No more prairie, hello orbit!

Zo zeg! Zelden ben ik zo geraakt als afgelopen vakantie in Duitsland. Zoals ik had verteld in mijn vorige post zijn we samen naar het Space Centre in Frankfurt geweest. Wat een bijzondere wereld was dat! Ongelooflijk. Ik vond álles prachtig!
We hebben daar een paar boeken gekocht en ik heb me de afgelopen maand volledig verloren in de wereld van maanlanders, raketprogramma's, buitenaards leven en wat al niet meer.
Ik heb toen een goed gesprek gehad met Blonde Lente en we hebben besloten onze western-hobby op te geven, alles op Marktplaats te zetten en opnieuw te beginnen met onze nieuwe gezamenlijke passie: de ruimte. En wie weet beginnen we dan binnenkort een Space Cadet Blog. Je weet maar nooit!

En tot slot nog een prachtig bericht: toen we in het Space Centre van Frankfurt waren en we naast een replica van de eerste Sojoez-raket stonden, ben ik op mijn knieën gegaan en heb ik Blonde Lente ten huwelijk gevraagd. Haar antwoord was het mooiste en kortste dat ik ooit van haar hoorde. Ze zei ja.
Dus op 16 oktober stappen we in het huwelijksbootje. Of een ruimtescheepje.

Natuurlijk blijft dit blog bestaan en hopelijk zal het voor een toekomstige generatie van pas komen als het iets over het wilde westen en de prairie wil lezen.
Ik heb het met veel liefde en toewijding gedaan, maar nu roept het heelal. Daar gaan we!

We have a lift-off!

Countryman Ray

Holiday in Deutschland

Ja mensen, vandaag ga ik met Blonde Lente op vakantie. Naar Duitsland, zoals we vorig jaar ook deden. We gaan natuurlijk naar het Karl May-Themenpark, maar voor deze keer ook naar het Space Centre in Frankfurt. Blonde Lente houdt namelijk niet alleen van Indianen maar ook van de exploratie van het heelal. Ik ben benieuwd!

In ieder geval een goede vakantie en tot donderdag 18 augustus, want dan zijn we weer terug!


Countryman Ray (& Blonde Lente)

Life on the prairie

Moest je je aanpassen, vroeger op de prairie? Reken maar! Eigenwijze gasten die zich niet aan de regels van mens en natuur hielden kwamen niet ver. Het prairieleven was en is prachtig, maar je moet je wel voorbereiden en een bepaalde levenshouding aannemen. Ik kan mezelf rustig als een ervaren prairieganger beschouwen (zie mijn entries uit september 2009) maar menig stads nufje ging en gaat ten onder op de prachtigste plek ter wereld.


pas je hier aan,
en je blijft leven
wees eigenwijs,
en je zult sneven

het landschap is mooi
maar ook erg hard
de locals zijn aardig
zolang je ze niet tart

er is geen vangnet
voor als het misgaat
denk dus na, zodat je
de plank niet misslaat


Countryman Ray

You're in the army now

Rekruteerders van het leger waren op de prairie weinig geliefd. Veel cowboys en andere wild westerlingen waren helemaal niet gesteld op de gladde ratten die je probeerden over te halen om als kanonnenvoer te dienen in het leger. Wat dat betreft is er juist in Amerika veel veranderd. Tegenwoordig wil elke gezonde jonge Amerikaan onmiddellijk in het leger. En het volk van nu vindt het prachtig. 'Support our troops' is een veelgeziene bumpersticker op menig auto. Die support houdt in dat doden met alle egards worden begraven, soldaten die terugkomen zonder armen en benen krijgen protheses met de Amerikaanse vlag erop en veteranen mogen -als enigen in de VS- openlijk bedelen op straat zonder te worden weggestuurd. Kortom, anders dan in de westerntijd is het leger nu helemaal geaccepteerd. Waarom dat vroeger anders was lees je in het volgende gedicht.


Voor een grijpstuiver
pakten ze je plunje af
je leven en je toekomst

beneveld van de drank
die vriendelijk lachend
geschonken werd
zei je zo volmondig ja

dat de achterblijvers
hoofdschuddend zeiden
op de rug van een ander
komt hij lopend terug

de jonge rekruut keek om
en zag in de verte
zijn leven op het slagveld
glorieus op foto's en
geurend naar wat geweest is


Countryman Ray

P-R-A-I-R-I-E

De mensen vragen mij wel eens wat de prairie voor mij persoonlijk betekent. Ik zeg dan altijd: lees mijn blog, dan weet je het. Vooral de entries uit de tijd dat ik in Arizona was zijn daar heel duidelijk over (september 2009). Maar soms ben je in de saloon (kroeg noemen sommigen het ook wel) en daar is niet altijd internet voorhanden. Dan mag ik graag elk van de letters van het woord prairie voorzien van een betekenis. Daar komt het volgende uit:


Prachtig
Ruig
Adembenemend
Indrukwekkend
Radicaal
Imposant
Eeuwig


Countryman Ray

Eleven is our goal

Toen de 24-jarige John Socker eens te laat bij de saloon van Wellington aankwam, waren de lonen uitgekeerd en zat er niets meer in het zakje voor Socker. Daarop haalde hij zijn pistolen en schoot elf mensen neer. Dit aantal is later veelbepalend geworden. Het edele voetbalspel, in de Verenigde Staten soccer geheten, werd aanvankelijk gespeeld met twee teams van ieder tien voetballers, maar is onder druk van de Amerikanen veranderd in twee teams van -inderdaad- elf personen. Wat het met John Socker te maken heeft? Ik heb het niet exact kunnen uitvinden. Ik weet alleen dat toen hij zich overgaf er nog drie patronen in zijn pistolen zaten. Het had dus drukker op de voetbalvelden kunnen zijn.


Hij knalde een keer of tien
de rest ging vanzelf
telde de horizontalen
en schoot haastig nummer elf


Countryman Ray

Old on the prairie

De oudste inwoner die ooit op de prairie gewoond heeft was de dichteres Dorothy Newman. Ze was al 103 jaar oud toen haar man op 101-jarige leeftijd overleed. Ze ging toen op de prairie wonen en begon een winkeltje met huishoudelijke spullen. Toen ze 115 was overleed ze aan een val van haar paard. Na haar dood bleek in haar testament te staan dat al haar gedichten postuum moesten worden uitgebracht. Dat werd een bundel met 700 bladzijden. Haar eerste gedicht schreef ze toen ze 26 jaar oud was, en het was behoorlijk profetisch. Het gaat als volgt.


ooit zal ik niet langer
mijn man's goed verschonen
dan begin ik een winkel
en zal op de prairie wonen

ik zal hem dienen
zolang als hij leven zal
ik ken zijn nukken en grillen
ze zijn groot in getal

en ik zal ooit echt gaan leren
op een paard te rijden
tot dan moet ik wachten,
wassen en tijd verbeiden


Countryman Ray

Holiday in jail

Het kan gemakkelijk misgaan op de prairie, zeker als je de gebruiken niet kent. De early travellers John en Marie Blueharp uit Canada ondervonden dat aan den lijve toen ze in 1866 naar Nevada trokken voor een vakantie. Ze kwamen terecht in de beroemde Battle of Nevada. Daarover gaat het volgende gedicht.


Ze wisten 't niet beter
of ze dachten werkelijk
dat het een festiviteit
van een braderie betrof

ze stonden er versteld
werden subiet opgepakt
en afgevoerd als boeven
gezichten vol met stof

achter de tralies gezet
was de fun meteen over
de holiday begon slecht
bleef wekenlang een sof


Countryman Ray

The snakecatcher

Vandaag voor het laatst een grafschrift. Jake "The Snake" McFarrell was een slangenvanger op de prairie. Met zijn imposante verschijning en uitgebreide slangenvangersuitrusting was iedereen onder de indruk van hem. Ook de slangen, die er vaak meteen vandoor kronkelden als Jake er aan kwam. Totdat de grote slangenvanger op een dag gebeten werd door een slang die besloot niet te vluchten. Het was een bijzonder giftige slang, en Jake was binnen een half uur dood. Zijn grafsteen was klein, daarom paste er slechts een klein maar wel bij zijn dood passend epigram op.


die laatste slang
was niet bang


Countryman Ray

What's that noise?

Elenore Tallahassee uit Denver, Colorado stond bekend om haar luide stem. Overal waar zij kwam was ze luid en duidelijk aanwezig. Het deed de mensen zeer aan de oren. Als ze fluisterde leek het alsof er een vliegtuig overkwam. Mind you dat vliegtuigen indertijd veel lawaaiiger waren dan de jumbojets van nu. Toen Elenore, verder een schat van een mens, was overleden, miste iedereen haar. Maar toch was er ook iets van opluchting voelbaar.


Hier ligt Elenore
als mens zat zij ons hoog
we verliezen haar uit het oog
maar boven alles uit het oor


Countryman Ray

Big mouth

Ik kreeg een paar hele leuke reacties op het grafschrift dat hier vrijdag verscheen. Daarom deze week nog een paar. Er was ooit een zeer gehate saloon-bezoeker in Baskerville, Illinois. Hij schepte enorm op over zijn prestaties en rijkdom. Daarnaast zocht hij altijd met iedereen ruzie. Toen hij stierf ging er een golf van opluchting door het stadje. Hij kreeg het grafschrift dat hij verdiende.


die grote mond
hapt nu grond


Countryman Ray

One gram of epi

Er werd wat afgestorven op de prairie. Vaak moesten de overlevenden halsoverkop vertrekken en hadden ze geen tijd voor een mooi grafschrift. De mooiste grafschriften zijn verzameld in het boekje 'Epigrams of people who died'. Hier eentje van ene Wesley Coezee.


Hier ligt met zijn neus naar benee
ene Wesley Coezee


Countryman Ray

The town

Ik keer nog een keer terug naar een boek waar ik het laatst al over had, Life in Prairieland van Eliza W. Farnham. Ze beschrijft hierin haar vijf jaren op de prairie in Illinois. Ze reisde veel, vooral met paard en wagen. Wat grappig is om te lezen is dat men toen hele andere ideeen had dan nu over begrippen als gehucht, dorp en stad.


als er ergens een huis staat
met een kippenhok ernaast
dan noemen we het een gehucht
wees nu niet al te verbaasd

want drie huizen bij een brug
heet al een dorp in deze streken
er wonen amper tien mensen,
maar, zo is vaak gebleken

het groeit vanzelf tot iets groters,
en zo komt het dus dat
we tien huizen en een saloon
bestempelen tot stad


Countryman Ray

Boulder City

De inwoners van Boulder City waren apart. Ze hadden namelijk allemaal een spinale afwijking. Nu zag je daar welbeschouwd niets van, maar toch waren de mensen van Boulder City naar eigen zeggen 'duidelijk anders dan de anderen'. De anderen vonden het allemaal wel best, zij vonden de inwoners van Boulder City gewone mensen en behandelden de Bouldernaren dan ook heel gewoon. Dit was tegen de zin van de Boulder Citymensen: zij waren anders en wilden als zodanig worden behandeld. Omdat de rest van het wilde westen dat vertikte, waren de inwoners van Boulder City altijd boos. Daarover gaat het onderstaande gedicht.


