Vandaag gaat het over Elder's Rights. Dat waren gewoonterechten die de stamdoudsten van de indianen konden laten gelden. Het was een verworven voorrecht en vrijwel alle stammen in Noord-Amerika kenden dit gebruik. Dat ging vaak om hele simpele dingen, zoals het recht om 's winters dicht bij het vuur te zitten, of het recht om als eerste een bord vol eten te krijgen. Maar ook meer ingewikkelde zaken zoals het recht om als eerste drie maal om een bison te lopen alvorens deze te slachten. Of het recht de tipi van een overspelige indianenvrouw in brand te steken. En soms het ging ook om serieuze zaken als goedkeuring van huwelijken, het hebben van een droge schuilplaats als een regendans werd uitgevoerd of het aanwijzen van grenzen met naburige stammen.
Alleen mannen hadden dus Elder's Rights want vrouwen werden nooit stamoudste, wat maar goed was ook - want wat weten die nu van oorlog voeren of bisons vangen? De jongere mannelijke indianen voelden zich echter door de Elder's Rights achtergesteld, en gingen er vaak dwars tegenin. Totdat ze zelf Elder werden en dan op hun beurt van de rechten gebruik wensten te maken. In de tijd dat de kolonisten Amerika veroverden kwamen de indianen voor het eerst in aanraking met modern recht en moderne moraal. Toen zagen ze in hoe belachelijk hun Elder's Rights waren. Binnen een decennium was het dan ook met dit primitieve gebruik gedaan. De stamoudsten die er toch nog aan vast hielden werden simpelweg de prairie op gejaagd. Sommige van deze voormalige stamoudsten zochten elkaar dan op om samen te sterven.
Well folks, dit was voor dit jaar de laatste aflevering van het ABC-spel. Begin januari ga ik weer verder. Vanmiddag vertrek ik naar een groot western-themapark in Duitsland. Ik ga de voorstellingen en attracties daar nauwkeurig bestuderen, misschien zal ik daar later nog verslag van doen.
Heb mooie kerstdagen en een opzwepend nieuw jaar!
Countryman Ray
woensdag 23 december 2009
maandag 21 december 2009
ABC-spel (4)
De D is van Devils Notch, een bergketen in het midden van Amerika. Oorspronkelijk heette deze keten Dweezils Notch, maar vanwege het verdwijnen van grote hoeveelheden vee hernoemden de cowboys het al snel Devils Notch. Ook de indianen, die tot op de dag van vandaag in een naastgelegen reservaat wonen, spreken van Devils Notch, in plaats van de oorspronkelijke indianennaam Dweezqatsi.
Het best valt de keten te vergelijken met de Bermudadriehoek, waarvan het verhaal gaat dat er honderden -en misschien wel duizenden- boten en vliegtuigen zijn verdwenen. Uit geschiften van westernauteurs zoals P. Jack Penderton en Samuel Rosenstein blijkt dat er per jaar zo'n tweeduizend paarden en koeien in de bergketen verdwenen. Tot ver in de vorige eeuw is er zonder resultaat gezocht door expedities naar overblijfselen van het vee. Tevergeefs. Zelfs de indianen van de Lahoraqatsi-stam hebben niet kunnen ontdekken wat er aan de hand is met Devils Notch. Zij houden het op een boze God die zich wreekt op de mensheid omdat die de aarde slecht behandelt. Pas als moeder aarde met respect wordt behandeld, zal Devils Notch haar geheimen prijsgeven, zo denken de Lahoraqatsi's.
Countryman Ray
Het best valt de keten te vergelijken met de Bermudadriehoek, waarvan het verhaal gaat dat er honderden -en misschien wel duizenden- boten en vliegtuigen zijn verdwenen. Uit geschiften van westernauteurs zoals P. Jack Penderton en Samuel Rosenstein blijkt dat er per jaar zo'n tweeduizend paarden en koeien in de bergketen verdwenen. Tot ver in de vorige eeuw is er zonder resultaat gezocht door expedities naar overblijfselen van het vee. Tevergeefs. Zelfs de indianen van de Lahoraqatsi-stam hebben niet kunnen ontdekken wat er aan de hand is met Devils Notch. Zij houden het op een boze God die zich wreekt op de mensheid omdat die de aarde slecht behandelt. Pas als moeder aarde met respect wordt behandeld, zal Devils Notch haar geheimen prijsgeven, zo denken de Lahoraqatsi's.
Countryman Ray
vrijdag 18 december 2009
ABC-spel (3)
De C staat natuurlijk voor de cowboy, de onbetwiste koning van de prairie. Zonder de cowboy is er geen prairie en geen Wilde Westen en vice-versa. Ten onrechte worden cowboys in films vaak afgeschilderd als ongeschoren, zweterig, vervuild, ruzie zoekend, altijd maar weer dronken, trigger-happy rapalje dat constant vuurgevechten met de sheriff levert. Dat beeld klopt echter totaal niet, want in werkelijkheid waren en zijn het vaak aardige, de wet respecterende, rustige en gedreven vaklui die grote kuddes koeien van de ene naar de andere plek brengen, vaak over zeer grote afstanden. Soms ook zijn het specialisten die geduldig wilde paarden (de zgn. mustangs) vangen en temmen.
Op mijn reis door Arizona, eerder dit jaar (zie daarvoor deze weblog) heb ik met enkele van hen mogen praten. Want geloof het of niet, er bestaan nog steeds cowboys! Veel zijn het er echter niet meer. Wat me opviel is dat ze zoveel weten van het leven op de grote vlaktes, en hoe je daar in elk jaargetijde en onder alle omstandigheden kunt overleven. Ze zijn echt versmolten met de prairie, het is hun thuis. En dat ze een hekel aan indianen hebben is ook allemaal beeldvorming, op geniepige wijze door Hollywood bij elkaar gelogen. Sommige van hun beste vrienden zouden indianen kunnen zijn, als ze ze zouden kennen. Dat hebben ze me notabene zelf verteld.
Daarom: als je een western ziet, neem de rol en het beeld dat van de cowboy wordt neergezet wel met een korreltje zout.
Countryman Ray
Op mijn reis door Arizona, eerder dit jaar (zie daarvoor deze weblog) heb ik met enkele van hen mogen praten. Want geloof het of niet, er bestaan nog steeds cowboys! Veel zijn het er echter niet meer. Wat me opviel is dat ze zoveel weten van het leven op de grote vlaktes, en hoe je daar in elk jaargetijde en onder alle omstandigheden kunt overleven. Ze zijn echt versmolten met de prairie, het is hun thuis. En dat ze een hekel aan indianen hebben is ook allemaal beeldvorming, op geniepige wijze door Hollywood bij elkaar gelogen. Sommige van hun beste vrienden zouden indianen kunnen zijn, als ze ze zouden kennen. Dat hebben ze me notabene zelf verteld.
Daarom: als je een western ziet, neem de rol en het beeld dat van de cowboy wordt neergezet wel met een korreltje zout.
Countryman Ray
woensdag 16 december 2009
ABC-spel (2)
Bronco Bill was een van de laatste echte outlaws van het Wilde Westen. Hij is wereldberoemd geworden door zijn talloze overvallen op treinen, waarbij hij met zijn maten, gezeten op paarden, treinen enterden en de machinist overmeesterden. De treinreizigers werden tot op hun onderhemd uitgekleed en waren vervolgens alles kwijt. Nadat de bende was vertrokken, ging de trein vol ontklede mensen verder. Als de overvallen trein daarna in een dorpje aankwam en de dorpsbewoners de schaars geklede reizigers zag, heette het in die dagen dat ze 'gebroncoot' waren.
Ook overviel Bronco Bill posttreinen, waarin zich vaak enorme sommen geld bevonden. Zonder mededogen vermoordde Bronco Bill de machinist en de medewerkers van Wells Fargo, die op de trein meereisden.
Uiteindelijk ging het mis en werd Bronco Bill opgepakt. Hij werd veroordeeld tot levenslang, maar zijn enorme buit is nooit teruggevonden. Toen hij jaren later werd vrijgelaten, heeft niemand hem ooit nog gezien. Er wordt beweerd dat Bronco Bill zijn geheime opbergplaats heeft bezocht, veel geld in zijn zadeltassen heeft gepropt en naar Mexico is vertrokken. Anderen zeggen dat hij in New Mexico is gaan wonen en om het leven is gekomen na een val uit een molen.
Countryman Ray
Ook overviel Bronco Bill posttreinen, waarin zich vaak enorme sommen geld bevonden. Zonder mededogen vermoordde Bronco Bill de machinist en de medewerkers van Wells Fargo, die op de trein meereisden.
Uiteindelijk ging het mis en werd Bronco Bill opgepakt. Hij werd veroordeeld tot levenslang, maar zijn enorme buit is nooit teruggevonden. Toen hij jaren later werd vrijgelaten, heeft niemand hem ooit nog gezien. Er wordt beweerd dat Bronco Bill zijn geheime opbergplaats heeft bezocht, veel geld in zijn zadeltassen heeft gepropt en naar Mexico is vertrokken. Anderen zeggen dat hij in New Mexico is gaan wonen en om het leven is gekomen na een val uit een molen.
Countryman Ray
maandag 14 december 2009
ABC-spel (1)
Howdy dierbare bloglezers,
Vandaag begin ik met een serie van 26 afleveringen, volgens de letters van het alfabet, over de prairie in de ruimste zin des woords. Ik ga jullie korte verhalen, anekdotes, legendes en wetenswaardigheden over het leven op de prairie vertellen. Vandaag dus deel 1.
Ik begin met een algemene inleiding, heel toepasselijk voor de letter A, en dat is de A van Avontuur (de latere entries zullen meer specifieke onderwerpen behandelen). Avontuur is waar het om draaide bij het veroveren van de prairie.
Want het was een Avontuur dat de kolonisten aangingen, die van Oost naar West trokken in hun huifkarren, ondertussen belaagd door Indianen, getergd door droogte, geplaagd door muggen, gefopt door luchtspiegelingen, beschoten door andere kolonisten, verdwaald in de canyons, verdronken in wilde beken, verloren in de leegte en verbitterd door pech en ongeluk.
Maar wat stond er ook een hoop tegenover! Want wat was het leven vaak mooi, wat bouwden ze een bloeiende nederzettingen op, wat dreven ze goed handel, wat vingen ze een bisons, wat legden ze een spoorlijnen aan, wat werd de grond prachtig in cultuur gebracht en wat werd Amerika, het land van de prairie, een rijk en welvarend land! Al die talloze kolonisten die alles opgaven in hun geboortestreek en de prairie optrokken, in niet overzienbare aantallen, wat een dappere mannen en vrouwen waren het.
Het Avontuur lokte, en het Avontuur zouden ze beleven! Dat tekent de mentaliteit van de prairiebewoner. Ruig, dapper, doorzettend, mannen en vrouwen met pit. De A van Avontuur staat hen haast vanzelf op het voorhoofd gegrift.
Countryman Ray
Vandaag begin ik met een serie van 26 afleveringen, volgens de letters van het alfabet, over de prairie in de ruimste zin des woords. Ik ga jullie korte verhalen, anekdotes, legendes en wetenswaardigheden over het leven op de prairie vertellen. Vandaag dus deel 1.
Ik begin met een algemene inleiding, heel toepasselijk voor de letter A, en dat is de A van Avontuur (de latere entries zullen meer specifieke onderwerpen behandelen). Avontuur is waar het om draaide bij het veroveren van de prairie.
Want het was een Avontuur dat de kolonisten aangingen, die van Oost naar West trokken in hun huifkarren, ondertussen belaagd door Indianen, getergd door droogte, geplaagd door muggen, gefopt door luchtspiegelingen, beschoten door andere kolonisten, verdwaald in de canyons, verdronken in wilde beken, verloren in de leegte en verbitterd door pech en ongeluk.
Maar wat stond er ook een hoop tegenover! Want wat was het leven vaak mooi, wat bouwden ze een bloeiende nederzettingen op, wat dreven ze goed handel, wat vingen ze een bisons, wat legden ze een spoorlijnen aan, wat werd de grond prachtig in cultuur gebracht en wat werd Amerika, het land van de prairie, een rijk en welvarend land! Al die talloze kolonisten die alles opgaven in hun geboortestreek en de prairie optrokken, in niet overzienbare aantallen, wat een dappere mannen en vrouwen waren het.
Het Avontuur lokte, en het Avontuur zouden ze beleven! Dat tekent de mentaliteit van de prairiebewoner. Ruig, dapper, doorzettend, mannen en vrouwen met pit. De A van Avontuur staat hen haast vanzelf op het voorhoofd gegrift.
Countryman Ray
vrijdag 11 december 2009
Ugly Joan
Hieronder volgt mijn, voorlopig laatste, gedicht over het prairieleven. Het is tijd om iets nieuws te proberen. Daarom ga ik vanaf maandag a.s. de prairie behandelen op basis van een Prairie-ABC. Bij elke letter vertel ik een verhaaltje met wetenswaardigheden of anecdotes over een bepaald onderdeel van het prarieleven. Het kan ook een persoon of een stad zijn. Maandag dus deel 1!
Nu het laatste gedicht. De lelijkste vrouw van de 19e eeuwse prairie was zonder twijfel Ugly Joan. Ze leefde in Kansas City. Toch had ze aan mannelijke belangstelling geen gebrek. Dat had echter niets met haar uiterlijk van doen.
Ugly Joan was de lelijkste
dat was wijd en zijd bekend
de mensen keken haar na
en lokten haar uit de tent
door te roepen: schoonheid
laat me toch met je trouwen!
ja, zij was altijd weer de pispaal,
de eenzaamste onder vrouwen
totdat ze besloot in zaken te gaan
en een waar imperium opbouwde
van kuddes, huizen, spoorlijnen
en zich rijkdom zonder weerga ontvouwde
opeens stonden de mannen in de rij
maar Joan wees ze af - ze bleef rijk en vrij
Countryman Ray
Nu het laatste gedicht. De lelijkste vrouw van de 19e eeuwse prairie was zonder twijfel Ugly Joan. Ze leefde in Kansas City. Toch had ze aan mannelijke belangstelling geen gebrek. Dat had echter niets met haar uiterlijk van doen.
Ugly Joan was de lelijkste
dat was wijd en zijd bekend
de mensen keken haar na
en lokten haar uit de tent
door te roepen: schoonheid
laat me toch met je trouwen!
ja, zij was altijd weer de pispaal,
de eenzaamste onder vrouwen
totdat ze besloot in zaken te gaan
en een waar imperium opbouwde
van kuddes, huizen, spoorlijnen
en zich rijkdom zonder weerga ontvouwde
opeens stonden de mannen in de rij
maar Joan wees ze af - ze bleef rijk en vrij
Countryman Ray
donderdag 10 december 2009
The day after
Ik had vandaag de mailbox al vol van Countryman-fans: ik was mijn entry "vergeten" op de vaste woensdag. Op zich is dat zo, maar toch ook niet helemaal. Ik was namelijk bezig met een gedicht over The Great Fladderak, oftewel John Steamwiller, en ik had zijn biografie 'The Great Fladderak, the incredible story of John Steamwiller' nog niet uit. Vandaag flink doorgelezen en vandaar goed onderlegd de laatste strofe geschreven.
Om te laten zien dat het me serieus is, volgt morgen -zoals gebruikelijk op de vrijdag- de volgende entry!
John Steamwiller had paarden
een vrouw en drie dochters
een ranch met prachtige bomen
voor de meesten op de prairie
om zachtjes van te dromen
Zijn dochters gingen weg
het stadse leven trok
ieder op een paard
ze zwaaiden naar hun ouwe lui
en verlieten huis en haard
Een dag later bekende de vrouw
te vallen voor de charmes van een ander
zij nam de benen van een vierde paard
donkere wolken pakten zich samen
en sindsdien is het bij John niet meer opgeklaard
Binnen een week was John alles kwijt
hij verkocht zijn ranch
zette het op een zuipen
en een voordeel van alles was
hij hoefde niet naar huis te kruipen
Countryman Ray
Om te laten zien dat het me serieus is, volgt morgen -zoals gebruikelijk op de vrijdag- de volgende entry!
