Love in the distance

Gerda vroeg er vorige week al om, dus vandaag een prachtig liefdesgedicht. Op zich vind ik liefdespoëzie in combinatie met het wilde westen best prima, maar soms vergaloppeerd een dichter zich. Zoniet madam Jennifer Butterfly (haar echte naam) die ieder jaar op de Countryfair van Saskatchewan, in het noordwesten van de VS, haar liefdeslyriek voordroeg. Voor de goede orde, zij droeg voor op de Countryfairs van 1856, 1857, 1858, 1860 (in 1859 was er geen Countryfair vanwege de kidnap van de sheriff's dochter), 1861, 1862, 1863, 1864, 1865, 1866, 1867, 1868, 1869, 1870, 1871, 1872, 1873, 1875 (in 1874 was er geen Countryfair omdat de sheriff's dochter was bevrijd en dat werd gevierd) 1876, 1877 en 1878. Vanaf 1879 had de Countryfair een dusdanig andere opzet gekregen, dat Jennifer Butterfly niet langer welkom was. Dat heeft haar altijd erg veel pijn gedaan. Haar laatste gedicht was een zeer bittere aanklacht tegen de organisatie, die in haar ogen laks, partijdig, gemeen, obstinaat en manipulatief was. Dit gedicht komt van de Countryfair van 1872.


Het gelukzalige terugverlangen
naar zijn warme handen, zijn harige rug
hij is al weken op de prairie
en ik wens hem telkens terug

Zijn plooitjes als hij lacht, zo lief
het teed're als hij vrijt
dat doet hij met mij heel anders dan
met een of andere meid

Hij is nu al een maand van huis
fijne gedachten zijn geen straf
ik wacht op hem mijn dagen door
en kijk de prairie af

En op een dag, daar zal hij zijn
in de verte als een schim
en als hij dan weer voor me staat
zeg ik: hoe was het Wim?

En Wim zal zeggen: 't gaat me goed
maar o wat een gemis
ik dacht de dagen lang aan jou
ik weet wat liefde is

En zo vallen wij ons om de nek
een hartelijk gezicht
want werken is een belangrijk ding
maar meer nog huw'lijks plicht


Countryman Ray