Wij zijn anders
duidelijk anders dan normaal
je ziet het niet meteen
want onze afwijking is spinaal

Kom je in ons dorp terecht
pas je dan maar aan
want zie je ons als gelijken
dan kun je beter gaan

U bent ons soort mensen niet
wij zijn niet zoals de rest
en denkt u: nou dat valt wel mee
reken dan maar op de pest


Countryman Ray

Jennifer Praamstra

De gastvrijheid van de prairiebewoners is legendarisch. Nooit zullen ze je laten staan als je aan hun deur klopt. Er was echter wel een uitzondering. Ene Jennifer Praamstra, van Friese komaf, had de naam bot en onbeleefd te zijn. Ze liet reizigers ijskoud buiten staan als ze in een koude nacht aanklopten. Waarom ze dat deed, lees je hieronder.


reizigers zijn lastig, ze willen eten
ze willen een bed en ze zeuren
dat zou iedereen toch moeten weten

ze kloppen aan in het holst van de nacht
net als ik lekker lig te slapen
in mijn bedje, zo zoet en zacht

reizigers maken alles vies en willen ontbijt
ze danken me wel voor hun verblijf
maar ik weet dat het tot schoonmaken leidt

laten ze aan mijn deur maar niet kloppen
drie mijl verderop is het volgende huis
waar ze hun boontjes kunnen doppen


Countryman Ray

Fire on the Prairie

Soms kon door onoplettendheid van kolonisten of door blikseminslag brand op de prairie ontstaan. Als het lange tijd droog was geweest kon het vuur dagenlang voortwoeden. Het droge gras en de struiken en bosjes dienden als ruim voorhanden brandstof. Werd er ook geblust? Nee, daarvoor ontbraken mankracht en blusmiddelen. Toch deed een jonge kolonist ooit een poging.


Zeke Johnson was een held,
zag hoe de prairie werd geveld
door het verwoestende vuur
hij beleefde er zijn fijnste uur
toen hij met water en zand
bij het vuur was aanbeland,

kreeg het vuur echter niet gedoofd
hij had wel in zichzelf geloofd
maar zich niet gerealiseerd
hoezeer het vuur alles verteerd
Zeke vond geen uitweg uit het vuur
zo beleefde hij naast zijn fijnste

tegelijk ook zijn laatste uur


Countryman Ray

Lonely planet

Hoewel de prairie 's ochtends en 's avonds mooie luchten en inzichten bood, gaf het ook genoeg aanleidingen om contemplatief en melancholisch voor je uit te kijken. Connor Studebaker was een meester in het vrijblijvend overpeinzen van de dagelijkse sores. Zijn liedboeken en gedichtenbundels stonden letterlijk stijf van de smart en problematiek. Het hoogtepunt van zijn oeuvre was het vreselijke Lonely Planet, een bundel gedichten over verlating en eenzaamheid. Studebaker heeft in 48 gedichten even vaak afscheid genomen van zijn geliefde, hetgeen vrij voorspelbaar werd op het einde. Het onderstaande gedicht vat de bundel stemmig samen.


We gingen samen
maar kwamen allebei
alleen op ons einde aan

jij vertrok en ik bleef
als jij bleef ging ik verder
het wisselen van lopen en staan

we keken niet om
en toen zijn we voorgoed
uit elkander gegaan


Countryman Ray

Yes we can

Obama? Bob de Bouwer? Nee, het is John Fitzpatrick die ooit de yell Yes we can bedacht. Het was tijdens een storm in Bittercreek, Arizona toen het hele dorp dreigde weggevaagd te worden. Mensen vroegen aan Fitzpatrick: kunnen we nog vluchten? Daarop sprak Fitzpatrick de bekende woorden:"Yes we can". En aldus geschiedde. Twee dagen later kwamen ze terug uit de bergen en bleek het dorp intact. Het gedicht vertelt exact dit verhaal, en is daarom niet bijster spannend. Maar: het is wel geschiedschrijving en dus belangrijk voor op de Prairie Creek Chronicle Gazette, die graag zo compleet mogelijk wil zijn.


We trokken weg, keken niet om
Nu vertrekken was slim, niet dom
twee dagen later keerden we weerom
en zagen, dat was gek:
alles stond nog gewoon op z'n plek


Countryman Ray

Deacon Cantwyne

Rond 1835 leefde in het stadje Peoria, Illinois, een zeer vrome zakenman, Deacon Cantwyne. Hij las drie maal daags uit de bijbel, ging tweemaal per zondag naar de kerk en strooide kwistig met bijbelteksten om de mensen te stichten en te vermanen. Er was echter wel iets raars aan al die vroomheid en vrees voor de Heere. Wat dat was, dat lees je in het volgende gedicht.


hij kan je met de bijbel in de hand
troost bieden, of richting aan je leven
maar ook al heeft hij met jou een band
het komt er op neer dat je hem gaat geven

dollars, wel te verstaan, want in zijn vroomheid
verkoopt hij je zijn spullen, alle nutteloos,
en kom je bij hem terug in je boosheid
dan is je verweer helemaal vruchteloos

want met weer een pakkend bijbelcitaat
overtuigt hij je van een ander produkt
dat je dan koopt, want je blijft niet kwaad
op iemand die zo slim God's vruchten plukt


Countryman Ray

No hassle with Hessel

De van oorsprong Nederlandse boer Hessel Vanderbildt was een van de pioniers in het wilde westen. Hij trok al in 1818 van oost naar west in de hoop op een beter leven. Echte haast had Hessel niet en zo kon het gebeuren dat hij pas in 1855 in Utah aankwam. Toen reden daar al treinen en was Hessel dientengevolge aan alle kanten ingehaald. Zijn traagheid is tot op de dag van vandaag exemplarisch: het wordt Dutch Disease genoemd. Met dank aan Hessel Vanderbildt.


Waarom die haast
waarom moet alles snel
als je rustig doorloopt
dan haal je de eindstreep wel

Waarom zou je rennen
als het op z'n elfendertigst kan
je raakt er niet van uitgeput
er je krijgt er ook geen blaren van

Nu ben ik aangekomen
bij waar ik wil zijn
aan alle kanten ingelopen
wist niet dat het zo druk zou zijn


Countryman Ray

The Flood

De meeste mensen stellen zich de prairie voor als een altijd maar weer eindeloze, droge en vooral stoffige vlakte. Meestal is dat ook zo, maar het kan er ook heel nat zijn. In het standaardwerk Life in Prairieland van Eliza W. Farnham uit 1855 wordt regelmatig melding gemaakt van overstromingen, als de rivieren weer eens buiten hun oevers traden. Dijken waren er toen nog niet en alles spoelde weg. Ja, wat moest je dan? Daarover gaat het volgende gedicht.


het water wast
tot aan mijn blote bast
mijn oogst is verdwenen
dit is een zware last

want het water woedt
waar het niet wezen moet
dit land laat zich niet lenen
voor wie zijn best niet doet

een ogenblik je bezinnen
dan opnieuw beginnen
sta stevig op je benen
soms verlies je, soms ga je winnen

want dit is de prairie, beste man
waar het kurkdroog, of zeiknat wezen kan
hard zwoegen zit ons in de genen
de toekomst houdt ons in haar ban


Countryman Ray

Cripple Town

Voor kreupelen was geen plaats op de prairie. Konden ze al lopen, dan liepen ze vooral in de weg en voor cowboywerkzaamheden waren ze volkomen ongeschikt. In het zuiden van Utah was een kleine kreupelenkolonie en daarover gaat het volgende gedicht. Het is afgeleid van het boekje 'How the people of Cripple Town survived'. Het boekwerkje beschrijft het dagelijkse bestaan van de meer dan driehonderd kreupelen. Het is een bemoedigend en mooi verhaal.


De helft van ons
kan zichzelf niet
voor de voeten lopen
omdat ze de helft
missen

De andere helft van ons
struikelt voortdurend
over de andere
omdat ze de richting
missen

Maar de beide helften
samen zijn sterk
bij het zaaien bakken
eten plukken rooien
vissen


Countryman Ray

Dusty roads

Stoffige wegen had je overal op de prairie. Ze waren de levensader van het transport. De dorpen en steden werden zo met elkaar verbonden, tot de spoorweg die functie geleidelijk overnam.


hoeveel paardenhoeven
hebben hier getrappeld
en hoeveel reizigers
hebben hier gesappeld

op deze eindeloze lange
stoffige weg vol avontuur
reizend van dorp naar dorp
zwoegend, uur na uur

als een fijnmazig netwerk
lig je hier over het land:
je bent de weg van alle tijd
maar vooral van zand, zand, zand


Countryman Ray

Topple the tree with a beard

Soms zit je in een westernboek te lezen, zoals ik regelmatig doe, en dan stuit je op iets waar je nog niet eerder van gehoord hebt. Zoals het toppelen van een boom. Je zou zeggen dat het omhakken betekent, maar waarom heb je er dan een baard bij nodig? Ik heb overal gezocht maar kon het nergens vinden. Het gedicht waarin melding wordt gemaakt van toppelen zet ik hieronder. Misschien weet een van jullie wat ik me erbij moet voorstellen en belangrijker nog: waar ik er meer over kan lezen en waarom die baard er zonodig bij moet.


De boom was hoog
de schaduw lang
dus we pakken een zaag
en gaan aan de gang

de boom wordt getoppeld
met wortel en al
eerst een geruis
en daarna de val

de boom op zijn zij
de lucht in geklaard
het toppelen vergt
een zaag en een baard


Countryman Ray

The origins of hiphop

Zoals ik enige tijd geleden aankondigde zou ik nog iets vertellen over hiphop op de prairie. Niet veel mensen weten dat de term hiphop van de indianen komt. De ceremonie van het opbouwen van een tipi werd namelijk hip genoemd, en het afbreken hop. Daarbij werd veel gedanst terwijl men teksten scandeerde om de goden gunstig te stemmen. Later werden deze ritmische exercities ook los van het opbouwen en afbreken van de tipi's gehouden. Zo onstond dus hiphop. In het volgende gedicht mijmert een oude indiaan anno nu rappend over de teloorgang van de prairie.


vroeger was alles beter
de zomers waren heter
en de vrouwen waren stil

nu is alles slechter
men zegt je leeft nu echter
maar mijn vrouw is aan de pil

met de vooruitgang kwam het kwaad
maar het ging te ver, nu is het te laat
we kunnen niet terug, ik weet het wel
maar de oude indiaan is niet meer in tel
de oude indiaan is niet meer in tel

vroeger ging ik trots te paard
mijn naam was nog iets waard
en respect was er altijd

nu rijd ik in een wagen
en wordt belaagd door blagen
gestresst vol haat en nijd

met de vooruitgang kwam het kwaad
maar het ging te ver, nu is het te laat
we kunnen niet terug, ik weet het wel
maar de oude indiaan is niet meer in tel
de oude indiaan is niet meer in tel


Countryman Ray

At night

"Black" Berry McFlurr was een volkszanger uit het Wilde Westen. Hij had een woeste uitstraling en was erg populair bij de vrouwen. Mannen vonden McFlurr een watje omdat hij erg sentimenteel kon zijn. Dit las ik afgelopen weekend in de fijne biografie 'McFlurr and a thousand candles'. Hieronder een vertaald gedicht van deze gladde padjakker.