John Steamwiller had paarden
een vrouw en drie dochters
een ranch met prachtige bomen
voor de meesten op de prairie
om zachtjes van te dromen
Zijn dochters gingen weg
het stadse leven trok
ieder op een paard
ze zwaaiden naar hun ouwe lui
en verlieten huis en haard
Een dag later bekende de vrouw
te vallen voor de charmes van een ander
zij nam de benen van een vierde paard
donkere wolken pakten zich samen
en sindsdien is het bij John niet meer opgeklaard
Binnen een week was John alles kwijt
hij verkocht zijn ranch
zette het op een zuipen
en een voordeel van alles was
hij hoefde niet naar huis te kruipen
Countryman Ray
maandag 7 december 2009
The Traitor Girl
In 1849 vond er weer eens een veldslag plaats tussen indianen en kolonisten. De indianen waren veruit in de meerderheid maar werden tot hun verbazing verpletterend verslagen. Daar was een reden voor: verraad. En dat kwam weer door een verliefde indiaanse. Zo zie je maar weer dat geschiedenis door mensen wordt gemaakt, met al hun zwakten en tekortkomingen. Dit verhaal las ik trouwens in The History of the Indian Battles, een boekje uit 1967. Ik heb er een gedicht over gemaakt.
Tiny Meat was verliefd geworden
op de zoon van een kolonist
ze bleef hem zien en zoenen
zonder dat haar vader er van wist
tot hij er opeens toch achter kwam
en de relatie prompt verbood
Tiny Meat vluchtte in de nacht,
schuilde in haar minnaars schoot
op de dag van de grote slag
zag Tiny Meat elk rooksignaal
en verklaarde snel de betekenis -
voor de indianen was dat einde verhaal
want overleven, dat deden ze niet
dankzij het verraad van Tiny Meat
Countryman Ray
Tiny Meat was verliefd geworden
op de zoon van een kolonist
ze bleef hem zien en zoenen
zonder dat haar vader er van wist
tot hij er opeens toch achter kwam
en de relatie prompt verbood
Tiny Meat vluchtte in de nacht,
schuilde in haar minnaars schoot
op de dag van de grote slag
zag Tiny Meat elk rooksignaal
en verklaarde snel de betekenis -
voor de indianen was dat einde verhaal
want overleven, dat deden ze niet
dankzij het verraad van Tiny Meat
Countryman Ray
vrijdag 4 december 2009
Holy spirit
Zoals bekend zijn de prairiebewoners over het algemeen zeer bijgevolig ingesteld. Zo werden paarden onevenredig gehoefd, nam een echte cowboy nooit het laatste slokje uit de fles en stonden er altijd minstens drie lege glazen op de toog. Dat hield het leven der cowboys interessant. Maar altijd als er indianen in het spel waren, werd het bijgeloof vreemd en ondoorgrondelijk. Daarover gaat dit gedicht:
De oude indiaan had gesproken
over groene velden vol gazellen
achter de toppen
waren cowboys die de prooien zochten
Aldus vervuld van hebzucht
trokken ze langs diepten en krochten
en waar de honden gazellen roken
waren de cowboys niet te stoppen
Maar resultaat bleef uit, het was lucht
de indiaan werd aangesproken
de cowboys dachten aan vergelding
en toen verdween de indiaan
Countryman Ray
De oude indiaan had gesproken
over groene velden vol gazellen
achter de toppen
waren cowboys die de prooien zochten
Aldus vervuld van hebzucht
trokken ze langs diepten en krochten
en waar de honden gazellen roken
waren de cowboys niet te stoppen
Maar resultaat bleef uit, het was lucht
de indiaan werd aangesproken
de cowboys dachten aan vergelding
en toen verdween de indiaan
Countryman Ray
woensdag 2 december 2009
The Old Man in the Chair
In een western die ik gisteren op een versleten videoband keek zag ik een mooie scene: een oude man zat op een stoel voor zijn huis, in de Main Street. Er kwamen twee cowboys dreigend op elkaar af om een duel uit te vechten. Vlak bij de oude man trokken ze hun revolvers. Hij was niet onder de indruk. Zou die man daar nou altijd zitten, dacht ik bij mezelf? De film maakte het niet duidelijk. Mijn fantasie ging met me op de loop, en ik schreef er het volgende gedicht over (in tegenstelling tot mijn andere recente gedichten is dit verhaal dus niet echt gebeurd):
in een klein dorpje in Good Old Arizona
zat een man voor zijn huis, vlak bij de saloon
hij stond lokaal bekend als de man
die nooit eens iets deed of had te doen
hij zat daar maar en keek om zich heen
naar alles wat zich verplaatste
en als iedereen al naar bed was
dan zat hij daar nog als laatste
ze vroegen wel eens naar zijn naam
en dan mompelde hij maar wat
de mensen lieten hem toen met rust
hij leek al oud en der dagen zat
op een dag stond er geen stoel meer
ja, voor altijd leeg bleef het erf
want hij was er in stilte vandoor
met de dochter van de sheriff
Countryman Ray
in een klein dorpje in Good Old Arizona
zat een man voor zijn huis, vlak bij de saloon
hij stond lokaal bekend als de man
die nooit eens iets deed of had te doen
hij zat daar maar en keek om zich heen
naar alles wat zich verplaatste
en als iedereen al naar bed was
dan zat hij daar nog als laatste
ze vroegen wel eens naar zijn naam
en dan mompelde hij maar wat
de mensen lieten hem toen met rust
hij leek al oud en der dagen zat
op een dag stond er geen stoel meer
ja, voor altijd leeg bleef het erf
want hij was er in stilte vandoor
met de dochter van de sheriff
Countryman Ray
maandag 30 november 2009
Olrik the Barbarian
Ik kreeg van Blonde Lente een goede leestip toegespeeld en dus heb ik de hele zondag lezend doorgebracht, met 'Barbarians of the prairie', een verhalenbundel over de vreselijkste cowboys en desperado's van het Wilde Westen. Het meest greep me Olrik aan, de schrik van Kentucky. Hij was zo wreed dat sommige inidanenstammen zijn naam niet uitspreken, maar een teken maken met hun hand.
Op de plaats van een geweten
zat gewapend beton in de weg
Olrik plunderde en brandde
ketende voeten en handen
wie hem op zijn pad trof had pech
Tot een dag dat Olrik zag
dat een indiaanse neerzeeg
bij een veulen dat was gestorven
Olrik iets voelde, spijt kreeg
dat zijn gemoed zo was bedorven
Olrik kon niet langer leven
bij de aanschouw van het leed
de kracht van liefde hem de das om deed
storte neer en weende diep
de indiaanse heeft het hem vergeven
Countryman Ray
Op de plaats van een geweten
zat gewapend beton in de weg
Olrik plunderde en brandde
ketende voeten en handen
wie hem op zijn pad trof had pech
Tot een dag dat Olrik zag
dat een indiaanse neerzeeg
bij een veulen dat was gestorven
Olrik iets voelde, spijt kreeg
dat zijn gemoed zo was bedorven
Olrik kon niet langer leven
bij de aanschouw van het leed
de kracht van liefde hem de das om deed
storte neer en weende diep
de indiaanse heeft het hem vergeven
Countryman Ray
vrijdag 27 november 2009
Kidnapped and helpless
Ik kreeg een hartverwarmend mailtje van Blonde Lente. Ze vond het leuk met me gesproken te hebben en wil graag het contact voortzetten. Ze heeft me ook verteld over de Appalachies. Naar het schijnt heeft haar betovergrootmoeder, Lichte Avond, (eigenlijk heette ze Petronella) een tijdje als Hollandse indiaanse bij een indianenstam in de Appalachies gewoond. Ze is toen ontvoerd door concurrende moslim-indianen, die haar pas na betaling van een flink losgeld vrijlieten. Daarna had Lichte Avond het wel gezien in Amerika. Overigens begrijp ik nu goed waarom Blonde Lente zo geinteresseerd is in het indianenleven. Het zit in haar bloed.
in een donkere tipi lag ze reeds
drie weken lang vastgebonden
haar stamgenoten hadden haar steeds
gezocht maar nog niet gevonden
de hele dag hoorde ze het gejank
uit de grote tipi-moskee
ze kon ook niet wennen aan de stank
het zat haar tot dusver niet mee
uiteindelijk werd er losgeld betaald:
kisten met kruit en geweren
Lichte Avond werd door haar stam gehaald;
geen Allah meer om te eren!
maar ze had nu toch genoeg van dit land
ze was diep met de polder verwant
Countryman Ray
in een donkere tipi lag ze reeds
drie weken lang vastgebonden
haar stamgenoten hadden haar steeds
gezocht maar nog niet gevonden
de hele dag hoorde ze het gejank
uit de grote tipi-moskee
ze kon ook niet wennen aan de stank
het zat haar tot dusver niet mee
uiteindelijk werd er losgeld betaald:
kisten met kruit en geweren
Lichte Avond werd door haar stam gehaald;
geen Allah meer om te eren!
maar ze had nu toch genoeg van dit land
ze was diep met de polder verwant
Countryman Ray
woensdag 25 november 2009
Arabs and apachies
Kreeg gisteravond een cryptisch mailtje van Blonde Lente: morgen meer tijd, de Apachies hebben me in beslag genomen.
Ben benieuwd wat dat allemaal betekent, maar ik ben wel gelijk in de westernliteratuur gedoken om te kijken wat de Apachies zijn. Het zijn dus geen helicopters, geen volk, maar een bergketen, die berucht is geworden vanwege een uitvalsbasis van moslimcowboys die er ooit was. Daarover gaat dit gedicht.
Apachie Akbar
blonk in de grote zon
als de kromzwaarden
het gesteente en de aarde
Apachie Akbar
liet het vee verdwijnen
en zelfs Gods wegen
bracht de cowboy geen zegen
Apachie Akbar
haard van de moslims
verdween zoals het kwam:
onverstaanbaar en met een hoop tamtam
Countryman Ray
Ben benieuwd wat dat allemaal betekent, maar ik ben wel gelijk in de westernliteratuur gedoken om te kijken wat de Apachies zijn. Het zijn dus geen helicopters, geen volk, maar een bergketen, die berucht is geworden vanwege een uitvalsbasis van moslimcowboys die er ooit was. Daarover gaat dit gedicht.
Apachie Akbar
blonk in de grote zon
als de kromzwaarden
het gesteente en de aarde
Apachie Akbar
liet het vee verdwijnen
en zelfs Gods wegen
bracht de cowboy geen zegen
Apachie Akbar
haard van de moslims
verdween zoals het kwam:
onverstaanbaar en met een hoop tamtam
Countryman Ray
maandag 23 november 2009
Unexpected meeting
Wat een weekend! Ik ben naar de grote verzamelaarsbeurs in Utrecht geweest, om mijn collectie westernspullen uit te breiden. Ik stond bij een kraam met allemaal authentiek westernmateriaal en keek toevallig even naar links, en daar stond ze: Blonde Lente!!! Wat er toen door me heen ging kan ik nauwelijks beschrijven. Ik was zo blij… Het werd een hele leuke middag. Helaas helaas waren we elkaar op zeker moment kwijt in de drukte, en ik had nog steeds haar e-mailadres of telefoonnummer niet! Wel had ik haar verteld van mijn blog. Hopelijk gaat ze me nu googelen! Blonde Lente, als je dit leest: mail me!
we stonden drie kramen van elkaar vandaan
jij kocht een oud indiaans schild
ik een echte antieke buffelhuid
mijn hart klopte nog nooit zo wild
ik was je in die maanden nooit vergeten
en jij had ook aan mij gedacht
ik herkende meteen je blonde haren
en de manier waarop je lacht
we vonden elkaar weer, zo moest het wezen
en ik, ik kon de liefde in je ogen lezen
Countryman Ray
we stonden drie kramen van elkaar vandaan
jij kocht een oud indiaans schild
ik een echte antieke buffelhuid
mijn hart klopte nog nooit zo wild
ik was je in die maanden nooit vergeten
en jij had ook aan mij gedacht
ik herkende meteen je blonde haren
en de manier waarop je lacht
we vonden elkaar weer, zo moest het wezen
en ik, ik kon de liefde in je ogen lezen
Countryman Ray
vrijdag 20 november 2009
Anatomy of a prairiewagon
Ik kreeg eergisteren een email van mijn tienjarige neefje Jasper. Hij is een grote fan van het blog van ome Ray en verraste me met een zelfgeschreven gedicht over het westernleven. Omdat ik het een ontwapenend gedicht vond, over de anatomie van een huifkar, heb ik voor deze ene keer besloten zijn gedicht op mijn blog te zetten.
Hij vroeg me wel te helpen met een titel voor het gedicht, want zijn engels is nog niet zo goed. Bij deze, Jasper!
De huifkar heeft een bok
en achterop een hok
met een dak van katoen
is het binnen goed te doen
het wordt er niet zo heet van
en ook een vette scheet kan
alle kanten op, da's goed gesnopen
want de achterzijde is gewoon open
dat katoen wordt geleid door hout
dat in een boogje is gebouwd
zo heb je vanzelf dat ronde van de wagen
zoals in de films van vroeger dagen
dat waren nog eens tijden van weleer
want dat is er nu niet meer
Jasper, het neefje van Countryman Ray
Hij vroeg me wel te helpen met een titel voor het gedicht, want zijn engels is nog niet zo goed. Bij deze, Jasper!
De huifkar heeft een bok
en achterop een hok
met een dak van katoen
is het binnen goed te doen
het wordt er niet zo heet van
en ook een vette scheet kan
alle kanten op, da's goed gesnopen
want de achterzijde is gewoon open
dat katoen wordt geleid door hout
dat in een boogje is gebouwd
zo heb je vanzelf dat ronde van de wagen
zoals in de films van vroeger dagen
dat waren nog eens tijden van weleer
want dat is er nu niet meer
Jasper, het neefje van Countryman Ray
woensdag 18 november 2009
Lost in the canyon
Vele karavanen met kolonisten gingen in de 19e eeuw westwaarts, over de prairie, door de bergen, op zoek naar een nieuw thuis. Meestal hadden ze te maken met ontberingen, soms met indianen, en in zeldzame gevallen ging het nog erger mis. Daarover gaat dit gedicht.
veertien wagens, mensenvol, gaan traag
door een gebergte zonder eind
ze zijn verdwaald en koud en bang
als het laatste licht verdwijnt
de canyon is lang en nogal diep
keren lukt niet, ze gaan voort
dit is de verloren colonne
waarvan niets meer werd gehoord
geen indianen zijn dit keer de schuld
de scout heeft zijn taak niet goed vervuld
Countryman Ray
veertien wagens, mensenvol, gaan traag
door een gebergte zonder eind
ze zijn verdwaald en koud en bang
als het laatste licht verdwijnt
de canyon is lang en nogal diep
keren lukt niet, ze gaan voort
dit is de verloren colonne
waarvan niets meer werd gehoord
geen indianen zijn dit keer de schuld
de scout heeft zijn taak niet goed vervuld
Countryman Ray
maandag 16 november 2009
Cannonball Milwaukee
Cannonball Rumper was een hoge officier uit het Amerikaanse leger. Hij was door een groep cowboys gevraagd te bemiddelen in een conflict tussen de koeienhouders en een indianenstam, waarvan werd vermoed dat ze koeien ontvoerden. Uiteindelijk bleek een van de cowboys de schuldige en wilden zijn kompanen af van de indianen omdat ze vruchtbare graasweilanden hadden. Rumper werd de held van de indianen en veranderde zijn naam in Cannonball Milwaukee.
Ze kregen de schuld van alles
de indianen, voor het blok gezet
wendde zich tot Rumper
die prompt de lieve vrede heeft gered
Hij verstopte zich achter een struik
hield getrouw de wacht
en zag tot zijn verbijstering
de cowboys als dieven in de nacht
Hij loste geen schot
en meldde de cowboys de volgende dag
het waren niet de indianen
en vertelde wat hij zag
De koeienkerels waren betrapt
als verliezers dropen ze af
sindsdien heet Rumper Milwaukee
omdat hij de indianen weer waardigheid gaf
De smeerlappen pakten hun biezen
hun koeien en hun vrouwen
Milwaukee zag het met blijdschap aan
al zijn de indianen ook niet altijd te vertrouwen
Countryman Ray
Ze kregen de schuld van alles
de indianen, voor het blok gezet
wendde zich tot Rumper
die prompt de lieve vrede heeft gered
Hij verstopte zich achter een struik
hield getrouw de wacht
en zag tot zijn verbijstering
de cowboys als dieven in de nacht
Hij loste geen schot
en meldde de cowboys de volgende dag
het waren niet de indianen
en vertelde wat hij zag
De koeienkerels waren betrapt
als verliezers dropen ze af
sindsdien heet Rumper Milwaukee
omdat hij de indianen weer waardigheid gaf
De smeerlappen pakten hun biezen
hun koeien en hun vrouwen
Milwaukee zag het met blijdschap aan
al zijn de indianen ook niet altijd te vertrouwen
Countryman Ray
vrijdag 13 november 2009
Nurse Dorothy
Kansas City is nu een miljoenenstad, maar begin 19e eeuw was het niet meer dan een vooruitgeschoven post op de prairie. Ondanks het geringe aantal inwoners waren er veel vuurgevechten. Drankgebruik en korte lontjes waren daar debet aan, zoals wel meer op de prairie. Dat die vuurgevechten verrassend vaak toch nog goed afliepen, had een oorzaak. Daar gaat dit gedicht over, dat een ode is aan een opmerkelijke vrouw die vrijwel vergeten is, ook onder de liefhebbers van het Wilde Westen. Ik moet er eerlijkheidshalve wel bij zeggen dat Nurse Dorothy liever gewonde cowboys hielp dan gewonde Indianen. Daar had ze een hekel aan. Maar dat was vrij normaal in die tijd.
als er weer eens schoten vielen
en een cowboy raakte gewond
kwam Dorothy naast hen knielen
zij was het die hen graag verbond
Dorothy deed het niet minder
dan geleerd chirurg of doc
de cowboys hadden geen hinder
van haar immer smerige rok
ze hadden geen moeite ook met
haar haast duivels zwarte ogen
haar wil was groot, haar woord was wet
ze zouden alles gedogen
dankbaar keken ze haar aan;
zij kon haar mannetje staan!
