussen
geen Chinezen en geen Russen
geen minnen en geen plussen
geen merels en geen mussen
geen treinen en geen bussen want

meisje, je weet dat het waar is
dat mijn liefde geen sigaar is
die je oprookt en vergeet
ik wil je altijd bij me houden
ook als je oud bent of verkouden
meisje, je weet dat het waar is


Countryman Ray

Say cheese

Een klassieke figuur in het wildwesten is de rondreizende fotograaf. In vele series en boekverfilmingen duiken ze op: de huifkarren met een sullige fotograaf die tegen betaling plaatjes schiet van stoere mannetjesputters of juist weeë cowboynerds. Horacio da Silva was een van de vele portrettisten die Arizona rijk was en iedereen weet ondertussen waar die staat berucht om is (zie eerdere westerngedichten): daar zijn de meeste wapens per inwoner. Iedereen -ook toententijd- heeft er minstens zes en knalt er lustig op los. Als je veter los zit, schiet je de schoenlapper neer. Zo ging dat vroeger en zo gaat het nog steeds.
Jammer dus voor Horacio da Silva dat hij in Arizona werkte, want toen hij eens een foto maakte van een lelijke bandiet, Taco Aimes, was het resultaat natuurgetrouw maar viel het niet in de smaak. Da Silva werd omgelegd en werd van zijn koets beroofd. (Al is dat laatste in die volgorde niet meer zo erg). Daarover gaat het gedicht.


Flits, zei het witte poeder
en na een tijd te hebben stilgestaan
keek Aimes naar het resultaat
het had niet slechter kunnen gaan

voor Da Silva die niet beter wist
dan dat hij zijn best had gedaan
iets te maken van dat wrattenhoofd
dat er lelijker dan de nacht had opgestaan

Aimes was woest en deelde uit
een klap, een schot en liet geen traan
om de arme fotograaf die roerloos op de grond
niet zo vredig was heengegaan


Countryman Ray

The last but one

Iedereen kent wel de uitdrukking "De Laatste der Mohikanen". Dit slaat op de laatste persoon die nog ergens in gelooft, of ook wel de laatste overlevende van een stam. Er was op de prairie echter ook een Een-Na-Laatste der Mohikanen, en dat was rond 1870 de indiaan Quacking Duck. Hij werd zo genoemd omdat hij de hele dag eindeloos kwaakte en babbelde. Bijna alle leden van zijn stam waren al uit pure ergernis naar andere stammen vertrokken. Pas toen de enige andere overgebleven indiaan, Slowhand (zo genoemd omdat hij met pijl en boog erg traag was) ook wilde gaan, besefte Quacking Duck dat hij te ver was gegaan en dat hij zijn stamgenoten achterna moest. Hij vertrok dus ook, en zo werd Slowhand de Laatste der Mohikanen.


ik heb altijd praatjes bij de vleet
zit nooit om een woord verlegen
maar naar ik nu pas zie en weet
heeft men er de balen van gekregen

ik zit alleen in een verlaten tent
alleen Slowhand loopt nog rond
zelfs de stoerste kerel, de sterkste vent
vluchtte van onze geboortegrond

door mijn eindeloze gebabbel en gezwets
loop ik gevaar, wie hoort mij straks aan?
als ik nu ook nog die arme Slowhand kwets
dan is het met mij vast gauw gedaan


Countryman Ray

Long story short

Mensen vragen me wel eens: Ray, volgens mij lees jij de hele dag in dikke boeken over het westernleven, waar haal je de tijd vandaan? Ik antwoord dan dat ik het leuk vind om over indianen, cowboys en cultuur te lezen en dat er ook regelmatig korte verhalen bij zitten, waardoor ik tijd over hou. Ja maar, zeggen die mensen dan, je blogt er ook nog drie keer per week over. En dan antwoord ik: klopt, maar soms zijn de gedichten lang en doorwrocht en soms zijn ze kort en krachtig. Zoals onderstaand gedicht. Het gaat over de rechtspraak in de vroege dagen van het wilde westen. Volgens de overlevering van Penderton J. Narcisse, een rechtsgeleerde uit New Mexico, werden er bij toerbeurt mensen aangesteld om tijdelijk rechter te zijn, met als doel indianen te veroordelen. Daarover gaat het gedicht. Het is overigens mijn eerste gedicht waarin de dubbele punt twee maal wordt toegepast. Een noviteit, dus.


Zijn naam: Rijzende Maan
Het oordeel: Hang de Indiaan


Countryman Ray

The New Kid in Town

In het Oude Wilde Westen werd er van nieuwe inwoners verwacht dat ze zich aanpasten. Tegenwoordig hoeft dat niet meer, in onze moderne samenlevingen. Op de prairie was het echter een goed gebruik om te doen wat de locals deden. Ene Tony McPherson uit New York was daarop een uitzondering. Toen hij in Roling Hills ging wonen paste hij zich niet aan. Zo droeg hij geen cowboylaarzen maar lakschoenen. Hij dronk geen whisky maar wijn. Hij had geen respect voor de sheriff, droeg geen revolver en geen snor. Hij reed niet op een paard maar op een fiets. Dat was natuurlijk vragen om moeilijkheden.


geef hem een schop, pek en veren
sla hem op zijn kop, pek en veren
jaag hem hier weg, pek en veren
verwen hem met pek en veren

stadse manieren, pek en veren
de boel hier verstieren, pek en veren
wat kom je doen, pek en veren
verwen hem met pek en veren

hij besmeurt de prairie, pek en veren
houdt niet van flairry*, pek en veren
weg met die man, pek en veren
verwen hem met pek en veren


* oud country en western spel


Countryman Ray

Holler da boller!