Bij nacht
ben ik denkende aan jou
bij nacht
weet ik dat ik hou van jou

Bij nacht
als de coyotes janken
bij nacht
als ik op mijn blote knietjes mag danken

dat jij er bent
bij nacht
dat jij er bij me bent
vannacht

(2x)


Countryman Ray

Top Fifteen

Vandaag geen gedicht maar een overzicht van mijn vijftien favoriete liedjes. Ik hoef dat verder niet uit te leggen, neem ik aan.


15. The pale horse and his rider - Hank Williams
14. Als de avond daalt op de prairie - Eddy Christiani
13. Cowboys and indians - Blood, Sweat and Tears
12. Rhinestone cowboy - Glenn Campbell
11. Legend of a cowgirl - Imani Coppola
10. Prairie wedding - Mark Knopfler
9. Bury me not on the lone prairie - Buddy Miller
8. Cowgirl in the sand - Neil Young
7. Countryhouse - Blur
6. Texas cowboys - The Grid
5. Going up the country - Canned Heat
4. Prairie wind - Neil Young
3. Theme from Once upon a time in the west - Ennio Morricone
2. Theme from Midnight Cowboy - John Barry Orchestra
1. Thank God I'm a countryboy - John Denver


Countryman Ray

Aging angels on the prowl

Als je denkt dat het een grap is, dan kan ik je vertellen: de Belarus Sisters waren dan wel stokoud, maar deze verstokte dieven waren voor niets of niemand bang. Het is helemaal angstaanjagend als je weet dat deze drie zussen allen een natuurlijke dood zijn gestorven. Het waren de ruige oma's van het Wilde Westen en daarover gaat het volgende gedicht.


Zij waren archaisch, ouderwets
hielden 's middags een hazeslaapje
maar als je iets te vrijpostig deed
schoten ze je voor je raapje

Geen tattoos, sporen en cowboyboots
maar keurige schorten en een knotje
beroofden zij gedrie een bank
kwamen zij nooit op het schavotje

Hun stemmen krasten, ze waren traag
ze dronken port uit kleine flesjes
niet vanaf hun versleten heup, maar toch:
het waren felle besjes


Countryman Ray

Going to the loo

Waren er op de prairie vroeger ook toiletten, vroeg iemand mij laatst schertsend. Verrassend genoeg is het antwoord: ja! Op onderlinge afstanden van zo'n drie mijl stonden kleine houten hokjes die als wc dienst deden. Er was natuurlijk geen waterspoeling en je kon er niet je handen wassen, maar je hoefde tenminste niet in de vrije natuur je gevoeg te doen. De wc's werden schoongemaakt door indianen. Het nu volgende gedicht is een klaaglied van een van hen. Indianen klaagden wel vaker trouwens.


ik sjouw elke dag mijlenver
met een emmer in mijn ene hand
en een spons en doek in de andere
zo sjok ik door het rulle zand

om de wc's schoon te maken
die anderen steeds bevuilen
ik wil wel een andere baan
maar niemand wil met me ruilen

dit werk gaat over van vader op zoon
tot mijn grote, grote verdriet
ik laat alles netjes schoon achter
maar dankbaar zijn de cowboys niet


Countryman Ray

Babooshka

Russen op de prairie? Ik dacht het niet, maar er blijkt toch een onschuldig Russisch vrouwtje te zijn geweest dat op de prairie heeft rondgehangen. Hoewel, onschuldig?


Ze kwam in een wikkelrok
met een kont van anderhalve meter
ze heette Babooshka
en kwam uit het land van Tsaar Peter

ineens waren de glazen weg
en toen de zadeltassen
met Babooshka in de buurt
moest je op je spullen passen

en ineens was ze weg
en daarmee het roven en stelen
het kan iemand anders zijn geweest
maar dat geloven niet velen

en zo gaat het altijd
met inwoners van een ander land
je kunt nog zo eerlijk zijn
op de prairie legt men gauw verband

met de jaren werd dit niet minder
vooral als je de voorvallen zelf kent
buitenstaanders worden altijd gewantrouwd
daar staat Amerika om bekend


Countryman Ray

Holy and drunk

In de 19e eeuw waren er af en toe religieuze conflicten op de prairie. Zoals toen Zebediah Jacobs zich met een aantal volgelingen afsplitste van de rooms-katholieke kerk en zich de Discipelen van de Moeder Gods van de Altoosdurende Bijstand ging noemen. Maria-dwepers, werden ze ook wel genoemd. Ze zagen overal de hand van Maria in en dankten haar daar voortdurend voor. Dat deden ze op een dusdanige manier dat ze constant dronken over de prairie rolden. Door andere prairiebewoners werden ze uitgelachen maar dat maakte hen helemaal niet uit.


wij prijzen Maria en tonen haar dank
dat doen wij graag met sterke drank
in alles zie wij haar moederhand
en dat schept een nauwe band

wij offeren haar whisky en wijn
bier en gin, zo moet het zijn
zo combineren wij drankzucht
met een strenge tucht

wij nemen een glas als iets lukt
drinken er ook een als iets mislukt
proosten op de zon en op de wind
en zien alles als teken, als hint

van Maria, heilig in onze ogen
van wie wij altijd drinken mogen


Countryman Ray

Long story short

De mannen in het wilde westen waren niet van het grote gebaar, laat staan van de vele woorden. Het gebeurt dan ook zelden dat een biografie van een westernheld langer is dan 100 pagina's. Daarmee is lezen over de prairie in al zijn facetten een niet zo tijdrovende bezigheid. Je zou zeggen: prima voor de mens van nu. Daarover gaat dit gedicht.


Een simpel ja, een simpel nee
daar kom je bij ons een aardig eindje mee
want voor een lang verhaal
is de prairie verre van ideaal
dus hou je niet van ouwehoeren
laat je dan door 't wilde westen voeren


Countryman Ray

You and me

Onlangs vroeg iemand me hoe het gaat met mijn vriendin Blonde Lente. Tja, om eerlijk te zijn: we zijn tijdelijk uit elkaar. Zij vond dat ik teveel aandacht besteedde aan mijn cowboy-zijn. Ik vond op mijn beurt dat zij teveel met de Indiaanse cultuur dweepte. Toch weet ik zeker dat het wel weer goed komt. Op de prairie konden cowboys en indianen uiteindelijk ook goed met elkaar overweg. Het volgende gedicht vat het mooi samen en is dan ook speciaal voor Blonde Lente. Het is een combinatie van rijm en vrij vers met een vleugje hiphopcultuur. Dat lijkt wat vreemd, maar ook op de prairie kende men vroeger al een soort hiphop. Daarover over een paar weken meer.


jij
hoort bij mij
als een appel
bij een ei

cowboy en sqaw
man en vrouw

laten we heel houden
wat stuk dreigt te gaan

laat mij weer je homeboy zijn
dan ben jij mijn bitch


Countryman Ray

Silence is golden

Het leven op de prairie was hectisch, maar soms werd er even tijd vrijgemaakt om het leven te overdenken. Dan werd er stilgestaan bij de krachten van de natuur, het onverklaarbare van Gods wegen en vooral die van de vele dieven in het Wilde Westen: hoe ontsprongen zij na hun diefstal steeds weer de dans? Daarover gaat dit gedicht.


Johnson is zijn vee verloren
Smithbook is zijn dochter kwijt
O'Shea zal moeten bedenken
hoe zijn kar zonder wielen rijdt

Zij zitten in een kring
en denken na over het leven
en hopen stiekem, dat iemand hun vee
dochter en wielen terug zal geven

En daarom zijn zij stil
al nemen gedane zaken zelden keer
maar toch, als het helpt
dan zien zij misschien het gestolene weer


Countryman Ray

Beardless Bim

Vandaag is een uitermate historische dag voor de Verenigde Staten. Precies 100 jaar geleden namelijk kwam de beruchte indiaanse terrorist Beardless Bim om het leven na een vuurgevecht met het Amerikaanse leger. Ze hadden al bijna 10 jaar op hem gejaagd en eindelijk de tipi gevonden waarin hij zich schuil hield. Beardless Bim had veel onschuldig bloed vergoten in zijn ideologische kruistocht tegen de cowboys en kolonisten op de prairie. Hij pleegde aanslagen met dynamiet en schoot willekeurig mensen dood. Zijn einde was een zegen voor de prairie.


Beardless Bim, je tijd is voorbij
je strooide kogels in het rond
nu ben je er zelf door getroffen
bloedend uit elke wond

Beardless Bim, geen aanslagen meer
geen huifkarren meer in brand
geen gif meer in waterputten
dit is al lang niet meer jouw land

Beardless Bim, je hebt wind gezaaid
maar wij zijn machtiger dan jij
je waande jezelf ongrijpbaar
maar je tijd is nu echt voorbij


Countryman Ray

Hail the king

Theodore King was een flamboyante vlerk die om de een of andere duistere reden ontzettend veel geld bezat. Hij leefde er lustig op los in zijn grote huis op de prairie. Hij had naast veel geld ook veel foute vrienden die hij geregeld in zijn huis uitnodigde: desperado's, mensen uit het vastgoed en de railsbouw, alcoholisten, despoten; het kon Theodore King niet ruig genoeg zijn.
Op een dag bungelde hij aan een touw boven zijn eigen veranda. Zelfmoord? Jaloezie? Het is nog steeds gissen wat er zich in zijn laatste uren heeft afgespeeld.


Vrienden bij de vleet
de ene fout, de ander beter
zelfs de sheriff kwam langs
kortom: vrinden bij de vleter

King Theo werd hij genoemd
vanwege zijn macht en poen
hij gaf veel feesten en partijen
met geld kon hij dat mak'lijk doen

maar waar geld is, daar is de kift
en met foute vrienden bij elkaar
dan weet je dat het mis kan gaan
zo bezien niet al te raar

dat de sheriff op een ochtend
King hangend aan een touw vond
zijn tong hing uit zijn mond
zijn voeten raakten net de grond

Hij heeft geprobeerd zichzelf te redden
zijn grote teen net op de grond gezet
hij kon er niet op steunen
draaide het touw door menig pirouette

En zo tilde hij zichzelf op
had hij het uiteindelijk ook nog zelf gedaan
Theodore King die is niet meer
zo kan het in het leven gaan


Countryman Ray

Dreaming of the future

Vandaag een gedicht over de huisvrouwen op de prairie, speciaal over een hele bijzondere, schrijvende huisvrouw. Recent herlas ik nl. weer het boek Life in Prairieland van Eliza W. Farnham, waarin ze haar verblijf in het dorp Peoria, Illinois, beschreef. Ze woonde daar tussen 1835 en 1840, een overgangstijd tussen de eerste kolonisatie en de definitieve vestiging van velen op de prairie. Aan deze moedige kolonistenvrouw is het volgende sonnet gewijd.