Countryman Ray
als er weer eens schoten vielen
en een cowboy raakte gewond
kwam Dorothy naast hen knielen
zij was het die hen graag verbond
Dorothy deed het niet minder
dan geleerd chirurg of doc
de cowboys hadden geen hinder
van haar immer smerige rok
ze hadden geen moeite ook met
haar haast duivels zwarte ogen
haar wil was groot, haar woord was wet
ze zouden alles gedogen
dankbaar keken ze haar aan;
zij kon haar mannetje staan!
Countryman Ray
woensdag 11 november 2009
Wiley Repeat
Eén van de kleurrijke figuren van het Wilde Westen is ongetwijfeld Wiley Repeat, die eigenlijk Wiley Johnson heette. Zijn bijnaam Repeat ontleende hij niet aan zijn automatische wapen, dat in zijn tijd opkwam, maar vanwege zijn vele herhalingen. Steeds als hij teveel gedronken had, en dat deed hij ook bij herhaling, vertelde hij dezelfde anekdotes en verhalen.
Eén van zijn sterke verhalen betreft de verijdeling van de roof van zijn paard door een desperado. Daarover gaat dit gedicht.
En toen kwam die desperado
iets te dicht bij mijn paard
dus ik pakte mijn wapen en schoot
in de lucht, door zijn hoed
toen in zijn pens en tenslotte
op de vlucht in zijn billen
dus eerst in de lucht, door zijn hoed
toen in zijn pens en tenslotte
op de vlucht in zijn billen
in de lucht, door zijn hoed, in zijn pens
en tenslotte in zijn billen
de lucht, zijn hoed, zijn pens
en tenslotte zijn billen
lucht, hoed, pens
en billen
Countryman Ray
Eén van zijn sterke verhalen betreft de verijdeling van de roof van zijn paard door een desperado. Daarover gaat dit gedicht.
En toen kwam die desperado
iets te dicht bij mijn paard
dus ik pakte mijn wapen en schoot
in de lucht, door zijn hoed
toen in zijn pens en tenslotte
op de vlucht in zijn billen
dus eerst in de lucht, door zijn hoed
toen in zijn pens en tenslotte
op de vlucht in zijn billen
in de lucht, door zijn hoed, in zijn pens
en tenslotte in zijn billen
de lucht, zijn hoed, zijn pens
en tenslotte zijn billen
lucht, hoed, pens
en billen
Countryman Ray
maandag 9 november 2009
Silent Ghost
Ik las dit weekend in een obscuur boekje uit de jaren 50 van de vorige eeuw: A Short History of Native Americans. In een voetnoot kwam een verhaaltje over een wrede indiaan aan bod. Hij stond bekend als de scalpel-koning. Deze indiaan besloop zijn tegenstanders 's nachts om bij hen hoofdhuid en haar af te snijden. Tientallen mensen zijn zo gedood. Helaas staat er niet bij tot welk stam hij behoorde en of hij dit deed uit wraak of om een andere reden. Over deze gevreesde indiaan gaat het volgende gedicht.
Silent Ghost was de kampioen
als het ging om scalperen
totaal verrast kon geen vijand zich
tegen zijn mes verweren
roodhuiden en kolonisten
het was hem om het even
alleen al zijn naam deed waarlijk
iedereen van schrik beven
pas toen hij stierf was het over
van respect geen enkel blijk:
de zoon van zijn grootste vijand
scalpeerde het koude lijk
Countryman Ray
Silent Ghost was de kampioen
als het ging om scalperen
totaal verrast kon geen vijand zich
tegen zijn mes verweren
roodhuiden en kolonisten
het was hem om het even
alleen al zijn naam deed waarlijk
iedereen van schrik beven
pas toen hij stierf was het over
van respect geen enkel blijk:
de zoon van zijn grootste vijand
scalpeerde het koude lijk
Countryman Ray
vrijdag 6 november 2009
I can see clearly now...
Las onlangs in een Amerikaanse krant op internet dat het al meer dan een half jaar niet heeft geregend in het gedeelte van Arizona waar ik afgelopen zomer was. Dat heeft desastreuze gevolgen voor de flora en de fauna. Het bericht sloot af met een citaat van het stamhoofd van een kleine indianenstam, verwant aan de Hopi indianen. Hij stelde voor een grote regendans te organiseren, maar daar wilde de overheid niets van weten. Vreemd, want baat het niet, dan schaadt het niet.
Een negenmans regendans
verzoekt de weergoden
de handen ten hemel, de voeten stampen
zinloos en om de tijd te doden
Maar als de droppels vallen
de grond van kleur verschiet
gebeden verhoord, dansers tevreden
dan hoor je de overheid niet
Countryman Ray
Een negenmans regendans
verzoekt de weergoden
de handen ten hemel, de voeten stampen
zinloos en om de tijd te doden
Maar als de droppels vallen
de grond van kleur verschiet
gebeden verhoord, dansers tevreden
dan hoor je de overheid niet
Countryman Ray
woensdag 4 november 2009
The ground that we walk upon
Grond. Bodem. Het is er, altijd en overal, we lopen er over, we staan er op, we dansen en rijden er over heen. In Arizona is de grond veelal rood, stenig, woestijnachtig, danwel ruig en begroeid met typisch struikgewas of dappere bomen die door alle droogte en ellende heen blijven groeien. Graag breng ik hier een ode aan deze grond.
je kent alleen onze voeten,
onze banden en de pijn
als we in je staan te wroeten
met ons hard-stalen venijn
je bent al vele eeuwen hier,
al sinds God de aarde schiep
je zag het prehistorisch dier;
en de mens die rechtop liep
je werd verscheurd door de hoeven
van buffels, wilde ponies
het tigste graf dat ze groeven
voor boeven met hun tronies
zo ben je steeds de underdog
maar ook steeds een wonder, toch?
Countryman Ray
je kent alleen onze voeten,
onze banden en de pijn
als we in je staan te wroeten
met ons hard-stalen venijn
je bent al vele eeuwen hier,
al sinds God de aarde schiep
je zag het prehistorisch dier;
en de mens die rechtop liep
je werd verscheurd door de hoeven
van buffels, wilde ponies
het tigste graf dat ze groeven
voor boeven met hun tronies
zo ben je steeds de underdog
maar ook steeds een wonder, toch?
Countryman Ray
maandag 2 november 2009
Her name was Dallas
Prachtig boek gelezen over het ruige Zuiden van Amerika. Het land van de roodnekken, de frivole dames en het vrije wapenbezit dat met hand en tand wordt verdedigd. Eén mooi verhaal gaat over Dallas, een doof meisje uit de buurt van Inglested (waarschijnlijk een Nederlandse enclave, Engelstad). Zij misleidde een bende bandieten door ze de verkeerde kant op te sturen en redde het dorp. Het volgende gedicht is daarop geïnspireerd.
(Blonde Lente, als je dit leest: dat de indianen een bloeddorstige rol krijgen in dit gedicht is niet om de indianen in een kwaad daglicht te stellen, maar om het zo historisch verantwoord mogelijk te houden.)
Dallas, met de jaren dover
ontmoette daags een laffe rover
die haar vroeg waar de huizen
de mensen, hun vee en geld waren
Dallas zag de ogen van de onverlaat
zijn vale huid, zijn wilde haren
en wees hem naar een reservaat
De man met zijn maten
hadden niets in de gaten
zij sloegen opzichtig hun kruizen
gingen op weg naar de indianen
die ze van bloeddorst vervuld opwachtten
ze werden verrast en vele nachten
bungelden hun scalpels met vrolijke manen
Countryman Ray
(Blonde Lente, als je dit leest: dat de indianen een bloeddorstige rol krijgen in dit gedicht is niet om de indianen in een kwaad daglicht te stellen, maar om het zo historisch verantwoord mogelijk te houden.)
Dallas, met de jaren dover
ontmoette daags een laffe rover
die haar vroeg waar de huizen
de mensen, hun vee en geld waren
Dallas zag de ogen van de onverlaat
zijn vale huid, zijn wilde haren
en wees hem naar een reservaat
De man met zijn maten
hadden niets in de gaten
zij sloegen opzichtig hun kruizen
gingen op weg naar de indianen
die ze van bloeddorst vervuld opwachtten
ze werden verrast en vele nachten
bungelden hun scalpels met vrolijke manen
Countryman Ray
woensdag 28 oktober 2009
How the West was won
Eindelijk ben ik er toe gekomen de mooiste foto's van mijn reis naar Arizona te laten vergroten en in te lijsten. Ze hangen nu door het hele huis, het is een prachtig gezicht. Dat doet me denken aan beelden uit oude westerns; dezelfde sfeer, dezelfde bergen op de achtergrond en dezelfde saloon en general store op de voorgrond, maar dan in zwart-wit. Wat is echt en wat is nep? Honderd jaar geleden was het echte Wilde Westen al verleden tijd. Ik vond het tijd om dat poëtisch te verwoorden.
de regisseur moet woekeren met de
schaarse middelen die hij hier heeft
het is 1920, camera's
nemen op hoe Het Westen herleeft
acteurs vallen door kartonnen decors
losse flodders uit nep-pistolen
helden bedrinken zich in de saloon
boeven moeten op de prairie dolen
een scène moet soms over, wel eens tot
vervelens aan toe, maar de regisseur
houdt voet bij stuk; deze film zal tonen
how the west was won, in al haar grandeur
Countryman Ray
de regisseur moet woekeren met de
schaarse middelen die hij hier heeft
het is 1920, camera's
nemen op hoe Het Westen herleeft
acteurs vallen door kartonnen decors
losse flodders uit nep-pistolen
helden bedrinken zich in de saloon
boeven moeten op de prairie dolen
een scène moet soms over, wel eens tot
vervelens aan toe, maar de regisseur
houdt voet bij stuk; deze film zal tonen
how the west was won, in al haar grandeur
Countryman Ray
maandag 26 oktober 2009
The wind cries Harry
Harry McNeel was een cowboy uit de beginjaren van de negentiende eeuw. Hij stond bekend om zijn onverschrokken moed en durf, en werd uiteindelijk bekend doordat hij met zijn kudde koeien, van meer dan vierhonderd stuks, bijna in een hinderlaag van de Wanamege-indianen liep. Dat gebeurde niet en tot op de dag van vandaag is niet duidelijk hoe Harry wist dat zijn koeien in gevaar waren. Het is te lezen in Harry McNeel, his life and his failure, een boek dat overigens een beetje ongeloofwaardig is.
De weg liep steil omhoog
dan weer scherp omlaag
zo was het gisteren
zo is het vandaag
de indianen scherpen de pijlen
zij wachten op hun kost
de immense kudde is duidelijk zichtbaar
vanaf de hogergelegen uitkijkpost
Harry leek het al te weten
en maakte een scherpe bocht
zijn kudde als lemmingen
vielen in een krocht
zijn verhaal houdt hier op
tot zover dus Harry McNeel
de indianen vermoeden nog steeds:
Harry wist te veel
Countryman Ray
De weg liep steil omhoog
dan weer scherp omlaag
zo was het gisteren
zo is het vandaag
de indianen scherpen de pijlen
zij wachten op hun kost
de immense kudde is duidelijk zichtbaar
vanaf de hogergelegen uitkijkpost
Harry leek het al te weten
en maakte een scherpe bocht
zijn kudde als lemmingen
vielen in een krocht
zijn verhaal houdt hier op
tot zover dus Harry McNeel
de indianen vermoeden nog steeds:
Harry wist te veel
Countryman Ray
vrijdag 23 oktober 2009
Riding through Dutch Arizona
Deze week heb ik een mooi bruin paard gehuurd, bij een manege midden in een landelijk gebied. Urenlang heb ik gereden en genoten van het landschap. Ik had een thermoskan met sterke koffie mee, een stuk spek, een ongesneden brood en een homp kaas. Stoere mannen-gevoel, puur genieten. Van deze middag werd ik echter ook wel een beetje weemoedig. Daarover gaat het volgende gedicht.
met kalme tred over heide en door bos
het zand wijkt voor de stoere hoeven
van mijn lieve merrie, ze kent de weg;
het is in dit landschap goed toeven
als vanzelf wordt de heide een prairie
ik zie zelfs bergen waar wolken zijn
want opeens ben ik terug in Arizona
en voel ik me zo warm, blij en klein
maar dan weet ik het weer: dit is Holland
een auto raast over gindse straat
ik woon hier, maar droom van leven elders -
voor altijd in een wijde spagaat
Countryman Ray
met kalme tred over heide en door bos
het zand wijkt voor de stoere hoeven
van mijn lieve merrie, ze kent de weg;
het is in dit landschap goed toeven
als vanzelf wordt de heide een prairie
ik zie zelfs bergen waar wolken zijn
want opeens ben ik terug in Arizona
en voel ik me zo warm, blij en klein
maar dan weet ik het weer: dit is Holland
een auto raast over gindse straat
ik woon hier, maar droom van leven elders -
voor altijd in een wijde spagaat
Countryman Ray
woensdag 21 oktober 2009
All but clouds
Ik mis de Arizonase luchten. De mooie, diepblauwe lucht waar de witte wolken als het ware op rusten. Prachtig in balans met het geel van de prairie. En dan kijk ik hier uit het raam en zie alleen maar grauwe lucht. Grijs zonder tinten. Het zijn de momenten dat ze herfstdepressie bij sommigen de kop opsteekt. Bij mij gelukkig niet. Ik prijs me tevreden met de herinnering aan Arizona. Daar gaat dit korte gedicht over.
Het lucht op
de wolken in
het zand erbij
de dag weer zin
Countryman Ray
Het lucht op
de wolken in
het zand erbij
de dag weer zin
Countryman Ray
maandag 19 oktober 2009
You got to know what to do
Onlangs ben ik weer begonnen met het herlezen van alle boeken van Karl May. Prachtige verhalen over Winnetou, Old Shatterhand en natuurlijk Arendsoog. Als je zoals ik echt op de prairie bent geweest (en de grote schrijver is daar zelf nooit geweest!!!) dan valt op dat Karl May de zaken soms behoorlijk romantiseert. De prairie is weliswaar prachtig, maar kan ook heel gevaarlijk zijn. Daarover gaat het volgende gedicht.
de prairie kan je allerbeste vriend zijn
die je alles geeft wat je nodig hebt
maar wee als je de wet van de prairie niet kent
dan wordt er al snel niet meer van je gerept
je moet sporen lezen, ver kunnen kijken
beducht zijn voor slang en schorpioen
om succesvol te zijn moet je steeds weer
hard werken, en weten wat te doen
waar vind je water, hoe schiet je een beest,
hoe wordt een kampvuur gebouwd?
pas als je goed bent voorbereid is het leven
op de prairie aan je toevertrouwd
Countryman Ray
de prairie kan je allerbeste vriend zijn
die je alles geeft wat je nodig hebt
maar wee als je de wet van de prairie niet kent
dan wordt er al snel niet meer van je gerept
je moet sporen lezen, ver kunnen kijken
beducht zijn voor slang en schorpioen
om succesvol te zijn moet je steeds weer
hard werken, en weten wat te doen
waar vind je water, hoe schiet je een beest,
hoe wordt een kampvuur gebouwd?
pas als je goed bent voorbereid is het leven
op de prairie aan je toevertrouwd
Countryman Ray
vrijdag 16 oktober 2009
Big mama in the country
Er is één ding dat zowel de cowboy- als de indianenwereld gemeen hebben: hun vrouwen zijn niet voor de poes en staan hun mannetje. In het boek 'Indian women, their ideas and stories' las ik over de onvermoede daden van Passing Breeze, een indianenvrouwtje van wie niemand iets verwachtte. Onwillekeurig dacht ik aan de Ballade van Grote Moeder, geschreven door Old Mucky Buckle, die niet bepaald bekendstond om zijn fijnzinnige beschrijvingen van westerngerelateerde zaken. Dit gedicht is op zijn werk geïnspireerd, met name het vreemde rijmschema. Voor de kenner: ABCDEABCDE.