Hoe je het wendt of keert, ook in het Wilde Westen was het al behoorlijk multiculti. Naast een hoop Mexicanen en Latijns-Amerikaanse desperados, liepen er ook veel donkergekleurde medemensen in het Wilde Westen rond. Eén van die types was Shaniquiah, een gevoelig zangeresje met een katoenen stem. Zij kan met een gerust hart de voormoeder van de hip hop worden genoemd, getuige de gedichtenbundel 'Biggie down y'all' uit 1821. Die bundel is ronduit revolutionair, maar of Shaniquiah er veel succes mee gehad heeft, valt te bezien. In sommige delen van Amerika is het nog steeds not done om naar hip hop te luisteren vanwege het n-woord, dat heel gevoelig ligt tussen de beide groepen.


Je ken respect voor me hebben
ik zal je uit de vijver vissen
en je de waarheid zeggen
je een beetje vaker missen

Ik zeg je, je gaat me zeggen
wat de waarheid is, mijn meisje
ik vloei op zich erg lekker
maar liever heb ik een trager wijsje

Kom bij me terug, ik ken het niet alleen
ik zie het niet meer zitten
ik doe helemaal geen zak meer
van 's morgens tot ik weer ga pitten

(refrein)
Wat moet ik zonder jou?
wat kan ik nu nog doen?
ik heb zo genoeg van
het plukken van katoen


Countryman Ray

Building higher

Op de prairie zijn in de loop van de tijd heel wat rare uitvindingen gedaan. Een van de meest vergeten daarvan is de indianen-tipi van meerdere verdiepingen. De indiaan Wiley Snake had er jaren over nagedacht, en was uiteindelijk met de bouw begonnen. Hij maakte, vol zelfvertrouwen, meteen een tipi van vier verdiepingen. Nodeloos te zeggen dat het gevaarte in elkaar stortte. Dit omdat de dunne palen die het geheel moesten dragen niet toereikend waren voor het gewicht. Wiley Snake had namelijk zijn uitgebreide en aan vetzucht lijdende familie als proefkonijn gebruikt om het gebouw te testen. Overigens zou later blijken dat de leden van bepaalde indianenstammen niet aan hoogtevrees leden. Daarom werden ze veel ingezet bij de bouw van wolkenkrabbers in New York.


aiaiai, daar ligt mijn familie
bedolven onder het puin
van mijn tipi-toren, helaas
bakte ik ze wat te bruin

ik ben mijn tijd ver vooruit
maar ooit zal het zover zijn
dat indianen vertoeven
in dat toffe idee van mijn*

ik ga verder met het uitvinden
van nieuwe vormen van bouw
had ik maar steen en cement
in plaats van dierenhuid en touw


* dit is incorrect Nederlands, maar omwille van het rijm heb ik het toch toegepast


Countryman Ray

Happiness is a warm new year

Allereerst wens ik alle westernfans uit heel Nederland en Vlaanderen een warm en genegen nieuwjaar toe. Een jaar, wat mij betreft, met veel westernwijsheden, indianenverhalen en goedgevulde zadeltassen. Ook namens Blonde Lente, mijn vriendin natuurlijk.

Het afgelopen jaar was geweldig, met maar liefst 154 nieuwe gedichten, allemaal keurig voorzien van interessante achtergrondinformatie. Alles ter meerdere ere en glorie van het zo boeiende westernleven, dat ons veel meer te vertellen heeft dan we wellicht denken.

Ik wil ook van de gelegenheid gebruik maken om alle reageerders van harte te danken voor hun mooie woorden, interessante vragen, suggesties en opmerkingen. Het geeft me het idee dat er veel meer westernfans in Nederland zijn dan in de media naar voren komen: nooit komt het countryleven eens bij DWDD of Pauw en Witteman. Hooguit worden we subtiel voor schut gezet bij Man bijt Hond, als een stel verklede Elvis-adepten die linedancend door het leven gaan en thuis opgezette hertengewijen aan de muur hebben hangen. Ik zal me blijven verzetten tegen deze onzinnige en foute voorstelling van zaken. Ik lees veel over het ware westernleven en weet welke rijkdom erachter schuil gaat. Dát wil ik graag overbrengen met dit blog en mijn gedichten. En dat dat gewaardeerd wordt, vind ik alleen maar prachtig! Dus: ook in 2011 zal ik onverstoorbaar doorgaan met het wereldkundig maken van interessante wetenswaardigheden omtrent de cowboy, de indiaan, de natuur en alles wat zich hiertussen begeeft. Zoals de gebedswijsheid die is overgeleverd door de indianenstam der Platitudi's uit het zuiden van New Mexico:


Dat het altijd mooi weer mag zijn in je hart
dat het alleen regent als de oogst dat wil
dat het goede niet na het slechte komt
maar in plaats van

Dat de kudde altijd bij je zal zijn
dat de aarde ons geeft wat we nodig hebben
dat we gerust kunnen slapen gaan
aan de goede kant van de dam

Dat het eten altijd vers en gezond is
dat de beesten en de aarde het goed hebben
dat we niet stampen of vellen
omdat het ook anders kan

Wij leven in vier kamers
totdat wij elkaar weerzien


Countryman Ray