Dromend van de toekomst

ooit kwam je hier aarzelend wonen
niet wetend wat je zou wachten
dit dorp zou je haar grillen tonen
en de mannen hun gedachten

reeds het eerste jaar was als een proef
gezien het weer, de eenzaamheid
laat staan menige kolonist-boef
als die jouw koe stal, of je geit

steeds echter hield je bovenal moed
fanatiek ging je door, en zie:
er kwam succes, er kwam ook nieuw bloed
Chris, Lana, toen Bill op je knie

ik heb bewondering voor je kracht
tussen zwaar werk en prairie's pracht


Countryman Ray

Not in our backyard

We kunnen er deze week niet omheen: de talloze Christelijke feestdagen en gebruiken. Natuurlijk waren deze zaken ook al bekend op de prairie. Logisch, want de godvruchtige mens, beducht voor zonde en gramschap, deed zijn uiterste best om netjes te leven. Iedereen? Nee, een klein dorpje in Utah bood fiere weerstand.


God die woont hier niet
en Jezus is een arme schoenlapper
we doen alles wat ze verbieden
hebben een gezellig verwijfde kapper

We vieren geen Kerst
en doen niet aan Paas
we dragen geen kruizen
en sheriff is de baas

Niemand heet Maria
en geen mens wordt hier gedoopt
een misdadiger wordt zonder bijstand
van Godswege opgeknoopt

We vieren geen Kerst
en doen niet aan Paas
we dragen geen kruizen
en sheriff is de baas

Een kerk is ons een gruwel
we hebben er dan ook geen
wil je toch Godvruchtig zijn
ga dan naar elders heen

We vieren geen Kerst
en doen niet aan Paas
we dragen geen kruizen
en sheriff is de baas


Countryman Ray

Good Friday

Vandaag gedenken we in het Wilde Westen de feestdag Goede Vrijdag. Dat was de dag waarop in 1902 een notoire crimineel (geboren in Bedlahim, Arizona) met pek en veren werd verdreven naar het plaatsje Golgotay in Texas. Daar werd hij, na een bankoverval, dezelfde dag nog opgehangen. Hij heette Jesse Christopher, en had heel wat bankovervallen en veediefstallen op zijn naam staan. Ook beroofde hij regelmatig posttreinen. Uiteindelijk werd hij gepakt, door een stommiteit. Zijn maat in de misdaad, de onhandige Juddah "Miss" Carriot, stootte hem namelijk per ongeluk aan. Wat er toen gebeurde lees je in het laatste couplet.


banken, koeien, whisky, geld en goud
nee niets was veilig voor Jesse C.
hij hield doorgaans niet van loze kout
maar zei slechts: hands up, geef me alles mee

jarenlang ging dat van een leien dak
totdat hij trots Golgotay binnenreed
hier was de Wet niet machteloos zwak
hier had de sheriff eindelijk beet

hij werd herkend toen hij dreigde met lood
men zag zijn beruchte moedervlek
want zijn halsdoek verschoof en gaf hem bloot
nee, niet iedereen hield hij voor de gek


Countryman Ray

Every home has its cross

Ik geloof negen van de tien keer al niks van Marktplaats, maar wat die mafkees me afgelopen maandag flikte sloeg alles: ik kon een catalogus opgestuurd krijgen waarin al zijn westernspullen zouden staan. Op zich prima, maar dan ga ik daar niet ongezien 30 euro voor neertellen. Ik ben gekke Henkie niet.
En zo kom ik op het volgende gedicht uit: het western-equivalent van gekke Henkie is dirty Matt. Hij was zo smoezelig (uit een zeker emate van gekte) dat hij zich regelmatig danig in de nesten werkte. Daarover gaat het volgende gedicht.


De buurvrouw hing de was
aan de lijn, delicaat en fijn
al merkte ze alras
dat ze niet alleen was

Vieze Matt met zijn smoezelogen
priemden in haar rug
zij keek hem aan en hij keek terug
toen dook hij weg, waar en ongelogen

Ze had hem gezien, hij was erbij
want laatst hing de was ook op rij
minus de broekjes die hing ze binnen
want Matt bezat zek're wilde zinnen

Hij droeg de broekjes in zijn huis
die hij van de lijn had gegrist
waarna ze node werden gemist
bij hem zaten ze vooral lekker strak in 't kruis


Countryman Ray

The last word

Het standaard handvuurwapen in het wilde westen was de Colt .45 revolver, ook wel de Peacemaker genaamd. Geen cowboy kon zonder. Het wezen van de Colt heb ik in het volgende korte gedicht verwoord. (Deze entry is aan de korte kant, ik geef het toe, maar ik moet dadelijk naar een aanbieder op Marktplaats die unieke western-spullen te koop heeft. In mijn volgende entry kom ik daar op terug.)


of je er nu mee dreigt
of werkelijk mee moordt
een Colt heeft altijd
het laatste woord


Countryman Ray

Chillin' ill

De koude koorts was een gevreesde ziekte op de prairie. Als je het te pakken had was je nog niet jarig. Het enige dat echt hielp was een fles whiskey en dan in de open lucht slapen. Alleen dan kon je er redelijk van herstellen en meestal duurt het dan alsnog een dag of drie. Al met al drie flessen whiskey dus.


Hier lig ik dan te trillen
mijn hoofd is klam, mijn handen koud
ik zou wel anders willen
maar de koorts is pas een dag oud

De tweede dag ging beter
mijn hoofd wel zwaar, mijn nek is hard
van 't liggen in de ether
of de buitenlucht, voor mijn part

De derde dag was best wel goed
ik ben er bijna overheen
na de whiskey, want dat moet
de eerste van de laatste weeën


Countryman Ray

The Bamba-lamb

Ik had het maandag over Black Bessie en het magische Bamba-lam. Hoe het afliep met het Bamba-lam vermeldde het flodderige boekje niet, maar ik heb naspeuringen gedaan in het 14-delige naslagwerk Black Magic and Witchcraft in Prairieland, 1800-1870 van Jake McBride. Daarin stond dat het Bamba-lam aan Black Bessie op een dag een verkeerde voorspelling deed, waardoor Bessie terecht heel erg boos werd. Dat moest het lam diezelfde avond nog bezuren.

Bamba-lam daar ga je,
zo de pan in, in mootjes,
lamskoteletjes, dat is je eind
je hebt me voorgelogen

Bamba-lam ik eet je,
met een sausje zoet,
je bent lekker, dat is waar
en nooit zul je meer liegen

Bamba-lam ik vergeef je,
nu ben je dood en ik heb spijt,
want wie gaat me nu voorspellen?
ik zal je vachtje bewaren


Countryman Ray

Black Bessie

Wat een succes, die miniseries van de afgelopen drie weken. Iedereen hartelijk dank voor de leuke reacties. Omdat Gerda regelmatig reageert -via het blog, zouden meer mensen moeten doen - over vrouwgerelateerde zaken, heb ik afgelopen weekend eens in de boeken gezocht naar voorbeelden van voorbeeldige vrouwen. In een onooglijk flodderboekje (sorry, Gerda) kwam ik het verhaal tegen van Black Bessie. Zij was een trotse vrouw, getuige het volgende gedicht dat ik in het boekje aantrof en dat ik voor de gelegenheid vrij vertaalde. Een Bamba-lam is een inheemse lammerensoort die heden ten dage niet meer voorkomt; Bessie had zo'n speciaal lam dat haar van kennis en liefde voorzag. Het gaat te ver om het hier allemaal uit te leggen, het heeft namelijk te maken met zwarte magie. Misschien kom ik er later deze week (bijvoorbeeld woensdag) op terug.


Oh, oh zwarte Bessie
zwarte Bessie heeft een lam, een Bamba-lam
dat spreekt altijd de waarheid
het is altijd prachtig, het Bamba-lam
en liegt nooit, het Bamba-lam

Oh, oh zwarte Bessie
zwarte Bessie heeft een gave, een echte gave
zij spreekt altijd de waarheid
ze is altijd prachtig, zwarte Bessie
en liegt nooit, zwarte Bessie

Oh, oh zwarte Bessie
zwarte Bessie helpt de mens, dus ook jou
zij preekt altijd de waarheid
dat maakt haar prachtig, zwarte Bessie
zij is onze liefde met haar Bamba-lam


Countryman Ray

Little village (6)

Vandaag de laatste van een serie van 6 over het leven in een typisch prairiedorpje. Deze gaat over de county jail.


de eerste zit er voor moord
de tweede voor overspel
de derde brak zijn woord
de vierde stak in iemands vel

ze zitten hier allemaal vast
achter tralies, dik en zwaar
ze krijgen precies wat hen past
ze koken hier helemaal gaar

de lucht in de cel is heet en stinkt
ze krijgen water, brood en bonen
tenzij er eentje een maat verlinkt
de sheriff zal hem dan met whisky belonen


Countryman Ray

Little Village (5)

Lazen de prairiebewoners wel eens een boek, werd mij laatst gevraagd. Ik ben toen in de boeken gedoken en heb er het een en ander over gevonden. Ideaal als vijfde deel van mijn miniserie Little Village: de boekhandel.


Alle boeken kosten evenveel
de ruggen zijn vaak wit, soms geel
van het wachten om te lezen
de winkeldochters, de koperswezen
in het hoekje poëzie gezet
middenin de top 10 van boeken die net
verschenen zijn en aan de hand
van een recensie in de krant
vier, vijf sterren toegedicht
op te pakken of laten ligt

Bij de kas een wurmenman
die de lezer adviseren kan
kasten vol tot aan 't plafond
en anders gewoon een boekenbon


Countryman Ray

Little Village (4)

Vandaag deel 4 van de mini-serie over kleine dorpjes op de prairie, oftewel Little Village 4. De inhoud spreekt voor zich, dus ik hoef er niets bij uit te leggen.


centraal gelegen aan een rustige straat,
met een veranda van eerlijk hout,
resideert hier de sheriff, hij verstaat
behalve Engels ook Spaans, en bouwt

een band op met de lokale mensen
stuurt ze bij, vermaant ze, doet zijn best
telkens te voldoen aan ieders wensen -
aan ruzie heeft hij heel erg de pest

af en toe maakt hij zich echter wel kwaad
trekt dan zijn Colt-revolver en dreigt!
niet dat hij ook werkelijk schieten gaat,
in het algemeen, maar ja, zo krijgt

elk gevaarlijk conflict een vreedzaam slot:
tussen lont en kruidvat staat een oude rot


Countryman Ray

Little village (3)

Verder met het derde deel van de miniserie Little Village. Naast alle voor de hand liggende zaken vandaag aandacht voor de aller voor de hand liggendste zaak: die van het kleinste kamertje op de prairie.