Grote Moeder, die het deeg met haar handen spleet
zag op een dag een rivale te paard
ze aarzelde geen moment
pakte het geweer
en schoot haar door het hoofd
Grote Moeder veegde haar reet
stookte een brouwsel boven de haard
ze had ooit een vent
tot vlak na die keer
hij haar een geweer had beloofd
Countryman Ray
Grote Moeder, die het deeg met haar handen spleet
zag op een dag een rivale te paard
ze aarzelde geen moment
pakte het geweer
en schoot haar door het hoofd
Grote Moeder veegde haar reet
stookte een brouwsel boven de haard
ze had ooit een vent
tot vlak na die keer
hij haar een geweer had beloofd
Countryman Ray
woensdag 14 oktober 2009
Shootout in Dawn Valley
Goed, ik had dus een griepje. Hoewel het knap lastig was, wil ik er verder geen woorden aan vuil maken. Vroeger, op de prairie, liet je niet eens merken dat je griep had. Daar telde je pas mee als je in de ogen van de dood had gekeken. Daarover gaat het volgende gedicht. Wat zou trouwens Blonde Lente denken van mannen die hun mannetje staan? Ook al is het al weer een tijdje geleden dat ik haar zag, ik denk nog heel veel aan haar.
Crazy Jeff Goldstein, de smid
en Calm Waters, de indiaan
hadden elkaar al vele jaren
behoorlijk in de weg gestaan
op een kwade dag was het zover
revolvers spuwden staal en vuur
Doc Jones werd gehaald, het leek
Calm Waters' allerlaatste uur
het leek hopeloos, overal bloed
iedereen dacht: dit komt niet goed
Calm had pijn, Doc deed zijn best
zou hij het toch halen, misschien?
sinds die dag liet Calm Waters trots
aan iedereen zijn littekens zien
Countryman Ray
Crazy Jeff Goldstein, de smid
en Calm Waters, de indiaan
hadden elkaar al vele jaren
behoorlijk in de weg gestaan
op een kwade dag was het zover
revolvers spuwden staal en vuur
Doc Jones werd gehaald, het leek
Calm Waters' allerlaatste uur
het leek hopeloos, overal bloed
iedereen dacht: dit komt niet goed
Calm had pijn, Doc deed zijn best
zou hij het toch halen, misschien?
sinds die dag liet Calm Waters trots
aan iedereen zijn littekens zien
Countryman Ray
maandag 12 oktober 2009
Windy Bill
Het herstel is ingetreden, het gaat alweer een stuk beter met me. Ik heb het afgelopen weekend gebruikt om me eens flink in te lezen in de indianengeschiedenis. Ik kwam veel conficten tegen tussen cowboys en indianen, zoals het verhaal van Windy Bill, een Texaan met een voorliefde voor kruidig eten. De indianen waren daarvan op de hoogte en namen hem regelmatig in het ootje, zoals dit gedicht bewijst.
Windy Bill
Winderige Bill kwam uit Texas
hij was de beste met een touw
waarmee hij knopen legde
om paarden, kalveren en vrouw
Winderige Bill zag tot zijn vreugde
een tipi in het landschap staan
een indianenvrouw roerde de ketel
en bood hem bonensoep met reuzel aan
Winderige Bill liet het zich smaken
hij nam gretige happen
en na een bord of drie
stond zijn riem op knappen
De indianenvrouw lachte luid
het was zijn broek die hem niet past
winderige Bill pakte zijn lasso
en bond de kokkin aan haar tipi vast
Het zat hem dwars, dat zag je zo
Hij nam een laatste slok
van verre zag je winderige Bill komen
omdat hij knallend en ruftend over de prairie trok
Countryman Ray
Windy Bill
Winderige Bill kwam uit Texas
hij was de beste met een touw
waarmee hij knopen legde
om paarden, kalveren en vrouw
Winderige Bill zag tot zijn vreugde
een tipi in het landschap staan
een indianenvrouw roerde de ketel
en bood hem bonensoep met reuzel aan
Winderige Bill liet het zich smaken
hij nam gretige happen
en na een bord of drie
stond zijn riem op knappen
De indianenvrouw lachte luid
het was zijn broek die hem niet past
winderige Bill pakte zijn lasso
en bond de kokkin aan haar tipi vast
Het zat hem dwars, dat zag je zo
Hij nam een laatste slok
van verre zag je winderige Bill komen
omdat hij knallend en ruftend over de prairie trok
Countryman Ray
vrijdag 9 oktober 2009
(You're) A flower in a bouquet
Ik voel me echt erg zwak, maar gelukkig houdt mijn indianenliteratuur me op de been. De laatste dagen schrijf ik veel over de geelhuiden van weleer. Zo heb ik uit het Amerikaanse overzichtswerk The true anals of Indians een mooi verhaal in poëzie bewerkt. Het gaat over de stam der Calamaki's.
De indianenstam der Calamaki's
trokken van hot naar her
zonder te weten
dat ze niets constructiefs deden
zich reduceerde tot een voetnoot in de analen
en ze hadden niks te eten
De Calamaki's waren vooral bekend
om de bloemschikkunsten van de vrouwen
zonder te weten
dat het allemaal erg tijdelijk was
want ze hielden wilde paarden
en die hadden niks te eten
De Calamaki's bestaan niet meer
evenmin hun wilde paarden
we weten van horen zeggen
dat ze virtuoos waren met bloemen
maar hoe mooi het was
ze hebben het loodje moeten leggen
Zo werkt het in de wereld van de indiaan
als je niet kan zorgen voor jezelf
of zelfs maar wilde paarden
dan helpt de bloemschikkunst je niet verder
blijf je rondjes rijden
en kun je nergens aarden.
Countryman Ray
De indianenstam der Calamaki's
trokken van hot naar her
zonder te weten
dat ze niets constructiefs deden
zich reduceerde tot een voetnoot in de analen
en ze hadden niks te eten
De Calamaki's waren vooral bekend
om de bloemschikkunsten van de vrouwen
zonder te weten
dat het allemaal erg tijdelijk was
want ze hielden wilde paarden
en die hadden niks te eten
De Calamaki's bestaan niet meer
evenmin hun wilde paarden
we weten van horen zeggen
dat ze virtuoos waren met bloemen
maar hoe mooi het was
ze hebben het loodje moeten leggen
Zo werkt het in de wereld van de indiaan
als je niet kan zorgen voor jezelf
of zelfs maar wilde paarden
dan helpt de bloemschikkunst je niet verder
blijf je rondjes rijden
en kun je nergens aarden.
Countryman Ray
woensdag 7 oktober 2009
(You give me) fever in the morning
Ik erken volmondig wat te hard van stapel te zijn gelopen, met mijn actie om naar Brabant af te reizen. Het heeft me aangegrepen. Gisterochtend kreeg ik de griep en sindsdien is het helemaal mis in huize Ray. Vannacht nauwelijks een oog dichtgedaan en ook mijn boek over het leven van Raging Bull en Curly Flower ligt nog onaangeroerd op mijn nachtkastje. En dat terwijl ik me had voorgenomen meer te lezen over de indianenmaterie. Helaas belet de koorts me. Daarom een klassieker uit de oude doos.
De nacht valt samen met de fles
de grond onder de hoeven donker
het water ver weg
verder dan we dachten
de mannen van stavast zijn verdwaald
en zelfs de sterren steunen alleen
de maan in haar zicht
als we morgen door de beneveling rijden
zullen we zien waar het vuurwater
ons heeft gebracht
als we de teugels hadden losgeknoopt
van het hek van de saloon
Countryman Ray
De nacht valt samen met de fles
de grond onder de hoeven donker
het water ver weg
verder dan we dachten
de mannen van stavast zijn verdwaald
en zelfs de sterren steunen alleen
de maan in haar zicht
als we morgen door de beneveling rijden
zullen we zien waar het vuurwater
ons heeft gebracht
als we de teugels hadden losgeknoopt
van het hek van de saloon
Countryman Ray
maandag 5 oktober 2009
Almost there
De trucker met wie ik kon meerijden naar Brabant was erg spraakzaam, hij babbelde veel over zijn avonturen en klaagde over de politie, ambtenaren en asociale snijdende automobilisten. Ik luisterde maar met een half oor, want ik was aan het twijfelen geslagen. Wat zou Blonde Lente er van vinden als ik opeens voor haar stond, vooropgesteld dat ik haar zou vinden? Met elke kilometer die de truck aflegde werd mijn twijfel groter. Was dit wel zo'n goede beslissing?
de truck verdwijnt daar sta ik, met twijfel
diep in mijn hart
Brabant ontwaakt
wat ben ik begonnen?
Blonde Lente, zij is hier ergens
wat zal ze zeggen?
wat zal ik zelf zeggen?
elk uur gaat er een trein
terug naar huis
is dit een vergeefse reis geweest?
ik ben ten hele gedwaald,
want mijn onrustig hart klopt voor jou,
Blonde Lente
Countryman Ray
de truck verdwijnt daar sta ik, met twijfel
diep in mijn hart
Brabant ontwaakt
wat ben ik begonnen?
Blonde Lente, zij is hier ergens
wat zal ze zeggen?
wat zal ik zelf zeggen?
elk uur gaat er een trein
terug naar huis
is dit een vergeefse reis geweest?
ik ben ten hele gedwaald,
want mijn onrustig hart klopt voor jou,
Blonde Lente
Countryman Ray
donderdag 1 oktober 2009
And then love spread its wings
Het is me wat. U kunt wel raden waar mijn hoofd de afgelopen dagen heeft gezeten. Niet op de prairie, kan ik u verzekeren. Het mooie indianenmeisje van afgelopen weekend blijft maar in mijn hoofd rondspoken. De aanblik van haar juten jurk, afgezet met kleurrijke biesjes en de kralenkettingen, alleen al door die aanblik waande ik me in een gouwe ouwe Winnetou-film. Niet dat het erg is, maar mijn westernpoetry heeft wel een beetje te lijden onder de onvoorwaardelijke aandacht voor deze Natief-Amerikaanse schoonheid, zoals ze dat ook wel zeggen. Hierbij, voor het weekend alvast, een mooi gedicht ter verduidelijking.
Bij lange was ik niet bij machte
Liefdevol te denken en te doen
Of op z'n minst genegenheid te kennen
Niet thuis en niet op de prairie.
Dat afgesloten hoofdstuk eindelijk geaccepteerd
En dan kom jij
Liefdevol keek je naar me
En met je gekraalde ranke handen
Nam je mijn boek en opende het.
Toen openbaarde zich de zevende hemel
En viel ik voor je mocassins neer
Countryman Ray
(U ziet misschien wel dat ik dit gedicht niet op vrijdag heb gepost, zoals ik normaal gesproken altijd doe, maar al op donderdagavond. Dat heeft ermee te maken dat ik morgen naar het zuiden van het land vertrek. Ik kan een gratis lift krijgen van een bevriende trucker, maar dan moet ik wel morgenvroeg om kwart voor vier op het bedrijventerrein aanwezig zijn. Een kort nachtje dus. U kunt wel raden naar wie ik op zoek ga!)
Bij lange was ik niet bij machte
Liefdevol te denken en te doen
Of op z'n minst genegenheid te kennen
Niet thuis en niet op de prairie.
Dat afgesloten hoofdstuk eindelijk geaccepteerd
En dan kom jij
Liefdevol keek je naar me
En met je gekraalde ranke handen
Nam je mijn boek en opende het.
Toen openbaarde zich de zevende hemel
En viel ik voor je mocassins neer
Countryman Ray
(U ziet misschien wel dat ik dit gedicht niet op vrijdag heb gepost, zoals ik normaal gesproken altijd doe, maar al op donderdagavond. Dat heeft ermee te maken dat ik morgen naar het zuiden van het land vertrek. Ik kan een gratis lift krijgen van een bevriende trucker, maar dan moet ik wel morgenvroeg om kwart voor vier op het bedrijventerrein aanwezig zijn. Een kort nachtje dus. U kunt wel raden naar wie ik op zoek ga!)
woensdag 30 september 2009
Where are you?
Sinds afgelopen weekend spoken er constant twee woorden door mijn hoofd: Blonde en Lente. Ze heeft meer indruk gemaakt dan ik dacht! Ik hoor nog steeds haar zingende stem, met die licht Brabantse tongval. Waarom heb ik niet om haar telefoonnummer of haar e-mailadres gevraagd? Hopelijk kan ik dat nog achterhalen via de organisatie die de westernavond heeft georganiseerd. Blonde Lente, Blonde Lente. Ik moet je spreken, Blonde Lente! Als je dit leest, hier op mijn weblog, mail me! Waar kan het volgende gedicht anders over gaan dan over mijn gevoelens?
onrust in de benen
gedachten gaan van hot naar her
hoe kan ik je bereiken?
waar staat je tipi, welke rooksignalen
moet ik geven?
een naam in mijn hoofd die er
altijd lijkt te zijn geweest
Blonde Lente
de woorden zoemen om me heen
ik kan niet meer zonder je
ik ben een verliefde Countryman
nooit was de prairie zo eenzaam
Blonde Lente, waar staat je tipi?
Blonde Lente, waar ben je?
Countryman Ray
onrust in de benen
gedachten gaan van hot naar her
hoe kan ik je bereiken?
waar staat je tipi, welke rooksignalen
moet ik geven?
een naam in mijn hoofd die er
altijd lijkt te zijn geweest
Blonde Lente
de woorden zoemen om me heen
ik kan niet meer zonder je
ik ben een verliefde Countryman
nooit was de prairie zo eenzaam
Blonde Lente, waar staat je tipi?
Blonde Lente, waar ben je?
Countryman Ray
maandag 28 september 2009
And there was you
Ja bloglezers, het was een mooi weekend en hoewel het in Nederland plaatsvond, gingen mijn gedachten nog regelmatig even met me op de loop richting Arizona. Het westernweekend was geweldig, de sfeer was goed, het eten was prima en de mensen waren erg aardig. Kortom, zoals het altijd is als je onder gelijkgestemden bent. Erg leuk was het een Nederlandse groep te ontmoeten die zich toelegt op het indianenleven. Zij doen wat wij doen, maar dan met betrekking tot indianen en hun 'cultuur'. Heel anders dan de westernse cowboycultuur, maar ook zeker de moeite waard. Ik heb een lange tijd gesproken met een van hun, de indianenvrouw Blonde Lente. (En dat eind september, haha) Maar goed, we hebben veel kennis uitgewisseld en ik vond het heel informatief. Daarnaast is Blonde Lente ook nog eens een heel aangenaam gezelschap, ondanks haar overdaad aan kraaltjes en glimmende dingen in het haar. Dit gedicht is voor Blonde Lente en haar groep.