Achter de saloon
in het open veld
naast de smidse
tussen de struiken
op het rangeerterrein
voor de grote boom
over de rotsen
aan het water
boven de bessen
bij het maisveld
onder de hoge vlonder


Countryman Ray

Little village (2)

Vandaag deel 2 van wat er allemaal te zien is in een Little Village op de prairie. Ik kreeg wat commentaar op mijn gedicht van maandag. Het zou iets te snel in elkaar gezet zijn qua rijm en metrum. Excuses daarvoor. Daarom nu een wat strakker gedicht.

tegenover de kerk, naast een boom
staat de smederij; de smid heet Jack
soms ontsnapt er ter plekke wat stoom
dat is helemaal niet vreemd en gek

een paard wordt dan opnieuw beslagen
het hoefijzer gaat lang in het vuur
wordt dan gehamerd, hard! bij vlagen -
dat geeft kwaliteit voor lange duur

het gloeiende ijzer wordt gekoeld
sissend komt daarbij damp in de lucht
terwijl het paard wat onrustig woelt
en het liefst naar buiten was gevlucht

maar de paardenschoen wordt nu gepast
hier nog een tikje, en daar een klop
tot slot slaat de smid de ijzers vast
en kan de cowboy weer in galop!


Countryman Ray

Little village (1)

Het is me goed bevallen, die miniserie van vorige week. Vandaar dat ik deze week en volgende week weer een miniserie heb gepland: een zesdelige reeks gedichten over wat er zoal te zien is in een wild west dorpje. Veel mensen hebben immers geen idee wat er naast de saloon en de sheriffs department te vinden is. Dus bij deze: deel 1 van Little Village.


Links naast de saloon
in een schoon en keurig huis
daar is de stomerij gevestigd
meestal een dynamische droogkuis

je boorden gesteven, je pakken wit
een stofvrije overjas en dito hoed
bij de droogkuis regelt men het direct
en loop je er keurig bij, zoals het moet

en zelfs de cowboy, met zijn streken
ziet er niet uit als een vieze dief
want met een schoon en keurig cowboypak
ben je netjes en representatief


Countryman Ray

Birth, life, death (3)

Vandaag het laatste deel van een miniserie over Geboorte, Leven en Dood op de prairie. Deze aflevering gaat over de Dood.


de dood is soms heel ver weg
en soms dichtbij, als vette pech
je kunt het niet sturen

de dood zie je soms komen
zoals blad valt van de bomen:
langzaam naar je toe

de dood komt soms onverwacht
net als je ergens zacht
een countryliedje hoort

de dood komt soms gelegen
je hebt je levensdeel gekregen
en de koek is echt op

maar wat je ook heb beleefd
je hebt op de prairie geleefd
en dat maakte je gelukkig


Countryman Ray

Birth, life, death (2)

Tijdens een kampvuur in 1844 bespraken vijf cowboys het leven. De mannen wilden doorgronden wat het leven nu eigenlijk precies was. De uitkomsten lees je in het tweede deel van de miniserie Birth, life, death.


Het leven is een weg met veel rotsen
een symfonie
een kosmische symfonie
een tunnel met zwart licht aan het einde

maar toch is leven een celebratie
het leven als een vuur
maar ook een metafoor waar we niets mee kunnen

leven is leven


Countryman Ray

Birth. life, death (1)

Deze week een mini-serie in drie afleveringen over Geboorte, Leven en Dood op de prairie. Vandaag het eerste deel: Geboorte.


je wordt hier geboren in een tent
een huifkar of zelfs een saloon
als baby staat al vast wat je zult doen
omdat de prairie zo zijn regels kent

je hebt geen recht op een speen
voor jou geen luiers van zachte stof
jouw lepeltje is oud en dof
en het wiegje heeft Moeder te leen

daar word je hard van, en stoer
als baby al ben je goed bestand
tegen tegenslag van elke kant
zo sta je snel stevig op de vloer

het leven ligt voor je uitgestrekt
en nu weet je al: "hier zal ik zijn
de prairie is voor altoos mijn terrein"
een liefde, al in de wieg gewekt

straks zul je praten, van alles vragen
met andere cowboys whisky drinken
je zult ook velen stil weg zien hinken:
zij die geen prairie-hart dragen

maar jij, jij zult hier voor altijd zwerven
want dit is jouw land, in al zijn pracht
jij kent straks de dag, en vooral de nacht
laat mij je naam in een whiskyvat kerven


Countryman Ray

Jolly good yellow

De eerste Aziaat in het Wilde Westen was de Koreaan Dem Yiu, een echte ruige cowboy met de exotische oogopslag van een Oosterse vechter. Hij legde nukkige stieren aan de leiband met een gemak die grote concentratie en inleving verried. Collega's waren erg onder de indruk en probeerden Dem af en toe uit: dan gaven ze hem de bokkigste stier om te temmen. En steeds lukte het de scherpzinnige Aziaat, op de laatste keer na. Daarover gaat dit gedicht.


De stieren stonden in de rij
ze zijn niet bang voor jou en mij
maar iedere stoere stier of koe
was bang voor Dem Yiu

Tot op een dag, de zon stond hoog
Dem Yiu naar de spoorbaan toog
om een stier te bewegen die daar hing
waardoor het treinverkeer niet verder ging

De stier ging weg en Dem was blij
hij kreeg applaus, de boer die zei:
geen stier te groot, jij krijgt 'm klein
en werd gegrepen door de trein


Countryman Ray

The train

Een lezeres vroeg mij waarom ik zoveel over mannen op de prairie schrijf, en zo weinig over vrouwen. Dat komt omdat er meer interessante mannen dan interessante vrouwen woonden. Toch zal ik nu een boeiende vrouw voorstellen. Ze heette Helen "Chook-a-chook" Wilkins, en ze was de eerste vrouwelijke treinmachinist in het Wilde Westen. Van jongs af aan wilde ze dit vak al uitoefenen, en natuurlijk was haar omgeving er op tegen. Een vrouw op de bok, dat kon toch helemaal niet? Toch zette ze door, ze volgde een opleiding en reed daarna een tijdje op de West-Central United Consolidated & Pacific California Union Railways. Toch kwam er al snel een eind aan haar carriere. Ze reed namelijk met een rangeerlocomotief heel hard over een verkeerd staande wissel, zo pardoes een ravijn in. Ze werd nooit terug gevonden. Hoe dat kwam lees je hieronder.


wat krijgen we nou
een vrouw op de trein
dat kan echt niet
zo mag het niet zijn

zij past niet bij ons
zij gebruikt geen drank
zij kauwt geen tabak
zij verspreidt geen stank

dus moet ze hier weg
laten we gaan saboteren
al wat haar dierbaar is
en haar zo gaan weren

een stoomleiding hier
een noodrem daar
zo brengen wij rust
en tevens haar in gevaar


Countryman Ray

At the end of the day

Dood gaan we allemaal, zelfs als je al bijna honderd jaar op de prairie woont en altijd gezond hebt geleefd. De 99-jarige Willy Wockels uit het Utahse dorpje Remmington (inderdaad, van de typemachines) leefde altijd keurig en onthield zich van drank en andere misleidingen van het leven. Het bracht hem ver, al kwam hij net tekort voor een century.
Over het rijmwoord in de laatste zin: lank is afgeleid van lankmoedig, dat geduldig, toegeeflijk en verdraagzaam betekent. In dit geval: geduldig met betrekking tot het leven.


Het begon met een pijntje
en eindigt met een steen
een leven lang gezond
brengt je nergens heen
dus wil je echt genieten
kies dan toch voor de drank
want zonder al die vreugde
is het leven veel te lank


Countryman Ray

Johnny Dipp

In het midden van de negentiende eeuw vestigde zich een oude piratenkapitein op de prairie. Zijn naam was Johnny "Swashbuckler" Dipp*, en hij liet een houten huis bouwen in de vorm van een piratenschip. De andere bewoners van zijn dorp vonden hem maar een rare snuiter; hij dronk nog meer whisky dan zij en hij leefde van de buit die hij van anderen gestolen had. Dat zette kwaad bloed. Zijn luxe leventje duurde dan ook niet erg lang. Op een nacht gebeurde het volgende.


het was omstreeks klokke vier
ergens kraaide een rode haan
het was het schip van Johnny Dipp
je zag de vlammen al naar buiten slaan

de mensen uit het dorp keken toe
en staken geen hand uit om te blussen
en toen Johnny Dipp dit bemerkte
ging hij er maar gauw van tussen

met zijn houten poot hinkte hij weg
en werd nooit meer terug gezien
men zegt dat hij zijn schat had begraven
maar dat kan ook gelogen zijn, misschien

* er is recent een film over zijn leven gemaakt


Countryman Ray

Damn the bourbon

Pollen, oftewel graskoorts, oftewel hooikoorts, oftewel tumbleweed fever: het kwam uiteraard veel voor op de prairie. De originele cowboys hadden er vaak last van. Om er wat aan de doen dronken ze veel bourbon. Dat zou een medicinale werking hebben. Nu weten we dat dat niet het geval is, maar destijds zwoeren de hooikoortspatiënten erbij. Het fabeltje van de heilzame werking was ze aan de hand gedaan door drankenleverancier Jerry Finkelstein, een gehaaide drankverkoper die mensen gerust knollen voor citroenen verkocht. Over zijn laatste dagen gaat dit westerngedicht. Het laat nog maar eens zien dat eerlijk het langst duurt.


Alle onrecht bij elkaar opgeteld
alle patiënten die aan de drank waren
Jerry stond erbij en telde zijn geld
dikke pakken biljetten
die hij toen hij oud en versleten was
niet mee kon nemen

hij had niemand die hij vertrouwde
was van God vervreemd
en kreeg spijt als lege flessen

zestig dagen voordat hij voorgoed vertrok
kwam de aap uit de mouw
men bouwde een huis van lege flessen
en zette Finkelstein erin

iedere nacht druppelde er een beetje bourbon
in de dorstige keel van de sjaggeraar
hij stierf gruwelijk zoals hij het leven
van zijn slachtoffers had gemaakt

dat zijn de wetten van het wilde westen
waarmee niet te spotten valt


Countryman Ray

The wagon

De wagens waarmee de kolonisten over de prairie trokken waren simpele voertuigen, maar wel betrouwbaar en indien nodig makkelijk te repareren. Kom daar maar eens om bij moderne auto's. De bekenste wagenmaker in Santa Fe was Jebediah McJarred, een diep gelovige man. Hij prevelde doorgaans bijbelteksten en psalmen tijdens de constructie van zijn wagens. Hij filosofeerde dan graag over zijn scheppende arbeid, en wie hem daar mee in een ver verleden voor was geweest. Zo'n overpeinzing zou er zo uitgezien kunnen hebben:


ik creeer met hout, gelijk ooit God
de wereld schiep in zes dagen,
iets wat rijdt en dient, tot genot:
namelijk een betrouwbare wagen

waarmee de bewoners van dit land
spullen vervoeren, altoos van hot
naar her en terug, door het zand -
dat is voor ons een eeuwig lot

de wielen draaien als tekenen des tijds:
alles rolt, alles draait en gaat voort
tijd is als de prairie, oneindig wijds
leve hem, die God's geboden hoort!


Countryman Ray

Happy camper

Kamperen op de prairie, het klinkt als een modern verhaal (zie mijn eerdere posts over mijn vakantie naar Arizona in 2009) maar toch werd er al volop gekampeerd in Californië ten tijde van de desperado's, gringo's en dingo's. Dat dat aparte voorvallen oplevert, mag voor zich spreken. Het onderstaande gedicht is een vertaling (sorry voor strofe 3) van een oorspronkelijk gedicht uit 1872, dat waarschijnlijk geschreven was in de volle zon, na een paar glaasjes destillaat. De schrijver is anoniem gebleven, het origineel komt uit het boekje 'Oopsie Daisy and other tremor lyrics'.


Harry sneed het vlees
en Millie deed de was
ze kenden de streek nog niet
want ze waren er pas

ze keken naar de einder
een stofwolk kwam eraan
een rover of een beest?
een boef of indiaan?

't was de verdwaalde ridder
uit een voorbije eeuw
dat is hetzelfde rare
als een zwembroek in de sneeuw

de ene kneep zich in de arm
de ander stond versteld
als het niet zo grappig was
hadden ze de sheriff gebeld


Countryman Ray

Election Day

Vandaag zijn er verkiezingen voor de Provincale Staten. Op deze dag in 1911 waren er ook verkiezingen, en wel voor een nieuwe sheriff in Bedford Hills, Utah. Het ging tussen Jonathan Gedge en William "Triggerhappy" McClusky. De zachtmoedige Gedge wilde veel lagere straffen, afschaffing van de doodstraf, meer rechten voor gevangenen, flinke beperking van het wapenbezit, invoering van taakstraffen en zo nog wat softe linkse hobby's. McClusky was een brute hardliner die in alles de tegenspeler van Gedge was. Nodeloos te zeggen dat in een prairiestaat als Utah het natuurlijk McClusky was die won, en wel met 983 stemmen, tegen 2 voor Gedge (alleen zijn moeder en de dorpsgek hadden op hem gestemd). Onderstaand is een impressie van hoe Gedge zich moet hebben gevoeld.


mijn meer dan goede ideeen, mijn
humane aanpak, nee niemand
wil er in geloven, helaas: er zijn
alleen maar gekken in dit on-land

nu kozen ze, heel bewust en direct,
voor een man die met de Colt in de hand
wel de wet afdwingt, maar geen respect -
dit gaat me echt boven het verstand


Countryman Ray

There's science fiction in the air

Alle complotten en theorieën ten spijt, de eerste tekenen van buitenaards leven werden waargenomen op de wild-westelijke prairie. Al in 1844 wordt er melding gemaakt van rare ovalen voorwerpen die in de lucht hangen. Deze voorwerpen hadden een aluminiumachtige glans en voerden bovendien een rij lichtjes aan de zijkanten. De gebroeders Youfow die de schotels zagen, waren stomverbaasd. Jarenlang geloofde niemand de twee, totdat er tijdens een parade in het dorpje Browning opeens luid en duidelijk een vliegende schotel tussen de bomen hing. Daarover gaat dit gedicht.


Het gezoem was fenomenaal
de buzz even luid
de mannetjes waren groen
van kruin tot schoen
maar kwamen de schotel niet uit

de mensen op de grond
zij keken verbaasd omhoog
de mannetjes in de schotel
leken even hoteldebotel
waarna de ufo verder vloog


Countryman Ray

The grass

Het volgende gedicht heb ik puur uit heimwee geschreven. Zoals jullie weten heb ik in 2009 een bezoek aan de echte prairie in Arizona gebracht. Het gedicht spreekt voor zich dus ik hoef er verder niets over uit te leggen.


o, prairiegras
dat er altijd zal zijn
en altijd al was

het is weer even geleden
dat mijn blikken
over je kleurenpracht gleden

ik heb soms mooie dromen
waarin jouw pluimen
mijn leven omzomen

en ook al woon ik in een stad
ver bij jou vandaan
ik weet wat ik aan je had

woorden schieten tekort
in mijn gedachten ben jij
gras dat nooit verdort


Countryman Ray

Sad colors and bad manners

Gonja Lasmibalsingh uit Suriname was zijn hele leven een bezienswaardigheid in het wilde westen. Logisch, want hij week qua uiterlijk en uitstraling behoorlijk af. Hij kon erg goed zingen en zo kwam Lasmibalsingh nog eens ergens. Bijvoorbeeld in het statige plaatsje Mockington. Daar vonden ze zijn gezangen maar vreemd en dat vond Lasmibalsingh vreselijk. Hij wilde weg, maar hij had een wurgcontract ondertekend en zong dientengevolge nog veertig dagen. Het was een vreselijke tijd in het leven van Lasmibalsingh, vooral vanwege de desastreuze afloop:


Mijn geweeklaag sterft, het is voorbij
wel veertig dagen op een rij
en niemand werd hier vredig blij
van naam of kleur of melodij
nee hier regeert de spotternij
of zoals de koppelbaas het zei:
u bent een raar bruin kippenei
u krijgt geen cent van mij


Countryman Ray

The Soft Men

Niet alle cowboys op de prairie waren zo stoer als altijd blijkt uit western-films. Een kleine groep was anders. Ze noemden zich de Soft Men. Wat dat inhield lees je hieronder. De Soft Men werden door andere cowbows uitgekotst en weggejaagd uit saloons, kapperszaken en nagelstudio's. Toch waren het geen homo's. Ze waren allleen maar anders.


wij kammen vaak ons haar
we mijden graag elk gevaar
wij houden van zachte handen
poetsen vaak onze tanden

hebben lakens van satijn
en drinken exquise wijn
onze laarzen zijn steeds schoon
daarmee vallen we uit de toon

want wij zijn te netjes, te chic
heel anders dan de grote kliek
dus zoeken wij steun bij elkaar
en fohnen nog eens ons haar


Countryman Ray

De wrake van Ano Maley

Ano Maley was een aimabel mens, maar toen zijn buren hem in 1842 een streek flikten door zijn appelbomen te rooien bij een dispuut over rooilijnen, knapte er iets bij Maley. Hij zinde op wraak en begon een ondergrondse tunnel te graven. Die tunnel eindigde onder het huis van de buren. Hij legde er grote hoeveelheden springstof neer en tijdens een zorgvuldig geregisseerde buurtborrel (waar ook de bewuste buren waren uitgenodigd) bracht hij tijdens het proosten op de zogenaamd bijgelegde ruzie de explosieven tot ontploffing. De chaos was compleet en de buren verhuisden. Ano Maley heeft de rest van zijn leven met een glimlach rondgelopen. Hij stierf jaren later, onder een van zijn nieuwe appelbomen.


De knal was enorm
maar 's burens streek even groot
de een zijn appelbomen
is de ander zijn dood

De buren trokken weg
Maley's wraak niet langer een droom
de een zijn rooilijn
is de ander zijn boom


Countryman Ray

Making money

Standaard vervoermiddelen op de prairie waren (naast de trein) het paard en de combinatie van paard en wagen. Ook toen al was men bezig met het ontwikkelen van zuinige vervoermiddelen. Niet vanwege benzine, die bestond toen nog niet, maar wel met betrekking tot datgene dat een paard gebruikte: haver, hooi en water. Een paard dronk gemiddeld drie emmers water per dag, at een pak hooi en twee emmers haver. Een smid uit Jacksonville, Georgia, had hoefijzers uitgevonden die het voor paarden makkelijker maakten om te lopen. Daardoor werden ze minder vermoeid en konden ze toe met een half pak hooi en 1 emmer haver per dag. Echter, de leveranciers van hooi en haver op de prairie zagen zo hun omzet enorm dalen. Dus besloten ze in het geniep om de smid en zijn uitvinding uit te schakelen.


de dollars glippen uit onze handen
die smid verpest onze negotie
wij versterken onze banden
en stemmen over een motie:

weg met zuinige hoefijzers, ja
leve de grote havervraag!
die uitvinding moet in de la
wat denkt die slimme blaag?

we branden zijn smederij plat
jagen hem weg met pek en veren
zo komt in onze handel niet de klad
en blijven we ons kapitaal beheren

noem ons achterbaks en gemeen
maar wij gaan voor het grote geld
wij gaan voor de winst alleen
want dat is wat in dit land telt


Countryman Ray

The sheriffs end

Voor wie denkt dat alles van tegenwoordig ook van nu is, heeft het mis: ook op de prairie waren er al opstanden tegen de zittende heersers, zoals de brute sheriff Taeke Marshallstra uit het Minesotische grensplaatsje Bickham City in 1855 ondervond. Het volk was zijn eigengereide en zwakzinnige optreden zo beu dat ze dagenlang op het marktplein bijeen waren om Marshallstra, waarvan werd gezegd dat hij Friese roots had, te verdrijven. Dat lukte uiteindelijk na acht-en-een-halve maand. Eén verschil met nu is evident: tegenwoordig ligt men al na 18 dagen op apegapen, vroeger werd men pas na een half jaar een beetje stram in de botten.
Let overigens op de ijzersterke binnenrijm in regel 2, nog een noviteit waarmee naderhand ten onrechte een of andere derderangs poeet uit Europa is gaan wandelen. Voor de goede orde: binnenrijm is ontstaan op de prairie.


De sheriff moest weg
zijn gelaat was gehaat
ze verweten hem zijn daden
als de stok waarmee men slaat

maar de sheriff bleek zitten
zijn poot bleek uiterst stijf
een kwaliteit in goede tijden
dat staat verder buiten kijf

maar de mensen waren 't beu
zijn gesjagger en geschmier
vast prima voor elders
maar niet langer voor hier

hij poogde nog een vluchtgang
maar rekende zich vergeefs rijk
sindsdien hangt hij te bung'len
aan de oude grote eik


Countryman Ray

Very thirsty

De prairie is natuurlijk prachtig maar kan ook zeer gevaarlijk zijn. Je moet je altijd heel goed voorbereiden als je er een reis over maakt. Onderstaande woorden hadden de laatste kunnen zijn van Robert Gray, die zich niet goed voorbereidde en in zijn eentje over de prairie trok. We weten niet precies hoe het gegaan is, maar in dit gedicht krijgen we wel een idee. Het gedicht stopt abrupt, net als het leven van Robert Gray.


ai ai ai wat sla ik een flater
dat was mijn laatste fles met water
straks krijg ik een dodelijke kater
ik moet water, nu, en niet later
ik moet water, water, water, aaarrgghh


Countryman Ray

Totally deaf

Een van de grappige verhalen uit het Wilde Westen betreft de dove bartender Mo Horizon. Hij had zich erin bekwaamd om zoveel mogelijk te liplezen en niemand wist dat Mo doof was. Grote moeite had Mo met de Licious Brothers, die allen zeer zwaar baarddragend waren. Mo kon er niets van volgen en daarom kregen de broers altijd wat Mo dacht dat ze wilden. Hij gaf ze whiskey. Maar de broers mochten geen alcohol en zo stond Mo op een dag oog in oog met Ma Licious: ze was des duivels en Mo kreeg op z'n valie. Daarover gaat het volgende gedicht.