Ik zag je vanuit mijn
verblinde ooghoek
toen een van je spiegeltjes precies
de discobol weerkaatste
je was jong, mooi en indiaanse
en je lange glanzende haar
stond bol van de haarband
met versierselen en veertjes
precies zoals mijn Playmobielindiaantjes
uit vroeger tijden
maar jij bent van nu
net als ik
en dan vallen de verschillen niet meer op
jij de indianenvrouw en ik de cowboyman
nooit meer staan wij tegenover elkaar
als vroeger in het spel
maar is het spel
dat van volwassenen geworden
ik werp je mijn lasso
en jij reikt me een warme deken
de prairie is nog ver, Blonde Lente
maar samen overbrugbaar
Countryman Ray
Ik zag je vanuit mijn
verblinde ooghoek
toen een van je spiegeltjes precies
de discobol weerkaatste
je was jong, mooi en indiaanse
en je lange glanzende haar
stond bol van de haarband
met versierselen en veertjes
precies zoals mijn Playmobielindiaantjes
uit vroeger tijden
maar jij bent van nu
net als ik
en dan vallen de verschillen niet meer op
jij de indianenvrouw en ik de cowboyman
nooit meer staan wij tegenover elkaar
als vroeger in het spel
maar is het spel
dat van volwassenen geworden
ik werp je mijn lasso
en jij reikt me een warme deken
de prairie is nog ver, Blonde Lente
maar samen overbrugbaar
Countryman Ray
vrijdag 25 september 2009
Among friendly folks
Morgenavond ga ik naar een groot Westernfeest. Daar lopen meestal veel zielsverwanten rond, mensen met wie ik een goed gesprek kan voeren over het westernleven. Want er zijn meer mensen dan je denkt die dezelfde voorliefde als ik hebben voor de prairie en alles wat daar mee samenhangt. We kleden ons in stijl, de lokatie wordt vaak omgetoverd in een saloon en de sfeer is altijd goed. Sommige mensen die daar van horen lachen ons uit, maar zij hebben het niet begrepen. Dat vinden we niet erg.
wij delen interesses
zien dezelfde dingen
we zijn onder ons
iedereen draagt een hoed
laarzen zijn standaard
een blauwe spijkerbroek is
verplicht
we keuvelen, lachen
en doen soms aan line-dancing
we delen foto's en tips
wij, wij weten alles van de prairie
een buitenstaander zou het
niet begrijpen
maar wij, wij zijn
gelukkig
wij leven
het westernleven
Countryman Ray
wij delen interesses
zien dezelfde dingen
we zijn onder ons
iedereen draagt een hoed
laarzen zijn standaard
een blauwe spijkerbroek is
verplicht
we keuvelen, lachen
en doen soms aan line-dancing
we delen foto's en tips
wij, wij weten alles van de prairie
een buitenstaander zou het
niet begrijpen
maar wij, wij zijn
gelukkig
wij leven
het westernleven
Countryman Ray
woensdag 23 september 2009
The Mexicans are untrustable
Ik sprak in Arizona een man die me een mooi verhaal vertelde over de zuiderburen. Het was een vreselijk verhaal, met alle clichés en vooroordelen verpakt in mooie woorden. De Mexicanen, zo was de conclusie, zijn niet te vertrouwen op de prairie. Hij zie met nadruk: op de prairie, want in het dagelijks leven schijnen Mexicanen prima mensen te zijn: ze maaien het gras en houden de boel aan kant voor een spotprijsje en dat is ook wat waard in de huidige crisistijd. Over de 'oude' Mexicanen gaat het volgende gedicht:
Ze kwamen met z'n vieren
getrouw en heel bedaagd
ze slopen in het donker
en allen ongevraagd
ze namen woest water mee
in groene grote flessen
ze kwamen met honger naar geld
en om onze dorst te lessen
de zadels waren van oud leer
de sporen leken van tin
en de praatjes die ze hadden
gingen er bij ons niet in
toen ze vertrokken
waren onze beurzen zoek
en sindsdien weet iedere prairiewolf
Mexicanen staan slecht te boek
Countryman Ray
Ze kwamen met z'n vieren
getrouw en heel bedaagd
ze slopen in het donker
en allen ongevraagd
ze namen woest water mee
in groene grote flessen
ze kwamen met honger naar geld
en om onze dorst te lessen
de zadels waren van oud leer
de sporen leken van tin
en de praatjes die ze hadden
gingen er bij ons niet in
toen ze vertrokken
waren onze beurzen zoek
en sindsdien weet iedere prairiewolf
Mexicanen staan slecht te boek
Countryman Ray
maandag 21 september 2009
Dream on
Sommige mensen vragen mij sinds mijn terugkeer of het westernleven dat ik een paar weken geleid heb, net zo was als ik het me voorgesteld had. Daar kan ik alleen maar volmondig ja op zeggen! Alles ging precies zoals ik had gedacht, en als het kon zou ik daar graag willen wonen. Ik mis mijn paard, de vergezichten en het kampvuur waarbij ik 's avonds de indrukken van de dag opschreef.
ervaringen die je al
opdeed in je droom
alles even soepel op deze
perfecte reis
ik rijd in gedachten weer door de stoffige straten
van Old Tree Hill
van Danger Crossings
van Bear Claw
van Mud Chute
en
al die andere dorpjes
op de prairie, in de bergen van
Arizona
voor altijd daar
voor altijd in mijn gedachten
Countryman Ray
ervaringen die je al
opdeed in je droom
alles even soepel op deze
perfecte reis
ik rijd in gedachten weer door de stoffige straten
van Old Tree Hill
van Danger Crossings
van Bear Claw
van Mud Chute
en
al die andere dorpjes
op de prairie, in de bergen van
Arizona
voor altijd daar
voor altijd in mijn gedachten
Countryman Ray
zaterdag 19 september 2009
They stole me the fiddle
Als je zo over de prairie rijdt in Arizona, dan overvalt je wel eens een momentje van melancholie. Iets van: vroeger was het beter, de vrouwen droegen rokken en hadden een parasolletje tegen de felle zon. Ik stelde me op een avond voor, terwijl ik naar de ondergaande zon keek die de horizon en de rotsen alle mogelijke kleuren gaf, dat ik ergens in een klein golddigger-dorpje zat. Afijn, lees maar:
Achterover leunde ik
tegen de voorzijde van de saloon
bij de trog van de paarden
stond jij
ik pakte mijn instrument
en zette een liefdeslied voor je in
het klopte
je keek op
glimlachte steels
en voor ik het wist
zongen we samen de sterren
bij de maan vandaan
je kende je klassiekers
en ik mijn lijn
en de hemel was nooit meer hetzelfde
Countryman Ray
Achterover leunde ik
tegen de voorzijde van de saloon
bij de trog van de paarden
stond jij
ik pakte mijn instrument
en zette een liefdeslied voor je in
het klopte
je keek op
glimlachte steels
en voor ik het wist
zongen we samen de sterren
bij de maan vandaan
je kende je klassiekers
en ik mijn lijn
en de hemel was nooit meer hetzelfde
Countryman Ray
woensdag 16 september 2009
In from the cold
Terwijl ik al een paar dagen heerlijk door de bergen reed, zag ik steeds meer de schoonheid er van. De prairie is prachtig, maar die bergen mogen er potjandorie ook zijn! Toch wil ik niet beweren dat het alleen maar een groot feest is. Als de avond valt koelt het namelijk heel snel af, op 1500 meter hoogte. Ik maak dan een plek voor de nacht, en een kampvuurtje van wat hout dat ik bij elkaar sprokkel. En dan komt de kou… Daarover gaat het volgende gedicht, dat ik schreef bij het licht van de sterren.
de kou
bijt
overal
doorheen
geen slaapzak is
dik genoeg
ik heb nog nooit
zoveel
sterren gezien
en ik heb het nog nooit
zo koud gehad
Countryman Ray
de kou
bijt
overal
doorheen
geen slaapzak is
dik genoeg
ik heb nog nooit
zoveel
sterren gezien
en ik heb het nog nooit
zo koud gehad
Countryman Ray
maandag 14 september 2009
Down the dustpipe
Ook op de prairie rukt de industrialisatie op. Tijdens mijn trektocht door Arizona werd me vaak pijnlijk duidelijk hoe weinig ongerepte natuur er nog over is. Vooral de bovengrondse olie- en gaspijpen doorkliefden de natuur op een onbarmhartige manier. Het paard had er geen last van: dat sprong er geroutineerd overheen. Die was het dus al gewend, ik een stuk minder. Over die acceptatie gaat het volgende gedicht:
De kaarsrechte kromming
blinkt in de bovenzon
en zindert glanzend
tegen de natuur in
Daar
in de diepte ligt het gapende goud
en het gas belsgewijs opgeslagen
We moeten het hebben
en rusten niet
voordat de hele prairie
is vergeven van de buizen
Alleen dan kunnen we zeggen
geef ons heden ons dagelijks loon
en verlos ons van de schoonheid
van de leegte
en het schitterende
van de afwezigheid van de mens
Countryman Ray
De kaarsrechte kromming
blinkt in de bovenzon
en zindert glanzend
tegen de natuur in
Daar
in de diepte ligt het gapende goud
en het gas belsgewijs opgeslagen
We moeten het hebben
en rusten niet
voordat de hele prairie
is vergeven van de buizen
Alleen dan kunnen we zeggen
geef ons heden ons dagelijks loon
en verlos ons van de schoonheid
van de leegte
en het schitterende
van de afwezigheid van de mens
Countryman Ray
vrijdag 11 september 2009
A day of infamy and shame
11 september is een dag die in Arizona voor altijd als Zwarte Dag te boek zal staan. Op die datum namelijk, in 1901, vielen bij het plaatsje Oak Creek vlak na elkaar twee gigantische sequoia bomen omver, die waren bezweken aan een termietenaanval. De termieten hadden geen boodschap aan the way of life in the prairie. Naar later bleek hadden ze de aanval maandenlang minutieus voorbereid. Een toevallige voorbijganger filmde het omvallen van de bomen met een van de eerste filmcamera's. Die beelden worden nog steeds regelmatig, tot vervelens toe, op de lokale tv vertoont. En nog altijd wordt deze gebeurtenis ook herdacht, vertelde mij een local in de saloon waar ik na een dag rijden een versnapering gebruikte. Daarover gaat het volgende gedicht. Over die bomen dus, niet over de versnapering.
twee machtige bomen
de hoogste ter wereld, naar men zei
vol hoogmoed volgens de een
vol kracht en trots volgens een ander
stonden bij Oak Creek
de aanval kwam onverwacht, op dit
symbool van de natuur
minderwaardige termieten, ze
kwamen en veranderden de wereld
de bevolking nam wraak en
bestreed de termieten in
ver afgelegen staten
maar tevergeefs, ze
woekerden voort
het is allang geleden
maar nog lang niet vergeten
Countryman Ray
twee machtige bomen
de hoogste ter wereld, naar men zei
vol hoogmoed volgens de een
vol kracht en trots volgens een ander
stonden bij Oak Creek
de aanval kwam onverwacht, op dit
symbool van de natuur
minderwaardige termieten, ze
kwamen en veranderden de wereld
de bevolking nam wraak en
bestreed de termieten in
ver afgelegen staten
maar tevergeefs, ze
woekerden voort
het is allang geleden
maar nog lang niet vergeten
Countryman Ray
woensdag 9 september 2009
Last train to Mountain Dew
Ik weet het nog goed. Het was de derde dag te paard, precies op het moment dat je nog niet gewend bent aan het alleenzijn, maar wel het benul hebt dat je de komende dertien dagen nog alleen zult zijn. Het zijn de momenten dat het leven zich in zijn volle kracht aan je openbaart. Je kijkt terug, blikt vooruit en probeert er een lijn in te ontdekken. Zo'n levensloop is als een treinreis. Vandaar de trein naar Mountain Dew:
Bij geboorte kreeg hij een kaartje
voor de derde klasse trein
zijn destinatie Mountain Dew
waar veel het einde vond
Van staanplaats naar leuning
naar zetel naar het laatste fluitje
en het stof dat neerdaalde
om Mountain Dew
Er was geen weg terug
we rijden rondjes om de berg
en als je je kaartje verliest
ben je er sneller
Countryman Ray
Bij geboorte kreeg hij een kaartje
voor de derde klasse trein
zijn destinatie Mountain Dew
waar veel het einde vond
Van staanplaats naar leuning
naar zetel naar het laatste fluitje
en het stof dat neerdaalde
om Mountain Dew
Er was geen weg terug
we rijden rondjes om de berg
en als je je kaartje verliest
ben je er sneller
Countryman Ray
maandag 7 september 2009
Blue John Wailer
De bodem van Arizona is voor een groot deel dor en stenig. Dat weerspiegelt zich in het karakter van de mensen die er wonen. Ze zijn betrouwbaar maar hard, vriendelijk maar stug, en als je niet uitkijkt val je hard. Als ik in een bergdorpje om water vroeg om mijn veldfles te vullen, kreeg ik het wel maar met met de onuitgesproken boodschap: je bent op jezelf aangewezen. Dat is wat ik zo mooi vind aan dit land: de kansen die je er hebt, het harde werken van de inwoners en de eigen verantwoordelijkheid. Dat zette me aan tot het schrijven van het volgende gedicht.
Blue John Wailer wilde niet deugen
hij werkte, maar niet vaak
in zijn dorpje zagen ze hem
dronken door de dagen gaan
tot het geld op was
en hij weer een baantje zocht
kwade dronk was zijn middlename
medelijden is een onbekend woord
heeft iemand nut, dat is de vraag
op een dag was het zover
met pek en veren
joegen de dorpelingen hem
voor altijd weg
Blue John Wailer kwam niet meer terug
de canyons weerkaatsen soms nog nog zijn naam
Countryman Ray
Blue John Wailer wilde niet deugen
hij werkte, maar niet vaak
in zijn dorpje zagen ze hem
dronken door de dagen gaan
tot het geld op was
en hij weer een baantje zocht
kwade dronk was zijn middlename
medelijden is een onbekend woord
heeft iemand nut, dat is de vraag
op een dag was het zover
met pek en veren
joegen de dorpelingen hem
voor altijd weg
Blue John Wailer kwam niet meer terug
de canyons weerkaatsen soms nog nog zijn naam
Countryman Ray
zaterdag 5 september 2009
View
Toen ik, in de bergen van Arizona, dit gedicht schreef, bedacht ik: "Dit ga ik niet uitleggen." Het is te persoonlijk voor mij, maar tegelijk ook heel erg voor andere mensen. Vandaar dat ik het toch publiceer op mijn blog. En dat het zo kort is, is geen bezwaar. Het zegt vaak net zo veel als een lang gedicht. Het is bovendien makkelijker te verwerken.
Als extraatje wil ik u wel vertellen dat dit gedicht een zogenaamd acrostichon is: een gedicht waarvan de eerste letters een woord vormen, zoals bijvoorbeeld het Wilhelmus. Vandaar de titel.
Veel
Is
Eenvoudig
Weg
Countryman Ray
Als extraatje wil ik u wel vertellen dat dit gedicht een zogenaamd acrostichon is: een gedicht waarvan de eerste letters een woord vormen, zoals bijvoorbeeld het Wilhelmus. Vandaar de titel.
Veel
Is
Eenvoudig
Weg
Countryman Ray
woensdag 2 september 2009
Let the light shine
Een van de mooiste dingen aan de bergen in Arizona is het licht. Zonlicht weerkaatst in de meest fantastische kleuren op de bergkammen, op de bomen, de struiken en het water dat hier af en toe ook te vinden is. Tijdens mijn tocht door de bergen genoot ik daar intens van. Regelmatig stopte ik even om alles goed in me op te nemen, en om in mijn opschrijfboekje de indrukken vast te leggen. En natuurlijk gebruikte ik volop mijn fotocamera.
overweldigende natuur
het is een cliche, natuurlijk,
maar het is hier zo
stilmakend mooi:
de frisse berglucht
het zachte licht
het ruisen van de wind
de hoeven van mijn paard in een
vertrouwd ritme op
stenen grond
achter elke bocht
een nieuwe verrassing
in driedimensionale kleuren
elke stap de moeite waard
ik vul mijn veldfles in een beekje
een slok water en dit uitzicht
meer heb ik niet nodig
Countryman Ray
overweldigende natuur
het is een cliche, natuurlijk,
maar het is hier zo
stilmakend mooi:
de frisse berglucht
het zachte licht
het ruisen van de wind
de hoeven van mijn paard in een
vertrouwd ritme op
stenen grond
achter elke bocht
een nieuwe verrassing
in driedimensionale kleuren
elke stap de moeite waard
ik vul mijn veldfles in een beekje
een slok water en dit uitzicht
meer heb ik niet nodig
Countryman Ray
maandag 31 augustus 2009
Dragging me away
Countryliefhebbers, ik ben weer terug uit Arizona. Het was in één woord een geweldige ervaring! Mijn countrylongen hebben het echte wersternleven met volle teugen opgezogen. Ik moet eerlijk bekenen dat het wel weer even wennen was toen ik terugkwam in Nederland. Het weer, de drukte, alles was zo anders. Ik heb enorm veel geschreven, want de indrukken waren overweldigend. De komende weken zal ik steeds iets vertellen over mijn reis en mijn belevenissen. Bijvoorbeeld over mijn lonely travel van twee weken per paard, mijn ontmoetingen met echte Indianen, de omgang met de natuur en de elementen en wat al niet meer. Ik ben er emotioneel rijker van geworden en had de ervaringen met geen mogelijkheid willen missen. Ik ben zeer blij dat ik dit met jullie kan delen, zoals het volgende gedicht over mijn tijd met het paard.
Na een dagje rijden op je paard ben je, ondanks de geringe inspanning, toch erg moe. De overweldigende indrukken zijn energieverslinders en dus kan het gebeuren dat je 's avonds bij een kleine kreek zit met een glas whiskey, overmand door vervoering en emoties. Gelukkig heb ik mijn kleine opschrijfboekje naast me liggen en dit gedicht heb ik tijdens zo'n emotievolle avond geschreven.
De vier benen onder je brengen
je gedachten
op gang en de maat
van de stappen zijn de tellen
verwijderd van de werkelijkheid
de terugkeer met de zon
het dalende oog op de gele huid
van stof en zand
van de einder en het kijken
het grote het weidse
en het ontelbare van het witsel
in het donker bovenhoofdse
het paard zo zwart
als de randen van die sterren
Coutryman Ray
Na een dagje rijden op je paard ben je, ondanks de geringe inspanning, toch erg moe. De overweldigende indrukken zijn energieverslinders en dus kan het gebeuren dat je 's avonds bij een kleine kreek zit met een glas whiskey, overmand door vervoering en emoties. Gelukkig heb ik mijn kleine opschrijfboekje naast me liggen en dit gedicht heb ik tijdens zo'n emotievolle avond geschreven.