Dronken als apen gingen de broers
er laveloos vandoor
Mo had ze drank gegeven
bij gebrek aan een horend oor

En daar stond dan hun moeder
haalde verhaal en sprak zeer luid:
geef mijn jongens nog een drup alcohol
en ik mep het licht je ogen uit

Dat kon Mo prima volgen
nog meer zintuiglijk verlies in 't verschiet
dat zag hij niet echt zitten
dus de jongens kregen hun glaasje niet


Countryman Ray

Miss Beautiful

Jenny O'Hara was de mooiste vrouw op de prairie rond 1880. Zo won ze in 1882 maar liefst vier keer de titel van Mooiste Van Het Dorp, in vier verschillende dorpen. In 1883 won ze zelfs zelfs vijf keer (dat kwam dus omdat ze continu verhuisde; waarom, dat lees je hieronder). Zelf genoot ze enorm van al die aandacht maar haar man vond het minder leuk.


mijn vrouw doet steeds weer mee
aan verkiezingen voor de mooiste
ik vind dat niet zo'n goed idee
mannen kijken gulzig naar haar
met beide ogen, ja alletwee

ze zitten maar wat te gluren
drinken zich dan moed in
om naar haar borsten te turen
ik ben echt niet heel jaloers
maar kan het toch niet verduren

ik wil dat ze stopt met dit gedoe
zij zelf is het nog lang niet beu
maar ik word zo ontzettend moe
van al die mannen in extase
naar welk dorp kunnen we nu nog toe?


Countryman Ray

Numb and dumb

Wie denkt dat nieuwerwetse poëzie, zoals de westerse haiku (alle regels overboord, behalve de lettergrepen) en nonsensrijm van de laatste tien jaar zijn, heeft buiten het Wilde Westen gerekend. De meester van het 'numb verse', zoals nonsenspoëzie eigenlijk heet, is Jack Wolfson. Al in 1845 dichtte hij grote onzin. Maar toch: als je goed leest, zie je allerlei mooie dichtvormen en -maten. Zoals het onderstaande gedicht bewijst.


Op de pi rei rie
pa ra diert een dier
een hoef hier
hier daar hier
klop pa ti klop pa
ti klop pa
ti ti
huuuuuu

Op de pi rei rie
slapie de sa la man dier
een sis hier
hier sis dier
het dier klop pa ti
zie: het dier
sis hier
klop pa ti

op de pi rei rie
geen sis
geen dier
de klop pa ti
klop pa tiet
verder

Love on the prairie

Prille prairieliefde, wat is er mooier dan dat? Deze keer een gedicht dat ik niet op een artikel uit een van mijn vele naslagwerken over het Wilde Westen baseer, maar gewoon iets wat ik zelf verzonnen heb. En het gaat deze keer niet over mensen, maar over dieren. Ik draag het gedicht op aan mijn vriendin Blonde Lente (ja, we zijn nog steeds samen en het gaat heel goed met ons).


een jonge salamander, de kuif
in mooie felle kleuren
dartelt dansend door het zand:
nu gaat het dan gebeuren

hij heeft een wijfje geroken
de paardans is begonnen
hij snuffelt zich een weg
heeft zichzelve overwonnen

het wijfje ziet hem wel zitten
ze draaien om elkaar heen
hij toont haar trots zijn lijf
kruipt op een warme steen

jawel, ze vallen voor elkaar
dit is prairieliefde voor dieren
laten we dit op waarde schatten
en de liefde voor altijd vieren


Countryman Ray

Love in the distance

Gerda vroeg er vorige week al om, dus vandaag een prachtig liefdesgedicht. Op zich vind ik liefdespoëzie in combinatie met het wilde westen best prima, maar soms vergaloppeerd een dichter zich. Zoniet madam Jennifer Butterfly (haar echte naam) die ieder jaar op de Countryfair van Saskatchewan, in het noordwesten van de VS, haar liefdeslyriek voordroeg. Voor de goede orde, zij droeg voor op de Countryfairs van 1856, 1857, 1858, 1860 (in 1859 was er geen Countryfair vanwege de kidnap van de sheriff's dochter), 1861, 1862, 1863, 1864, 1865, 1866, 1867, 1868, 1869, 1870, 1871, 1872, 1873, 1875 (in 1874 was er geen Countryfair omdat de sheriff's dochter was bevrijd en dat werd gevierd) 1876, 1877 en 1878. Vanaf 1879 had de Countryfair een dusdanig andere opzet gekregen, dat Jennifer Butterfly niet langer welkom was. Dat heeft haar altijd erg veel pijn gedaan. Haar laatste gedicht was een zeer bittere aanklacht tegen de organisatie, die in haar ogen laks, partijdig, gemeen, obstinaat en manipulatief was. Dit gedicht komt van de Countryfair van 1872.


Het gelukzalige terugverlangen
naar zijn warme handen, zijn harige rug
hij is al weken op de prairie
en ik wens hem telkens terug

Zijn plooitjes als hij lacht, zo lief
het teed're als hij vrijt
dat doet hij met mij heel anders dan
met een of andere meid

Hij is nu al een maand van huis
fijne gedachten zijn geen straf
ik wacht op hem mijn dagen door
en kijk de prairie af

En op een dag, daar zal hij zijn
in de verte als een schim
en als hij dan weer voor me staat
zeg ik: hoe was het Wim?

En Wim zal zeggen: 't gaat me goed
maar o wat een gemis
ik dacht de dagen lang aan jou
ik weet wat liefde is

En zo vallen wij ons om de nek
een hartelijk gezicht
want werken is een belangrijk ding
maar meer nog huw'lijks plicht


Countryman Ray

Buffalo Bill 3

Vandaag het laatste gedicht over Buffalo Bill. Over zijn laatste levensdagen is veel onduidelijkheid. Sommigen zeggen dat hij in zijn stoel in slaap viel en niet meer wakker werd, anderen zeggen dat hij door een oude rivaal met een revolverschot om werd gebracht toen hij een bezoekje bracht aan de banketbakkerij van Mrs. Murphy. Volgens weer een andere versie viel hij voorover in een put en verdronk. Historici zitten elkaar daarover nog steeds erg dwars, soms ontstaan daarbij zelfs vuistgevechten.


je laatste paar uren in dit leven
hebben veel stof tot ruzie gegeven


Countryman Ray

Buffalo Bill 2

Vandaag deel 2 van een miniserie over Buffalo Bill. Vandaag: zijn heldendaden op de prairie. Vrijdag ga ik het over zijn legendarische dood hebben.


Onder zijn schuilnaam Mohammed Buffalo B.
dreef hij mensen tot wanhoop en tevens het vee


Countryman Ray

Buffalo Bill 1

Ik kreeg een leuke reactie van Gerda, zij vroeg om meer liefdespoezie op dit blog. Nu was en is de prairie natuurlijk bij uitstek de plaats om verliefd te worden. Volgende week kom ik daar dan ook uitgebreid op terug in mijn gedichten, Gerda!

Deze week heb ik echter een mini-reeks van drie mini-gedichten over de overbekende westernheld Buffalo Bill. Ik ga proberen om het wezen van Buffalo Bill in hele korte gedichten samen te vatten, omdat er al genoeg dikke boeken over hem vol geschreven zijn. Vandaag de eerste, over zijn jeugd. Het tweede deel, woensdag, zal gaan over zijn heldendaden. Vrijdag volgt dan het laatste deel, over zijn dood.


over zijn jeugd is niet veel bekend
later werd het een stoere vent


Countryman Ray

Huey Carbunckle

Als er iemand burgemeester van het Wilde Westen zou zijn, dan was het Huey Carbunckle. Deze flamboyante cowboyveteraan had zoveel invloed in het Mid-Westen van Amerika dat iedereen -van grootstads tot gehuchtig - hem kende. Het kwam nooit van een verkiezing waardoor Carbunckle niet verder kwam dan een soort relikwie-met-aanzien. Dat heeft de man nooit gestoord: naar eigen zeggen wilde hij helemaal geen burgemeester van het Wilde Westen worden. Achteraf gezien een wijs besluit.


Huey bezag de velden
de vrouwen en het vee
en dacht met een glimlach op 't gelaat:
wat heb ik hier eigenlijk mee?

Hij had zijn natje en zijn droogje
was toe aan vrouw nummer 2
had alles wat zijn hart begeerde
dus burgemeester, zo'n nouveauté?

Nee dat was niets en gaandeweg
bleek wat hij dacht OK
want zonder toestand om je heen
is het leven pas echt trofee


Countryman Ray

Girl you know it's true

In de jaren '50 van de vorige eeuw waren Duitse schlagers tijdelijk heel populair op de prairie. De beroemdste act was die van Helmut Jones und sein Rocky Mountains Girls. Ze traden op voor volle zalen en zouden juist een plaat gaan opnemen in Memphis toen uitkwam dat ze op het podium niet echt zongen maar aan playback deden. Prompt verloren ze al hun populariteit en werden door cowboys en stadsmensen massaal uitgekotst. Ze waren dus een Milli Vanilli avant la lettre, ook al omdat de grootste hit tijdens hun optredens eveneens Girl You Know It's True heette. Al gauw raakten ze in de vergetelheid danwel aan de drank. Toch wil ik hieronder de tekst van hun grote hit vertalen, omdat het ergens wel een sterk liedje was.


meisje zo mooi met je ogen
ik zou je haren willen drogen
nu je uit de regenbui komt
ik hou van je, ja verdomd

meisje, je weet dat het waar is
dat mijn liefde geen sigaar is
die je oprookt en vergeet
ik wil je altijd bij me houden
ook als je oud bent of verkouden
meisje, je weet dat het waar is

meisje zo sterk met je fysiek
door veelvuldige gymnastiek
je huid zo gebruind en vol sproeten
wat zou ik zonder jou moeten

meisje, je weet dat het waar is
dat mijn liefde geen sigaar is
die je oprookt en vergeet
ik wil je altijd bij me houden
ook als je oud bent of verkouden
meisje, je weet dat het waar is

meisje met je reine gedachten
ik zal altijd op je wachten
in goede tijden en in slechte
op kromme wegen en op rechte

laat me je zoenen en kussen
want niemand komt er tussen
geen Chinezen en geen Russen
geen minnen en geen plussen
geen merels en geen mussen
geen treinen en geen bussen want

meisje, je weet dat het waar is
dat mijn liefde geen sigaar is
die je oprookt en vergeet
ik wil je altijd bij me houden
ook als je oud bent of verkouden
meisje, je weet dat het waar is


Countryman Ray

Say cheese

Een klassieke figuur in het wildwesten is de rondreizende fotograaf. In vele series en boekverfilmingen duiken ze op: de huifkarren met een sullige fotograaf die tegen betaling plaatjes schiet van stoere mannetjesputters of juist weeë cowboynerds. Horacio da Silva was een van de vele portrettisten die Arizona rijk was en iedereen weet ondertussen waar die staat berucht om is (zie eerdere westerngedichten): daar zijn de meeste wapens per inwoner. Iedereen -ook toententijd- heeft er minstens zes en knalt er lustig op los. Als je veter los zit, schiet je de schoenlapper neer. Zo ging dat vroeger en zo gaat het nog steeds.
Jammer dus voor Horacio da Silva dat hij in Arizona werkte, want toen hij eens een foto maakte van een lelijke bandiet, Taco Aimes, was het resultaat natuurgetrouw maar viel het niet in de smaak. Da Silva werd omgelegd en werd van zijn koets beroofd. (Al is dat laatste in die volgorde niet meer zo erg). Daarover gaat het gedicht.