De vier benen onder je brengen
je gedachten
op gang en de maat
van de stappen zijn de tellen
verwijderd van de werkelijkheid
de terugkeer met de zon
het dalende oog op de gele huid
van stof en zand
van de einder en het kijken
het grote het weidse
en het ontelbare van het witsel
in het donker bovenhoofdse
het paard zo zwart
als de randen van die sterren
Coutryman Ray
donderdag 16 juli 2009
After the rodeo
Mensen, het is hier geweldig in Arizona. Ik vind het prachtig. Morgen ga ik vooor twee hele weken op individuele trektocht per paard. Dat kost $700 maar daarvoor heb je voor 14 dagen een paard, een zadel en alles wat je nodig hebt om te overleven op de prairie. Ik heb er natuurlijk heel veel zin in.
Maar ik wil het even hebben over waar ik net ben geweest, want je hebt hier natuurlijk ook rodeo's. Daar was ik: bij een rodeo. Mannen op paarden, clowns in de piste, wilde buffels, juichend publiek en een hoop kabaal over de speakers. Spektakel waar Amerikanen erg van houden, terwijl ze zich tegoed doen aan de van rondlopende verkopers gekochte hotdogs. Het zand vloog de bezoekers die vooraan zaten om de oren, want de hal was niet eens zo groot. En ook ik was er bij! Na afloop heb ik nog even staan kijken hoe de beesten terug gingen naar de stallen of in veewagens geladen werden. Wat denkt zo'n rund nou eigenlijk na zijn optreden? Daarover gaat het volgende gedicht.
na de show is het nog lang
onrustig
trillend staan paard en rund
op hun moegelopen benen
wat was het lawaaiig, wat was het
druk
ze kijken om zich heen,
waar nu naartoe?
ze krijgen een pets op de billen
in de stal gaan ze en
eten zullen ze
en water, veel water drinken
is dit wat de beesten willen?
nee, dit is wat de mensen willen,
mannen vooral, in geblokt
houthakkershemd en een
grote hoed
de dieren wordt niets gevraagd
Countryman Ray
Maar ik wil het even hebben over waar ik net ben geweest, want je hebt hier natuurlijk ook rodeo's. Daar was ik: bij een rodeo. Mannen op paarden, clowns in de piste, wilde buffels, juichend publiek en een hoop kabaal over de speakers. Spektakel waar Amerikanen erg van houden, terwijl ze zich tegoed doen aan de van rondlopende verkopers gekochte hotdogs. Het zand vloog de bezoekers die vooraan zaten om de oren, want de hal was niet eens zo groot. En ook ik was er bij! Na afloop heb ik nog even staan kijken hoe de beesten terug gingen naar de stallen of in veewagens geladen werden. Wat denkt zo'n rund nou eigenlijk na zijn optreden? Daarover gaat het volgende gedicht.
na de show is het nog lang
onrustig
trillend staan paard en rund
op hun moegelopen benen
wat was het lawaaiig, wat was het
druk
ze kijken om zich heen,
waar nu naartoe?
ze krijgen een pets op de billen
in de stal gaan ze en
eten zullen ze
en water, veel water drinken
is dit wat de beesten willen?
nee, dit is wat de mensen willen,
mannen vooral, in geblokt
houthakkershemd en een
grote hoed
de dieren wordt niets gevraagd
Countryman Ray
maandag 13 juli 2009
Boots
Ik ben er! Ik zit dus in Arizona, in een groot hotel met de prairie op een mijl of vijf afstand. Gisteravond laat kwam ik hier aan. Straks ga ik een auto huren om alvast wat rond te kijken. Uiteraard zal ik daarvan verslag doen, maar mogelijk heb ik niet steeds de kans online te zijn. Als ik zo rond kijk valt een ding alvast enorm op: iedereen draagt laarzen! Ze zijn onmisbaar op de prairie. Je ziet ze hier overal, meestal in de kleur bruin. Ook in Nederland zijn ze populair, hoewel het naar mijn mening een beetje als een vlag op een modderschuit staat wanneer je ze draagt en verder niet het westernleven leidt. Maar ze zijn comfortabel, beschermen je benen en voeten en gaan eindeloos lang mee. Daarover gaat dit gedicht.
bruin, gemaakt van leer
nooit typisch modieus maar wel
passend tijdloos
stevig schoeisel, onmisbaar op de
prairie:
de westernlaars
hij kan smerig zijn,
gescheurd
versleten of haast
doormidden
maar hij laat je nooit
in de steek
iedereen draagt hem
met of zonder sporen
zo stapt men door de
stoffige straten
tevreden met het beste schoeisel
dat er bestaat
Countryman Ray
bruin, gemaakt van leer
nooit typisch modieus maar wel
passend tijdloos
stevig schoeisel, onmisbaar op de
prairie:
de westernlaars
hij kan smerig zijn,
gescheurd
versleten of haast
doormidden
maar hij laat je nooit
in de steek
iedereen draagt hem
met of zonder sporen
zo stapt men door de
stoffige straten
tevreden met het beste schoeisel
dat er bestaat
Countryman Ray
vrijdag 10 juli 2009
Beforefun
Het is zover. Vanavond laat vertrek ik dan eindelijk naar Arizona. Ik moet in Georgia overstappen en dan vlieg ik rechtstreeks naar Los Angeles. Vandaaruit vertrek ik per bus (de "Prairie Shuttle") naar Arizona. Eerste stop is Boulder City. Daar zit ik in een groot hotel, met de prairie op loopafstand. Tenminste, als je van lopen houdt. Maar zover is het nog niet:
Ik heb de koffers ingepakt, mijn rugzak (Track 'n bag) op orde, kompas, overlevingsmes, de hele rambam. Straks naar Schiphol en dan zeg ik: toedeloe Holland, howdy States!
Dit gedicht gaat over de voorpret van op vakantie gaan.
Het water op, het zadel in
de bossen uit, de zon die brandt
het vee is stil, de hond slaat aan
het is gedaan in Nederland
Countryman Ray
Ik heb de koffers ingepakt, mijn rugzak (Track 'n bag) op orde, kompas, overlevingsmes, de hele rambam. Straks naar Schiphol en dan zeg ik: toedeloe Holland, howdy States!
Dit gedicht gaat over de voorpret van op vakantie gaan.
Het water op, het zadel in
de bossen uit, de zon die brandt
het vee is stil, de hond slaat aan
het is gedaan in Nederland
Countryman Ray
woensdag 8 juli 2009
Ride into the mountains
Als ik straks in Arizona ben (het is al bijna zover, vrijdagavond gaat mijn vlucht!) wil ik ook een tochtje door de bergen maken, te paard uiteraard. Kampeerspullen mee in de zadeltassen, een goede kaart in de hand, een goed humeur en daar gaan we. Wat zal dat een mooi moment zijn als ik de prairie achter me laat en de bergen in rijdt, met een strak blauwe lucht boven me, de rotsbodem onder me en verder niets dan stilte en een lekker windje. Het echte leven voor wie zoals ik het westernleven als leidraad heeft.
in kalme gang schommelen we langs
scherpe rotsen
venijnige adders
gras dat wanhopig groeit op
onvruchtbare bodem
dit is berglandschap
we hebben de prairie verlaten
rijden langs ravijnen
en zwijgen urenlang
het pad gaat verder en
verder omhoog
het uitzicht over de prairie is
adembenemend
dit is leven, dit is
genieten
dit is het Wilde Westen
Countryman Ray
in kalme gang schommelen we langs
scherpe rotsen
venijnige adders
gras dat wanhopig groeit op
onvruchtbare bodem
dit is berglandschap
we hebben de prairie verlaten
rijden langs ravijnen
en zwijgen urenlang
het pad gaat verder en
verder omhoog
het uitzicht over de prairie is
adembenemend
dit is leven, dit is
genieten
dit is het Wilde Westen
Countryman Ray
maandag 6 juli 2009
The miracle of Red Bronto
Met mijn welverdiende vakantie in het verschiet (heerlijk drie weken naar Arizona, de bakermat van veel westernlegendes, maar daarover later meer) kijk ik graag vooruit. En wat je dan krijgt is een soort van science fiction in combinatie met de westerncultuur. Best grappig, al zeg ik het zelf. Het geeft de geschiedenis een leuke toekomsttwist. Ik heb de legende van Red Bronto als uitgangspunt genomen en die verwerkt in een gedicht. Meer verklap ik nog niet.
De neef van Red was een vreemde
schoot als de beste
maar zijn beheersing van de lasso
was zo abominabel
De neef van Red had gezeten
en vond nog altijd
Red medeplichtig
en dus chantabel
De neef van Red deed zijn werk
maar schoot op
het mirakel van Bronto
een ruimteschip
met unidentified-label
Countryman Ray
De neef van Red was een vreemde
schoot als de beste
maar zijn beheersing van de lasso
was zo abominabel
De neef van Red had gezeten
en vond nog altijd
Red medeplichtig
en dus chantabel
De neef van Red deed zijn werk
maar schoot op
het mirakel van Bronto
een ruimteschip
met unidentified-label
Countryman Ray
vrijdag 3 juli 2009
The Fist Fight
Als mannen in de kroeg zitten te drinken kan dat urenlang goed gaan. Vreemden worden vrienden, er wordt gedronken, gelachen en gezongen. Maar er kan ook opeens ruzie ontstaan. Meestal is er dan een vrouw in het spel. Op de prairie is het niet anders, en soms wordt er dan een gun-fight gehouden. Maar het geschil kan ook met vuist beslecht worden. Wel zo fysiek, en niet zo dodelijk. Daarover gaat dit gedicht.
Big Bill Jones zat te drinken met
Freddy "Fist" Johnson
ze hadden al veel op
Big Bill keek steeds vaker en
steeds langer naar
de vrouw van Freddy
hij likte langzaam zijn lippen
Freddy zag het en
opeens had hij er
genoeg van
hij wierp de tafel omver
haalde uit en voila
er was een gevecht
de locals juichten en joelden
er vielen rake klappen
maar zoals dat gaat
op de prairie
was het opeens weer over
de mannen gaven elkaar een hand
de tafel werd rechtop gezet
de rust keerde terug
en ze dronken verder
Countryman Ray
Big Bill Jones zat te drinken met
Freddy "Fist" Johnson
ze hadden al veel op
Big Bill keek steeds vaker en
steeds langer naar
de vrouw van Freddy
hij likte langzaam zijn lippen
Freddy zag het en
opeens had hij er
genoeg van
hij wierp de tafel omver
haalde uit en voila
er was een gevecht
de locals juichten en joelden
er vielen rake klappen
maar zoals dat gaat
op de prairie
was het opeens weer over
de mannen gaven elkaar een hand
de tafel werd rechtop gezet
de rust keerde terug
en ze dronken verder
Countryman Ray
woensdag 1 juli 2009
Code of the mountain
Er is iets in het Wilde Westen, dat veel mensen onderschatten. Dat is de kou, het stof, de hitte, de kleur van het water. Alles is anders dan je gewend bent. Het water is te drinken, maar wel groenig en lauwwarm. Het zand steekt als het warm is en voelt ijskoud als het nacht is. 's Morgens is je keel rauw van het stof en 's middags plakt de koffie in je lemen mond.
Hoe romantisch de cowboyhoeden, gezadelde paarden en stille saloons ook mogen zijn, het echte leven had meer downs dan ups in de westerntijd.
Er is meer stof op de vlakte
dan om over te spreken
meer vuur in de zon
dan in de harten
de mannen, zij gaan voort
balanceren tussen dag en nacht
op het randje
waar het even
heel even maar
de moeite van het bestaan waard is
stil zijn ze
stil is het
zo hoort het zonder te zijn
in het donker schreeuw je niet
in het felle licht word je niet gehoord
je mist het omslagpunt
op een haar van de manen
Countryman Ray
Hoe romantisch de cowboyhoeden, gezadelde paarden en stille saloons ook mogen zijn, het echte leven had meer downs dan ups in de westerntijd.
Er is meer stof op de vlakte
dan om over te spreken
meer vuur in de zon
dan in de harten
de mannen, zij gaan voort
balanceren tussen dag en nacht
op het randje
waar het even
heel even maar
de moeite van het bestaan waard is
stil zijn ze
stil is het
zo hoort het zonder te zijn
in het donker schreeuw je niet
in het felle licht word je niet gehoord
je mist het omslagpunt
op een haar van de manen
Countryman Ray
maandag 29 juni 2009
Beware of the rattlesnake
Meestal staan we niet stil bij de dieren op de prairie. Ja, we kennen het paard en de gier, maar er zijn er natuurlijk veel meer. Ze zijn niet allemaal even populair. Daarover gaat dit gedicht.
tussen de tumbleweeds en de
cactussen
ligt hij stil te wachten:
de ratelslang
loerend naar een prooi
gaat de tong in en uit de
hongerige bek
hij is net zo'n onderdeel
van de prairie
als de cowboy, het paard
en gindse heuvels
maar hij is niet geliefd
hij is een rover
erger dan een corrupte sheriff
en toch heeft hij zijn plaats
hij verdient ons respect
Countryman Ray
tussen de tumbleweeds en de
cactussen
ligt hij stil te wachten:
de ratelslang
loerend naar een prooi
gaat de tong in en uit de
hongerige bek
hij is net zo'n onderdeel
van de prairie
als de cowboy, het paard
en gindse heuvels
maar hij is niet geliefd
hij is een rover
erger dan een corrupte sheriff
en toch heeft hij zijn plaats
hij verdient ons respect
Countryman Ray
vrijdag 26 juni 2009
The air is thick tonight
Ik heb een periode gehad dat ik veel over de grootsheid van de prairie schreef. De prairie, vond ik, is de omgeving van het westerngevoel, de bakermat van de cowboybeschaving en de achtergrond van menige mijmering. Dat vind ik trouwens nog steeds.
Ik had laatst een aantal gedichten voorgedragen op een countrydag, en daar kwamen mensen naar me toe die zeiden: 'we vinden uw prairiegedichten zo mooi'. Op de terugweg naar huis bedacht ik me: tuurlijk vinden ze die mooi, het is namelijk voor iedereen een vertrekpunt. Vanaf de prairie gebeurt alles. Zonder prairie is er geen westernleven, net zo min als er geen U-boot is zonder water. Geen enkele boot, trouwens.
Daarom, en om die mensen te plezieren, heb ik weer een prairiegedicht geschreven, dit keer met veel binnenrijm en woorden die met dezelfde letter beginnen.
Het horizontale geel van de ondergaande zon
vermengd met het rode van de gloed
tegen de antracieten contouren
van de rotspunten
die zo wil het verhaal
naar elkaar toe kunnen buigen
om te fluisteren over het uitzicht
en de prairie die ze delen
de zachte wind zeilt langs
de koele zadels die schaduwrijk
voor de finesse flakkering van het vuur
van de volgloeiende vlammen
die zo wil het verhaal
elkaar kunnen omhelzen
om te spreken van het voorrecht
te stralen op de prairie
het water in de kreek dat tot rust komt
af en toe de ritsel van een gekko
of een van de boys om je heen
wij kijken en zwijgen op de rug
naar de grootsheid om ons heen
die we niet kunnen bevatten
geheten de prairie
Countryman Ray
Ik had laatst een aantal gedichten voorgedragen op een countrydag, en daar kwamen mensen naar me toe die zeiden: 'we vinden uw prairiegedichten zo mooi'. Op de terugweg naar huis bedacht ik me: tuurlijk vinden ze die mooi, het is namelijk voor iedereen een vertrekpunt. Vanaf de prairie gebeurt alles. Zonder prairie is er geen westernleven, net zo min als er geen U-boot is zonder water. Geen enkele boot, trouwens.
Daarom, en om die mensen te plezieren, heb ik weer een prairiegedicht geschreven, dit keer met veel binnenrijm en woorden die met dezelfde letter beginnen.
Het horizontale geel van de ondergaande zon
vermengd met het rode van de gloed
tegen de antracieten contouren
van de rotspunten
die zo wil het verhaal
naar elkaar toe kunnen buigen
om te fluisteren over het uitzicht
en de prairie die ze delen
de zachte wind zeilt langs
de koele zadels die schaduwrijk
voor de finesse flakkering van het vuur
van de volgloeiende vlammen
die zo wil het verhaal
elkaar kunnen omhelzen
om te spreken van het voorrecht
te stralen op de prairie
het water in de kreek dat tot rust komt
af en toe de ritsel van een gekko
of een van de boys om je heen
wij kijken en zwijgen op de rug
naar de grootsheid om ons heen
die we niet kunnen bevatten
geheten de prairie
Countryman Ray
woensdag 24 juni 2009
Little Tiny Joe
Soms zie je wel eens in films dat ze dwergen gebruiken om een scene grappig te laten zijn. Schandalig, alsof dat het enige is wat dwergen kunnen. Het zijn volwaardige mensen, een beetje klein, okee, maar verder zit alles er op en er aan. Dat inspireerde me tot het volgende.
hij was amper three feet high
inclusief zijn hoed
altijd vrolijk, altijd
rennend door de main street
als enige in het dorp kon hij
onder de saloondeuren doorlopen
en er was altijd wel iemand zo aardig
om hem zijn biertje te geven
hij deed kleine klusjes,
passend bij zijn lengte
iedereen was blij
als men hem zag
Little Tiny Joe,
wat was je
een leuk ventje, ook al
viel je niet echt op
zelfs niet op je pony
Countryman Ray
hij was amper three feet high
inclusief zijn hoed
altijd vrolijk, altijd
rennend door de main street
als enige in het dorp kon hij
onder de saloondeuren doorlopen
en er was altijd wel iemand zo aardig
om hem zijn biertje te geven
hij deed kleine klusjes,
passend bij zijn lengte
iedereen was blij
als men hem zag
Little Tiny Joe,
wat was je
een leuk ventje, ook al
viel je niet echt op
zelfs niet op je pony
Countryman Ray
maandag 22 juni 2009
If you don't wanna drink, get out of the saloon
Mensen vragen mij wel eens waarom het Westen altijd Wild wordt genoemd. Ik heb me afgelopen weekend in die vraag verdiept. Immers, in de meeste westernstudieboeken wordt helemaal niet gesproken over het Wilde Westen. In de serieuze literatuur ook niet. Het Wilde Westen komt alleen voor in popliedjes (Wild wild west, van the Fresh Prince) en in reclame van Marlboro.
Het is dus een beetje te vergelijken met de Kerstman, die eigenlijk helemaal geen oude man met een hagelwitte baard is. Dat is de Coca-Colakerstman. De echte, uit Finland, was een gnoom met een bochel en een enge neus. Zo zie je maar hoe de reclame en de commercie ons beelden opdringt. Daar heb ik vervolgens een gedicht over geschreven.
De meid poetste het glaswerk
de piano werd met rust gelaten
het duister krult om de saloon
en de flessen nevelen
de geur van tabak
hangt in jassen en baarden
en de paarden
aan het hek bij de drinkbak buiten
rusten uit en maken geen geluid
dit is het westen
niet bepaald wild
dat is ook maar bedacht
door een handige jongen
Countryman Ray
Het is dus een beetje te vergelijken met de Kerstman, die eigenlijk helemaal geen oude man met een hagelwitte baard is. Dat is de Coca-Colakerstman. De echte, uit Finland, was een gnoom met een bochel en een enge neus. Zo zie je maar hoe de reclame en de commercie ons beelden opdringt. Daar heb ik vervolgens een gedicht over geschreven.
De meid poetste het glaswerk
de piano werd met rust gelaten
het duister krult om de saloon
en de flessen nevelen
de geur van tabak
hangt in jassen en baarden
en de paarden
aan het hek bij de drinkbak buiten
rusten uit en maken geen geluid
dit is het westen
niet bepaald wild
dat is ook maar bedacht
door een handige jongen
Countryman Ray
vrijdag 19 juni 2009
The Marconi Brothers
Het paard is mijn favoriete dier. Wat zou het toch mooi zijn als paarden niet alleen, zoals nu, commando's begrijpen maar ook je diepere wezen. Een praatje maken met je viervoetige vriend, zogezegd. Maar ja, dat kan ook raar uitpakken. Daarover gaat het volgende gedicht.
ze waren met z'n tweeen
kwamen overal waar
paardenmarkten werden gehouden
paarden die wat
onzeker overkwamen:
daar hadden ze het op voorzien,
The Marconi Brothers
elk ging aan een kant staan
elk stond naast een oor
het paard luisterde
de broers fluisterden
ze hadden kwade bedoelingen
ze gebruikten woorden
niet voor herhaling vatbaar
scheldwoorden, jawel het paard werd
onzeker, hinnikte bang
werd onhandelbaar
het duurde niet lang
of The Marconi Brothers
kregen een slechte naam
de sheriff kwam kijken
handelaren eisten actie
de paarden moesten
gerust worden gesteld
The Marconi Brothers vluchtten
en doken op bij weer een andere
paardenmarkt
slecht als ze waren
gelukkig weten de paarden nu
wie ze kunnen vertrouwen
Countryman Ray
ze waren met z'n tweeen
kwamen overal waar
paardenmarkten werden gehouden
paarden die wat
onzeker overkwamen:
daar hadden ze het op voorzien,
The Marconi Brothers
elk ging aan een kant staan
elk stond naast een oor
het paard luisterde
de broers fluisterden
ze hadden kwade bedoelingen
ze gebruikten woorden
niet voor herhaling vatbaar
scheldwoorden, jawel het paard werd
onzeker, hinnikte bang
werd onhandelbaar
het duurde niet lang
of The Marconi Brothers
kregen een slechte naam
de sheriff kwam kijken
handelaren eisten actie
de paarden moesten
gerust worden gesteld
The Marconi Brothers vluchtten
en doken op bij weer een andere
paardenmarkt
slecht als ze waren
gelukkig weten de paarden nu
wie ze kunnen vertrouwen
Countryman Ray
woensdag 17 juni 2009
The man who was hung on a tree
Het leven van een desperado gaat niet over rozen. Oké, je berooft af en toe een bank, maar die waren in het Wilde Westen niet bepaald op iedere straathoek te vinden, dus vetpot was het niet. Premiejagers waren ook van die figuren die altijd sjacherden voor hun kostje. En niet geliefd in bepaalde kringen. Een premiejager wist: als ze mij pakken, dan hang ik. Dat zijn de risico's van het vak.
We waren passanten van elkaar
hij was aangevreten en had een rare uitdrukking
op zijn gezicht
zo van: wat zit er in deze soep zeg
Uit eerbetoon nam ik mijn hoed af
en pakte de zijne
een echte Stetson die gedragen hoort te worden
De man met de vreemde nek
had een mooie gespriem
en wat bezielde zijn beulen
hij droeg zijn horloge
om zijn linkerpols
Zijn armen waren zwaar
en hingen slordig naast zijn ranke gestalte
ik verliet hem
nadat ik zijn handen in zijn broekzakken had gedaan
werd het toch nog een leuke middag
Countryman Ray
We waren passanten van elkaar
hij was aangevreten en had een rare uitdrukking
op zijn gezicht
zo van: wat zit er in deze soep zeg
Uit eerbetoon nam ik mijn hoed af
en pakte de zijne
een echte Stetson die gedragen hoort te worden
De man met de vreemde nek
had een mooie gespriem
en wat bezielde zijn beulen
hij droeg zijn horloge
om zijn linkerpols
Zijn armen waren zwaar
en hingen slordig naast zijn ranke gestalte
ik verliet hem
nadat ik zijn handen in zijn broekzakken had gedaan
werd het toch nog een leuke middag
Countryman Ray
maandag 15 juni 2009
Surehand Sill
Op TV zie ik wel eens stoere mannen met de grootste precisie enorme bruggen of kranen bouwen. Precisie kenden ze vroeger op de prairie ook. Daarover gaat het volgende gedicht.
Hij heette Silvio, maar men noemde hem
Surehand Sill
de schutter met de meest
vaste hand van het Westen
elke kogel kwam daar
waar hij moest zijn
hij beschermde burgers van
menige stad
juichend zag men hoe hij de
boeven verdreef
sheriff wilde hij niet worden
hij trok van stad naar stad
altijd op zijn hoede
altijd even scherp
Surehand Sill was een legende
scherpschieten werd
nooit meer hetzelfde
iedere cowboy wilde zijn
als hij
tot op een dag Surehand Sill
stilletjes verdween
niemand zag hem ooit weer
maar er werd nog jaren
over hem gepraat
Countryman Ray
Hij heette Silvio, maar men noemde hem
Surehand Sill
de schutter met de meest
vaste hand van het Westen
elke kogel kwam daar
waar hij moest zijn
hij beschermde burgers van
menige stad
juichend zag men hoe hij de
boeven verdreef
sheriff wilde hij niet worden
hij trok van stad naar stad
altijd op zijn hoede
altijd even scherp
Surehand Sill was een legende
scherpschieten werd
nooit meer hetzelfde
iedere cowboy wilde zijn
als hij
tot op een dag Surehand Sill
stilletjes verdween
niemand zag hem ooit weer
maar er werd nog jaren
over hem gepraat
Countryman Ray
vrijdag 12 juni 2009
Ode to my horse
Speciaal voor het weekend een luchtig westerngedichtje. Dit gedicht doet het altijd erg goed op themafeestjes, vooral als het dansen nog niet begonnen is. Het is een echte stemmingmaker.
O, ik noemde je Knollie, omdat
je oud bent en der dagen zat
als ik jou als maat niet had,
volgde ik een ander eenzaam pad
sterker, dan werkte ik misschien
gewoon met een stoommachine
Countryman Ray
O, ik noemde je Knollie, omdat
je oud bent en der dagen zat
als ik jou als maat niet had,
volgde ik een ander eenzaam pad
sterker, dan werkte ik misschien
gewoon met een stoommachine
Countryman Ray
woensdag 10 juni 2009
Blind John Coyote messed with the razor
Het leven van de westernhelden van weleer zijn beschreven in veel boeken. Mijn boekenbilly puilt ondertussen uit van de biografieën van indianen, bandieten, vrijheidsstrijders en bankrovers. Stuk voor stuk mooie verhalen. Afgelopen week heb ik Blind John Coyote, man with a vision gelezen. Ik moet zeggen, een prachtig boek. Het gedicht dat ik naar aanleiding van het leven van John Coyote heb geschreven, heeft betrekking op een heel belangrijk moment in het leven van toen nog One-eye John Coyote.
Toen hij zijn eenoog
per ongeluk
van handelsmerk
tot grootste gemis maakte
stond John met uitgeklapt scheermes
in de wastafel te kijken
daar op warm water dreven vlokken wit
met kleine zwarte fladderpuntjes
van kin of de kaak
en een wolkje lichtrood ertussen
dat zich als spuug uiteen liet drijven
en kleurlozer werd
tot het weg was
net als het zicht van John
Countryman Ray
Toen hij zijn eenoog
per ongeluk
van handelsmerk
tot grootste gemis maakte
stond John met uitgeklapt scheermes
in de wastafel te kijken
daar op warm water dreven vlokken wit
met kleine zwarte fladderpuntjes
van kin of de kaak
en een wolkje lichtrood ertussen
dat zich als spuug uiteen liet drijven
en kleurlozer werd
tot het weg was
net als het zicht van John
Countryman Ray
maandag 8 juni 2009
Always on time
Ik kreeg gisteren een uitnodiging voor een linedancewedstrijd, die ontving ik per e-mail. Vroeger op de prairie ging dat anders. Toen was je afhankelijk van een ander, minder snel maar net zo betrouwbaar medium.
regen, onweer of
een gebroken wiel
indianen, wolven of
rotsblokken op de weg
de postkoets moest er door
de postkoets moest verder
op de prairie keek iedereen uit
naar dat ene moment
die ene keer per week
dat de postkoets kwam
brieven, kranten, geld
reizigers, roddels en
nieuwtjes, goed of slecht:
de postkoets bracht het
en was steeds op tijd
Countryman Ray
regen, onweer of
een gebroken wiel
indianen, wolven of
rotsblokken op de weg
de postkoets moest er door
de postkoets moest verder
op de prairie keek iedereen uit
naar dat ene moment
die ene keer per week
dat de postkoets kwam
brieven, kranten, geld
reizigers, roddels en
nieuwtjes, goed of slecht:
de postkoets bracht het
en was steeds op tijd
Countryman Ray
vrijdag 5 juni 2009
Trudelieze, the daughter with the hazel eyes
De eerste keer dat ik de naam Trudelieze hoorde was in de film 'Weisse Bergen, riesen Tipis', een westernklassieker van de DEFA-filmstudio's uit Duitsland. Trudelieze was de dochter van de kolonel, en ik was meteen verkocht toen ik haar zag. Wat een mooie vrouw! De actrice, Dörthe Meiner, is de mooiste vrouw op aarde. Het is de reden dat ik Trudelieze vaak in mijn gedichten opvoer, als de onbereikbare vrouw waar het alleen over dromen is. Eigenlijk had ik natuurlijk moeten kiezen voor Dörthe, maar die naam klinkt niet zo prettig in het Nederlands. Hier klinkt het al snel als Deurte, een soort Limburgs dialectwoord voor 'daarginds'.
De vrouw van de sheriff had een mooie dochter
met hazelnoten als ogen
haar gezicht zacht als tafellinnen
en lieftallige oren als gedraaide krakeling
de dochter
ze had de mooiste borsten onder haar blouse
geruiten met bretels
als een glijbaan haar neusje
met een venijnig hupje op het einde
en haar mond
de dochter
ze had lippen zachter dan de hals van een paard
roder dan een bloeiende cactus
met handen als van een beer
vanwege haar rolstoel
de dochter
ze had een rolstoel
en was het bewijs dat er niet te spotten valt
met de wetten van de prairie
Countryman Ray
De vrouw van de sheriff had een mooie dochter
met hazelnoten als ogen
haar gezicht zacht als tafellinnen
en lieftallige oren als gedraaide krakeling
de dochter
ze had de mooiste borsten onder haar blouse
geruiten met bretels
als een glijbaan haar neusje
met een venijnig hupje op het einde
en haar mond
de dochter
ze had lippen zachter dan de hals van een paard
roder dan een bloeiende cactus
met handen als van een beer
vanwege haar rolstoel
de dochter
ze had een rolstoel
en was het bewijs dat er niet te spotten valt
met de wetten van de prairie
Countryman Ray
woensdag 3 juni 2009
Catching the bull
Afgelopen weekend zag ik een man zitten vissen aan de vijver vlak bij mijn huis. Echt een mannending, het vangen van een dier. Ik kan me wel iets voorstellen bij zijn gevoelens. En toch: het haalt het natuurlijk niet bij wat werkelijk stoere kerels doen, en wat in het Wilde Westen voor elke cowboy dagelijks werk was, namelijk echte wilde, soms gevaarlijke beesten vangen. Wilde koeien, dolle stieren, losgebroken paarden. Dat inspireerde me tot het volgende gedicht.
De stier is gezien, en hij
ziet de cowboy
langzaam draaien ze om elkaar heen
de stier ziet kansen maar
de cowboy is er klaar voor,
pakt zijn trouwe lasso
met ervaren hand zwaait en
zwiept hij, het geluid is hem
welbekend, de stier hoort het
hij aarzelt, bokt, springt opzij
de cowboy werpt en het is
raak!
de stier spartelt tegen
voelt het touw om zijn horens
wil weg, gooit zijn achterpoten
hoog in de lucht
het is
vergeefs
de cowboy haalt het touw
moeizaam naar zich toe
en wint de strijd
deze stier ontsnapt niet meer
Countryman Ray
maandag 1 juni 2009
Behind closed clappingdoors
Het was een warm weekendje en de rosé (van het merk western mösel) vloeide rijkelijk tijdens de barbecue. Samen met twee westernfans hadden we er een mooie dag van gemaakt: eerst hout sprokkelen, daarna kloven en 's avonds twee konijnen en een fazant op de grillplaat. Heerlijk, het echte westernleven.
's Avonds mijmerden we over het ontbreken van de vrouw bij de barbecue. Ik pakte mijn blocnote en schreef een gedicht. Ik moet er eerlijk bij zeggen dat het wel een pikant randje heeft, maar goed, dat hoort ook bij het westernleven. Als de cowboys vroeger op de prairie zaten, dan hadden ze het heus niet alleen over de prijs van graan en tabak.
De klapdeurtjes achter me
hangen roerloos
de stilte is dreigend voelbaar
Damn it, denk ik
de wereld gaat aan me voorbij
hier in dit dal met deze lui
ik heb zin in een wip, maar....
waar zijn de vrouwen eigenlijk?