Flits, zei het witte poeder
en na een tijd te hebben stilgestaan
keek Aimes naar het resultaat
het had niet slechter kunnen gaan

voor Da Silva die niet beter wist
dan dat hij zijn best had gedaan
iets te maken van dat wrattenhoofd
dat er lelijker dan de nacht had opgestaan

Aimes was woest en deelde uit
een klap, een schot en liet geen traan
om de arme fotograaf die roerloos op de grond
niet zo vredig was heengegaan


Countryman Ray

The last but one

Iedereen kent wel de uitdrukking "De Laatste der Mohikanen". Dit slaat op de laatste persoon die nog ergens in gelooft, of ook wel de laatste overlevende van een stam. Er was op de prairie echter ook een Een-Na-Laatste der Mohikanen, en dat was rond 1870 de indiaan Quacking Duck. Hij werd zo genoemd omdat hij de hele dag eindeloos kwaakte en babbelde. Bijna alle leden van zijn stam waren al uit pure ergernis naar andere stammen vertrokken. Pas toen de enige andere overgebleven indiaan, Slowhand (zo genoemd omdat hij met pijl en boog erg traag was) ook wilde gaan, besefte Quacking Duck dat hij te ver was gegaan en dat hij zijn stamgenoten achterna moest. Hij vertrok dus ook, en zo werd Slowhand de Laatste der Mohikanen.


ik heb altijd praatjes bij de vleet
zit nooit om een woord verlegen
maar naar ik nu pas zie en weet
heeft men er de balen van gekregen

ik zit alleen in een verlaten tent
alleen Slowhand loopt nog rond
zelfs de stoerste kerel, de sterkste vent
vluchtte van onze geboortegrond

door mijn eindeloze gebabbel en gezwets
loop ik gevaar, wie hoort mij straks aan?
als ik nu ook nog die arme Slowhand kwets
dan is het met mij vast gauw gedaan


Countryman Ray

Long story short

Mensen vragen me wel eens: Ray, volgens mij lees jij de hele dag in dikke boeken over het westernleven, waar haal je de tijd vandaan? Ik antwoord dan dat ik het leuk vind om over indianen, cowboys en cultuur te lezen en dat er ook regelmatig korte verhalen bij zitten, waardoor ik tijd over hou. Ja maar, zeggen die mensen dan, je blogt er ook nog drie keer per week over. En dan antwoord ik: klopt, maar soms zijn de gedichten lang en doorwrocht en soms zijn ze kort en krachtig. Zoals onderstaand gedicht. Het gaat over de rechtspraak in de vroege dagen van het wilde westen. Volgens de overlevering van Penderton J. Narcisse, een rechtsgeleerde uit New Mexico, werden er bij toerbeurt mensen aangesteld om tijdelijk rechter te zijn, met als doel indianen te veroordelen. Daarover gaat het gedicht. Het is overigens mijn eerste gedicht waarin de dubbele punt twee maal wordt toegepast. Een noviteit, dus.


Zijn naam: Rijzende Maan
Het oordeel: Hang de Indiaan


Countryman Ray

The New Kid in Town

In het Oude Wilde Westen werd er van nieuwe inwoners verwacht dat ze zich aanpasten. Tegenwoordig hoeft dat niet meer, in onze moderne samenlevingen. Op de prairie was het echter een goed gebruik om te doen wat de locals deden. Ene Tony McPherson uit New York was daarop een uitzondering. Toen hij in Roling Hills ging wonen paste hij zich niet aan. Zo droeg hij geen cowboylaarzen maar lakschoenen. Hij dronk geen whisky maar wijn. Hij had geen respect voor de sheriff, droeg geen revolver en geen snor. Hij reed niet op een paard maar op een fiets. Dat was natuurlijk vragen om moeilijkheden.


geef hem een schop, pek en veren
sla hem op zijn kop, pek en veren
jaag hem hier weg, pek en veren
verwen hem met pek en veren

stadse manieren, pek en veren
de boel hier verstieren, pek en veren
wat kom je doen, pek en veren
verwen hem met pek en veren

hij besmeurt de prairie, pek en veren
houdt niet van flairry*, pek en veren
weg met die man, pek en veren
verwen hem met pek en veren


* oud country en western spel


Countryman Ray

Holler da boller!

Hoe je het wendt of keert, ook in het Wilde Westen was het al behoorlijk multiculti. Naast een hoop Mexicanen en Latijns-Amerikaanse desperados, liepen er ook veel donkergekleurde medemensen in het Wilde Westen rond. Eén van die types was Shaniquiah, een gevoelig zangeresje met een katoenen stem. Zij kan met een gerust hart de voormoeder van de hip hop worden genoemd, getuige de gedichtenbundel 'Biggie down y'all' uit 1821. Die bundel is ronduit revolutionair, maar of Shaniquiah er veel succes mee gehad heeft, valt te bezien. In sommige delen van Amerika is het nog steeds not done om naar hip hop te luisteren vanwege het n-woord, dat heel gevoelig ligt tussen de beide groepen.


Je ken respect voor me hebben
ik zal je uit de vijver vissen
en je de waarheid zeggen
je een beetje vaker missen

Ik zeg je, je gaat me zeggen
wat de waarheid is, mijn meisje
ik vloei op zich erg lekker
maar liever heb ik een trager wijsje

Kom bij me terug, ik ken het niet alleen
ik zie het niet meer zitten
ik doe helemaal geen zak meer
van 's morgens tot ik weer ga pitten

(refrein)
Wat moet ik zonder jou?
wat kan ik nu nog doen?
ik heb zo genoeg van
het plukken van katoen


Countryman Ray

Building higher

Op de prairie zijn in de loop van de tijd heel wat rare uitvindingen gedaan. Een van de meest vergeten daarvan is de indianen-tipi van meerdere verdiepingen. De indiaan Wiley Snake had er jaren over nagedacht, en was uiteindelijk met de bouw begonnen. Hij maakte, vol zelfvertrouwen, meteen een tipi van vier verdiepingen. Nodeloos te zeggen dat het gevaarte in elkaar stortte. Dit omdat de dunne palen die het geheel moesten dragen niet toereikend waren voor het gewicht. Wiley Snake had namelijk zijn uitgebreide en aan vetzucht lijdende familie als proefkonijn gebruikt om het gebouw te testen. Overigens zou later blijken dat de leden van bepaalde indianenstammen niet aan hoogtevrees leden. Daarom werden ze veel ingezet bij de bouw van wolkenkrabbers in New York.


aiaiai, daar ligt mijn familie
bedolven onder het puin
van mijn tipi-toren, helaas
bakte ik ze wat te bruin

ik ben mijn tijd ver vooruit
maar ooit zal het zover zijn
dat indianen vertoeven
in dat toffe idee van mijn*

ik ga verder met het uitvinden
van nieuwe vormen van bouw
had ik maar steen en cement
in plaats van dierenhuid en touw


* dit is incorrect Nederlands, maar omwille van het rijm heb ik het toch toegepast


Countryman Ray

Happiness is a warm new year

Allereerst wens ik alle westernfans uit heel Nederland en Vlaanderen een warm en genegen nieuwjaar toe. Een jaar, wat mij betreft, met veel westernwijsheden, indianenverhalen en goedgevulde zadeltassen. Ook namens Blonde Lente, mijn vriendin natuurlijk.

Het afgelopen jaar was geweldig, met maar liefst 154 nieuwe gedichten, allemaal keurig voorzien van interessante achtergrondinformatie. Alles ter meerdere ere en glorie van het zo boeiende westernleven, dat ons veel meer te vertellen heeft dan we wellicht denken.

Ik wil ook van de gelegenheid gebruik maken om alle reageerders van harte te danken voor hun mooie woorden, interessante vragen, suggesties en opmerkingen. Het geeft me het idee dat er veel meer westernfans in Nederland zijn dan in de media naar voren komen: nooit komt het countryleven eens bij DWDD of Pauw en Witteman. Hooguit worden we subtiel voor schut gezet bij Man bijt Hond, als een stel verklede Elvis-adepten die linedancend door het leven gaan en thuis opgezette hertengewijen aan de muur hebben hangen. Ik zal me blijven verzetten tegen deze onzinnige en foute voorstelling van zaken. Ik lees veel over het ware westernleven en weet welke rijkdom erachter schuil gaat. Dát wil ik graag overbrengen met dit blog en mijn gedichten. En dat dat gewaardeerd wordt, vind ik alleen maar prachtig! Dus: ook in 2011 zal ik onverstoorbaar doorgaan met het wereldkundig maken van interessante wetenswaardigheden omtrent de cowboy, de indiaan, de natuur en alles wat zich hiertussen begeeft. Zoals de gebedswijsheid die is overgeleverd door de indianenstam der Platitudi's uit het zuiden van New Mexico:


Dat het altijd mooi weer mag zijn in je hart
dat het alleen regent als de oogst dat wil
dat het goede niet na het slechte komt
maar in plaats van

Dat de kudde altijd bij je zal zijn
dat de aarde ons geeft wat we nodig hebben
dat we gerust kunnen slapen gaan
aan de goede kant van de dam

Dat het eten altijd vers en gezond is
dat de beesten en de aarde het goed hebben
dat we niet stampen of vellen
omdat het ook anders kan

Wij leven in vier kamers
totdat wij elkaar weerzien


Countryman Ray