Hé gringo, kom eens hier
ik hoor het goed
me gringo, you een vrouw
het kasteel van verlangen wordt wakker
de landarbeiders trekken erop uit
de soldaten bewaken de kantelen
en de vrouwen vingeren zich wat
of bakken broodjes
buiten schijnt de zon
en niemand is ziek
Ik ben als de blonde herder
en draai me om
een wip, denk ik
ze draagt laarzen
net als ik
de cowboy van het kasteel van verlangen
lucky me denken we
En dan roept de sheriff
moeten we naar het plein komen
voor een verdomde ophanging
en daar zie jij bekenden
tabee ranger
het ga je goed
zoals achter je achter me stond
liep je weg
denk ik
Countryman Ray
's Avonds mijmerden we over het ontbreken van de vrouw bij de barbecue. Ik pakte mijn blocnote en schreef een gedicht. Ik moet er eerlijk bij zeggen dat het wel een pikant randje heeft, maar goed, dat hoort ook bij het westernleven. Als de cowboys vroeger op de prairie zaten, dan hadden ze het heus niet alleen over de prijs van graan en tabak.
De klapdeurtjes achter me
hangen roerloos
de stilte is dreigend voelbaar
Damn it, denk ik
de wereld gaat aan me voorbij
hier in dit dal met deze lui
ik heb zin in een wip, maar....
waar zijn de vrouwen eigenlijk?
Hé gringo, kom eens hier
ik hoor het goed
me gringo, you een vrouw
het kasteel van verlangen wordt wakker
de landarbeiders trekken erop uit
de soldaten bewaken de kantelen
en de vrouwen vingeren zich wat
of bakken broodjes
buiten schijnt de zon
en niemand is ziek
Ik ben als de blonde herder
en draai me om
een wip, denk ik
ze draagt laarzen
net als ik
de cowboy van het kasteel van verlangen
lucky me denken we
En dan roept de sheriff
moeten we naar het plein komen
voor een verdomde ophanging
en daar zie jij bekenden
tabee ranger
het ga je goed
zoals achter je achter me stond
liep je weg
denk ik
Countryman Ray
vrijdag 29 mei 2009
The General Store
Laatst was ik even in zo'n mega-supermarkt. Wat een keuze! In het wilde westen hadden ze die vroeger niet, maar er was toen wel de general store, waar ze ook van alles en nog wat te koop hadden. Het was na de saloon het middelpunt van elk dorp en elke stad, en een van de belangrijkste winkels. Uit de wijde omtrek kwamen de klanten er naar toe. Dat zette me aan tot het schrijven van het volgende gedicht:
zadels, papier, hout
kogels, appels, melk
kaarsen, bestek, zeep
spijkers, zalf en kaas
in de general store was het
allemaal te krijgen
cowboy, priester en indiaan
iedereen wist de weg naar de
general store te vinden
schoenen, hamers, teer
potten, pannen, koek
tabak, luiers, kool
potlood, krant en drank
in de general store was het
allemaal aanwezig
een tas vol spullen voor
een handjevol dollars
en elke klant was blij
Countryman Ray
zadels, papier, hout
kogels, appels, melk
kaarsen, bestek, zeep
spijkers, zalf en kaas
in de general store was het
allemaal te krijgen
cowboy, priester en indiaan
iedereen wist de weg naar de
general store te vinden
schoenen, hamers, teer
potten, pannen, koek
tabak, luiers, kool
potlood, krant en drank
in de general store was het
allemaal aanwezig
een tas vol spullen voor
een handjevol dollars
en elke klant was blij
Countryman Ray
woensdag 27 mei 2009
Prairiewise
Dit gedicht gaat over de grootsheid van de prairie in vergelijking met de wereld om ons heen. Soms, als ik de krant lees, overvalt me een gevoel van machteloosheid. Al die ellende, al dat onrecht, al dat gemeet met twee maten: ik vind het vreselijk. Iedereen mag zijn eigen land hebben, iedereen verdient een plekje aan de creek, dat vind ik. Maar ja, sinds de cowboys in Amerika zijn verjaagd, is de wereld raar en onvoorspelbaar geworden. We hebben nu zelfs een kernbom in Noord-Korea, nou, dat was er nooit geweest als de cowboys er nog waren!
De prairie in zijn oneindigheid
geeft de gedachten de ruimte
de grootsheid van het alles
en tegelijk het nietige ervan
de prairie herbergt alle uitersten
zoals de wereld om ons heen
oorlog en vrede
voors en tegens
winnaars en verliezers
we zijn de dieren van de prairie
en de prairie in zijn oneindigheid
is de brenger van onze toekomst
we denken groot
klein zijn we
en tippen kunnen we nooit
aan de prairie
Countryman Ray
De prairie in zijn oneindigheid
geeft de gedachten de ruimte
de grootsheid van het alles
en tegelijk het nietige ervan
de prairie herbergt alle uitersten
zoals de wereld om ons heen
oorlog en vrede
voors en tegens
winnaars en verliezers
we zijn de dieren van de prairie
en de prairie in zijn oneindigheid
is de brenger van onze toekomst
we denken groot
klein zijn we
en tippen kunnen we nooit
aan de prairie
Countryman Ray
maandag 25 mei 2009
The wagons on the prairie
Onlangs zag ik een lange rij auto's met caravans erachter. Ik moest meteen denken aan de goede oude tijd in The Wild West toen lange colonnes huifkarren over de prairie reden, met gezinnen op zoek naar avontuur en geluk, aangevallen door indianen en kampend met een tekort aan voedsel of water, maar altijd optimistisch over de goede afloop. Dat deed me het volgende gedicht schrijven.
daar reden ze,
de dappere mannen en vrouwen
huifkar na huifkar,
op zoek naar een stukje land,
een beetje geluk
de scouts voorop, kijkend
of er indianen waren
's avonds stonden de huifkarren
prachtig in een grote cirkel
er was een kampvuur, eenvoudig eten
uit grote ketels en 's nachts
het geluid van coyotes
en dan eindelijk op de bestemde plek
er kwamen huizen, een smid
een saloon en een drugstore
het dorp werd een stad
en zo onstonden Arizona, Californië, Nevada
hulde aan de dappere kolonisten
hulde aan hun onvermoeibare paarden
Countryman Ray
daar reden ze,
de dappere mannen en vrouwen
huifkar na huifkar,
op zoek naar een stukje land,
een beetje geluk
de scouts voorop, kijkend
of er indianen waren
's avonds stonden de huifkarren
prachtig in een grote cirkel
er was een kampvuur, eenvoudig eten
uit grote ketels en 's nachts
het geluid van coyotes
en dan eindelijk op de bestemde plek
er kwamen huizen, een smid
een saloon en een drugstore
het dorp werd een stad
en zo onstonden Arizona, Californië, Nevada
hulde aan de dappere kolonisten
hulde aan hun onvermoeibare paarden
Countryman Ray
zondag 24 mei 2009
Point Knockers
Een keer, op een feestje, zei iemand tegen me dat het countryleven heel eenzijdig is. Ik vroeg hem wat hij bedoelde. Nu wist ik toevallig dat de bewuste persoon homo was (niks mis mee hoor, maar hij is het wel) en dus kwam het hoge woord eruit: op de prairie is geen plaats voor homo's. Tenminste, dat vond hij. Ik zei: hoe kom je daarbij? Op de prairie wordt er niet naar geaardheid gekeken.
Om aan te tonen dat er in de westernwereld ook best homo's voorkomen, heb ik een mooi gedicht geschreven over een blonde zwemgod, Bill. Het is niet per se een homogedicht, maar het gaat toevallig over een man die een andere man begluurt. Zoals homo's dat wel vaker doen. Niet dat ik dat zelf vind, ik ben geen homo namelijk, maar die zelfde vriend zei dat. Die zei: ja, we houden er wel van, een beetje te gluren naar lekkere mannen.
Hoe dan ook, ik toon met dit gedicht aan dat homo's best een plekje kunnen hebben op de prairie.
Ik liet mijn onschuldige banjo achter bij de kreek
van Point Knockers
waar blonde Bill
zijn baantjes trok
en ik vanuit de treurwilg
op zijn kruin keek
en meer zag
zoals de velden achter de kreek
de cactussen de bomen
en het begin van de prairie
waar ik zo van houd
Blonde Bill
de sterzwemmer van Point Knockers
met zijn driehoekige schouderpartij
en zijn regelmatige slag
in het water dat hem droeg
Van de kreek waar ik mijn onschuldige banjo
achterliet in de bramenstruik
onder de treurwilg
Countryman Ray
Om aan te tonen dat er in de westernwereld ook best homo's voorkomen, heb ik een mooi gedicht geschreven over een blonde zwemgod, Bill. Het is niet per se een homogedicht, maar het gaat toevallig over een man die een andere man begluurt. Zoals homo's dat wel vaker doen. Niet dat ik dat zelf vind, ik ben geen homo namelijk, maar die zelfde vriend zei dat. Die zei: ja, we houden er wel van, een beetje te gluren naar lekkere mannen.
Hoe dan ook, ik toon met dit gedicht aan dat homo's best een plekje kunnen hebben op de prairie.
Ik liet mijn onschuldige banjo achter bij de kreek
van Point Knockers
waar blonde Bill
zijn baantjes trok
en ik vanuit de treurwilg
op zijn kruin keek
en meer zag
zoals de velden achter de kreek
de cactussen de bomen
en het begin van de prairie
waar ik zo van houd
Blonde Bill
de sterzwemmer van Point Knockers
met zijn driehoekige schouderpartij
en zijn regelmatige slag
in het water dat hem droeg
Van de kreek waar ik mijn onschuldige banjo
achterliet in de bramenstruik
onder de treurwilg
Countryman Ray
woensdag 20 mei 2009
Girls on pony's
Dit gedicht schreef ik een aantal maanden geleden, toen ik terugdacht aan mijn kampeervakantie op de Veluwe, vorig jaar. Wat een mooi gebied, al die machtige wildernis die je aan de uitgestrekte ruige natuur in Arizona doet denken. En wat was ik ontroerd toen ik een groep meisjes op pony's voorbij zag komen. Sommige meisjes hadden zelfs een cowboyhoed op! De pony's weerden zich goed, hun stoere hoeven ploegend door het rulle zand, trots om zich heen kijkend en genietend van hun volle draf. Het inspireerde me 's avonds bij een kampvuurtje tot het volgende gedicht:
pony, wat ben je mooi
niet zo groot als een paard
maar altijd dapper,altijd geduldig
en lief voor de meisjes op je rug
feilloos loop je de route
die je zo goed kent
ik stel me je voor op de prairie
het wordt al donker,
de laatste zonnestralen vallen door je
ruige manen
je weet de weg, net als een cowboy
een coyote huilt in de verte
voor jou heeft het leven geen geheimen meer
pony, wat ben je mooi
niet zo groot als een paard
maar op de Veluwe ben je
dapper, altijd geduldig en lief
voor de meisjes op je rug
Countryman Ray
pony, wat ben je mooi
niet zo groot als een paard
maar altijd dapper,altijd geduldig
en lief voor de meisjes op je rug
feilloos loop je de route
die je zo goed kent
ik stel me je voor op de prairie
het wordt al donker,
de laatste zonnestralen vallen door je
ruige manen
je weet de weg, net als een cowboy
een coyote huilt in de verte
voor jou heeft het leven geen geheimen meer
pony, wat ben je mooi
niet zo groot als een paard
maar op de Veluwe ben je
dapper, altijd geduldig en lief
voor de meisjes op je rug
Countryman Ray
vrijdag 15 mei 2009
The key of the sheriffs daughter
Dit gedicht schreef ik vorig jaar zomer, toen het kwik boven de dertig graden uitkwam en ik op de Drentse hei aan het zoeken was naar tumbleweed voor in mijn themakamer. Uitiendelijk had ik een zak vol gevonden en zag ik aan de rand van het bos een klein huisje. Ik stelde me voor dat het een cel was waar een eenzame cowboy de tijd verdreef met mijmeren over zijn geliefde, de dochter van de sheriff, en de vrijheid. Het gedicht heeft veel emotie, maar het was dan ook behoorlijk warm en droog die dag.
In de muur staan de dagen gekrast
de tralies snijden in mijn vlees
als ik probeer te ontsnappen
daglicht is even spaarzaam
als de liefde van de dochter van de sheriff
van wie ik de sleutel zoek
De cel is mijn thuis
met kieren en muizen
met een raam en een deur
maar geen sleutel
naar de liefde van de dochter van de sheriff
Lieve Trudelieze
Als je dit leest
kom me dan opzoeken in de bak
ik hou het niet meer uit
ik wil de prairie zien, desnoods alleen
Trudelieze waar is toch jouw sleutel?
Waar Trudelieze?
Countryman Ray
In de muur staan de dagen gekrast
de tralies snijden in mijn vlees
als ik probeer te ontsnappen
daglicht is even spaarzaam
als de liefde van de dochter van de sheriff
van wie ik de sleutel zoek
De cel is mijn thuis
met kieren en muizen
met een raam en een deur
maar geen sleutel
naar de liefde van de dochter van de sheriff
Lieve Trudelieze
Als je dit leest
kom me dan opzoeken in de bak
ik hou het niet meer uit
ik wil de prairie zien, desnoods alleen
Trudelieze waar is toch jouw sleutel?
Waar Trudelieze?
Countryman Ray
maandag 11 mei 2009
Prairie feelings
Dit gedicht heb ik op een mooie avond geschreven. Ik had die middag bij mijn westernspeciaalzaak een mooi boek gekocht over wolven op de prairie. 's Avonds lekker bij de open haard met een whisky erbij zitten lezen. Prachtig boek, het heet 'Wolf on the prairie, how and what' en het is echt een aanrader. Na een tijdje pakte ik mijn lederen opschrijfboekje en schreef het gedicht 'Prairie feelings'. Het einde is misschien wat anders dan normaal, maar het heeft ook wel wat.
Op de prairie dooft het licht nooit
al zie je de ogen van de wolf
altijd tussen de struiken
het is de wolf
van de prairie
en de wolf van het leven
een pistoolschot
en de wolf ligt op z'n rug
maar dat
is een ander verhaal
Countryman Ray
Op de prairie dooft het licht nooit
al zie je de ogen van de wolf
altijd tussen de struiken
het is de wolf
van de prairie
en de wolf van het leven
een pistoolschot
en de wolf ligt op z'n rug
maar dat
is een ander verhaal
Countryman Ray
vrijdag 8 mei 2009
It's hairy on the prairie
Dit gedicht schreef ik onlangs, na een bezoekje aan steakhouse Texas in een Drents dorpje waar ik die dag had gewandeld. De combinatie van de gezonde boslucht met een goeie western-salade zorgde voor genoeg inspiratie. 's Avonds bij het haardvuurtje -en onder toeziend oog van Raging Buffalo, die sinds vorige week (eindelijk!) in aquarel aan de muur hangt- schreef ik It's hairy on the prairie, een somber gedicht over de tegenslagen van het leven. Maar toch een mooi einde, met de ochtend die altijd weer gloort op de prairie.
De drie baarden om het kampvuur
keken mistroostig in de vlammen
oogst vergaan
kudde vertrokken
vrouwen in geen velden of wegen
Uitgerekend de slimste indianen
kruisten hun pad
en lieten geen vuurwater achter
Bobby-Ann
Bobby-Ann met een fles vuurwater
in een kanten jumper
Zij was verder weg dan ooit
en het kampvuur ging uit als een nachtkaars
die bleef nasmeulen tot het ochtendgloren
Countryman Ray
De drie baarden om het kampvuur
keken mistroostig in de vlammen
oogst vergaan
kudde vertrokken
vrouwen in geen velden of wegen
Uitgerekend de slimste indianen
kruisten hun pad
en lieten geen vuurwater achter
Bobby-Ann
Bobby-Ann met een fles vuurwater
in een kanten jumper
Zij was verder weg dan ooit
en het kampvuur ging uit als een nachtkaars
die bleef nasmeulen tot het ochtendgloren
Countryman Ray
donderdag 7 mei 2009
Countryman Ray online
Howdy!
Countryman Ray is eindelijk op de Wereld Wijde Prairie. Hier vindt u westernpoetry, ins en outs van het ware western- en countryleven en natuurlijk alle nieuwtjes over Countryman Ray.
Als u nu zegt: dat vind ik mooi, de westernpoetry, dan kunnen we best een afspraak maken voor een optreden. Ik heb al vaker opgetreden op linedance-feesten en western thema-avonden. Altijd met veel succes.
Countryman Ray
Countryman Ray is eindelijk op de Wereld Wijde Prairie. Hier vindt u westernpoetry, ins en outs van het ware western- en countryleven en natuurlijk alle nieuwtjes over Countryman Ray.
Als u nu zegt: dat vind ik mooi, de westernpoetry, dan kunnen we best een afspraak maken voor een optreden. Ik heb al vaker opgetreden op linedance-feesten en western thema-avonden. Altijd met veel succes.
Countryman Ray
Abonneren op:
Posts (Atom)